Share to:

 

ยูไนเต็ดรัสเซีย

ยูไนเต็ดรัสเซีย
Единая Россия
ประธานดมีตรี เมดเวเดฟ[1]
เลขาธิการอันเดรย์ ทูชัค
ประธานรัฐสภาวลาดิมีร์ วาซิลีเยฟ
ผู้ก่อตั้ง
ก่อตั้ง1 ธันวาคม 2001; 23 ปีก่อน (2001-12-01)
รวมตัวกับ
ที่ทำการอาคาร 39, คูทูซอฟสกี พรอสเป็กต์, มอสโก, ประเทศรัสเซีย 121170[2]
ฝ่ายเยาวชนยังการ์ดออฟยูไนเต็ดรัสเซีย[3]
สมาชิกภาพ  (ปี ค.ศ. 2013)2,073,772[4]
อุดมการณ์
จุดยืนเต้นท์ใหญ่[12][a]
กลุ่มระดับชาติออลรัสเซียพีเพิลฟร้อนท์
สี  ขาว,   น้ำเงิน,   แดง (สีประจำชาติรัสเซีย)
ที่นั่งในสภาสหพันธ์[13]
142 / 170
ที่นั่งในสภาดูมา
325 / 450
ผู้ว่าการ
58 / 85
ที่นั่งในรัฐสภาระดับภูมิภาค
2,849 / 3,980
รัฐมนตรี
20 / 31
เว็บไซต์
er.ru แก้ไขสิ่งนี้ที่วิกิสนเทศ
การเมืองรัสเซีย
รายชื่อพรรคการเมือง
การเลือกตั้ง
แม่แบบ:Cnote

ยูไนเต็ดรัสเซีย (อังกฤษ: United Russia; รัสเซีย: Единая Россия, อักษรโรมัน: Yedinaya Rossiya, สัทอักษรสากล: [(j)ɪˈdʲinəjə rɐˈsʲijə]) เป็นพรรคการเมืองอนุรักษ์นิยมของประเทศรัสเซีย ในฐานะพรรคที่ใหญ่ที่สุดในประเทศรัสเซีย พรรคนี้ครองที่นั่งในสภา 325 (หรือ 72.22%) จากทั้งหมด 450 ที่นั่งใน สภาดูมา ณ ปี ค.ศ. 2022 ซึ่งถือเป็นเสียงข้างมากในสภาตั้งแต่ปี ค.ศ. 2007 พรรคดังกล่าวก่อตั้งขึ้นในเดือนธันวาคม ค.ศ. 2001 ผ่านการควบรวมของพรรคยูนิตี้ และพรรคปิตุภูมิ-ออลรัสเซีย

ยูไนเต็ดรัสเซียสนับสนุนนโยบายของประธานาธิบดีวลาดิมีร์ ปูติน ซึ่งเคยดำรงตำแหน่งหัวหน้าพรรคในช่วงตำแหน่งประธานาธิบดีของดมิตรี เมดเวเดฟ ปูตินยังคงเป็นผู้นำโดยพฤตินัยแม้จะไม่ได้เป็นผู้นำอย่างเป็นทางการหรือเป็นสมาชิกของพรรคก็ตาม[14] พรรคถึงจุดสูงสุดในการเลือกตั้งสภานิติบัญญัติของรัสเซีย ค.ศ. 2007 ด้วยคะแนนเสียง 64.3% ในขณะที่ความนิยมลดลงในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา[15] อุดมการณ์ของพรรคไม่สอดคล้องกันแต่โอบรับนักการเมืองและเจ้าหน้าที่โดยเฉพาะ[16] ซึ่งมีมุมมองทางการเมืองที่หลากหลายที่สนับสนุนปูติน[17] พรรคจะดึงดูดผู้มีสิทธิเลือกตั้งที่สนับสนุนปูตินและไม่ใช่อุดมการณ์เป็นหลัก[18][19] และมักถูกจัดโดยนักรัฐศาสตร์ว่าเป็น "พรรคเต๊นท์ใหญ่"[20][21][22] หรือเป็น "พรรคแห่งอำนาจ"[23][24] ในปี ค.ศ. 2009 พรรคอนุรักษ์นิยมรัสเซียได้ประกาศให้แนวคิดอนุรักษนิยมรัสเซียเป็นอุดมการณ์อย่างเป็นทางการ[8][9]

อ้างอิง

  1. ↑ "Не вошедший в первую пятерку Медведев останется председателем ЕР". interfax.ru.
  2. ↑ "Единая Россия официальный сайт Партии / Пресс-служба / Контакты". er.ru. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 September 2020. สืบค้นเมื่อ 20 February 2017.
  3. ↑ "Rechtspopulisten - AfD-Jugend und Putin-Jugend verbünden sich" [Right-wing populists - AfD youth and Putin youth join forces]. Spiegel Online (ภาษาเยอรมัน). 23 April 2016. สืบค้นเมื่อ 24 December 2017.
  4. ↑ ИНФОРМАЦИЯ о численности членов Всероссийской политической партии "ЕДИНАЯ РОССИЯ" в каждом из ее региональных отделений (по состоянию на 1 января 2011 года) [Information on the number of members of the political party "UNITED RUSSIA" in each of its regional offices (as at 1 January 2011)] (ภาษารัสเซีย). minjust.ru. 1 February 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (DOC)เมื่อ 25 October 2012. สืบค้นเมื่อ 30 March 2015.
  5. ↑ Nordsieck, Wolfram (2016). "Russia". Parties and Elections in Europe. สืบค้นเมื่อ 20 August 2018.
  6. ↑ Sakwa, Richard (2013). Power and Policy in Putin's Russia. Routledge. p. 7. ISBN 978-1-317-98994-3. สืบค้นเมื่อ 14 October 2017.
  7. ↑ de Vogel, Sasha (25 October 2012). "New Russian "Patriots"". The Institute of Modern Russia. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-08-05. สืบค้นเมื่อ 26 May 2017.
  8. ↑ 8.0 8.1 Mezhuev, Boris V. (2013). Democracy in Russia: Problems of Legitimacy. Power and Legitimacy—Challenges from Russia. Routledge. p. 115.
  9. ↑ 9.0 9.1 White, Stephen (2011). Understanding Russian Politics. Cambridge University Press. p. 362. When United Russia held its 11th Congress at St Petersburg in December 2009, with Putin now party leader, its official ideology became a ‘Russian conservatism’, although one that would be based on the country’s ‘own history, culture and spirituality’ and which would also seek to strengthen its ‘sovereignty’.
  10. ↑ "В Кремле рассказали о правом сдвиге "Единой России"" [The Kremlin talks about the right shift of "United Russia"] (ภาษารัสเซีย). RBK Group. สืบค้นเมื่อ 25 December 2017.
  11. ↑ Laruelle, Marlène (2009). "Nationalism as Conservative Centrism: United Russia". In the Name of the Nation. New York: Palgrave Macmillan. pp. 119–152. doi:10.1057/9780230101234_5. ISBN 978-1-349-38117-3.
  12. ↑ Chen, Cheng (2016). The Return of Ideology: The Search for Regime Identities in Postcommunist Russia and China. University of Michigan Press. p. 87. ISBN 978-0-472-11993-6. สืบค้นเมื่อ 30 October 2017.
  13. ↑ "Единая Россия официальный сайт Партии / Кто есть кто / Члены Совета Федерации РФ - члены партии "Единая Россия"". er.ru. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 June 2016. สืบค้นเมื่อ 16 June 2016.
  14. ↑ "Песков: Путин – лидер "Единой России"". Телеканал «Красная Линия».
  15. ↑ "Support for Russia's Ruling Party Drops to Pre-Crimea Low – Poll", The Moscow Times, 11 March 2021
  16. ↑ Roberts, S. P. (2012). Putin's United Russia Party. Routledge Series on Russian and East European Studies. Routledge. p. 189. ISBN 9781136588334.
  17. ↑ Way, Lucan (2010), "Resistance to Contagion: Sources of Authoritarian Stability in the Former Soviet Union", Democracy and Authoritarianism in the Postcommunist World, Cambridge University Press, pp. 246–247
  18. ↑ "Russia's Party Problem: United Russia, Putin, and the Fate of Democracy in Russia | Wilson Center". www.wilsoncenter.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2021-07-12.
  19. ↑ Hutcheson, Derek S. (2010). Political marketing techniques in Russia. Global Political Marketing. Routledge. p. 225.
  20. ↑ Sakwa, Richard (2011). The Crisis of Russian Democracy: The Dual State, Factionalism and the Medvedev Succession. Cambridge University Press. pp. 217–218.
  21. ↑ Bodrunova, Svetlana S.; Litvinenko, Anna A. (2013). New media and political protest: The formation of a public counter-sphere in Russia, 2008–12. Russia's Changing Economic and Political Regimes: The Putin years and afterwards. Routledge. pp. 29–65, at p. 35.
  22. ↑ Rose, Richard (2009). Understanding Post-Communist Transformation: A bottom up approach. Routledge. p. 131.
  23. ↑ Compare: Remington, Thomas (2013). Patronage and the Party of Power: President—Parliament Relations under Vladimir Putin. Power and Policy in Putin's Russia. Routledge. p. 106. ISBN 9781317989943. สืบค้นเมื่อ 22 August 2016. The party of power in Russia has not achieved ... single-minded mastery of the power and wealth associated with the control of patronage. The party is united only in its support for and dependence on the Kremlin; it is divided when its principal clients take opposing sides. ... United Russia is not a programmatic party, but a mechanism for extracting rents and distributing patronage. ... In Russia, the party is the creature of the presidency. ... [T]he construction of a lasting party of power such as united Russia requires a sustained commitment on the part of the authorities, one which president Putin has been willing to undertake. ... [T]he concerted effort by President Putin's administration to build up a lasting party of power is a significant development in post-1993 Russian politics ... .
  24. ↑ Moraski, Bryon J. (2013). The Duma's electoral system: Lessons in endogeneity. Routledge Handbook of Russian Politics and Society. Routledge. p. 109. ISBN 9781136641022. สืบค้นเมื่อ 22 August 2016. With the March 2000 election of President Vladimir Putin, ... the suspicion was that ... institutional changes 'could resurrect a system dominated by a single "party of power"' (McFaul 2000, 30). ... Still, Russia's electoral system remained largely unchanged for the 2003 Duma election, although the results certainly fuelled speculation that a dominant-party-state had begun to emerge. ... With the union of Fatherland-All Russia and Unity, Russia's party of power had changed once again, this time emerging as United Russia. The 2003 Duma election provided some evidence that the electoral system was working in the party of power's favour.

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ ยูไนเต็ดรัสเซีย
Stub icon

บทความนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

หมายเหตุ: ขอแนะนำให้จัดหมวดหมู่โครงให้เข้ากับเนื้อหาของบทความ (ดูเพิ่มที่ วิกิพีเดีย:โครงการจัดหมวดหมู่โครงที่ยังไม่สมบูรณ์)

  1. ↑ "Роскомнадзор заблокировал фейковый сайт фракции «Единой России»" (ภาษารัสเซีย). สืบค้นเมื่อ 16 April 2021.
Kembali kehalaman sebelumnya