Γκράφιτι στο Βερολίνο που κατηγορεί τους καταληψίες του Liebig 34 για τρανσμισογυνισμό.
Τρανσμισογυνισμός, γνωστός επίσης ως τρανς-μισογυνισμός ή τρανς μισογυνία, ονομάζεται η διασταύρωση τρανσφοβίας και μισογυνισμού που συχνά βιώνουν οι τρανς γυναίκες. Ο όρος πρώτο-χρησιμοποιήθηκε από την Julia Serano το 2007 στο βιβλίο της Whipping Girl, στο όποιο περιγράφει, μεταξύ άλλων, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι τρανς γυναίκες και την σύνδεση της τρανσφοβίας με τον σεξισμό[1]. Ο τρανσμισογυνισμός αποτελεί παράδειγμα διατομεακότητας, και μπορεί να συνδυαστεί με άλλες μορφές διάκρισης όπως ο ρατσισμός, ο ικανισμός, και η πορνοφοβία[2][3].
Στερεότυπα
Ο τρανσμισογυνισμός διαφέρει από την κοινή τρανσφοβία ως προς το ότι επικεντρώνεται στα τρανς άτομα που επιδιώκουν να παρουσιάζονται κυρίως θηλυκά, συχνά χλευάζοντας τα για αυτόν τον λόγο. Όπως λέει η Serano στο Whipping Girl, «όταν η πλειονότητα των αστείων που γίνονται εις βάρος των τρανς ατόμων επικεντρώνονται σε “άντρες που φορούν φορέματα” ή “άντρες που θέλουν να τους κόψουν το πέος τους”, αυτό δεν είναι τρανσφοβία – είναι τρανσμισογυνισμός»[1]: 14-15.
Το φαινόμενο που περιγράφει η Serano παρατηρείται ιδίως σε δημοφιλείς απεικονίσεις των τρανς γυναικών στα μέσα ενημέρωσης, στις οποίες συχνά παρουσιάζονται ως αρρενωποί άντρες που φορούν γυναικεία ρούχα[4][5]. Οι ίδιες τρανσφοβικές απεικονίσεις συχνά προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα ότι οι τρανς γυναίκες πάσχουν από νοοτροπία του θύματος, είναι υπεραντιδραστικές και απαιτητικές, ή «προσποιούνται» με στόχο να παρενοχλήσουν σεξουαλικά «πραγματικές» (δηλ. cisgender) γυναίκες ή/και παιδιά[4][5].
Αξιοσημείωτη στην συζήτηση γύρω από τον τρανσμισογυνισμό είναι επίσης η ιδέα της αυτογυναικοφιλίας, μία υποθετική παραφιλία που διατυπώθηκε από τον Ray Blanchard, και που ορίζεται από τον ίδιο ως «η τάση ενός αρσενικού να διεγείρεται σεξουαλικά από τη σκέψη του ότι είναι γυναίκα»[6]. Αν και η σύγχρονη επιστημονική γνώση δεν αποκλείει πλήρως την ύπαρξη της αυτογυναικοφιλίας ως κάτι που μπορεί να υφίσταται σε μερικά άτομα, αντιτίθεται στην διατύπωση του Blanchard, πως αυτή δηλαδή αποτελεί τη βάση για την διεμφυλικότητα των μη-ομοφυλόφιλων τρανς γυναικών[6][7]. Η επικρατέστερη επιστημονική εξήγηση παραμένει η αναντιστοιχία μεταξύ της ταυτότητας φύλου και του βιολογικού φύλου, η οποία ευθύνεται για την δυσφορία φύλου[8][9][10]. Παρόλα αυτά, η αυτογυναικοφιλία προωθείται συχνά από αντί-ΛΟΑΤ ομάδες μίσους και τρανσφοβικούς συγγραφείς ως απόπειρα παθολογικοποίησης της τρανς ταυτότητας[11][12][13].
Δυσκολίες των τρανς γυναικών
Η διάκριση έναντι των τρανς ατόμων είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που επηρεάζει ιδίως τις τρανς γυναίκες[14]. Διακρίσεις που αντιμετωπίζουν οι τρανς γυναίκες περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, σεξουαλική, σωματική, και λεκτική βία, διακρίσεις στην απασχόληση και στον τομέα της υγείας, καθώς και εγκλήματα μίσους[14][15][16]. Τέτοιου είδους εμπειρίες παρατηρούνται ιδιαίτερα σε τρανς γυναίκες που ανήκουν σε φυλετικές μειονότητες ή ασχολούνται με την σεξουαλική εργασία, καθώς συχνά αντιμετωπίζουν τη διασταύρωση του τρανσμισογυνισμού και του ρατσισμού ή της προνοφοβίας[2]. Παρόμοιο φαινόμενο ισχύει για τις τρανς γυναίκες με αναπηρίες[3].
Σύμφωνα με μία αναφορά από τον αμερικανικό οργανισμό National Coalition of Anti-Violence Programs (NCAVP), οι τρανς γυναίκες στις ΗΠΑ έχουν τρείς φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να πέσουν θύματα βίας από αστυνόμους, ενώ αποτελούν το 50% των θυμάτων των αντί-ΛΟΑΤ ανθρωποκτονιών[17].
↑ 1,01,1Serano, J. (2016). Whipping Girl: A Transsexual Woman on Sexism and the Scapegoating of Femininity. Basic Books. ISBN 978-1-58005-623-6. OCLC 944012152.
↑ 2,02,1Rosati, F., Pistella, J., Coletta, V., & Baiocco, R. (2024). Racialized Migrant Transgender Women Engaged in Sex Work: Double Binds and Identifications with the Community. Archives of sexual behavior, 53(3), 1153–1168. https://doi.org/10.1007/s10508-023-02804-2
↑ 3,03,1Baril, A. (2015). Transness as Debility: Rethinking Intersections between Trans and Disabled Embodiments. Feminist Review, 111(1), 59-74. https://doi.org/10.1057/fr.2015.21
↑ 4,04,1Spencer, L. G. (2019). Bathroom bills, memes, and a biopolitics of trans disposability. Western Journal of Communication, 83(5), 542–559. https://doi.org/10.1080/10570314.2019.1615635
↑ 5,05,1Kalia. (2022). Memes at the round table of societal discourse [Bachelor’s thesis, University of Twente]. University of Twente Student Theses Repository. https://essay.utwente.nl/91403/
↑ 6,06,1Moser C. (2010). Blanchard's Autogynephilia Theory: a critique. Journal of homosexuality, 57(6), 790–809. https://doi.org/10.1080/00918369.2010.486241
↑Serano, J. (2020). Autogynephilia: A scientific review, feminist analysis, and alternative ‘embodiment fantasies’ model. The Sociological Review, 68(4), 763-778. https://doi.org/10.1177/0038026120934690
↑Serano, J. M. (2010). The case against autogynephilia. International Journal of Transgenderism, 12(3), 176–187. https://doi.org/10.1080/15532739.2010.514223
↑ 14,014,1Arayasirikul, S., Turner, C., Trujillo, D., Sicro, S. L., Scheer, S., McFarland, W., & Wilson, E. C. (2022). A global cautionary tale: discrimination and violence against trans women worsen despite investments in public resources and improvements in health insurance access and utilization of health care. International journal for equity in health, 21(1), 32. https://doi.org/10.1186/s12939-022-01632-5
↑Silva, I. C. B. D., Araújo, E. C., Santana, A. D. D. S., Moura, J. W. D. S., Ramalho, M. N. A., & Abreu, P. D. (2022). Gender violence perpetrated against trans women. Revista brasileira de enfermagem, 75Suppl 2(Suppl 2), e20210173. https://doi.org/10.1590/0034-7167-2021-0173
↑Baugher, A. R., Olansky, E., Sutter, L., et al. (2024). Prevalence of discrimination and the association between employment discrimination and health care access and use — National HIV Behavioral Surveillance among transgender women, seven urban areas, United States, 2019–2020. MMWR Supplements, 73(Suppl-1), 51–60. https://doi.org/10.15585/mmwr.su7301a6
