Share to:

 

เรือบรรทุกอากาศยานชินาโนะ

ชินาโนะ ระหว่างการแล่นทดสอบในทะเลในอ่าวโตเกียว
ประวัติ
A flag bearing a stylised red sunburst symbol on a white background.จักรวรรดิญี่ปุ่น
ชื่อชินาโนะ
ตั้งชื่อตามแคว้นชินาโนะ
อู่เรืออู่ทหารเรือโยโกซูกะ
ปล่อยเรือ4 พฤษภาคม ค.ศ. 1940
เดินเรือแรก5 ตุลาคม ค.ศ. 1944
เข้าประจำการ19 พฤศจิกายน ค.ศ. 1944
ความเป็นไปอับปางโดยเรือดำน้ำ ยูเอสเอส อาร์เชอร์-ฟิช ในวันที่ 29 พฤศจิกายน ค.ศ. 1944
ลักษณะเฉพาะ
ชั้น: ยามาโตะ
ประเภท: เรือบรรทุกอากาศยาน
ขนาด (ระวางขับน้ำ): 65,800 ตัน[A 1] (มาตรฐาน)
69,191 ตัน (เต็มที่)[1]
ความยาว: 872 ฟุต 2 นิ้ว (265.8 เมตร)[1]
ความกว้าง:

[แนวน้ำ] 127 ฟุต 7 นิ้ว (38.9 เมตร)

[ลานบิน] 131 ฟุต 3 นิ้ว (40 เมตร)
กินน้ำลึก: 33 ฟุต 10 นิ้ว (10.3 เมตร)[1]
ระบบพลังงาน: 150,000 แรงม้า (110,000 kW)[2]
ระบบขับเคลื่อน: กังหันไอน้ำ × 4[1]
หม้อน้ำแบบคัมปงใช้น้ำมันเป็นเชื้อเพลิง × 12[1]
เพลา × 4[1]
ความเร็ว: 27 นอต (50 กม./ชม.)[1]
พิสัยเชื้อเพลิง: 10,000 ไมล์ทะเลที่ความเร็ว 27 นอต[1]
อัตราเต็มที่: 2,400 นาย[3]
ยุทโธปกรณ์: 16 × ปืนสองประสงค์ 127 มม. (5 นิ้ว)[3]
145 × 25 มม. (1 นิ้ว) แบบ 96 AA[3]
12 × จรวดต่อต้านอากาศยาน 28-ลำกล้อง 127 มม. (5 นิ้ว)[3]
เกราะ:
  • กราบเรือ: 20.5 ซm (8.1 in)[4]
  • ดาดฟ้า: 19 ซm (7.5 in) (ดาดฟ้าเก็บเครื่องบิน)[5]; 8 ซm (3.1 in) (ดาดฟ้าบิน)[6]
อากาศยาน: 47 ลำ
หมายเหตุ: ดัดแปลงเป็นเรือบรรทุกเครื่องบิน (หลังจากการเสียเรือบรรทุกเครื่องบินถึง 4 ลำ)

ชินาโนะ (ญี่ปุ่น: 信濃) ได้ชื่อตามแคว้นโบราณของญี่ปุ่น ชินาโนะ เป็นเรือบรรทุกอากาศยานของกองทัพเรือจักรวรรดิญี่ปุ่นระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง เดิมได้รับการวางกระดูกงูเรือเป็นลำที่ 3 ในเรือประจัญบานชั้นยามาโตะ ตัวเรือที่เสร็จสมบูรณ์บางส่วนของชินะโนะถูกเปลี่ยนเป็นเรือบรรทุกอากาศยานใน ค.ศ. 1942 ระหว่างสร้างเสร็จไปได้ครึ่งหนึ่ง เป็นเวลากว่าสองปีที่ชินะโนะได้รับการปรับปรุงขนานใหญ่เพื่อให้ปฏิบัติหน้าที่เป็นเรือบรรทุกอากาศยานสนับสนุนขนาดใหญ่ เมื่อสร้างเสร็จแล้ว เรือชินะโนะมีระวางขับน้ำเต็มที่ 73,000 ตัน นับเป็นเรือบรรทุกอากาศยานที่มีขนาดใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยสร้างมา ณ เวลานั้น

การออกแบบและการสร้าง

อาวุธยุทธภัณฑ์

การขึ้นระวางประจำการและการอับปาง

วันที่ 19 พฤศจิกายน ค.ศ. 1944 ชินะโนะได้ขึ้นระวางประจำการอย่างเป็นทางการที่เมืองโยะโกะซุกะ ซึ่งก่อนหน้านั้นมีเวลาเพียงสองสัปดาห์เพื่อเตรียมเรือประจำการและสำหรับการทดสอบเรือเล็กๆ น้อยๆ[7] โดยในวันที่ 1 ตุลาคม ลูกเรือได้รายงานต่อคณะกรรมการว่าลูกเรือร้อยละ 70 - 75 ไม่มีประสบการณ์เดินเรือในทะเลมาก่อน[8] จากความกังวลที่เพิ่มขึ้นในความปลอดภัยของเรือเนื่องมาจากมีการบินผ่านของเครื่องบินทิ้งระเบิดของสหรัฐ ดังนั้นกองทัพเรือญี่ปุ่นจึงมีคำสั่งให้ชินะโนะเดินทางไปเมืองคุเระเพื่อเตรียมเรือประจำการในส่วนที่เหลือที่นั่น[7] คำสั่งของกองทัพเรือต้องการใช้ชินะโนะออกเดินทางไปยังคุระไม่เกินวันที่ 28 พฤศจิกายน แต่ผู้บังคับการเรือ นาวาเอกโทะชิโอะ อะเบะ (Toshio Abe) ได้ร้องขอให้วันแล่นเรือยืดออกไป ประตูผนึกน้ำส่วนใหญ่ยังไม่ได้ติดตั้ง อุปกรณ์ทดสอบคุณภาพอากาศยังไม่ได้รับการจัดการ ยังมีรูจำนวนมากที่เว้นว่างไว้สำหรับสายไฟ ช่องอากาศและท่ออากาศยังไม่ได้ปิดผนึก[3] ไม่มีทั้งระบบท่อน้ำดับเพลิงและระบบระบายน้ำที่เสร็จสมบูรณ์ เช่น เครื่องสูบน้ำยังไม่ได้ส่งมอบ[8] และเขายังต้องการเวลาเพื่อฝึกลูกเรือใหม่[9]

คำขอของอะเบะถูกปฏิเสธ ชินะโนะออกเดินทางตามกำหนดการเมื่อเวลา 18:00 น. ในวันที่ 28 พฤศจิกายน โดยมีเรือพิฆาต อิโซะกะเซะ (Isokaze) ยุจิกะเซะ (Yukikaze) และ ฮะมะกะเซะ (Hamakaze) เป็นเรือคุ้มกัน

การวิเคราะห์เรื่องการอับปางหลังสงคราม

เชิงอรรถ

  1. ↑ "ตัน" ในบทความนี้ไม่ใช่เมตริกตัน แต่เป็น Long ton ที่มีขนาดเท่ากับ 2,240 ปอนด์ (1,016 กก.)

อ้างอิง

  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 1.5 1.6 1.7 อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ Preston84
  2. ↑ Ford, Roger (2001) The Encyclopedia of Ships, pg. 404. Amber Books, London. ISBN 9781905704439
  3. ↑ 3.0 3.1 3.2 3.3 3.4 อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ ShinanoClass
  4. ↑ Ford, Roger (2001) The Encyclopedia of Ships, pg. 404. Amber Books, London. ISBN 9781905704439
  5. ↑ Ford, Roger (2001) The Encyclopedia of Ships, pg. 404. Amber Books, London. ISBN 9781905704439
  6. ↑ Ford, Roger (2001) The Encyclopedia of Ships, pg. . Amber Books, London. ISBN 9781905704439
  7. ↑ 7.0 7.1 อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ cfrecord
  8. ↑ 8.0 8.1 Battleships: axis and neutral battleships in World War II, William H. Garzke and Robert O. Dulin, Naval Institute Press 1985, ISBN 087-021-101-3, pages 78–84
  9. ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ SeaAssault
  • Preston, Anthony (1999). The World's Great Aircraft Carriers. Brown Books. ISBN 1897884583.
  • "Reports of the US Naval Technical Mission to Japan, Ship and Related Targets" (PDF). United States Naval Technical Institute. January 1946. สืบค้นเมื่อ 2009-01-28.
  • Reynolds, Clark G. (1968). The Fast Carriers; The Forging of an Air Navy. New York, Toronto, London, Sydney: McGraw-Hill Book Company.
  • Wheeler, Keith (1980). War Under the Pacific. Time-Life Books. ISBN 0809433761.
  • Enright, Joseph F.; Ryan, James W. (2000). Shinano: The Sinking of Japan's Secret Supership. St. Martin's Paperbacks. ISBN 0312977468.
  • Ford, Roger; Gibbons, Tony; Hewson, Rob; Jackson, Bob; Ross, David (2001). The Encyclopedia of Ships. London: Amber Books, Ltd. p. 404. ISBN 978-1-905704-43-9.{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ เรือบรรทุกอากาศยานชินาโนะ
Kembali kehalaman sebelumnya