Наргіз Махамадзі

Наргіз Махамадзі
перс.: نرگس محمدی
Род дзейнасці	праваабаронца, журналістка
Дата нараджэння	21 красавіка 1972(1972-04-21)[1] (52 гады)
Месца нараджэння	Зенджан, Іран[d]
Грамадзянства	Іран[d]  Іран
Веравызнанне	Іспанія[2]
Муж	Taghi Rahmani[d]
Месца працы	Defenders of Human Rights Center[d][3]
Альма-матар	Оксфардскі ўніверсітэт
Узнагароды і прэміі	Прэмія Пера Ангера[d] (2011) Andrei Sakharov Prize[d] (2018) 100 жанчын (2022) International Alexander Langer Award[d] (2009) прэмія Улафа Пальмэ[d] (2023) UNESCO/Guillermo Cano World Press Freedom Prize[d] (2023) прэмія горада Веймар у галіне правоў чалавека[d] (2016)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Наргіз Махамадзі (перс.: نرگس محمدی; нар. 21 красавіка 1972(1972-04-21)^[1], Зенджан, Іран^[d]) — іранская праваабаронца, лаўрэат Нобелеўскай прэміі міру (2023).

Наргіз Махамадзі пачала сваю праваабарончую дзейнасць у 1990-я гады, студэнткай факультэта фізікі. Па заканчэнні ўніверсітэта працавала інжынерам, але таксама пісала аўтарскія калонкі ў некаторыя іранскія выданні.

У 2003 годзе яна пачала працаваць у Тэгеранскім цэнтры абароны правоў чалавека, заснаваным іншай іранскай актывісткай, лаўрэаткай Нобелеўскай прэміі міру Шырын Эбадзі. У 2011 годзе Наргіз Махамадзі была ўпершыню арыштаваная і прысуджаная да турэмнага зняволення. Праз два гады яна выйшла на волю і далучылася да кампаніі супраць смяротнага пакарання ў Іране. За гэтую дзейнасць яна зноў была арыштаваная ў 2015 годзе. У 2016 годзе прысуджаная да 16 год турэмнага зняволення. Пасля вяртання ў турму выступала супраць катаванняў і сэксуальнага гвалту, які прымяняецца да палітычных зняволеных — жанчын у іранскіх турмах. З турмы яна таксама падтрымала пратэсты 2022 года і арганізавала некалькі акцый салідарнасці сярод зняволеных, за што ўлады зрабілі яшчэ больш строгімі ўмовы яе зняволення.

6 кастрычніка 2023 года Наргіз Махамадзі ўдастоена Нобелеўскай прэміі міру за «яе барацьбу з гвалтам іранскага рэжыму і за роўныя правы і свабоды для ўсіх».