|
จักรพรรดิเจียจิ้ง
จักรพรรดิเจียจิ้ง (จีน: 嘉靖皇帝; พินอิน: Jiājìng huángdì) มีพระราชสมัญญานามว่า จักรพรรดิหมิงซื่อจง (จีน: 明世宗; พินอิน: míng shìzōng) (16 กันยายน พ.ศ. 2050 - 23 มกราคม พ.ศ. 2110) มีพระนามทางลัทธิเต๋าว่า ว่านโซ่วตี้จวิน (万寿帝君) หมายถึง "เทพเจ้าแห่งพรรษานิรันดร์" พระองค์เป็นพระราชภาดา[1] ในจักรพรรดิเจิ้งเต๋อเพราะพระราชบิดาของพระองค์กับจักรพรรดิหงจื้อที่เป็นพระราชบิดาของจักรพรรดิเจิ้งเต๋อเป็นพระเชษฐาธิราชและพระอนุชาธิราชร่วมพระราชบิดาเดียวกัน เมื่อจักรพรรดิเจิ้งเต๋อเสด็จสวรรคตในปี ค.ศ. 1521 ซิ่งอ๋อง (兴王) ขณะพระชนมพรรษา 14 พรรษา เสด็จขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิ ใช้พระนามศักราชว่า "เจียจิ้ง" ตลอดรัชกาลของพระองค์ เป็นยุคแห่งความเจริญด้านศิลปะและศาสนา ทรงเน้นเรื่องศิลปะโดยเฉพาะเครื่องลายคราม และเรื่องศาสนาโดยเฉพาะลัทธิเต๋า โดยโปรดให้สร้างวิหารแห่งพระอาทิตย์ (日坛) ขึ้นทางทิศตะวันออกของปักกิ่ง วิหารแห่งพระจันทร์ (月坛) ขึ้นทางทิศตะวันตก และวิหารแห่งโลก (地坛) ขึ้นทางทิศเหนือ และโปรดให้ทำการต่อเติมหอสักการะแผ่นดินและฟ้า (เทียนตี้ถัน) และให้เปลี่ยนชื่อเป็น "หอสักการะฟ้า" (เทียนถัน) แต่ทรงหลงงมงายอยู่กับพิธีกรรมและเรื่องราวทางไสยศาสตร์มาก จนในช่วงต้นรัชกาลพระองค์แทบไม่ทำอะไร นอกจากเฝ้าอยู่กับการสักการะดวงวิญญาณพระราชบิดา และพระราชมารดา จึงเปิดโอกาสให้พวกหมอผี นักหลอกลวงเข้ามาหาผลประโยชน์จนถึงเข้ามามีบทบาทในการบริหารบ้านเมือง[2] ในรัชกาลของพระองค์ มีมหาเสนาบดีอยู่ 2 คน คือ เหยียน ซง และเซี่ย หยุน ทั้ง 2 คนนี้แย่งชิงอำนาจกัน เป็นเซี่ย หยุน ที่ได้ครองอำนาจต่อจากเหยียน ซง ที่ทำบ้านเมืองตกต่ำ และพระองค์ไม่ทรงโปรด ต่อมาเกิดแผ่นดินไหวครั้งที่รุนแรงที่สุดที่มณฑลส่านซี ในปี ค.ศ. 1556 ตรงกับปีที่ 35 ในรัชกาล มีผู้เสียชีวิตกว่า 800,000 คน ทั้งยังเกิดวาตภัยที่ปักกิ่ง และไฟไหม้ที่พระราชวังต้องห้าม เป็นเหตุให้ฮองเฮาสิ้นพระชนม์ พระองค์พิโรธถอดเซี่ย หยุน ออกจากตำแหน่ง และสั่งประหารชีวิต จึงเป็นเหยียน ชง ที่กลับมามีอำนาจอีกครั้ง[2] จักรพรรดิเจียจิ้งสวรรคตในปี ค.ศ. 1567 ขณะพระชนม์ได้ 60 พรรษา ทรงครองราชย์นานถึง 45 ปี ยาวนานเป็นอันดับสองของราชวงศ์หมิง องค์ชายจูไฉ่หู พระราชโอรสจึงขึ้นครองราชย์เป็น จักรพรรดิหลงชิ่ง พระบรมวงศานุวงศ์
ดูเพิ่มอ้างอิง
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
