|
Andre De Grasse
 Andre De Grasse (Scarborough, 10 november 1994) is een Canadese atleet, die gespecialiseerd is in de sprint. Hij vertegenwoordigde zijn land driemaal op de Olympische Spelen. Bij de eerste gelegenheid veroverde hij drie medailles: zilver op de 200 m en brons op zowel de 100 m als de 4 × 100 m estafette. Hij is hiermee de eerste Canadese sprinter die drie medailles won tijdens één editie van de Olympische Spelen. Hij verbeterde hiermee de score van zijn legendarische landgenoten Donovan Bailey en Percy Williams, die beiden ooit in één keer tot twee medailles kwamen.[1] Bij de tweede gelegenheid in 2021 evenaarde hij zijn eerdere olympische score voor wat betreft het aantal medailles: opnieuw waren het er drie. Ditmaal wisselde hij op de 200 m de in 2016 veroverde zilveren medaille echter in voor een gouden. Goud werd het bij de derde gelegenheid op de 4 × 100 m estafette. Zijn totaal aan olympische medailles komt hiermee op zeven. CarrièreJeugdBeide ouders van De Grasse komen van buiten Canada. Zijn moeder was in Trinidad en Tobago tijdens haar High school-tijd een sprintster, alvorens zij op 26-jarige leeftijd naar Canada verhuisde. Zijn vader is afkomstig van Barbados en emigreerde als teenager naar Canada. De Grasse startte op elfjarige leeftijd met atletiek. In een basketbalbroek, op Converse schoenen en zonder startblokken beëindigde hij zijn allereerste 100 m na 10,9 s. Tony Sharpe, zijn toekomstige coach, ontdekte het potentieel van De Grasse en haalde hem voor 2013 en 2014 naar het Coffeyville Community College in Kansas, waarna hij in 2015 overstapte naar de University of Southern California. Onder de tien secondenIn mei van dat jaar liep Andre De Grasse voor het eerst onder de tien seconden, 9,97. Hierna realiseerde hij tijdens de NCAA-kampioenschappen twee sterke tijden op de 100 en 200 m: 9,75 en 19,58. Hij won beide titels, maar in alle twee de gevallen was er sprake van te veel rugwind, respectievelijk 2,7 en 2,4 m/s. Een maand later vonden dicht bij huis, in Toronto, de Pan-Amerikaanse Spelen plaats. waar De Grasse opnieuw op zowel de 100 als de 200 m in actie kwam. Op het eerste onderdeel snelde hij in de finale in 10,05 naar de overwinning, nadat hij eerder in de halve finale 9,97 had laten klokken. De steun van het enthousiaste publiek hadden hem daarbij naar eigen zeggen enorm geholpen. De 200 m won hij vervolgens ook, in 19,88, waarmee hij de eerste Canadees in de geschiedenis werd die de 100 m binnen de tien en de 200 m binnen de twintig seconden had weten af te leggen. Er had zelfs nog een derde gouden medaille ingezeten, als het Canadese team na afloop niet was gediskwalificeerd, omdat een van de Canadese lopers de lijn van zijn baan had overschreden. Datzelfde jaar waren de wereldkampioenschappen in Peking. Hier werd De Grasse verrassend derde; hij kwam in exact dezelfde tijd over de finish als de Amerikaan Trayvon Bromell. Ook liep hij de 4 x 100 m estafette samen met zijn landgenoten Aaron Brown, Brendon Rodney en Justyn Warner. Hierna kon hij zijn tweede bronzen plak in ontvangst nemen; het Canadese team eindigde achter de Jamaicanen en Chinezen als derde. Drie medailles bij olympisch debuutDe Grasse liep tijdens de Olympische Spelen 2016 naar brons op de 100 m in een persoonlijk record van 9,91. Enkele dagen later won hij in 20,02 zilver op de 200 m, nadat hij eerder in de halve finale het Canadese record op 19,80 had gesteld. Usain Bolt prolongeerde op beide afstanden zijn olympische titels. Samen met Akeem Haynes, Aaron Brown en Brendon Rodney liep De Grasse vervolgens ook naar de bronzen medaille op de 4 x 100 m. Met een tijd van 37,64 liet het Canadees viertal tevens een Canadees record optekenen. Blessure verhindert deelname aan WK 2017In 2017 richtte De Grasse zich, ter voorbereiding op de WK in Londen, op de Diamond League-serie. In juni won hij zowel in Oslo als Stockholm de 100 m, gevolgd door opnieuw een tweetal overwinningen op de 200 m in Rome en Rabat. Zijn doel was om in Londen op beide afstanden Usain Bolt te verslaan. Des te teleurstellender was het voor de Canadees, dat hij zich enkele dagen voor de WK in Londen moest terugtrekken vanwege een hamstringblessure. Zilver en brons op WK 2019In 2019 kwam De Grasse na zijn lange blessureperiode aanvankelijk wat moeizaam op gang. In juni wist hij tijdens de Diamond League wedstrijd in Rabat op de 200 m echter regerend wereldkampioen Ramil Goelijev te verslaan, zijn eerste overwinning in twee jaar tijd. En toen hij een week later tijdens de Golden Spike Ostrava in 19,91 Christian Coleman voorbleef en in juli bij de Müller Anniversary Games in Londen op de 100 m met zijn 9,99 voor het eerst weer een tijd binnen de tien seconden liet noteren, stelde hij nadrukkelijk zijn kandidatuur voor een medaille op beide afstanden op de WK in Doha. Wat hij daarna nog eens ten overvloede bevestigde met een overwinning op de 100 m tijdens het ISTAF in Berlijn in 9,97. Een eerste keer olympisch kampioenIn 2021 nam De Grasse deel aan de uitgestelde Olympische Spelen van 2020 in Tokio. Op de 200 m werd hij voor het eerste keer olympisch kampioen. In de finale was hij in een persoonlijk record van 19,62 te snel voor de Amerikanen Kenneth Bednarek en Noah Lyles. Daarnaast was De Grasse goed voor brons op de 100 m. Samen met Aaron Brown, Jerome Blake en Brendon Rodney liep De Grasse ook naar brons op de 4 x 100 m. Titels
Persoonlijke records
Palmares100 m
200 m
4 x 100 m
Bronnen, noten en/of referenties
 Zie de categorie Andre De Grasse van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
  ·  ·  · · |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
_17.jpg)
.svg){kind=small}
