Wizyta mjr. Kazmierza Kubali (4 z lewej) w 3 pułku lotniczym w Poznaniu; płk Władysław Kalkus 3 z lewej; sierpień 1929Uroczystości imieninowe Józefa Piłsudskiego w 1935 r. - delegacja 1 plot z płk. Władysławem Kalkusem (3. z lewej) na dziedzińcu BelwederuNowo mianowany generał lotnictwa Władysław Kalkus w otoczeniu dziennikarzy; kwiecień 1939 r.
Syn Pawła Piotra, urzędnika kolejowego, i Joanny z Płonków lub Romańskich[1]. Przez trzy semestry studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego[1]. 1 października 1913 został powołany do armii austriackiej, jako jednoroczny ochotnik i skierowany do szkoły podoficerskiej piechoty. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach pułku piechoty nr 30. Był dwukrotnie ranny. W czasie służby w c. i k. Armii awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów rezerwy piechoty: podporucznika (1 maja 1916) i porucznika (1 lutego 1918[2]).
W czasie wojny polsko-ukraińskiej od listopada 1918 walczył w obronie Lwowa jako dowódca kompanii. W lutym 1919 został skierowany do Krakowskiej Szkoły Pilotów, gdzie przebywał do stycznia 1920. W czasie pobytu w szkole uzyskał awans do stopnia kapitana. Po ukończeniu szkolenia został skierowany jako pilot i dowódca eskadr do 581, 5, 17 i 6 Eskadry Wywiadowczej. Od lipca 1921 pełnił obowiązki dowódcy dywizjonu i zastępcy dowódcy 2 Pułku Lotniczego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 23. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych[3]. Od lutego 1923 do września 1926 w Centralnych Zakładach Lotniczych. 31 marca 1924 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z 1 lipca 1923 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych[4]. 1 kwietnia 1924 roku został przydzielony do macierzystego 2 plotn. z równoczesnym odkomenderowaniem do Departamentu IV Żeglugi Powietrznej MSWojsk. do 30 czerwca tego roku[5].
Od 29 grudnia 1928 do 24 kwietnia 1929 był słuchaczem czteromiesięcznego kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie[a]. 23 stycznia 1929 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 2. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych[9]. W kwietniu tego roku został przeniesiony do 3 Pułku Lotniczego w Poznaniu na stanowisko dowódcy pułku[10]. W lutym 1933 powrócił do 1 Pułku Lotniczego na stanowisko dowódcy pułku[11]. 5 marca 1934 roku został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów aeronautyki[12]. W listopadzie 1935 został mianowany dowódcą 3 Grupy Lotniczej w Krakowie (od 1 stycznia 1938 roku w Warszawie)[13]. Na stopień generała brygady został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 roku i 17. lokatą w korpusie generałów[14][15]. 23 marca 1939 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Po agresji ZSRR na Polskę przekroczył granicę polsko-rumuńską. Przez Rumunię przedostał się do Francji. Od października 1939 do marca 1940 pełnił obowiązki dowódcy lotnictwa we Francji, marzec – kwiecień 1940 dowódca Lotnictwa Polskiego w Wielkiej Brytanii (nr służbowy 76833)[11]. Kwiecień – sierpień 1940 inspektor polskich jednostek Royal Air Force, 22 stycznia 1941 - 12 kwietnia 1942 - komendant 18 (polskiej) Jednostki Wyszkolenia Bojowego (Polish Operational Training Unit) w Bramcote, kwiecień 1942 – styczeń 1944 komendant Bazy Polskich Sił Powietrznych w Blackpool. Styczeń 1944 – luty 1945 w dyspozycji dowódcy Polskich Sił Powietrznych. Mieszkał w Blackpool, gdzie zmarł. Został pochowany na cmentarzu Layton[11].
↑Według Adama Kurowskiego słuchaczom kursów w CWSW. nie przysługiwał tytuł oficera Sztabu Generalnego. Kryska-Karski i Żurakowski podają, że po ukończeniu Wyższej Szkoły Lotniczej (IV 1928 – IV 1929) posiadał tytuł oficera Sztabu Generalnego jednak cytowany dziennik personalny oraz Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.) nie wymieniają go wśród oficerów dyplomowanych. Ponadto Wyższa Szkoła Lotnicza została zorganizowana dopiero w roku 1936.
Stefan Czmur, Waldemar Wójcik: Generałowie w stalowych mundurach. Warszawa-Poznań: Dom Wydawniczy „Bellona” i Redakcja Czasopism Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej, 2003. ISBN 83-11-09587-6.
Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC276981965.
H. P. Kosk Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza Pruszków 1998.
Ryszard Bartel, Jan Chojnacki, Tadeusz Królikiewicz, Adam Kurowski, Z historii polskiego lotnictwa wojskowego 1918–1939, Wydawnictwo MON, Warszawa 1978, wyd. I.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa Praca zbiorowa pod red. mjr. dypl pil. Marjana Romeyki, Warszawa 1933.
Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 775-776. ISBN 83-211-1096-7.
.png){kind=small}
.svg){kind=small}
