|
Władysław Starzecki
Władysław Maria Karol Starzecki[1] (ur. 14 lipca 1892 w Zarszynie, zm. wiosna 1940 w Charkowie) – polski nauczyciel, major piechoty rezerwy Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej. ŻyciorysUrodził się 14 lipca 1892 w Zarszynie, w ówczesnym powiecie sanockim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana i Marii z Librewskich[2][1][3]. Ojciec był poczmistrzem w Żmigrodzie. W 1912 ukończył c. k. I Gimnazjum w Tarnowie uzyskując maturę, po czym rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie. 1 sierpnia 1914 został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii[2]. W 1915 został wysłany na front rosyjski[2]. 19 czerwca tego roku pod Kośmierzynem został ranny[2]. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów piechoty[4][5]. Jego oddziałem macierzystym był 7 pułk piechoty[6][7]. W październiku 1916 został przeniesiony na front włoski, gdzie w lipcu 1917 został po raz dugi ranny[2]. Awansował na porucznika[2]. Od 30 października do 17 grudnia 1918 służył w armii Państwa Słoweńców, Chorwatów i Serbów[2]. 23 grudnia 1918 we Lwowie zgłosił się do Legii Oficerskiej[2]. 5 stycznia 1919 został przydzielony do 37 pułku piechoty na stanowisko adiutanta batalionu, a później dowódcy kompanii i dowódcy III batalionu[2]. 22 października 1920 został dowódcą batalionu i na tym stanowisku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W jej trakcie 24 maja 1920 batalion Starzeckiego zajął wsie Słoboda, Berezówka, po czym zaatakowany przez bolszewików skutecznie odparł atak i następnego dnia zdobył wsie Bieliczany, Borowina, Żukowiec, a wojska nieprzyjacielskie zostały wyparte za rzekę Berezynę. Za wymienione czyny Władysław Starzecki otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[2]. Jako student, po zakończeniu wojny został zdemobilizowany, przeniesiony do rezerwy i przydzielony do 39 pułku piechoty Strzelców Lwowskich, a w późniejszych latach do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. 28 września 1920 został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Podjął przerwane studia filozofii i ukończył je w 1922, po czym rozpoczął pracę jako nauczyciel w Państwowym Seminarium Nauczycielskim we Lwowie[8], a następnie w Sokalu. Po uzyskaniu kwalifikacji nadanej przez Państwową Komisję Egzaminacyjną we Lwowie pracował jako nauczyciel historii i przysposobienia wojskowego najpierw w XI Gimnazjum, a następnie w II Gimnazjum we Lwowie. W 1934 jako kapitan zajmował 599. lokatę w Korpusie Oficerów Piechoty. Został wizytatorem przysposobienia wojskowego we Lwowie. Na stopień majora rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 34. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. Po wybuchu II wojny światowej ochotniczo zgłosił się do Wojska Polskiego i podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach Lwowskiej Brygady ON w obronie Lwowa[3]. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 i wkroczeniu do Lwowa, został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Starobielsku[10]. Wiosną 1940 wraz z jeńcami osadzonymi w Starobielsku został przewieziony do Charkowa i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Pogrzebano go potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[3], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[11]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 3224[3]. Był żonaty z Janiną z Kajzerów, nauczycielką, z którą miał syna Andrzeja (1930–2024)[1][12]. Upamiętnienie5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[13][14][15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[16][17][18]. Ordery i odznaczenia
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||
