Hilabete batzuk Larresoron irakasle eman ondoan, Hazparneko apaizlagun izendatu zuten 1854an. Hazparne Ipar Euskal Herriko "hiriburua" zen garai hartan, eta ditxolari, bertsolari eta pilotari anitzekin gurutzatzeko parada izan zuen apaiz gazteak. 1858an, tifus izurrite batek inarrosi zuen herria, eta hilurren zeuden gaixo asko zaindu zituen haien azken orenetan, Gaskoia pilotaria barne.[4]
1860an, Bidarraiko erretore izendatu zuen Baionako apezpikuak. Ez zuen asko idatzi Nafarroa Behereko herri horretan igaro zituen hamabi urteetan; alabaina, garai horretakoak dira Xuriko izenburuko bertso ospetsuak, Joanes Otsaldek hasiak eta Zaldubi-k bururatu zituenak:[4]
Mehetegiko xakurra, Zangoz, errainez makhurra. Berga bat luze muthurra, Larrutik hurbil hezurra, Urthe guzia barura, Zeren zen toki xuhurra.
Amak ttikitik utzia, Esnerik gabe hazia, Tripa errainei josia, Uliek jaten hasia; Xurikok bere bizia Hola derama guzia.[5] ...
1872an, 44 urte zituela, Atharratzeko erretore nagusi izendatua izan zen. Lourdesen eta Betharramen Escual herritik pelegri cirenen orhoitzapena (1875) eta Escualdun pelegrinaren bidaltzailea[6] (1877) argitaratu zituen urte haietan,[3] eta zenbait eliz-kanta ere, horietako batzuk oraindik ere Iparraldeko elizetan kantatzen direnak, hala nola, Oi Gurutzea![7] eta Adora dezagun.[8][4] Bestalde, 1873koLore Jokoetako lehen saria irabazi zuen "Bildotxa eta Otsoa" eta "Belea eta Axeria", alegiekin. Erregezalea izaki, Betirisants,[9]errepublikaren aurkako bertso sorta bortitza aurkeztu zuen 1875eko Lore Jokoetara. Politika-bide desberdinean zebilen Joan Batista Elizanburu adiskide zaharrak Lehen eta Orai koplaren bidez eman zion arrapostu.[10] Horiek horrela, 1876an berriz ere egin zion eraso errepublikari Zaldubi-k, Errepublika izenburuko bertsoekin:[4]
Erreg' Enperadore et' Errepublika: Xuxen, makhur, nahaste, zenbat itzulika! Ai, ai, ai! mutilla, zenbat itzulika!
Gobernamenduetan zoin da zuzenena? Ethorkiz, legez eta obraz hala dena. Ai, ai, ai! mutilla, obraz hala dena.
Errepublika onik othe daite nihun? Baietz, diote; bainan nekhez eta urrun. Ai, ai, ai! mutilla, nekhez eta urrun.
Frantses Errepublika zer den orai guziz, Kanta zezakeiagu, berak erakutsiz. Ai, ai, ai! mutilla, berak erakutsiz.
Liberté, Égalité eta Fraternité: Ah! hiru gezur hoiek egiak balite! Ai, ai, ai! mutilla, egiak balite!
Lehengo denboretan errege batto zen. Orai denak errege: hori duk hoi zuzen! Ai, ai, ai! mutilla, hori duk hoi zuzen![11] ...
1883-1887 bitartean, zenbait alegia argitaratu zituen Revue des Basses-Pyrénées et des Landes aldizkarian. Garai hartan hasi zen idazten Eskualduna aldizkarian ere.[3]
Zazpi Eskualherriek bat egin dezagun Guziak bethi, bethi, gauden gu Eskualdun.''
Agur eta ohore Eskualherriari: Lapurdi, Basa-Nabar, Zibero gainari; Bizkai, Nabar, Gipuzko, eta Alabari. Zazpiak bat besarka lot beitetz elgarri. [13] ...
XIX. mendearen amaieran, beste euskaltzale askok bezala, Euskal Akademia baten premia garbi ikusten zuen Zaldubi-k. Dirurik ez, ordea, asmo hori aitzina eramateko. 1901eko ekainean Martin Gilbeauk, Donibane Lohitzuneko medikuak, Iparraldeko eta Hegoaldeko euskalari, euskal idazle eta euskaltzaleen biltzar baterako deia egin zuelarik, Zaldubik onespena eta babesa eman zion. Hendaian egin zen biltzarra, urte bereko irailean, eta hari egokitu zitzaion mahaiburu izatea. Berehala sekulako gatazkak piztu ziren parte-hartzaileen artean, eta Baionako kalonjea ez zen gauza izan giroa baretzeko.[14] Batzarraren porrotaren ondoan, Eskualzaleen Biltzarra sortu zuten Gilbeauk, Zaldubi-k eta beste lagun batzuek.[4]
Bizitzaren azken urteetan, urtero joaten zen Aldudeko Harpekoiturriko urak hartzera. Han ezagutu zuen Jean Etxepare medikua, Zaldubi-ren ohituren berri zehatza utzi ziguna:[15]
... Udako goizetan bederatziak artino hozpil baitago oraino, gauaz bezala, gai hotako airea, Harperat bazoan bizpahiru adixkiderekin, plazako gazte andana bat ondotik jarraikitzen zitzaizkola. Ezagutzen zituen hok denak; denentzat! bazuen elhe on edo behako ezti bat. Lañoa zelakotz eta xehea ezin gehiago, maite zuten orok.
Harpeko ur hotx mehe garbitik edan eta, jartzen ohi zen erregebidearen bazterrean dagon kotor ttipi baten gainean. Inguratzen ginuen. Orduan bazuten haren ezpainek zerbeit, zerbeit erraiteko! Batzuetan ezin athertua, xaharra baitzen eta xaharra baino gehiago... koblakaria. Zer nahi bazakien Eskual-herriaz, Eskual-herriko xokoetan aditzen diren hizkuntza bereziez. Ez dut uste nehork maitatu duen Eskual-herria bihotz kartsuago batekin eta ukan fede gehiago gure etorkizunean.
Arratsaldetan haren atseginik handiena Aldudako plazan batzu eta bertzeekin elheketa artzea. Hemengo jendea argitua zaukan, ikusia, idekia, ohartua izpirituko gauzer. Gogotik entzuten ere zuten orok, ez baita deus jakintsun batentzat goxoagorik. ...
Grazian Adema Baionan hil zen, 1907ko abenduaren 10ean. Hango katedralean egin ziren haren aldeko hileta elizkizunak, eta Senpereko hilerrian ehortzi zuten.[4]
«
Pentsatzen dut Bizenta Mogel, Zaldubi edo Oxobi bezalako alegialariei buruz, haiek abiarazi zutelako narrazio generoa euskal literaturan: lortu zuten, alegia genero erdi-jaso erdi-herrikoia hautatu zutelako, irakurlego zabala ukan zutelako xede, eta ez beste batzuek bezala publiko kultua bakarrik (hala nola Juan Antonio MogelekPeru Abarkarekin).