มาตราโบฟอร์ต

มาตรวัดโบฟอร์ต (อังกฤษ: The Beaufort Scale) เป็นมาตรวัดที่เกิดจากการสังเกตและการทดลองเกี่ยวข้องกับความเร็วลมและสภาพของลมที่สังเกตได้ในทะเลและบนบก มาตรานี้มักใช้สำหรับคาดคะเนความเร็วลม สำหรับใช้ในการเดินเรือใบ^[1] โดยถูกประดิษฐ์ขึ้นในปี ค.ศ. 1805 โดยนักอุทกศาสตร์ชาวไอริชชื่อ ฟรานซิส โบฟอร์ต (ต่อมาเป็นพลเรือตรี เซอร์ ฟรานซิส โบฟอร์ต) เจ้าหน้าที่กองทัพเรือในขณะนั้น มาตราโบฟอร์ตนั้นมีการพัฒนาที่ซับซ้อนและยาวนาน โดยผนวกกับข้อมูลก่อนหน้าของคนอื่น ๆ (รวมถึง แดเนียล เดโฟ ในศตวรรษก่อน) จนเมื่อโบฟอร์ตรับหน้าที่เป็นนักอุทกศาสตร์ของกองทัพเรือในคริสต์ทศวรรษ 1930 และได้คิดค้นขึ้นมา ต่อมาได้ใช้อย่างเป็นทางการโดยกัปตัน โรเบิร์ต ฟิตซ์รอย และได้จัดตั้งสำนักงานอุตุนิยมวิทยาแห่งแรก (Met Office) ในสหราชอาณาจักรเพื่อให้การพยากรณ์อากาศในปี ค.ศ. 1854^[2]

ในช่วงต้นศตวรรษที่ 19 นายทหารเรือที่ทำการสังเกตสภาพอากาศ แต่ก็ไม่มีมาตราเป็นมาตรฐานและดังนั้นพวกเขาจะตัดสินใจจากความคิดของเขาเอง - "ลมแรง" ของชายคนหนึ่งอาจเป็น "ลมอ่อน" ของผู้อื่น ดังนั้นโบฟอร์ตจึงประสบความสำเร็จในการสร้างมาตรฐานให้กับการวัดความเร็วลมของคนทั่วโลก

ตารางมาตราโบฟอร์ต^[3][4]

หมายเลข	คำอธิบาย	ความเร็วลม	ความสูงของคลื่น	สภาพคลื่นทะเล	สภาพบนบก	ภาพถ่ายทางทะเล	ธง
0	ทะเลราบ	น้อยกว่า 1 นอต	0 เมตร	ทะเลราบ – คล้ายกระจก	ควันลอยขึ้นในแนวดิ่ง
1	ทะเลสงบ	1 – 3 นอต (เฉลี่ย 2 นอต)	ประมาณ  0 - 0.1 เมตร	มีลมพัดให้เป็นคลื่นพริ้วเล็ก ๆ แต่ยังไม่เป็นลูกระลอก	ควันสามารถแสดงทิศ แต่กังหันลมไม่หมุน
2	ทะเลเรียบ	4 – 6 นอต (เฉลี่ย 5 นอต)	ประมาณ  0.1 - 0.5 เมตร	คลื่นเป็นลูกระลอกสั้น ๆ แต่ชัดเจน  ยอดระลอกเป็นมันอย่างกระจก แต่ยังไม่เกิดฟอง	รับรู้ถึงลมได้, ใบไม้ส่งเสียงกรอบแกรบเมื่อถูกพัด, กังหันลมถูกลมพัด
3	ทะเลเรียบ	7 – 10 นอต (เฉลี่ย 9 นอต)	ประมาณ  0.1 -0.5 เมตร	ระลอกคลื่นใหญ่ขึ้น ยอดระลอกเริ่มจะแตก แต่ส่วนมากยังเป็นกระจก มีแตกเป็นฟองขาวเล็กน้อย	ใบไม้และกิ่งเล็ก ๆ เริ่มเคลื่อนไหว
4	คลื่นเล็กน้อย	11 – 16 นอต (เฉลี่ย 13 นอต)	ประมาณ 0.5 - 1.25 เมตร	คลื่นขนาดเล็ก เป็นลูกยาวขึ้นและแตกเป็นฟองขาวบ่อยขึ้น	พัดฝุ่นและกระดาษได้ กิ่งไม้ขนาดเล็กเคลื่อนไหว
5	คลื่นปานกลาง	17 – 21 นอต (เฉลี่ย 18 นอต)	ประมาณ 1.25 - 2.5 เมตร	ลื่นปานกลาง เป็นลูกยาวชัดเจน แตกเป็นฟองขาวมากขึ้น (อาจมีฝอยได้บ้าง)	ใบไม้บนต้นไม้เริ่มสั่นไหว
6	คลื่นจัด	22 – 27 นอต (เฉลี่ย 24 นอต)	ประมาณ 2.5 -4.0 เมตร	เริ่มมีคลื่นใหญ่ ยอดคลื่นแตกเป็นฟองขาวจำนวนมาก (บางทีมีฝอยกระจายไปตามลม)	กิ่งไม้ขนาดใหญ่สั่นไหว, สายไฟแกว่งเสียดสีกัน
7	คลื่นจัดมาก	28 – 33 นอต (เฉลี่ย 30 นอต)	ประมาณ 4.0 - 6.0 เมตร	คลื่นสูงขึ้น ฟองขาวจากยอดคลื่นเริ่มปลิวเป็นสายไปตามลมบ้าง	ส่วนของต้นไม้มีการไหวตามลายลม และรู้สึกลำบากเมื่อเดินสวนกับลม
8	คลื่นใหญ่	34 – 40 นอต (เฉลี่ย 37 นอต)	ประมาณ 6.0 - 9.0 เมตร	คลื่นสูงใหญ่ปานกลางเป็นแนวยาว ยอดคลื่นเริ่มม้วนตัว มีฟองขาวปลิวเป็นสายไปตามลมชัดเจน	กิ่งไม้หัก
9	คลื่นใหญ่	41 – 47 นอต (เฉลี่ย 44 นอต)	ประมาณ 6.0 - 9.0 เมตร	คลื่นสูงใหญ่ มีฟองหนาปลิวเป็นสายไปตามทางลม ยอดคลื่นเริ่มม้วนตัว ฝอยน้ำอาจทำให้ทัศนวิสัยไม่ดี	เกิดความเสียหายของโครงสร้างเล็กน้อย
10	คลื่นใหญ่มาก	48 – 55 นอต (เฉลี่ย 52 นอต)	ประมาณ 9.0 - 14 เมตร	คลื่นสูงใหญ่มากกับมียอดคลื่นเป็นแนวยาว มีฟองแตกขาวเป็นสายยาวปลิวไปตามลม ท้องทะเลเป็นฟองขาวไปทั่ว มีทัศนวิสัยไม่ดี	ต้นไม้ถอนรากถอนโคน ความเสียหายของโครงสร้างอย่างมาก
11	ทะเลเป็นบ้า	56 – 63 นอต (เฉลี่ย 60 นอต)	มากกว่า 14 เมตร	คลื่นสูงใหญ่ ไม่ควรนำเรือขนาดเล็กและขนาดกลางมาเพราะอาจจมหายไปในร่องคลื่น ทะเลมีฟองขาวเป็นสายยาวไปตามลม ยอดคลื่นถูกลมตีเป็นฟองไปทั่ว	ความเสียหายอย่างกว้างขวาง
12	ทะเลเป็นบ้า	64 – 71 นอต (เฉลี่ย 68 นอต)	มากกว่า 14 เมตร	มีฟองและฝอยน้ำคลุ้งในอากาศไปทั่ว ทะเลเป็นสีขาวเนื่องจากมีฝอยน้ำแทบทุกบริเวณ	การทำลายล้าง

1. ↑ สี่แคว, Tum Sikwae : ตุ้ม (วันอังคารที่ 25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557). "Tum Sikwae ตุ้ม สี่แคว: วิธีบอกความเร็วลม ความใหญ่ของคลื่น โดยการใช้สายตาเป็นตัววัด ตาม มาตราโบฟอร์ต". Tum Sikwae ตุ้ม สี่แคว. {{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |date= (help)
2. ↑ "Wayback Machine" (PDF). web.archive.org. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-10-02. สืบค้นเมื่อ 2020-02-19.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
3. ↑ "Beaufort Wind Scale". www.spc.noaa.gov.
4. ↑ "ภาพแสดงลักษณะทะเล". www.marine.tmd.go.th.