|
Runc Adolf
ŻyciorysUrodził się 22 czerwca 1890 w Lidzie jako syn Macieja i Aleksandry Juszkiewicz[a]. Na dzień 1 czerwca 1921 w stopniu kapitana pełnił służbę w Mińskim Pułku Piechoty (przemianowanym wkrótce na 86 pułk piechoty)[1]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 (dekret L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w tymże stopniu (kapitana) ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 224. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Pozostawał wówczas oficerem 86 pp[2]. Następnie przeniesiony do 14 pułku piechoty stacjonującego we Włocławku - na stanowisko dowódcy III batalionu, co ogłoszono pod koniec kwietnia 1923[3][b]. W roku 1923 zajmował 180. lokatę wśród kapitanów korpusu piechoty[4] i piastował funkcję dowódcy III batalionu włocławskiego pułku[5]. Na mocy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Stanisława Wojciechowskiego z 1 grudnia 1924 nadano Adolfowi Runcowi stopień majora - z dniem 15 sierpnia 1924 i 57. lokatą w korpusie piechoty[6][7]. W maju 1925 został ponownie zatwierdzony, rozporządzeniem Ministra Spraw Wojskowych gen. dyw. Władysława Sikorskiego, na stanowisku dowódcy III baonu 14 pp[8]. W połowie listopada 1926 ogłoszono przeniesienie mjr. Runca, w korpusie oficerów piechoty, z 14 pułku piechoty do 84 pułku piechoty - na stanowisko dowódcy III batalionu[9]. Służąc w 84 pp przesuwany był następnie na stanowiska dowódcy II batalionu[10] i dowódcy I batalionu[11]. 31 października 1927 ogłoszono przeniesienie majora Adolfa Runca z 84 pułku piechoty do 65 pułku piechoty - na stanowisko dowódcy I batalionu[12]. Pod koniec kwietnia 1928 opublikowano zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych (marszałka Józefa Piłsudskiego) o przeniesieniu mjr. Runca z 65 pp macierzyście do kadry oficerów piechoty, z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu[13][14][c]. W tym samym roku zajmował 49. lokatę wśród majorów w swoim starszeństwie[15]. Na mocy orzeczenia komisji wojskowo-lekarskiej Okręgu Korpusu Nr VII z 28 maja 1929[d] został przeniesiony, wskutek zupełnej i trwałej niezdolności do służby wojskowej zawodowej, w stan spoczynku z dniem 31 sierpnia 1929, co zostało usankcjonowane zarządzeniem marszałka Józefa Piłsudskiego (Ministra Spraw Wojskowych)[16][e]. Przed przejściem w stan spoczynku, od 10 czerwca do 31 sierpnia 1929, przebywał na urlopie wypoczynkowym[f]. W roku 1934 jako oficer stanu spoczynku przynależał do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III i przewidziany był do użycia w czasie wojny. Znajdował się wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień w Lidzie[17]. Zajmował w tym czasie 37. lokatę pośród majorów stanu spoczynku piechoty w swoim starszeństwie (starszeństwo z 15 sierpnia 1924)[18]. We wrześniu 1939 w bliżej nieznanych okolicznościach dostał się do sowieckiej niewoli. Przetrzymywany był w obozie w Starobielsku, a w kwietniu 1940 zamordowany został przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie. Pogrzebany potajemnie w bezimiennej zbiorowej mogile w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 mianował Adolfa Runca pośmiertnie do stopnia podpułkownika. Awans został ogłoszony w dniu 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy - Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[19]. W dniu 17 stycznia 1928 we włocławskim kościele pw. św. Jana mjr Adolf Runc zawarł związek małżeński z Wacławą Piętosa, córką Józefa Konstantego i Marianny Kreczmańskiej - kupców. Zgodę panu młodemu na ślub wydało Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych w dniu 14 grudnia 1927[g]. Zobacz też
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
|
||||||||||||||||||
