|
Seleukos IV Filopator
Seleukos IV Filopator (ur. około 220 p.n.e., zm. 175 p.n.e.[1]) – władca z dynastii Seleucydów w latach 187 p.n.e. - 175 p.n.e.[1][2], drugi syn Antiocha III Wielkiego, brat Antiocha IV Epifanesa, ojciec Demetriusza I Sotera[1]. W trakcie wojny rzymsko-seleukidzkiej w latach 192-189 p.n.e. pełnił ważne funkcje wojskowe w Tracji i Azji Mniejszej[1]. Był jednym z dowódców podczas bitwy pod Magnezją[1]. Za czasów jego rządów państwo obejmowało Syrię, Mezopotamię, Babilonię, Medię i Persję[2]. Odziedziczył państwo osłabione wojnami prowadzonymi przez ojca z Rzymem[2]. Musiał także uregulować ogromną kontrybucję, nałożoną na mocy pokoju w Apamei[1]. Potrzebne kwoty próbował uzyskać ze skarbca Świątyni Jerozolimskiej, co jednak zakończyło się niepowodzeniem[1]. Zmuszony był prowadzić politykę pokojową wobec Rzymian. Jego próba wystąpienia przeciwko Pergamonowi, sojusznikowi Rzymu, spowodowała negatywną reakcję senatu. W wyniku zaistniałej sytuacji Seleukos IV Filopator został zmuszony do wysłania do Rzymu, w charakterze zakładnika, najstarszego syna Demetriusza Sotera[2]. Seleukos IV Filopator został zabity przez swojego ministra Heliodorusa[3][2]. Po śmierci formalnie zastąpił go kilkuletni syn Antioch (niekiedy nazywany w historiografii Antioch Dziecko), który w 170 p.n.e. został zabity przez Antiocha IV[1]. Przypisy
|
||||||||||||||||||||||||||
