Teryflunomid

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) (Z)-2-cyjano-3-hydroksy-N-[4-(trifluorometylo)fenylo]but-2-enamid Inne nazwy i oznaczenia farm. nazwa handlowa: Aubagio
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C12H9F3N2O2
Masa molowa	270,21 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	163451-81-8
PubChem	54684141
DrugBank	DB08880
SMILES C/C(=C(\C#N)/C(=O)NC1=CC=C(C=C1)C(F)(F)F)/O
InChI InChI=1S/C12H9F3N2O2/c1-7(18)10(6-16)11(19)17-9-4-2-8(3-5-9)12(13,14)15/h2-5,18H,1H3,(H,17,19)/b10-7- InChIKey UTNUDOFZCWSZMS-YFHOEESVSA-N
Właściwości Rozpuszczalność w wodzie praktycznie nierozpuszczalny[1] w innych rozpuszczalnikach rozpuszczalny w DMSO[1] logP 2,922[2]
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2017-05-26] Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki Uwaga Zwroty H H302 Zwroty P brak zwrotów P
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC	L04AK02
Uwagi terapeutyczne Drogi podawania doustnie
Multimedia w Wikimedia Commons

Teryflunomid – wielofunkcyjny organiczny związek chemiczny, aktywny metabolit leflunomidu^[3]. Jest środkiem immunomodulującym o właściwościach przeciwzapalnych. Stosowany w leczeniu stwardnienia rozsianego.

Jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów ze stwardnieniem rozsianym o przebiegu rzutowo-ustępującym^[4] i jest kwalifikowany jako lek pierwszego wyboru w leczeniu tej choroby^[5].

Stosowany raz na dobę w dawce 14 mg dobę powoduje zmniejszenie częstości rzutów o ok. 30% i obniżenie ryzyka progresji niewydolności ruchowej o 30% w skali roku^[6]. W badaniach MRI wykazano, że leczenie teryflunomidem, w porównaniu z podawaniem placebo, powoduje zmniejszenie całkowitej objętości nowych zmian o 69% oraz zmniejszenie o 80% liczby zmian wykazujących wzmocnienie kontrastowe^[5].

Teryflunomid jest środkiem immunomodulującym, który w sposób wybiórczy i odwracalny hamuje aktywność enzymu mitochondrialnego – dehydrogenazy dihydroorotanowej, wymaganego do syntezy pirymidyny de novo. W rezultacie teryflunomid zmniejsza proliferację podzielonych komórek, które do ekspansji potrzebują syntezy pirymidyny de novo^[7]. Dokładny mechanizm terapeutycznego działania teryflunomidu w leczeniu stwardnienia rozsianego nie jest do końca wyjaśniony, ale może on obejmować redukcję liczby limfocytów. Mediana czasu do osiągnięcia maksymalnego stężenia w osoczu wynosi 1–4 h po wielokrotnym doustnym podaniu teryflunomidu, przy wysokiej biodostępności (około 100%). Osiągnięcie stężenia stanu stacjonarnego jest procesem powolnym (tj. osiągnięcie 95% stężenia w stanie stacjonarnym następuje po około 100 dniach, a szacowany współczynnik kumulacji AUC jest ok. 34-krotny). Teryflunomid w znacznym stopniu wiąże się z białkami osocza (>99%), prawdopodobnie z albuminą, i podlega dystrybucji głównie w osoczu. Metabolizowany jest w stopniu umiarkowanym i jest jedynym składnikiem wykrywanym w osoczu. Głównym szlakiem metabolizmu teryflunomidu jest hydroliza, a utlenianie stanowi szlak drugorzędny. Wydzielany jest do przewodu pokarmowego głównie z żółcią jako produkt leczniczy w postaci niezmienionej i najprawdopodobniej przez sekrecję bezpośrednią^[8].

W przypadku teryflunomidu można w określonych w charakterystyce produktu przypadkach przeprowadzić procedurę przyspieszonej eliminacji. Eliminacja teryflunomidu z krążenia może być przyspieszona po podaniu cholestyraminy lub węgla aktywowanego, przypuszczalnie wskutek przerwania procesów wchłaniania zwrotnego na poziomie jelit^[8].