|
Płaskowyż Rybnicki
Płaskowyż Rybnicki (341.15[1][2]) – mezoregion położony w południowej Polsce, stanowiący południowo-zachodnią część Wyżyny Śląskiej. CharakterystykaObszar wznosi się do ok. 310 m n.p.m. (w Pszowie). Najwyższym naturalnym wzniesieniem płaskowyżu jest wzgórze Ramża (325 m n.p.m.), a sztucznym hałda w Rydułtowach (406 m n.p.m.). Powierzchnia płaskowyżu 850 km². Płaskowyż Rybnicki składa się z osadów wodno-lodowcowych zlodowacenia środkowopolskiego, a jego fundament stanowią skały karbońskie przykryte osadami morza mioceńskiego ze złożami soli, gipsu i siarki[1][2][3][4][5]. Zewnętrzną warstwę osadów tworzą gliny, żwiry i piaski czwartorzędowe o niewielkiej miąższości oraz znikomej przydatności rolniczej[1][3][4]. Główną formą korzystania z surowców naturalnych jest przemysł wydobywczy[1][3]. Występują złoża węgla kamiennego, soli, siarki i gipsu. Na Płaskowyżu Rybnickim rozwinął się Rybnicki Okręg Węglowy. Obszar jest gęsto zaludniony, główne miasta: Jastrzębie-Zdrój, Rybnik, Wodzisław Śląski, Żory. Zobacz teżPrzypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||
