|
Michał Belina-Prażmowski
Michał Belina-Prażmowski (ur. 27 stycznia 1892, zm. 12 września 1920 pod wsią Michale[1][2]) – rotmistrz Wojska Polskiego. ŻyciorysUrodził się 27 stycznia 1892, w rodzinie Bronisława (1862–1933) i Marii z Krzelimowskich (1869–1950)[3][4]. 7 kwietnia 1919 w Pałacu Mostowskich w Warszawie objął dowództwo 5 baterii artylerii konnej „Odsieczy Lwowa”. 26 maja tego roku razem z baterią wyjechał do Krakowa[5]. Tam dowodzony przez niego pododdział rozwinięty został w 4 Dywizjon Artylerii Konnej, a on sam mianowany został dowódcą 1 baterii[6]. Pod koniec października 1919 dowodził grupą w natarciu 13 Dywizji Piechoty i 4 Brygady Jazdy na Zwiahel w celu opanowania linii rzeki Słucz[7]. W styczniu 1920 w Górze Kalwarii pod Warszawą przystąpił do organizacji 6 Dywizjonu Artylerii Konnej[7][8]. Następnie wyznaczony został na stanowisko dowódcy 4 dak[9]. 27 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Był wówczas oficerem 11 Pułku Ułanów odkomenderowanym do 1 Brygady Jazdy[10]. 27 sierpnia 1920 objął, po rannym rotmistrzu Piotrze Massalskim, dowództwo 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich[11] i zaczął być tytułowany rotmistrzem[12]. Dowodził pułkiem w bitwie pod Komarowem. „Znamienny był dzień 12 września. Sforsowaliśmy wtedy Bug pod wsią Kosmowem. W momencie kiedy, już na wschodnim brzegu, nasz szwadron zsiadł z koni, podjechał do nas dowodzący pułkiem rotmistrz Belina-Prażmowski i w tej samej chwili usłyszeliśmy krótki gwizd pocisku, a przed frontem szwadronu rozerwał się granat. Dowódca pułku padł na miejscu razem z koniem [...]”[13][14][15]. Został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[3]. Pośmiertnie został mianowany majorem[16][17]. Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||
