Po raz pierwszy wieś wymieniana była w 1474 r. Nazwa pochodzi od znajdujących się tu kiedyś blechów i pralni. Blech albo blich (z niem.Bleiche ‘bielarnia’) to miejsce, zakład rzemieślniczy, gdzie bieli się tkaninę, przędzę itp. Ostatnimi właścicielami majątku byli od połowy XIX wieku Drużbaccy, którzy ufundowali tutaj ochronkę, prowadzoną przez zakonnice.
W latach 1945–1946 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali tutaj 8 Polaków, w tym kilku żołnierzy Wojska Polskiego. Spali też większość gospodarstw[6].
Na szczycie pobliskiego wzgórza, na pd.-zach. od wsi znajduje się fort artyleryjski GW VII „Prałkowce”, należący do zewnętrznego pierścienia Twierdzy Przemyśl. Został on częściowo wysadzony w powietrze w 1915 r., w sklepieniach koszar widoczne są przestrzeliny wykonane najcięższymi niemieckimi pociskami moździerzowymi 305 mm. Do fortu prowadzi kręta droga forteczna, którą poprowadzono znakowany szlak turystyczny (niebieski i czarny, tzw. forteczny).
W pobliżu kościoła znajduje się zrekonstruowana w 1967 r. drewniana dzwonnica z końca XVI w. Ma konstrukcję słupowo-ramową, o pochyłych ścianach. Nadwieszoną pseudoizbicę otacza otwarta galeria słupowa. Pokryta jest dachem namiotowym z czteropołaciową baniastą wieżyczką, zwieńczoną kutym, żelaznym krzyżem. Ściany i dach dzwonnicy pobite są gontem. Podwalinę osłonięto daszkiem okapowym, podobny daszek występuje poniżej izbicy.
Prałkowce w 1929 roku
Wieś i gmina, 606 mieszkańców.
Właściciele ziemscy: Drużbacki Feliks
Bednarze: Pituła A.
Cieśle: Ponajda G.
Kamieniarsko rzeźbiarskie zakłady: Rosnowski W.
Kołodzieje: Konopelski F.
Kowale: Kikiela J.
Murarze: Hnatkiewicz M.
Ogrodnicze zakłady: Makarowski Kazimierz (mąż Marii Makarowskiej z domu Błahut)
Rzeźnicy: Olejarz S.
Spożywcze art.: Frizner A. – Olejarz S. i Onyszko M.
Stolarze: Holowa S.
Szewcy: Głowacz F.- Kikiela Józ.
Ślusarze: Czarnecki L.
Wapienniki i kamieniołomy: xBergor A. i Ska – xSchafer S. i Ska.