Wyczyniec (Alopecurus L.) – rodzaj wieloletnich lub jednorocznych traw należących do rodziny wiechlinowatych. Rodzaj obejmuje 40 gatunków[4]. Występują one głównie w umiarkowanych i chłodnych strefach klimatycznych półkuli północnej, ale sięgają też strefy międzyzwrotnikowej, a wzdłuż Andów zasięg rodzaju sięga także strefy umiarkowanej w Ameryce Południowej[4]. W Polsce występują cztery gatunki rodzime (wyczyniec trzcinowaty A. arundinaceaus, kolankowy A. geniculatus, czerwonożółty A. aequalis i łąkowy A. pratensis), jeden zadomowiony antropofit – wyczyniec polny A. myosuroides i jeden gatunek zawlekany przejściowo – wyczyniec pęcherzykowaty A. urticulatus[5].
Morfologia
- Pokrój
- Trawy rozłogowe tworzące luźne kępy.
- Kwiatostan
- Kłosokształtna wiecha (kłos pozorny wiechowaty), kłoski jednokwiatowe.
Systematyka
- Pozycja systematyczna
Rodzaj z rodziny wiechlinowatych (Poaceae), w obrębie której zaliczany jest do podplemienia Poinae, plemienia Poeae i podrodziny Pooideae[6].
- Wykaz gatunków[4]
Przypisy
- ↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-12-21] (ang.).
- ↑ Index Nominum Genericorum. [dostęp 2022-04-15].
- ↑ a b c d Alopecurus L.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2022-04-15].
- ↑ a b c ZbigniewZ. Mirek ZbigniewZ. i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 30, ISBN 978-83-62975-45-7 .
- ↑ Genus Alopecurus L.. [w:] Germplasm Resources Information Network (GRIN-Taxonomy) [on-line]. USDA, Agricultural Research Service, National Plant Germplasm System. [dostęp 2022-04-15].
- ↑ Marian Falkowski (red.): Trawy polskie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1982. ISBN 83-09-00593-8. Brak numerów stron w książce
- ↑ a b c d Wiesław Gawryś: Słownik roślin zielnych. Kraków: officina botanica, 2009, s. 22. ISBN 978-83-925110-5-2.
Identyfikatory zewnętrzne: