สันติ เล็กสุขุม

ศาสตราจารย์เกียรติคุณ ดร. สันติ เล็กสุขุม (เกิด 26 มิถุนายน พ.ศ. 2488) เป็นนักประวัติศาสตร์ศิลปะ นักโบราณคดี และราชบัณฑิต เป็นที่รู้จักจากผลงานในการศึกษาค้นคว้าประวัติศาสตร์ศิลปะและสถาปัตยกรรมไทยโดยเฉพาะในสมัยอยุธยา

ศาสตราจารย์เกียรติคุณ ดร. สันติ เล็กสุขุม เกิดที่ จังหวัดสมุทรสาคร สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีจาก คณะจิตรกรรมประติมากรรมและภาพพิมพ์ มหาวิทยาลัยศิลปากร ปริญญาโทจาก คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร และสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาเอกด้านประวัติศาสตร์ศิลปะและโบราณคดีจาก มหาวิทยาลัยปารีส เป็นอาจารย์ประจำคณะโบราณคดีมหาวิทยาลัยศิลปากร ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2516 จนกระทั่งเกษียณอายุราชการในปี พ.ศ. 2548 ดำรงตำแหน่งทางวิชาการสุดท้ายเป็น ศาสตราจารย์ ระดับ 11 และได้รับประกาศเชิดชูเป็น ศาสตราจารย์เกียรติคุณ เคยเป็นหัวหน้าภาควิชาประวัติศาสตร์ศิลปะ คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร และคณบดี บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร^[1] มีผลงานเขียนตำราประมาณ 20 เล่มและบทความวิชาการมากกว่า 100 บทความ เคยได้รับรางวัลสภาวิจัยแห่งชาติในปี พ.ศ. 2543 จากผลงานเรื่องพระปรางค์ วัดราชบูรณะ ที่ จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เขาเป็นราชบัณฑิต และเคยทำหน้าที่ให้คำปรึกษาแก่ กรมศิลปากร และ สภาการโบราณสถานระหว่างประเทศ^[2]

• พ.ศ. 2546 – เครื่องราชอิสริยาภรณ์อันเป็นที่เชิดชูยิ่งช้างเผือก ชั้นสูงสุด มหาปรมาภรณ์ช้างเผือก (ม.ป.ช.)^[3]
• พ.ศ. 2543 – เครื่องราชอิสริยาภรณ์อันมีเกียรติยศยิ่งมงกุฎไทย ชั้นสูงสุด มหาวชิรมงกุฎ (ม.ว.ม.)^[4]
• พ.ศ. 2549 – เครื่องราชอิสริยาภรณ์อันเป็นที่สรรเสริญยิ่งดิเรกคุณาภรณ์ ชั้นที่ 4 จตุตถดิเรกคุณาภรณ์ (จ.ภ.)^[5]
• พ.ศ. 2560 – เหรียญดุษฎีมาลา เข็มศิลปวิทยา (ร.ด.ม.(ศ)) สาขามนุษยศาสตร์^[6]
• พ.ศ. 2541 – เหรียญจักรพรรดิมาลา (ร.จ.พ.)^[7]