Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Kobiet 2019 – siedemnaste mistrzostwa Europy w rugby 7 kobiet, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez Rugby Europe mające na celu wyłonienie najlepszej żeńskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie pięciu turniejów w trzech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 8 czerwca do 21 lipca 2019 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi trzema istnieje system awansów i spadków. Zawody służyły również jako czwarty etap kwalifikacji do turnieju rugby 7 na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2020.
W finałach obu turniejów GPS spotkały się Rosjanki z Francuzkami dzieląc się w nich zwycięstwami, dzięki lepszemu bilansowi punktowemu kontynentalny tytuł obroniły jednak reprezentantki Rosji[1][2][3][4][5]. Awans do najwyższej klasy rozgrywkowej zyskały Niemki i Rumunki[6][7][8], zaś do Trophy promowane zostały Mołdawia i Dania[9].
Informacje ogólne
Mistrzostwa zostały rozegrane w formie pięciu turniejów – dwóch w Women’s Grand Prix Series, dwóch w Women’s Trophy oraz jednym w Women’s Conference. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku. We wszystkich turniejach brało udział po dwanaście reprezentacji. Turniej Conference został rozegrany w dniach 15–16 czerwca w Zagrzebiu, o Trophy rywalizowano zaś 8–9 czerwca w Budapeszcie i 22–23 czerwca w Lizbonie[10][11][12][13][14]. Mistrzem Europy zostawała natomiast drużyna, która po rozegraniu dwóch turniejów Grand Prix Series – w Marcoussis (29–30 czerwca) i Charkowie (20–21 lipca) – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca[15]:
Miejsce
Punkty
1
20
2
18
3
16
4
14
5
12
6
10
7
8
8
6
9
4
10
3
11
2
12
1
W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie:
Reprezentacje w dwunastozespołowych turniejach zostały podzielone na trzy czterozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym. Po zakończeniu pierwszej fazy ustalany był ranking przed dwumeczową fazą play-off – czołowa ósemka awansowała do ćwierćfinałów, pozostałe cztery zespoły walczyły zaś o Bowl. W przypadku szesnastozespołowego turnieju drużyny rywalizowały w ramach czterech czterozespołowych grup o dwa czołowe miejsca premiowane awansem do ćwierćfinałów. Spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Przy ustalaniu rankingu po fazie grupowej w przypadku tej samej liczby punktów lokaty zespołów były ustalane kolejno na podstawie[16]:
wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
większej ilości zdobytych punktów;
większej ilości zdobytych przyłożeń;
rzutu monetą.
W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci[17].
Pomiędzy dywizjami istnieje system awansów i spadków – po zakończonym sezonie dwie najsłabsze reprezentacje z Grand Prix Series oraz Trophy zostały relegowane do niższych klas rozgrywkowych, a ich miejsce zajęli finaliści zawodów odpowiednio Trophy oraz Conference, z zastrzeżeniem, że spadku nie mogli doznać gospodarze turniejów tej edycji[18].
