Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Kobiet 2015 – trzynaste mistrzostwa Europy w rugby 7 kobiet, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez Rugby Europe mające na celu wyłonienie najlepszej żeńskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie czterech turniejów w trzech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 13 do 21 czerwca 2015 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi trzema istnieje system awansów i spadków. Zawody służyły również jako kwalifikacja do turnieju rugby 7 na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2016.
Tytuł mistrzowski zdobyły reprezentantki Francji goszcząc w obu finałach i wygrywając jeden z nich, tym samym kwalifikując się na igrzyska olimipijskie w Rio de Janeiro.
Informacje ogólne
Mistrzostwa zostały rozegrane w formie czterech turniejów – dwóch w Women’s Sevens Series oraz po jednym dla pozostałych klas rozgrywkowych, w których drużyny były rozstawione według wyników osiągniętych w poprzednich mistrzostwach. W każdym z nich brało udział dwanaście zespołów liczących maksymalnie dwanaście zawodniczek. Turniej najniższej dywizji został rozegrany w dniach 22–21 czerwca w Zagrzebiu, Dywizja A rywalizowała zaś tydzień wcześniej w Kownie[1]. Mistrzem Europy zostawała natomiast drużyna, która po rozegraniu dwóch turniejów podczas tych samych weekendów – w Kazaniu i Malemort-sur-Corrèze – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca[2]:
Miejsce
Punkty
1
20
2
18
3
16
4
14
5
12
6
10
7
8
8
6
9
4
10
3
11
2
12
1
W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie[3]:
Reprezentacje w każdym z turniejów zostały podzielone na trzy czterozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym. Zwycięzca meczu zyskiwał cztery punkty, za remis przysługiwały dwa punkty, porażka nie była punktowana, a zdobycie przynajmniej czterech przyłożeń lub przegrana nie więcej niż siedmioma punktami premiowana była natomiast punktem bonusowym. Po zakończeniu pierwszej fazy ustalany był ranking przed dwumeczową fazą play-off – czołowa ósemka awansowała do ćwierćfinałów, pozostałe cztery zespoły walczyły zaś o Bowl. Przy ustalaniu rankingu po fazie grupowej w przypadku tej samej liczby punktów lokaty zespołów były ustalane kolejno na podstawie
[4]:
wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
większej ilości zdobytych punktów;
większej ilości zdobytych przyłożeń;
rzutu monetą.
Pomiędzy dywizjami istnieje system awansów i spadków – po zakończonym sezonie dwie najsłabsze reprezentacje z Women’s Sevens Series oraz Dywizji A zostały relegowane do niższych klas rozgrywkowych, a ich miejsce zajęli finaliści zawodów odpowiednio Dywizji A oraz Dywizji B[5].
Najlepsza reprezentacja tego sezonu, spośród tych, które dotąd nie uzyskały awansu, otrzymała bezpośrednią kwalifikację do olimpijskiego turnieju. Kolejna otrzymała prawo występu w światowym turnieju kwalifikacyjnym, a o kolejne trzy miejsca w tych zawodach miały walczyć w repasażach pozostałe drużyny Grand Prix Series, czołowe zespoły Dywizji A oraz zwycięzca Dywizji B[6].
Dywizja B (Zagrzeb)
W zawodach triumfowała Dania, która wraz z Izraelem zyskała awans do Dywizji A[7].
Trzeci rok z rzędu zawody zostały rozegrane w regionie Limousin, jednak z uwagi na remont stadionu w Brive-la-Gaillarde zostały one przeniesonie na Stade Raymond Faucher do pobliskiego Malemort-sur-Corrèze[117]. W obecności dwóch tysięcy widzów gospodynie niespodziewanie przegrały w fazie grupowej z Holenderkami[118], zwyciężyły jednak w całym turnieju, a kolejne miejsca zajęły Hiszpania i Rosja[119][120][121].
