เขตผู้บัญชาการทหารแห่งเซอร์เบีย

เขตผู้บัญชาการทหารแห่งเซอร์เบีย
เขตผู้บัญชาการทหารแห่งเซอร์เบีย; Gebiet des Militärbefehlshabers in Serbien
	1941–1944
	ธงชาติ ตราแผ่นดิน
	เขตผู้บัญชาการทหารแห่งเซอร์เบียในทวีปยุโรป; ประมาณ ค.ศ. 1942
สถานะ	ดินแดนภายใต้ฝ่ายปกครองทหารของเยอรมนี
เมืองหลวง	เบลเกรด
ภาษาทั่วไป	เยอรมัน; เซอร์เบีย
การปกครอง	รัฐบาลทหารa
ผู้บัญชาการทหาร
• เมษายน–มิถุนายน 1941	เฮิลมุท เฟอร์สเตอร์
• มิถุนายน–กรกฎาคม 1941	ลูทวิช ฟ็อน ชเรอเดอร์
• กรกฎาคม–กันยายน 1941	ไฮน์ริช ดันเคิลมัน
• กันยายน–ธันวาคม 1941	ฟรันทซ์ เบอเมอ
• 1941–1943	พอล บาเดอร์
• 1943–1944	ฮันส์ เฟิลเบอร์
นายกรัฐมนตรี; (รัฐบาลหุ่นเชิด)
• 1941	มีลัน อาชีมอวิช
• 1941–1944	มีลัน เนดิช
ยุคประวัติศาสตร์	สงครามโลกครั้งที่สอง
• ก่อตั้ง	22 เมษายน 1941
• ปลดปล่อยดินแดน	20 ตุลาคม 1944
ประชากร
• 1941	4,500,000
สกุลเงิน	ดีนาร์เซอร์เบีย; ไรชส์มาร์ค
ก่อนหน้า	ถัดไป
	ราชอาณาจักรยูโกสลาเวีย
สหพันธ์ประชาธิปไตยยูโกสลาเวีย
ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของ	เซอร์เบีย; คอซอวอ
	ก่อตั้งเป็นรัฐบาลหุ่นเชิด;

44°49′N 20°27′E / 44.817°N 20.450°E / 44.817; 20.450

เขตผู้บัญชาการทหารแห่งเซอร์เบีย (เยอรมัน: Gebiet des Militärbefehlshabers in Serbien; เซอร์เบีย: Подручје Војног заповедника у Србији, อักษรโรมัน: Područje vojnog zapovednika u Srbiji) เป็นพื้นที่ส่วนหนึ่งของราชอาณาจักรยูโกสลาเวียที่อยู่ภายใต้การยึดครองของรัฐบาลทหาร แวร์มัคท์ ภายหลังการบุกครองและการแบ่งยูโกสลาเวียในเดือนเมษายน ค.ศ. 1941 โดยมีอาณาเขตครอบคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่ของเซอร์เบียกลาง บางส่วนของคอซอวอเหนือ (บริเวณใกล้เคียงกับคอซอฟสกามิทรอวิตซา) และบานัต ดินแดนนี้เป็นพื้นที่เดียวจากการแบ่งยูโกสลาเวียที่เยอรมนียึดครองเพื่อจัดตั้งรัฐบาลทหาร เนื่องจากเป็นจุดยุทธศาสตร์ทางรางและเป็นเส้นทางการขนส่งในแม่น้ำดานูบที่สำคัญ อีกทั้งยังมีทรัพยากรที่ทรงคุณค่า โดยเฉพาะโลหะที่ไม่ใช่เหล็ก^[3] เมื่อวันที่ 22 เมษายน ค.ศ. 1941 ดินแดนเซอร์เบียอยู่ภายใต้การปกครองสูงสุดของผู้บัญชาการทหารเยอรมันประจำเซอร์เบีย โดยมีเสนาธิการฝ่ายปกครองทหารคอยควบคุมการบริหารดินแดนแบบรายวัน อย่างไรก็ตาม สายบัญชาการและควบคุมดินแดนที่ถูกยึดครองนี้ไม่เคยเป็นหนึ่งเดียวกัน และเริ่มมีความซับซ้อนมากขึ้นจากการแต่งตั้งผู้แทนโดยตรงของบุคคลสำคัญของพรรคนาซี เช่น ไรชส์ฟือเรอร์-เอ็สเอ็ส ไฮน์ริช ฮิมเลอร์ (ฝ่ายตำรวจและความมั่นคง) จอมพลไรช์แฮร์มัน เกอริง (ฝ่ายเศรษฐกิจ) และรัฐมนตรีไรช์โยอาคิม ฟ็อน ริบเบินทร็อพ (ฝ่ายกิจการต่างประเทศ) ทางเยอรมนีใช้ประโยชน์จากกองทัพบัลแกเรียที่ถูกเยอรมนีควบคุมเพื่อใช้ช่วยเหลือในการยึดครอง ตามแหล่งข้อมูลต่าง ๆ จำนวนมากได้อธิบายถึงสถานะของดินแดนที่ถูกยึดครองว่าเป็นรัฐหุ่นเชิด รัฐในอารักขา เขตปกครองพิเศษ หรือมีสถานะเป็นรัฐบาลหุ่นเชิด

มีการจัดตั้งรัฐบาลพลเรือนหุ่นเชิดขึ้นมาสองชุดเพื่อดำเนินงานด้านการบริหารตามทิศทางและการกำกับดูแลของเยอรมนี รัฐบาลชุดแรกคือ "รัฐบาลข้าหลวงแห่งเซอร์เบีย" ซึ่งจัดตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 30 พฤษภาคม ค.ศ. 1941 โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อใช้เป็นเครื่องมือพื้นฐานในการสร้างระบอบการปกครอง แต่กลับไม่มีอำนาจใด ๆ ในช่วงปลายเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1941 เกิดเหตุการณ์ก่อการกำเริบขึ้นในอาณาเขตยึดครอง ซึ่งทำให้กองทหารเซอร์เบียและกรมตำรวจรักษาความสงบเรียบร้อยเยอรมันได้รับการเสริมกำลังอย่างรวดเร็ว เพื่อช่วยในการปราบปรามการก่อจราจลที่เกิดขึ้นจากทั้งพลพรรคยูโกสลาเวียและกลุ่มราชาธิปไตย เชทนิกส์ ในเวลาต่อมารัฐบาลหุ่นเชิดชุดที่สองได้ก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 29 สิงหาคม ค.ศ. 1941 ในชื่อ "รัฐบาลแห่งการไถ่ชาติ" ภายใต้การนำของมีลาน เนดิช ซึ่งเข้ามาแทนที่รัฐบาลข้าหลวง โดยรัฐบาลชุดนี้แม้ว่าจะได้รับการสนับสนุนจากประชาชนอยู่บ้าง^[4] แต่กลับไม่เป็นที่นิยมชมชอบของประชากรเซิร์บส่วนใหญ่^[5] การเปลี่ยนรัฐบาลในครั้งนี้ไม่ได้ช่วยให้เยอรมนีได้รับการสนับสนุนมากขึ้น แต่กลับกันเยอรมนียังต้องส่งกองทหารจากแนวรบหน้าฝรั่งเศส กรีซ และแนวรบด้านตะวันออกเพื่อมาระงับการจราจล โดยเริ่มจากปฏิบัติการอูฌิตเซในปลายเดือนกันยายน ค.ศ. 1941 เพื่อขับไล่พลพรรคยูโกสลาเวีย และตามมาด้วยปฏิบัติการมีไฮลอวิชในเดือนธันวาคมเพื่อสลายกลุ่มเชทนิกส์ อย่างไรก็ตาม การจราจลต่อต้านขนาดย่อมยังคงดำเนินต่อไปจนถึง ค.ศ. 1944 พร้อมกับการสังหารตอบโต้ของเยอรมนีอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งในบางครั้งจะมีการประหารชีวิตตัวประกันทั้งหมด 100 คนจากชาวเยอรมันทุกคนที่ถูกสังหาร

ระบอบเนดิชไม่มีสถานะภายใต้กฎหมายระหว่างประเทศ ไม่มีอำนาจใด ๆ นอกเหนือไปจากอำนาจที่ได้รับจากเยอรมนี และเป็นเพียงเครื่องมือในการปกครองของเยอรมนีเท่านั้น แม้ว่ากองทัพเยอรมันจะเป็นผู้สั่งการและผู้ชี้ขาดสุดท้ายในดินแดนเซอร์เบีย อีกทั้งยังเป็นผู้ผูกขาดคำสั่งสังหารยิว แต่รัฐบาลเนดิชก็ได้ให้ความช่วยเหลืออย่างแข็งขันในฐานะรัฐบาลไส้ศึก^[6] ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดคือค่ายกักกันบันจีกาในเบลเกรด ที่อยู่ภายใต้การควบคุมร่วมกันของระบอบเนดิชและกองทัพเยอรมัน ในขณะที่รัฐบาลข้าหลวงถูกจำกัดการมีกำลังทหาร รัฐบาลเนดิชได้รับอนุญาตให้จัดตั้งกองกำลังติดอาวุธหรือกองกำลังพิทักษ์ชาติเซอร์เบีย (Serbian State Guard) เพื่อบังคับใช้คำสั่ง แต่กองกำลังนี้อยู่ภายใต้การควบคุมของผู้บัญชาการหน่วยเอ็สเอ็สและตำรวจระดับสูง และมีหน้าที่เป็นผู้ช่วยของเยอรมนีจนกระทั่งกองทัพเยอรมันถอนกำลังในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1944 รัฐบาลแห่งการไถ่ชาติดำรงอยู่จนกระทั่งการถอนกำลังของเยอรมนี เมื่อเผชิญกับการรุกเบลเกรดของกองกำลังผสมระหว่างกองทัพแดง กองทัพประชาชนบัลแกเรีย และขบวนการพลพรรค ในระหว่างการยึดครอง ทางการเยอรมนีได้สังหารชาวยิวเกือบทั้งหมดที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ยึดครอง ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการสังหารตอบโต้ใน ค.ศ. 1941 และมีการรมควันผู้หญิงและเด็กในช่วงต้น ค.ศ. 1942^{[ต้องการอ้างอิง]} ภายหลังสงครามยุติลง ผู้นำคนสำคัญของเยอรมนีและเซอร์เบียหลายคนในพื้นที่ยึดครองถูกพิจารณาคดีและประหารชีวิตในข้อหาอาชญากรสงคราม

หมายเหตุ

↑ คอซอวอเป็นดินแดนข้อพิพาทระหว่างสาธารณรัฐคอซอวอกับสาธารณรัฐเซอร์เบีย สาธารณรัฐคอซอวอประกาศเอกราชเมื่อวันที่ 17 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551 แต่เซอร์เบียยังคงอ้างว่าคอซอวอเป็นดินแดนอธิปไตยของตน ใน พ.ศ. 2556 ทั้งสองรัฐบาลเริ่มกระชับความสัมพันธ์ให้เป็นปกติในฐานะส่วนหนึ่งของข้อตกลงบรัสเซลส์ ปัจจุบันคอซอวอได้รับการยอมรับว่าเป็นรัฐเอกราชจากประเทศสมาชิกสหประชาชาติ 98 ชาติจาก 193 ชาติ

อ้างอิง

↑ Lemkin 2008, p. 248.
↑ Tomasevich 2001, pp. 175–177.
↑ Tomasevich 2001, p. 64.
↑ MacDonald, David Bruce (2002). Balkan holocausts?: Serbian and Croatian victim-centred propaganda and the war in Yugoslavia. Manchester: Manchester University Press. p. 142. ISBN 0719064678.
↑ MacDonald, David Bruce (2007). Identity Politics in the Age of Genocide: The Holocaust and Historical Representation. Routledge. p. 167. ISBN 978-1-134-08572-9.
↑ Raphael Israeli (4 March 2013). The Death Camps of Croatia: Visions and Revisions, 1941–1945. Transaction Publishers. pp. 31–32. ISBN 978-1-4128-4930-2. สืบค้นเมื่อ 12 May 2013.

บรรณานุกรม

หนังสือ

Argyle, Christopher (1980). Chronology of World War II. New York: Exeter Books. ISBN 0-89673-071-9.
Askey, Nigel (2013). Operation Barbarossa: the Complete Organisational and Statistical Analysis, and Military Simulation. Vol. 2A. United States: Lulu Publishing. ISBN 978-1-304-45329-7.
Bailey, Ronald H. (1980). Partisans and Guerrillas. Vol. 12. New York: Time-Life Books. ISBN 978-0-7835-5719-9.
Benz, Wolfgang (1999). The Holocaust: A German Historian Examines the Genocide. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-11215-4.
Browning, Christopher H. (2004). The Origins of the Final Solution: The Evolution of Nazi Jewish Policy, September 1939 – March 1942. University of Nebraska Press. ISBN 978-0-8032-5979-9.
Browning, Christopher (2014). The Origins of the Final Solution. London, England: Cornerstone Digital. ISBN 978-1-4481-6586-5.
Bugajski, Janusz (2002). Political Parties of Eastern Europe: A Guide to Politics in the Post-Communist Era. Armonk: Sharpe. ISBN 1-56324-676-7.
Byford, Jovan (2011), "The Collaborationist Administration and the Treatment of the Jews in Nazi-occupied Serbia", ใน Ramet, Sabrina P.; Listhaug, Ola (บ.ก.), Serbia and the Serbs in World War Two, London: Palgrave Macmillan, pp. 109–127, ISBN 978-0230278301
Byford, Jovan (2012). "Willing Bystanders: Dimitrije Ljotić, "Shield Collaboration" and the Destruction of Serbia's Jews". ใน Haynes, Rebecca; Rady, Martyn (บ.ก.). In the Shadow of Hitler: Personalities of the Right in Central and Eastern Europe. London: I.B.Tauris. ISBN 978-1-84511-697-2.
Ćirković, Simo C. (2009). Ko je ko u Nedićevoj Srbiji 1941–1944 (ภาษาเซอร์โบ-โครเอเชีย). Belgrade: IPS MEDIA. ISBN 978-86-7274-388-3.
Cohen, Philip J. (1996). Serbia's Secret War: Propaganda and the Deceit of History. College Station, Texas: Texas A&M University Press. ISBN 0-89096-760-1.
Cox, John (2002). The History of Serbia. The Greenwood Histories of the Modern Nations. Westport: Greenwood Publishing Group. ISBN 978-0-313-31290-8.
Deroc, Milan (1988). British Special Operations Explored: Yugoslavia in Turmoil 1941–1943 and the British Response. East European Monographs. New York: Coloumbia University Press. ISBN 978-0-88033-139-5.
Dobrich, Momcilo (2000). Belgrade's Best: The Serbian Volunteer Corps, 1941–1945. New York: Axis Europa Books. ISBN 978-1-891227-38-7.
Gutman, Israel (1995). Encyclopedia of the Holocaust. Vol. 2. New York: Macmillan Publishing. ISBN 9780028645278.
Haynes, Rebecca; Rady, Martyn (2011). In the Shadow of Hitler: Personalities of the Right in Central and Eastern Europe. I.B. Tauris. ISBN 978-1-84511-697-2.
Hehn, Paul N. (1979). The German Struggle Against Yugoslav Guerillas in World War II. New York: Columbia University Press.
Klajn, Lajčo (2007). The Past in Present Times: The Yugoslav Saga. New York: University Press of America. ISBN 978-0-7618-3647-6.
Krakov, Stanislav (1963). Генерал Милан Недић [General Milan Nedić] (ภาษาเซอร์เบีย). Munich, West Germany: Iskra. OCLC 7336721.
Kroener, Bernard R.; Müller, Rolf-Dieter; Umbreit, Hans, บ.ก. (2000). Germany and the Second World War, Volume 5: Organization and Mobilization of the German Sphere of Power. Part I. Wartime Administration, Economy, and Manpower Resources 1939-1941. Vol. 5. New York, New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-822887-5.
Kroener, Bernard R.; Müller, Rolf-Dieter; Umbreit, Hans, บ.ก. (2003). Germany and the Second World War, Volume 5: Organization and Mobilization of the German Sphere of Power. Part II. Wartime Administration, Economy, and Manpower Resources 1942-1944/5. Vol. 5. Oxford, New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-820873-0.
Lauterpacht, Elihu; Greenwood, C. J.; Oppenheimer, A. G., บ.ก. (1999). International Law Reports. Vol. 112. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-64242-2.
Lemkin, Raphael (2008). Axis Rule in Occupied Europe. London: Lawbook Exchange. ISBN 9781584779018.
Lumans, Valdis O. (1993). Himmler's Auxiliaries: The Volksdeutsche Mittelstelle and the German National Minorities of Europe, 1933–1945. Chapel Hill: University of North Carolina Press. ISBN 978-0-8078-2066-7.
Manoschek, Walter (1995). "Serbien ist judenfrei": Militarische Besatzungspolitik und Judenvernichtung in Serbien 1941/42 (ภาษาเยอรมัน) (2nd ed.). Munich: Oldenbourg Verlag. ISBN 9783486561371.
Margolian, Howard (2000). Unauthorized Entry: The Truth about Nazi War Criminals in Canada, 1946–1956. Toronto: University of Toronto Press.
Milazzo, Matteo J. (1975). The Chetnik Movement & the Yugoslav Resistance. Baltimore: Johns Hopkins University Press. ISBN 978-0-8018-1589-8.
Milosavljević, Olivera (2006). Potisnuta istina – Kolaboracija u Srbiji 1941–1944 (PDF) (ภาษาเซอร์โบ-โครเอเชีย). Belgrade: Helsinki Committee for Human Rights in Serbia.
Mojzes, Paul (2011). Balkan Genocides: Holocaust and Ethnic Cleansing in the 20th Century. Plymouth: Rowman and Littlefield Publishers. ISBN 9781442206632.
Norris, David A. (2008). Belgrade: A Cultural History. Oxford, New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-970452-1.
Pavlowitch, Stevan K. (2002). Serbia: The History behind the Name. London: Hurst & Company. ISBN 9781850654773.
Pavlowitch, Stevan K. (2008). Hitler's New Disorder: The Second World War in Yugoslavia. New York: Columbia University Press. ISBN 9780231700504.
Ramet, Sabrina P. (2006). The Three Yugoslavias: State-Building and Legitimation, 1918–2005. Bloomington: Indiana University Press. ISBN 978-0-253-34656-8.
Ramet, Sabrina P.; Lazić, Sladjana (2011). "The Collaborationist Regime of Milan Nedić". ใน Ramet, Sabrina P.; Listhaug, Ola (บ.ก.). Serbia and the Serbs in World War Two. London: Palgrave Macmillan. pp. 17–43. ISBN 978-0230278301.
Savković, Miroslav (1994). Kinematografija u Srbiji tokom Drugog svetskog rata 1941–1945 (ภาษาเซอร์โบ-โครเอเชีย). Belgrade: Ibis.
Shepherd, Ben (2012). Terror in the Balkans: German Armies and Partisan Warfare. Cambridge: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-04891-1.
Stein, George H. (1984). The Waffen SS: Hitler's Elite Guard at War, 1939–45. Ithaca, New York: Cornell UP. ISBN 0-8014-9275-0.
Tasovac, Ivo (1999). American Foreign Policy and Yugoslavia, 1939–1941. College Station, Texas: Texas A&M University Press. ISBN 978-0-89096-897-0.
Thomas, Nigel; Mikulan, Krunoslav (1995). Axis Forces in Yugoslavia 1941–45. New York: Osprey Publishing. ISBN 978-1-85532-473-2.
Tomasevich, Jozo (1969). "Yugoslavia During the Second World War". ใน Vucinich, Wayne S. (บ.ก.). Contemporary Yugoslavia: Twenty Years of Socialist Experiment. University of California Press. pp. 59–118.
Tomasevich, Jozo (1975). War and Revolution in Yugoslavia, 1941–1945: The Chetniks. Stanford: Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-0857-9.
Tomasevich, Jozo (2001). War and Revolution in Yugoslavia, 1941–1945: Occupation and Collaboration. Stanford: Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-3615-2.
Udovički, Jasminka; Ridgeway, James (1997). Burn This House: The Making and Unmaking of Yugoslavia. Duke University Press. ISBN 0-8223-1997-7.
Weitz, Eric D. (2009). A Century of Genocide: Utopias of Race and Nation. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. ISBN 978-1-40082-550-9.
Wolff, Robert (1974). The Balkans in Our Time. Cambridge: Harvard University Press. ISBN 978-0-393-09010-9.

วารสาร

Hehn, Paul N. (1971). "Serbia, Croatia and Germany 1941–1945: Civil War and Revolution in the Balkans". Canadian Slavonic Papers. University of Alberta. 13 (4): 344–373. doi:10.1080/00085006.1971.11091249. JSTOR 40866373.
Portmann, Michael; Suppan, Arnold (2006). "Serbien und Montenegro im Zweiten Weltkrieg (1941 – 1944/45)". Österreichische Osthefte (ภาษาเยอรมัน). Zeitschrift für Mittel-, Ost- und Südosteuropaforschung. 47: 265–296. ISSN 0029-9375.^{[ลิงก์เสีย]}
Janjetović, Zoran (2012). "Borders of the German occupation zone in Serbia 1941–1944" (PDF). Journal of the Geographical Institute Jovan Cvijic. Serbian Academy of Sciences and Arts. 62 (2): 93–115. doi:10.2298/IJGI1202093J.
Trifkovic, Gaj (2015). "The Key to the Balkans: The Battle for Serbia 1944". The Journal of Slavic Military Studies. 28 (3): 524–555. doi:10.1080/13518046.2015.1061825. S2CID 141603073.

แหล่งข้อมูลอื่น

Đaković, Tanja Nikolić (12 July 2008). "Milan Nedić i knez Pavle ponovo dele Srbiju". Blic (ภาษาเซอร์โบ-โครเอเชีย).
Niehorster, Dr. Leo (2015a). "Armed Forces Commander South East Commanding General in Serbia 22 June 1941". Dr. Leo Niehorster. สืบค้นเมื่อ 31 May 2015.
Niehorster, Dr. Leo (2015b). "Infantry Division (15th Wave) 22 June 1941". Dr. Leo Niehorster. สืบค้นเมื่อ 1 June 2015.
Niehorster, Dr. Leo (2015c). "12th Army LXVth Special Corps Command 22 June 1941". Dr. Leo Niehorster. สืบค้นเมื่อ 31 May 2015.

[2] คอซอวอเป็นดินแดนข้อพิพาทระหว่างสาธารณรัฐคอซอวอกับสาธารณรัฐเซอร์เบีย สาธารณรัฐคอซอวอประกาศเอกราชเมื่อวันที่ 17 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551 แต่เซอร์เบียยังคงอ้างว่าคอซอวอเป็นดินแดนอธิปไตยของตน ใน พ.ศ. 2556 ทั้งสองรัฐบาลเริ่มกระชับความสัมพันธ์ให้เป็นปกติในฐานะส่วนหนึ่งของข้อตกลงบรัสเซลส์ ปัจจุบันคอซอวอได้รับการยอมรับว่าเป็นรัฐเอกราชจากประเทศสมาชิกสหประชาชาติ 98 ชาติจาก 193 ชาติ

[FOOTNOTELemkin2008248-1] Lemkin 2008, p. 248.

[FOOTNOTETomasevich2001175–177-3] Tomasevich 2001, pp. 175–177.

[FOOTNOTETomasevich200164-4] Tomasevich 2001, p. 64.

[5] MacDonald, David Bruce (2002). Balkan holocausts?: Serbian and Croatian victim-centred propaganda and the war in Yugoslavia. Manchester: Manchester University Press. p. 142. ISBN 0719064678.

[6] MacDonald, David Bruce (2007). Identity Politics in the Age of Genocide: The Holocaust and Historical Representation. Routledge. p. 167. ISBN 978-1-134-08572-9.

[Israeli2013-7] Raphael Israeli (4 March 2013). The Death Camps of Croatia: Visions and Revisions, 1941–1945. Transaction Publishers. pp. 31–32. ISBN 978-1-4128-4930-2. สืบค้นเมื่อ 12 May 2013.

[1]

[a]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]