Romuald Pasławski

kapitan taborów
Data i miejsce urodzenia	1 stycznia 1895 Olibów
Data i miejsce śmierci	17 października 1979 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1915–1922 1939–?
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	34 pułk piechoty
Stanowiska	dowódca plutonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Romuald Pasławski (ur. 1 stycznia 1895 w Olibowie, zm. 17 października 1979 w Warszawie) – kapitan taborów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej i kampanii wrześniowej.

Urodził się 1 stycznia 1895 we wsi Olibów, w ówczesnym powiecie dubieńskim guberni wołyńskiej, w rodzinie Mariana i Michaliny z Buderawskich^[1][2][3]. Od 11 maja 1915 w armii rosyjskiej, w której walczył na froncie francuskim. W 1916 ukończył Szkołę Chorążych w Kijowie. W grudniu 1917 wstąpił do 16 pułku strzelców. Następnie pełnił funkcję adiutanta Legii Oficerskiej II Korpusu Polskiego w Rosji. 11 maja 1918 dowodził plutonem w bitwie pod Kaniowem, po której dostał się do niewoli niemieckiej.

Za udział w bitwie w której: "szybką i samodzielną akcją zapobiegł okrążeniu Legii Oficerskiej oraz 16 p. strz. przez siły nieprzyjaciela" został odznaczony Orderem Virtuti Militari^[2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości od listopada 1919 w Wojsku Polskim. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 34 pułku piechoty. 5 maja 1920 został mianowany podporucznikiem. Do rezerwy przeniesiony 10 kwietnia 1922. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 2163. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[4]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 81 pułku piechoty w Grodnie^[5]. Na stopień kapitana rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 3. lokatą w korpusie oficerów taborowych^[6].

Po wojnie prowadził Zakłady Mechaniczne w Warszawie. Mieszkał w Milanówku, w willi Józefin^[7].

Po kampanii wrześniowej dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu VI E Dorsten^[8].

Od 1945 pracował w warszawskim Zjednoczeniu Budowy Elektrowni. Zmarł 17 października 1979 w Warszawie, pochowany na warszawskim Cmentarzu Komunalnym Północnym^[9].

Żonaty dwukrotnie. Od 1922 z Magdaleną Butrymowicz, z którą miał córkę Elizę (ur. 1923). Od 1948 z Józefą Rudzińską^[2].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6733^[2][3]
• Krzyż Niepodległości – 23 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[10][7][11]
• Krzyż Walecznych^[12]

• Pasławski Romuald. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.75-7067 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-24].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.

• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-09-27].