Tramwaje w Lipsku (niem. Straßenbahn Leipzig) – system tramwajowy funkcjonujący w Lipsku – jednym z miast niemieckiego kraju związkowego Saksonia. Operatorem systemu jest przedsiębiorstwo Leipziger Verkehrsbetriebe. Tramwaje wraz ze S-Bahn Mitteldeutschland tworzą kręgosłup miejskiego transportu publicznego w Lipsku. Jest to jeden z największych systemów tramwajowych w Niemczech (15 linii). Rozstaw szyn jest największy wśród niemieckich systemów tramwajowych i wynosi 1458 mm. Praca przewozowa lipskich tramwajów w 2012 r. wyniosła około 12,7 miliona wozokilometrów[1].
Historia
Tramwaje konne
Historia lipskiego systemu tramwajowego rozpoczęła się 18 maja 1872 r. wraz z otwarciem pierwszych linii tramwaju konnego przez przewoźnika Leipziger Pferde-Eisenbahn (LPE). Pierwsza zajezdnia tramwajowa mieściła się w Reudnitz, które było wówczas siedzibą dyrekcji przewoźnika. Pod koniec 1895 r. system tramwajowy składał się z 46 km torowisk, 1013 koni, 172 wagonów i pięciu zajezdni[2].
Tramwaje elektryczne do 1945
W kwietniu 1896 r. przedsiębiorstwo LPE przekształcono w firmę Große Leipziger Straßenbahn (GLSt), która do 1897 r. ukończyła elektryfikację systemu. Jeszcze w tym samym roku przedsiębiorstwo Leipziger Elektrische Straßenbahn (LESt) rozpoczęło swoją działalność, a w 1900 r. powstała kolejna firma – Leipziger Außenbahn AG (LAAG)[2].
W czasie I wojny światowej nastąpiła fuzja Große Leipziger Straßenbahn i Leipziger Elektrische Straßenbahn pod szyldem GLSt. Przedsiębiorstwo dysponowało wówczas ponad 685 wagonami silnikowymi, 546 doczepnymi i torowiskami o długości 127,4 km[2].
W lipcu 1938 r. firmę GLSt przemianowano na Leipziger Verkehrsbetriebe (LVB). Od grudnia 1943 r., na skutek zniszczeń spowodowanych bombardowaniami alianckimi, ruch tramwajowy wielokrotnie zawieszano. W kwietniu 1945 r. po wkroczeniu wojsk amerykańskich do miasta tramwaje przestały kursować na 9 dni[2].
Czas NRD
W 1951 r. połączono Leipziger Außenbahn z LVB, które ówcześnie nosiło nazwę VEB Verkehrsbetriebe der Stadt Leipzig. W tym samym roku po 20 latach przerwy zamówiono fabrycznie nowe wagony. W 1965 r. na obszarze całego systemu wprowadzono obsługę bezkonduktorską w tramwajach. W 1969 r. dostarczono pierwszy z ponad 900 czechosłowackich wagonów tramwajowych serii Tatra[2].
W latach 70. XX wieku doszło do rozwoju motoryzacji, co spowodowało pogorszenie przepustowości układu drogowego. Z tego powodu przebudowano Tröndlinring, ulicę okrążającą centrum miasta, która jest również ważną magistralą tramwajową. W czasach NRD powstało wiele osiedli mieszkaniowych na zachodzie Lipska, do których doprowadzono nowe odcinki torowisk. Większe rozbudowy systemu o nowe torowiska miały miejsce w latach 1983, 1986 i 1989. Oprócz tego przedłużono także istniejące odcinki.
Po zjednoczeniu Niemiec
Po 1990 r. zlikwidowano wiele torowisk tramwajowych (podobnie jak w końcu lat 70. XX wieku), tym razem jednak powodem były oszczędności po zmianie sytuacji społeczno-politycznej w konsekwencji zjednoczenia Niemiec. Układ sieci zoptymalizowano pod kątem zwiększenia efektywności transportu tramwajowego. W latach 1994–1998 zakupiono 56 ośmioosiowych tramwajów typu NGT8, wyprodukowanych przez konsorcjum firm Duewag, Waggonbau Bautzen (DWA), ABB i Siemens; były to pierwsze niskopodłogowe tramwaje w Lipsku[3].
Początek XXI wieku
W celu zwiększenia dostępności starszego taboru tramwajowego dla osób starszych i niepełnosprawnych, w latach 2000–2001 zakupiono w zakładach Bombardier 38 czteroosiowych doczep niskopodłogowych typu NB4[4]. Z powodu ograniczonych funduszy i niewystarczającej pojemności wagonów NGT8, postanowiono o skonstruowaniu własnego, częściowo niskopodłogowego wagonu tramwajowego, któremu nadano nazwę Leoliner (inne oznaczenie: NGTW6L). Produkcja tych sześcioosiowych wagonów tramwajowych przebiegała w zakładach LEOLINER Fahrzeug-Bau Leipzig GmbH (FBL; dziś HeiterBlick)[5]. Pierwsze dwa prototypy wprowadzono do ruchu w 2004 r. W latach 2005–2007 do Lipska dostarczono 24 długie na 45 m przegubowe wagony niskopodłogowe typu NGT12-LEI z serii Flexity Classic produkcji Bombardier Transportation[6]. W latach 2010–2012 zakupiono kolejnych 9 tramwajów NGT12-LEI za 29 mln euro[7]. 26 marca 2015 r. LVB zamówiło cztery tramwaje typu Solaris Tramino (NGT10) w zakładach Solaris Bus & Coach z opcją zakupu 43 kolejnych egzemplarzy w ciągu następnych pięciu lat. Pierwszy tramwaj dostarczono do miasta 21 grudnia 2016 r.[8] Całkowity koszt zakupu wagonów wynosi około 120 mln euro.