|
Wybory parlamentarne we Francji w 2012 rokuWybory parlamentarne we Francji w 2012 roku – pierwsza tura wyborów do Zgromadzenia Narodowego odbyła się 10 czerwca, druga – 17 czerwca[1]. Wybranych zostało 577 parlamentarzystów. Podczas XIV. kadencji Zgromadzenia Piątej Republiki (od 1958), władzę wykonawczą sprawuje prezydent François Hollande. Cykl prac parlamentarnych rozpoczął się 26 czerwca 2012 roku i potrwa pięć lat. Przebieg wyborówPierwsza tura wyborówPierwsza tura wyborów potwierdziła przewagę socjalistów, po wygranych wyborach prezydenckich. Na listach zapisanych było 46 082 104 wyborców. Do urn udało się 26 369 126 osób (57,22% zapisanych), a głosy nieważne oddało 416 267 osób (1,58%)[2]. Druga tura wyborówDruga tura wyborów potwierdziła tendencję pierwszej: wygrali zdecydowanie socjaliści. Na listach zapisanych było 43 234 000 wyborców. Do urn udało się 23 957 594 osób (55,41% zapisanych), a głosy nieważne oddało 928 411 osób (3,88% głosujących)[2]. W obecnych wyborach, wiele mandatów otrzymały osoby oficjalnie bezpartyjne, albo pozbawione poparcia jednej z głównych partii. Divers Gauche, DGV, czyli "różni reprezentanci lewicy", to kandydaci, którzy nie należą do żadnej partii, ale identyfikują się z szeroko pojętą lewicą, lub są członkami bardzo niewielkich ugrupowań, lub też zostali wykluczeni z partii, do której należeli (analogicznie należy rozumieć skrót Divers Droite, DVD, "różni reprezentanci prawicy). Przypadek wykluczenia z partii ilustruje m.in. socjalista Olivier Falorni. Był on przez wiele lat działaczem lokalnym w La Rochelle, i stamtąd miał kandydować w wyborach 2012 roku. Władze Partii Socjalistycznej zdecydowały jednak, że oficjalnym kandydatem ugrupowania nie będzie on, ale Ségolène Royal; region ten jest tradycyjnie lewicowy, więc socjaliści chcieli w ten sposób zapewnić mandat Royal. Decyzja ta spowodowała żywe reakcje w La Rochelle, gdzie odrzucono tego rodzaju instrumentalizację okręgu wyborczego[3]. Falorni zdecydował się na bycie kandydatem DVG, i został w ten sposób posłem z okręgu La Rochelle, wygrywając z Royal[4]. Front Narodowy w parlamencieDwuturowy system wyborczy ma we Francji na celu uniemożliwienie partiom reprezentującym skrajne postawy wejście do parlamentu. Rzekomą ofiarą tego systemu był przez lata Front Narodowy, który, mimo ok. 15% społecznego poparcia (które manifestowało się m.in. w wynikach wyborów prezydenckich), nie miał swoich przedstawicieli w sejmie. Jean-Marie Le Pen zasiadał tam jednokrotnie (1986-1988), z powodu zmiany ordynacji wyborczej wprowadzonej tymczasowo przez Mitterranda. W 1988 roku w parlamencie zasiadła Yann Piat z FN, opuściła ona jednak w międzyczasie swoją partię. W 1993 roku żaden poseł FN nie wszedł do parlamentu (w sytuacji wyjątkowej znalazła się jednak Marie-France Stirbois, ostatecznie wybrana w grudniu 1993). W 1997, wybrano Jean-Marie Le Chevalliera z FN, jego mandat został jednak unieważniony[5]. Od tego czasu, FN nie miał swoich reprezentantów w parlamencie. Wybory parlamentarne w 2012 roku pozwoliły jednak na wejście do niższej izby parlamentu dwom przedstawicielom FN: Marion Maréchal-Le Pen i Gilbert Collard (Marine Le Pen przegrała w Hénin-Beaumont). Wyniki szczegółowe
.svg) Zobacz też
Linki zewnętrzne
Przypisy
Encyklopedie internetowe (French legislative election):
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
