Maronici – chrześcijańska ludność z Bliskiego Wschodu zamieszkująca pierwotnie na terenie Syrii i Libanu. Maronici są w przeważającej mierze wschodnimi katolikami obrządku syryjsko-zachodniego, członkami Kościoła maronickiego.

Swoją nazwę maronici wywodzą od św. Marona, pustelnika z gór Taurus, założyciela wspólnoty chrześcijańskiej w rzymskiej prowincji Syrii, która dała początek Kościołowi maronickiemu.

Do lat 70. XX wieku maronici mieszkali głównie na terenie Republiki Libanu i stanowili około 30% ludności tego kraju. Ich skupiska stanowiły północne i centralne regiony w paśmie górskim Libanu i we wschodniej części Bejrutu. Od 1926 r. maronici odgrywają ważną rolę w życiu politycznym Republiki Libanu. Na mocy niepisanej umowy pomiędzy libańskimi grupami religijnymi z tej społeczności wybierany jest prezydent państwa.

Istnieje również liczna diaspora maronicka poza Libanem. Duże skupiska maronitów znajdują się na Cyprze (maronici cypryjscy), w Izraelu, w Meksyku, w Stanach Zjednoczonych Ameryki i w Brazylii.

• Fenicjanizm
• Kościół maronicki

• DanutaD. Madeyska DanutaD., Liban, Warszawa: Trio, 2003, ISBN 83-88542-62-1, OCLC 749208220 . Brak numerów stron w książce

Maronicka Fundacja Misyjna