|
Lubień Wielki (gmina)
Lubień Wielki – dawna gmina wiejska w powiecie gródeckim województwa lwowskiego II Rzeczypospolitej (1934–1939), a także jednostka podziału administracyjnego Generalnego Gubernatorstwa w latach 1941–1944, wchodząca w skład dystryktu galicyjskiego. Siedzibą gminy był Lubień Wielki. Gminę utworzono 1 sierpnia 1934 r. w ramach reformy na podstawie ustawy scaleniowej z dotychczasowych gmin wiejskich: Artyszczów, Brundorf, Czerlany, Ebenau (od 1939 Stodółki Nowe[3]), Hodwisznia, Kiernica, Kosowiec, Lubień Mały, Lubień Wielki, Małkowice, Neuhof (od 1939 Nowy Dwór Uherskie[4]), Porzecze Lubieńskie, Stodółki, Uherce Niezabitowskie, Zaszkowice i Zawidowice[5]. W latach 1939–1941 zniesiona, będąc okupowana przez ZSRR, gdzie nie funkcjonowały gminy zbiorowe (vide rejony gródecki i rudecki)[6]. W 1941 roku reaktywowana na skutek wojny niemiecko-radzieckiej, po zajęciu obszaru przez władze hitlerowskie. Gmina weszła w skład powiatu lwowskiego (Kreishauptmannschaft Lemberg), należącego do dystryktu Galicja w Generalnym Gubernatorstwie, gdzie została zmodyfikowana. Część obszaru przedwojennej gminy Lubień Wielki włączono do gminy Komarno (gromady Zaszkowice i Zawidowice) i do gminy Hoszany (gromada Hodwisznia), natomiast gminę Lubień Wielki powiększono o gromady Obroszyn i Stawczany, należące przed wojną do (niereaktywowanej) gminy Stawczany (powiat gródecki w II RP) oraz o gromady Burcze, Porzecze Gruntowe i Porzecze Zadworne, należące przed wojną do (reaktywowanej) gminy Komarno (powiat rudecki w II RP). Ludność gminy w 1943 roku wynosiła 17.076[7].
Po II wojnie światowej obszar gminy został włączony do Ukraińskiej SRR[8]. Przypisy
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
