|
กลุ่มภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้
กลุ่มภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ (อังกฤษ: Southwestern Tai languages) เป็นกลุ่มภาษาไทในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ กลุ่มภาษานี้มีภาษาไทย ภาษาลาว ภาษาไทยถิ่นเหนือ และภาษาไทใหญ่เป็นต้น สาขาย่อยภาษาไทยถิ่นใต้ (ปักษ์ใต้) มักจัดให้เป็นภาษาที่มีความหลากหลายมากที่สุด ดูเหมือนว่าภาษานี้จะยังคงสะท้อนการพัฒนาวรรณยุกต์ในตอนต้นซึ่งถูกบดบังในภาษาอื่น (ภาคกลาง - ตะวันออก) ภาษาที่สร้างใหม่มีชื่อว่า ภาษาไทดั้งเดิม ซึ่งถือเป็นบรรพบุรุษของภาษากลุ่มไททั้งหมด รายการข้างล่างมาจากข้อมูลของ Ethnologue[2]
Ethnologue ได้รวมภาษาบางส่วนเข้าในสาขาย่อยตะวันตกเฉียงใต้ แต่ไม่จัดว่าอยู่ในกลุ่มใดจากรายการข้างบน เช่น ภาษาไทหย่า (จีน), ภาษาปูโก (ลาว), ภาษาปาซี้ (จีน), ภาษาไททัญ (เวียดนาม), ภาษาไทใต้คง (ลาว), ภาษาหงจินไต่ (จีน), ภาษายอง (ไทย) นอกจากนี้ Ethnologue ยังรวมบางภาษาเข้าในภาษาไทโดยไม่มีการจำแนกประเภทเพิ่มเติม เช่น ภาษากวน (ลาว), ภาษาไตโด (เวียดนาม), ภาษาไทปาว (ลาว) และภาษาคัง (ลาว) ตามหลักภูมิศาสตร์ ภาษาเหล่านี้น่าจะอยู่ในกลุ่มภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้[3] Ethnologue ยังรวมภาษาตั่ยซาปา (ซาปา) ของเวียดนามด้วย แต่ Pittayaporn ไม่รวมภาษานี้เข้าในกลุ่มภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้แต่จัดให้เป็นภาษาที่มีความใกล้ชิดที่สุดนอกกลุ่มภาษานี้ ส่วน Pittayaporn รวมภาษาโย้ยเข้าไป ซึ่งทาง Ethnologue จัดให้เป็นกลุ่มภาษาไทเหนือ[3] อ้างอิง
|
||||||||||||||
