|
Puchar Świata w Rugby 7 (2001) – kwalifikacjeKwalifikacje do Pucharu Świata w Rugby 7 2001 miały na celu wyłonienie męskich reprezentacji narodowych w rugby 7, które wystąpiły w finałach tego turnieju. Informacje ogólneTurniej finałowy organizowanego przez IRB Pucharu Świata odbył się w Mar del Plata w dniach 26–28 stycznia 2001 roku i wzięły w nim udział dwadzieścia cztery drużyny. Automatyczny awans do turnieju finałowego uzyskali gospodarze oraz ćwierćfinaliści poprzedniej edycji. O pozostałe piętnaście miejsc w ośmiu turniejach kwalifikacyjnych rywalizowała natomiast rekordowa liczba 91 reprezentacji[1][2][3]. Zakwalifikowane drużyny
KwalifikacjeAfrykaKwalifikacje w Afryce odbyły się dwustopniowo – z rozegranych 29 kwietnia 2000 roku w Abidżanie czterozespołowych zawodów czołowe dwa zespoły, gospodarze i Kenijczycy, awansowali do drugiego etapu kwalifikacji[4]. Dwanaście zespołów rywalizowało w Nairobi w pierwszym dniu systemem kołowym w ramach trzech czterozespołowych grup. Po zakończeniu tej fazy rozgrywek tworzony był ranking, według którego drużyny zostały po raz kolejny podzielone na cztery grupy, by rozegrać w nich mecze w drugim dniu ponownie systemem kołowym. Zwycięzcy grup awansowali do półfinałów, a z nich zwycięsko wyszły reprezentacje Zimbabwe i Kenii, gwarantując sobie tym samym awans do Pucharu Świata[5][6]. AmerykaKwalifikacje w Ameryce odbyły się dwustopniowo – z rozegranych na Hasely Crawford Stadium w dniach 22–23 stycznia 2000 roku ośmiozespołowych zawodów, triumufujący zespół gospodarzy awansował do drugiego etapu kwalifikacji[7][8]. Dziesięć zespołów rywalizowało na Estadio San Carlos de Apoquindo w pierwszym dniu systemem kołowym w ramach dwóch pięciozespołowych grup[9]. Każdy z zespołów w drugim dniu miał rozegrać po jednym meczu, jednak po spotkaniu menedżerów reprezentacji ustalono, iż odbędzie się pełna trzyrundowa faza pucharowa[10]. W turnieju triumfowali Kanadyjczycy pokonując zespół Chile, a obie te drużyny miały już zagwarantowany awans na Puchar Świata. Dołączyła do nich reprezentacja USA, która czterema punktami pokonała Urugwaj w meczu o trzecie miejsce[11][12][13]. AzjaZawody kwalifikacyjne rozegrano w ramach turnieju Kuala Lumpur Sevens, a trzy czołowe zespoły awansowały do Pucharu Świata. W eliminacjach nie wystąpiła reprezentacja Korei Południowej mająca zagwarantowany automatyczny awans jako ćwierćfinalista poprzedniej edycji[14]. Dziesięć reprezentacji rywalizowało w pierwszym dniu systemem kołowym w ramach dwóch czterozespołowych grup. Po zakończeniu tej fazy rozgrywek tworzony był ranking, według którego drużyny zostały po raz kolejny podzielone na dwie grupy, by rozegrać w nich mecze w drugim dniu ponownie systemem kołowym. Zwycięzcy grup awansowali do finału – walczyli dalej o triumf w turnieju mając zagwarantowany awans na Puchar Świata – stawką meczu zespołów z drugich lokat było trzecie premiowane awansem miejsce[15][16]. Turniej zdominowały reprezentacje Japonii i Hongkongu[17][18]. Jako niepokonane spotkały się dopiero w finale, a lepsi okazali się Japończycy, trzecie premiowane awansem miejsce zajęło Chińskie Tajpej po zwycięstwie nad gospodarzami[19][20] EuropaIRB zleciła organizację turniejów eliminacyjnych FIRA-AER. Zostały zaplanowane dwa turnieje, każdy z udziałem szesnastu reprezentacji: w Madrycie (10 i 11 czerwca) oraz w Heidelbergu (30 czerwca i 1 lipca). Z każdego z nich do Pucharu Świata awansowały trzy czołowe zespoły[21]. W obydwóch zawodach schemat rozgrywek był taki sam – szesnaście reprezentacji rywalizowało w pierwszym dniu systemem kołowym w ramach czterech czterozespołowych grup. Po zakończeniu tej fazy rozgrywek tworzony był ranking, według którego drużyny zostały po raz kolejny podzielone na cztery grupy, by rozegrać w nich mecze w drugim dniu ponownie systemem kołowym. Zwycięzcy grup awansowali do półfinałów – wygrani z tych pojedynków gwarantowali sobie awans na Puchar Świata i walczyli dalej o triumf w turnieju, stawką meczu dla przegranych było trzecie premiowane awansem miejsce[22][2]. W Niemczech w najlepszej trójce znalazły się reprezentacje Walii, Gruzji i Irlandii, w Hiszpanii zaś zespoły Portugalii, Rosji i Hiszpanii[23]. OceaniaStawką zawodów było jedno miejsce w turnieju finałowym Pucharu Świata. Sześć reprezentacji rywalizowało w pierwszej fazie systemem kołowym w ramach jednej grupy, po czym odbyła się faza pucharowa – dwa czołowe zespoły zmierzyły się o triumf w turnieju i awans do Pucharu Świata, pozostałe drużyny zagrały zaś o poszczególne miejsca. W turnieju triumfowała reprezentacja gospodarzy, która pokonała w finale Tonga, pomimo wysokiej porażki zaledwie dwie godziny wcześniej[24][25][26]. Przypisy
Linki zewnętrzne
|
