|
Stanisław Teodor Kulbicki[a] (ur. 1 kwietnia 1902 w Serokomli, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, osadnik wojskowy, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w Serokomli, w powiecie łukowskim, w rodzinie Waleriana i Apolonii z Machczyńskich[2]. Przed I wojną światową, w latach 1912–1914, uczęszczał do gimnazjum w Warszawie. W latach 1916–1918 uczył się w gimnazjum w Łukowie, ukończył wojskowe kursy maturalne w Wilnie. Od 1917 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej[2]. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. W 1920 roku służył w 22 pułku piechoty, w szeregach którego walczył w wojnie polsko-bolszewickiej[2].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. W 1921 roku ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty. Następnie został przydzielony do 2 pułku piechoty Legionów w Pińczowie[3]. W 1927 roku został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1927 roku. W październiku 1931 został przeniesiony do Szkoły Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 1 w Koninie[4][5]. 22 lutego 1934 został mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 108. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W grudniu 1934 został przeniesiony do 22 pp w Siedlcach[7][8]. W marcu 1939 nadal pełnił służbę w 22 pp na stanowisku dowódcy 4. kompanii[9].
W 1939 został przydzielony do Ośrodka Zapasowego 9 Dywizji Piechoty[2]. W czasie kampanii wrześniowej – po agresji ZSRR na Polskę – w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku[2]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[2], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[10]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 1508[2][11].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[12][13][14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[15][16][17].
Awanse
- podporucznik (1925)
- porucznik (1927)
- kapitan (1934)
Ordery i odznaczenia
Zobacz też
Uwagi
- ↑ 23 marca 1932 ogłoszono sprostowanie imion i daty urodzenia por. Stanisława Kulbickiego z „Stanisław ur. 1 kwietnia 1899” na „Stanisław Teodor ur. 1 kwietnia 1902”[1].
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 268.
- ↑ a b c d e f g h i Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 275.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 18, 277.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 329.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 109, 811.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 23 lutego 1934 roku, s. 74.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 260.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 85.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 574.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 164.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 43 [dostęp 2024-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921 roku, s. 481.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 109.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Dep. Piech. MSWojsk., 1935.
- Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
|
