เขตปกครองตนเองบูเกนวิลล์

เขตปกครองตนเองบูเกนวิลล์ Otonomos Region bilong Bogenvil
ธงชาติ ตราแผ่นดิน
คำขวัญ: สันติภาพ, เอกภาพ, ความรุ่งเรือง
เพลงชาติ: มายบูเกนวิลล์[1]
6°0′S 155°0′E / 6.000°S 155.000°E / -6.000; 155.000
เมืองหลวง	บูกา 6°0′S 155°0′E / 6.000°S 155.000°E / -6.000; 155.000
เมืองใหญ่สุด	อาราวา
ภาษาราชการ	อังกฤษ, ตอกปีซิน
ภาษาอื่น ๆ	ภาษาประจำภูมิภาค Askopan Bannoni Daantanaiʼ Hahon Hakö Halia Koromira Lawunuia Naasioi Nagovisi Nehan Nukumanu Nukuria Ounge Papapana Petats Ramopa Rapoisi Rotokas Saposa Simeku Siwai Solos Takuu Teop Terei Tinputz Torau Uisai
การปกครอง	เขตปกครองตนเอง
• ประธาน	อิชมาเอล โตโรอามา
• รองประธาน	แพทริก นีซีรา
สภานิติบัญญัติ	สภาผู้แทนราษฎร
ก่อตั้ง
• สถานะปกครองตนเอง	25 มิถุนายน พ.ศ. 2545
• โหวตเป็นเอกราช	7 ธันวาคม พ.ศ. 2562
พื้นที่
• รวม	9,384 ตารางกิโลเมตร (3,623 ตารางไมล์)
ประชากร
• 2554 ประมาณ	249,358
เอชดีไอ (2562)	0.595[2] ปานกลาง
สกุลเงิน	กีนาปาปัวนิวกินี (PGK)
เขตเวลา	UTC+11 (เวลามาตรฐานบูเกนวิลล์)
ขับรถด้าน	ซ้ายมือ
รหัสโทรศัพท์	+675

บูเกนวิลล์ (อังกฤษ: Bougainville; ตอกปีซิน: Bogenvil^[3][4]) หรือชื่อทางการว่า เขตปกครองตนเองบูเกนวิลล์ (Autonomous Region of Bougainville^[5]; ตอกปีซิน: Otonomos Region bilong Bogenvil) และเคยเป็นที่รู้จักในชื่อ หมู่เกาะนอร์ทโซโลมอน (North Solomons) เป็นเขตปกครองตนเองในประเทศปาปัวนิวกินี เกาะที่ใหญ่ที่สุดคือเกาะบูเกนวิลล์ (ซึ่งเป็นเกาะที่ใหญ่ที่สุดของกลุ่มเกาะโซโลมอนด้วย) เขตนี้ยังครอบคลุมเกาะบูกาและหมู่เกาะใกล้เคียงรวมถึงหมู่เกาะคาร์เทอริต เขตปกครองตนเองแห่งนี้มีประชากรจำนวน 249,358 คน (จากสำมะโนประชากร พ.ศ. 2554)

ในทางนิเวศวิทยาและภูมิศาสตร์ เกาะบูเกนวิลล์เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มเกาะโซโลมอน แต่ในทางการเมืองไม่ถือเป็นส่วนหนึ่งของประเทศหมู่เกาะโซโลมอน เกาะบูกา, บูเกนวิลล์ และส่วนใหญ่ของหมู่เกาะโซโลมอนเป็นส่วนหนึ่งของภูมินิเวศป่าฝนหมู่เกาะโซโลมอน ความหลากหลายทางชีวภาพในเขตปกครองตนเองแห่งนี้ถูกคุกคามอย่างหนักจากกิจกรรมเหมืองแร่ซึ่งส่วนใหญ่ดำเนินการโดยนักลงทุนต่างชาติ^[6]

• การลงประชามติเอกราชบูเกนวิลล์ พ.ศ. 2562

• Gillespie, Waratah Rosemarie (2009). Running with Rebels: Behind the Lies in Bougainville's hidden war. Australia: Ginibi Productions. ISBN 978-0-646-51047-7.
• Oliver, Douglas (1973). Bougainville: A Personal History. Melbourne: Melbourne University Press.
• Oliver, Douglas (1991). Black Islanders: A Personal Perspective of Bougainville, 1937–1991. Melbourne: Hyland House. Repeats text from previous 1973 reference and updates with summaries of Papua New Guinea press reports on the Bougainville Crisis.{{cite book}}: CS1 maint: postscript (ลิงก์)
• Pelton, Robert Young (2002). Hunter Hammer and Heaven, Journeys to Three World's Gone Mad. Guilford, Conn.: Lyons Press. ISBN 1-58574-416-6.
• Quodling, Paul. Bougainville: The Mine and the People.
• Regan, Anthony; Griffin, Helga, บ.ก. (2005). Bougainville Before the Crisis. Canberra: Pandanus Books.

บทความนี้ใช้ลิงก์ภายนอกไม่เป็นไปตามนโยบายหรือแนวทางการเขียนของวิกิพีเดีย โปรดช่วย พัฒนาบทความนี้ โดยการนำ ลิงก์ที่มากเกินไปออก หรือลิงก์ภายนอกที่ไม่เหมาะสมออก (June 2019) (เรียนรู้ว่าจะนำสารแม่แบบนี้ออกได้อย่างไรและเมื่อไร)

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ เขตปกครองตนเองบูเกนวิลล์

วิกิท่องเที่ยว มีคำแนะนำการท่องเที่ยวสำหรับ Bougainville

• Autonomous Bougainville Government
• Autonomous Bougainville Government ที่เฟซบุ๊ก
• Bougainville Inward Investment Bureau
• Full text of the Peace Agreement for Bougainville^{[ลิงก์เสีย]}
• Constitution of Bougainville
• UN Map #4089—United Nations map of the vicinity of Bougainville Island in PDF
• Conciliation Resources—Bougainville Project
• The Coconut Revolution, a documentary film about the Bougainville Revolutionary Army.
• "Interview with Francis Ona" (1997)—Australian Broadcasting Corporation World in Focus; interview with Francis Ona. Interviewed by Wayne Coles-Janess.

บทความประเทศ ดินแดน หรือเขตการปกครองนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

• ด
• ค
• ก