|
Szymon Kita
Szymon Kita (ur. 29 października 1916 w Zapustach, zm. 20 września 1980 w Zielonej Górze) – starszy sierżant pilot Wojska Polskiego, uczestnik bitwy o Anglię. ŻyciorysSyn Władysława i Zuzanny z domu Kozik. Ukończył szkołę powszechną a następnie pięcioklasowe gimnazjum im. Ignacego Kraszewskiego w Białej Podlaskiej. Z braku środków finansowych nie mógł kontynuować nauki i w listopadzie 1934 roku zgłosił się jako ochotnik do odbycia służby wojskowej. Otrzymał przydział do 84 pułku Strzelców Poleskich w Pińsku. W 1936 roku, na własną prośbę, został przeniesiony do lotnictwa. W sierpniu odbył szkolenie w Wojskowym Obozie Szybowcowym w Ustjanowej, od jesieni do lata 1937 roku służył w 5 pułku lotniczym w Lidzie, gdzie odbył szkolenie w zakresie pilotażu[1]. W kwietniu 1938 roku objął funkcję instruktora pilotażu w eskadrze treningowej 5 pl. Udało mu się znaleźć czas na kontynuowanie nauki, w maju 1939 roku zdał egzamin maturalny[2]. W czasie kampanii wrześniowej latał jako pilot pierwszego plutonu 56 eskadry towarzyszącej[3]. 1 września, w załodze z por. obs. Edmundem Sienkiewiczem, wykonał pierwszy lot bojowy eskadry na rozpoznanie skutków niemieckiego bombardowania lotnisk w Krośnie i Moderówce oraz odnalezienie dwóch zestrzelonych niemieckich samolotów Dornier Do 17[4]. 3 września, w załodze z ppor. obs. Kazimierzem Kuczą, przeprowadził rozpoznanie w rejonie Bardejova i Prešov podczas którego rozpoznali i zaatakowali kolumny marszowe Wehrmachtu[5]. 6 września, w załodze z ppor. obs. Stanisławem Ostaszewskim, wykonał lot samolotem RWD-8 w rejon Tarnowa. Zostali zestrzeleni przez oddziały polskiej piechoty[6]. 12 września wykonywał loty w rejonie Lwowa, Jaworowa, Lubienia i Chyrowa, podczas których rozpoznał nieprzyjacielskie kolumny pancerne nacierające na Lwów. 13 września z lotniska Skniłów przetransportował gen. Kazimierza Sosnkowskiego na lotnisko Hureczko koło Przemyśla[7]. 17 września przeleciał z lotniska Markowce do Czerniowiec w Rumunii, gdzie został internowany. Udało mu się zbiec i drogą morską przedostać się do Francji. 18 stycznia 1940 roku został skierowany na przeszkolenie lotnicze do Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Lyon-Bron. Zgłosił się do jednostek lotniczych mających powstać na terenie Wielkiej Brytanii, gdzie dotarł 28 lutego 1940 roku[1]. Otrzymał numer służbowy RAF 781003[8]. W 1 School of Army Cooperation w Old Sarum przeszedł kurs wznawiający, 8 sierpnia rozpoczął szkolenie w 5 Operational Training Unit w Aston Down na samolotach brytyjskich; 12 września został przydzielony do 85 dywizjonu myśliwskiego RAF[9]. Jako nowy pilot został skierowany do szkoły ognia w Sutton Bridge, gdzie ćwiczył strzelanie do celów naziemnych[10]. Odbywał też loty treningowe na przechwytywanie samolotów Luftwaffe, wykonał ich 13[11]. 30 września 1940 roku, jako wyróżniający się podczas szkolenia pilot, został przeniesiony do 253 dywizjonu myśliwskiego[12]. Wziął udział w bitwie o Anglię, praktycznie codziennie latał na przechwytywanie niemieckich samolotów[13]. W czasie bitwy o Anglię wykonał 39 lotów bojowych i operacyjnych[14], podczas których cztery razy nawiązał kontakt z nieprzyjacielem[15]. W swojej książce lotów odnotował 7 października zniszczenie Heinkla He 111 wspólnie z innym pilotem, 12 października prawdopodobne zestrzelenie Messerschmitta Bf 109. 28 października odnotował uszkodzenie Bf 109[16]. 1 grudnia 1940 roku pilotował samolot Hawker Hurricane SW-L (P3678). Podczas walki powietrznej z myśliwcami Luftwaffe został ciężko ranny, ale udało mu się wylądować w przygodnym terenie w okolicach Farmer. W swoich relacjach podawał, że w czasie walki zestrzelił Bf 109. Trafił do szpitala w Lawes, gdzie w ciągu siedmiu miesięcy przeszedł trzy operacje. Po rekonwalescencji powrócił do latania, ale już w 287 dywizjonie współpracy z OPL Londynu. 10 kwietnia 1942 roku został przydzielony do 2 Jednostki Szkolenia Pilotów Rozprowadzających („ferry”). Po ukończeniu przeszkolenia został skierowany do Polskiego Oddziału Transportowego w Takoradi, gdzie na trasie Złote Wybrzeże – Egipt wylatał 420 godzin[2]. 27 marca 1944 roku powrócił do Wielkiej Brytanii. 10 czerwca 1944 roku został skierowany do polskiej 25 (Polish) Elementary Flying Training School (Szkoły Pilotażu Początkowego) w Hucknall na stanowisko pilota etatowego i zaczął szkolenie na instruktora pilotażu. 1 listopada 1944 roku został skierowany do 16 (Polish) Service Flying Training School (Szkoły Pilotażu Podstawowego) w Newton na kurs wznawiający dla pilotów samolotów De Havilland Mosquito. W marcu 1945 roku przydzielony został do 3 Advanced Flying Unit (Oddziału Zaawansowanego Szkolenia Lotniczego) w South Cerney[16]. W czasie służby wykonał 52 loty bojowe i operacyjne, łącznie spędził w powietrzu 1724 godziny. Żadne z opisanych przez niego zwycięstw powietrznych nie zostało oficjalnie potwierdzone[2]. W marcu 1946 roku odszedł z lotnictwa. Wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia i powrócił do kraju. Mieszkał w Zielonej Górze. Początkowo pracował jako księgowy w PGR-ze w Nowogrodzie Bobrzańskim, następnie zatrudnił się w Zielonogórskich Zakładach Eksploatacji Kruszywa jako ekonomista w dziale zbytu[2]. Zmarł 20 września 1980 roku, został pochowany na cmentarzu komunalnym przy ul. Wrocławskiej w Zielonej Górze (kwatera 52, rząd 2, grób 9)[17]. Ordery i odznaczeniaSzymon Kita był odznaczony m.in.[18]:
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||
.svg){kind=small}
