3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów żandarmerii[12][13]. Pełnił funkcję dowódcy 7 Dywizjonu Żandarmerii w Poznaniu[14][15] od 4 października 1921 do 31 marca 1927[16]. W marcu 1927 został przeniesiony do kadry oficerów żandarmerii z równoczesnym przydziałem do Dywizjonu Szkolnego Żandarmerii w Grudziądzu na stanowisko dowódcy dywizjonu[17][18]. W tym czasie uzyskał dyplom magistra praw na Uniwersytecie Jagiellońskim[19]. Położył zasługi w zakresie wyszkolenia kadr polskiej żandarmerii w II Rzeczypospolitej, publikując podręczniki. Działał w sferze spółdzielczości, założył spółdzielnię żywnościową i budowlaną spółdzielnię wojskową w poznańskim Szelągu. Z dniem 15 stycznia 1930 został przeniesiony w stan spoczynku. W 1934 jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto. Był wówczas przewidziany do użycia w czasie wojny[20].
W 1931 pracował jako zastępca dyrektora Kasy Chorych w Poznaniu. Od 20 listopada 1931 pełnił stanowisko inspektora w zarządzie miejskim miasta Poznania. Był działaczem Ligi Morskiej i Kolonialnej, pełniąc funkcje prezesa oddziału LMK przy zarządzie miejskim w Poznaniu oraz członka zarządu i przewodniczącego sekcji programowej okręgu LMK. Działał społecznie w ramach dożywiania uczniów szkolnych.
↑Danuta Poźniakowska-Hanak. Żandarmeria polowa i wojskowa w latach 1918–1939. „Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej”, s. 134, nr 28 z 2006. Centralne Archiwum Wojskowe.
Stanisław Rymar: Moje lata w Gimnazjum: 1897–1905 (Wyjątek z pamiętnika). W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958.
