Stan liczebny Sił Zbrojnych RP (bez KOP) liczył 256.378 żołnierzy, w tym 17.731 oficerów, 43.626 podoficerów zawodowych i nadterminowych oraz 195.021 szeregowych, z czego:
w lotnictwie – 11.382 żołnierzy (4,4%), z tym 1149 oficerów, 3404 podoficerów i 6829 szeregowych,
w broniach pancernych – 10.102 żołnierzy (3,9%), w tym 461 oficerów, 2444 podoficerów i 7197 szeregowych,
więźniowie - 1091 (o,4%), w tym 22 oficerów, 53 podoficerów i 1016 szeregowych[1].
Kapitan marynarki Tadeusz Borysiewicz objął dowództwo transportowca ORP „Wilia”.
W Ostrogu nad Horyniem zmarła Helena Jagodzińska z Białoskórskich (ur. 1880), była komendantka Placówki POW w Humaniu na Ukrainie, były więzień ideowy w latach 1921–1923, odznaczona Krzyżem Niepodległości[2] (12 marca 1931[3]).
W Zakopanem zmarł major saperów Justyn Domejko, odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości[4], Orderem Św. Anny 3 i 4 stopnia oraz Orderem Św. Stanisława 3 stopnia[5].
Wprowadzono w życie postanowienia rozkazu Ministra Spraw Wojskowych Dep. Dow. Og. 1590-13 P.U. w sprawie oznak stopni podoficerskich i starszych szeregowców (równorzędnych)[6].
została zarządzona mobilizacja alarmowa jednostek grupy „czerwonej” i „żółtej” oraz częściowo „zielonej” na terenie Okręgu Korpusu Nr IX, a także jednostek grupy „czarnej” na obszarze Okręgu Korpusu Nr IV
W Warszawie odbyły się polsko-brytyjskie rozmowy sztabowe na temat wojny z Niemcami. Stronę brytyjską reprezentował brygadier Emilius Clayton, komandor Bernard Rawlings i pułkownik pilot Alexander Davidson. Stronę polską reprezentował generał brygady Wacław Stachiewicz i pułkownik dyplomowany Józef Jaklicz. Funkcję tłumacza, protokolanta i sekretarza pełnił major dyplomowany Władysław Dziewanowski. W skład polskiej delegacji powoływani byli doraźnie: gen. bryg. Tadeusz Malinowski, gen. bryg. Stanisław Ujejski i płk dypl. Andrzej Marecki oraz inni specjaliści i rzeczoznawcy. Odbyto około dziesięciu posiedzeń, w trakcie których mówiono i pisano po francusku. Major Dziewanowski władając językiem angielskim„nie zdradzał się ze swej umiejętności”[11][12].
W wypadku drogowym na ul. Morskiej w Gdyni zginęli: kpt. mar. pil.-obs. Jerzy Zbigniew Strzałkowski (ur. 9 sierpnia 1909), por. mar. Tadeusz Kociuba (ur. 16 marca 1911) i por. mar. pil.-obs. Edward Kwieciński (ur. 30 września 1909)[13][14].
Sztab Lotniczy przy Sztabie Głównym wydał „Ogólne wytyczne użycia lotnictwa”, które zostało podzielone na „lotnictwo w dyspozycji dowódców armii” i „lotnictwo w dyspozycji Naczelnego Wodza”[16]
52 samoloty brygady pościgowej pod dowództwem płk pil. Stefana Pawlikowskiego stoczyły na północ od Warszawy pierwszą bitwę powietrzną w II wojnie światowej[9].
Podpułkownik pilot Leopold Pamuła na samolocie PZL P-11 zestrzelił w walce powietrznej dwa samoloty nieprzyjaciela (He-111 i Ju-87), a po wyczerpaniu amunicji zaatakowany przez kilka samolotów Me-109, zderza się swą maszyną z jednym z nich, po czym wyskakuje na spadochronie; pierwszy „taran powietrzny” w II wojnie światowej[9].
Naczelny Wódz marszałek Polski Edward Śmigły-Rydz mianował podporucznikami:
ze starszeństwem z dnia 1 sierpnia 1939 w korpusie piechoty, kawalerii, artylerii, lotnictwa, broni pancernej, saperów i łączności wszystkich podchorążych ostatniego rocznika szkół podchorążych, kształcących kandydatów na oficerów służby stałej (normalna promocja 1939) oraz w korpusie oficerów zdrowia (grupa lekarzy) tych wychowanków 6. rocznika Centrum Wyszkolenia Sanitarnego, którzy do końca sierpnia 1939 uzyskali dyplom lekarza na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie (normalna promocja 1939);
ze starszeństwem z dnia 1 września 1939 w korpusie piechoty, kawalerii, artylerii, lotnictwa, broni pancernej, saperów i łączności wszystkich podchorążych przedostatniego rocznika szkół podchorążych, kształcących kandydatów na oficerów służby stałej (normalna promocja 1940) oraz w korpusie oficerów zdrowia (grupa oficerów sanitarnych - podlekarze) podchorążych 5. i 4. rocznika CWSan. (promocja normalna 1940). Nazwiska i kolejność miały być ogłoszone w terminie późniejszym[42][43].
Wojska ZSRR przekroczyły polską granicę łamiąc tym samym układ o nieagresji z 1932 (wkroczenie wojsk sowieckich było realizacją tajnego porozumienia Ribbentrop-Mołotow).
Początek walk w Kampinosie, o Kobryń i pod Tomaszowem[45].
Naczelny Dowódca Wojska Polskiego wydał rozkaz nakazujący przelot wszystkich samolotów na terytorium Rumunii, dokąd udać się miały także rzuty kołowe wraz z resztą personelu latającego[9].
Z lotniska Mokotowskiego w Warszawie pod silnym ogniem niemieckim wystartowały wszystkie zdolne do lotu polskie samoloty pod dowództwem mjr. pil. Eugeniusza Wyrwickiego (9 maszyn) i po starcie szczęśliwie odleciały i przedostały się na Węgry[9].
Prezydent RP powołał generała dywizji Władysława Sikorskiego na urząd Prezesa Rady Ministrów i Ministra Spraw Wojskowych (zob. drugi rząd Władysława Sikorskiego[51])
Jesienią rozpoczęła się ewakuacja do Francji i Wielkiej Brytanii internowanych w Rumunii i na Węgrzech lotników polskich[9]
Jesienią powstała na lotnisku Bron w Lyonie Polska Baza Lotnicza na czele której stał płk pil. Stefan Pawlikowski[9].
Wydano pierwszy rozkaz SZP zawierający statut organizacji[49].
Przedstawiciele lotnictwa Francji, Wielkiej Brytanii i Polski w Sztabie Francuskich Sił Powietrznych (Armée de'Air) w Paryżu debatowali w sprawie wykorzystania w walce z Niemcami polskiego personelu lotniczego oraz porozumiano się wstępne w sprawie organizacji lotnictwa polskiego we Francji i w Wielkiej Brytanii[9].
Listopad
Utworzono w Paryżu polskie Dowództwo Lotnictwa i Obrony Przeciwlotniczej, dowódcą został gen. dyw. pil. Józef Zając[9].
↑Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim, 1935–1939, Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, w nawiasach zostały lokaty poszczególnych generałów.
↑Pawlak 1982 ↓, s. 8, autor podał, że rozkaz Naczelnego Wodza został wydany 12 września we Włodzimierzu Wołyńskim oraz że podchorążowie III rocznika zostali mianowani podporucznikami ze starszeństwem z dnia 15 sierpnia 1939.
Andrzej Chmielarz, Grzegorz Jasiński: Armia Krajowa: 1939–1945. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2011. ISBN 978-83-62345-63-2. Brak numerów stron w książce
Jerzy Ryszard Konieczny: Kronika lotnictwa polskiego 1241–1945. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1984. ISBN 83-206-0426-5. Brak numerów stron w książce
Władysław Kurkiewicz, Adam Tatomir, Wiesław Żurawski: Tysiąc lat dziejów Polski; Kalendarium. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1974. Brak numerów stron w książce
Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w Wojnie Obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1982, seria: Biblioteczka Skrzydlatej Polski. ISBN 83-206-0281-5.
