ชาวอุยกูร์

ชาวอุยกูร์
ئۇيغۇرلار; Уйғурлар; 维吾尔;
	ชายชาวอุยกูร์ที่คัชการ์
ประชากรทั้งหมด
	ป. 13.5 ล้านคน
ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ
จีน; (ส่วนใหญ่อยู่ในซินเจียง)	12.8 ล้าน
คาซัคสถาน	223,100 (2009)
ตุรกี	100,000–300,000
คีร์กีซสถาน	60,210 (2021)
อุซเบกิสถาน	48,500 (2019)
ปากีสถาน	10,000 (2018)
สหรัฐอเมริกา	8,905 (ตามสำนักงานสำมะโนสหรัฐ ค.ศ. 2015) – 15,000 (ตาม ETGE ประมาณ ค.ศ. 2021)
ซาอุดีอาระเบีย	8,730 (2018)
ออสเตรเลีย	5,000–10,000
รัสเซีย	3,696 (2010)
เติร์กเมนิสถาน	~3,000
อัฟกานิสถาน	2,000
ญี่ปุ่น	2,000 (2021)
สวีเดน	2,000 (2019)
แคนาดา	~1,555 (2016)
เยอรมนี	~750 (2013)
มองโกเลีย	258 (2000)
ยูเครน	197 (2001)
ภาษา
	อุยกูร์; อายนี, จีนกลาง, รัสเซีย;
ศาสนา
	ส่วนใหญ่นับถือศาสนาอิสลามนิกายซุนนี อดีตนับถือศาสนาพุทธ (ปัจจุบันเป็นศาสนาชนกลุ่มน้อย)
กลุ่มชาติพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง
	ชาวอุซเบก และกลุ่มชนเตอร์กิกอื่น ๆ

อุยกูร์ (อุยกูร์: ئۇيغۇرلار; Уйғурлар; สัทอักษรสากล: [ujɣurˈlɑr]; จีนตัวย่อ: 维吾尔; จีนตัวเต็ม: 維吾爾; พินอิน: Wéiwú'ěr, สัทอักษรสากล: [wěi.ǔ.àɚ]^[23]^[24]; อังกฤษ: Uyghurs บางครั้งสะกดเป็น Uighurs,^[25] Uygurs หรือ Uigurs) เป็นกลุ่มชนเตอร์กิกกลุ่มหนึ่งที่อาศัยอยู่ในเอเชียตะวันออกและเอเชียกลาง ปัจจุบันชาวอุยกูร์ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในเขตปกครองตนเองซินเจียงอุยกูร์

ประชากร

โดยทั่วไป จำนวนประชากรชาวอุยกูร์ในประเทศจีนอาศัยอยู่ในเขตปกครองตนเองซินเจียง โดยมีประชากรจำนวนน้อยที่อาศัยอยู่ในบริเวณอื่นของประเทศ เช่น เทศมณฑลเถา-ยฺเหวียนมีประชากรประมาณ 5,000–10,000 คน^[26]^[27]

จำนวนประชากรชาวอุยกูร์ยังคงเป็นหัวข้อพิพาท โดยเฉพาะประชากรในประเทศจีน ทางการจีนระบุจำนวนประชากรในเขตปกครองตนเองซินเจียงที่มากกว่า 12 ล้านคน ซึ่งเป็นจำนวนประชากรประมาณครึ่งหนึ่งของประชากรทั้งหมดในเขตปกครองตนเอง^[28]^[29] อย่างไรก็ตาม ในช่วง ค.ศ. 2003 ชาวอุยกูร์บางกลุ่มอ้างว่าทางการจีนนับจำนวนประชากรของตนน้อยกว่าความเป็นจริง โดยอ้างว่าที่จริงมีประชากรมากกว่า 20 ล้านคน.^[30] ข้อพิพาทเรื่องประชากรยังคงมีอยู่ โดยนักเคลื่อนไหวและกลุ่มบางกลุ่มอย่าง World Uyghur Congress และ Uyghur American Association อ้างว่าประชากรชาวอุยกูร์อยู่ในขอบเขตระหว่าง 20 ถึง 30 ล้านคน^[31]^[32]^[33]^[34] บางส่วนอ้างว่าจำนวนประชากรที่แท้จริงคือ 35 ล้านคน^[35]^[36] ถึงกระนั้น นักวิชาการโดยทั่วไปปฏิเสธข้ออ้างเหล่านี้ ศาสตราจารย์ Dru C. Gladney เขียนไว้ในหนังสือ Xinjiang: China's Muslim Borderland เมื่อ ค.ศ. 2004 ว่ามี "หลักฐานไม่เพียงพอ" ที่สนับสนุนข้ออ้างชาวอุยกูร์เกี่ยวกับประชากรในประเทศจีนมีมากกว่า 20 ล้านคน^[37]

หมายเหตุ

↑ มีข้อพิพาทเกี่ยวกับจำนวนประชากรจากข้อมูลทางการจีนและอุยกูร์ ดูข้อมูลเพิ่มเติมที่§ ส่วนประชากรของบทความนี้

อ้างอิง

↑ "Chinese Foreign Ministry Spokesperson Hua Chunying's remarks on Xinjiang-related issues". Embassy of the People's Republic of China in Canada. สืบค้นเมื่อ 25 March 2021.
↑ "Ethnic groups of Kazakhstan in 2009". www.almaty-kazakhstan.net. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 February 2017. สืบค้นเมื่อ 1 February 2009.
↑ Агентство Республики Каписью на 26,1% и составила 10098,6 тыс. человек. Увеличилась численность узбеков на 23,3%, составив 457,2 тыс. человек, уйгур – на 6%, составив 223,1 тыс. человек. Снизилась численность русских на 15,3%, составив 3797,0 тыс. человек; немцев – на 49,6%, составив 178,2 тыс. человек; украинцев – на 39,1%, составив 333,2 тыс. человек; татар – на 18,4%, составив 203,3 тыс. человек; других этносов – на 5,8%, составив 714,2 тыс. человек.
↑ "About The Uyghurs". East Turkistan Government in Exile. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-10-02. สืบค้นเมื่อ 2022-10-12.
↑ "Total population by nationality". National Statistical Committee of the Kyrgyz Republic. สืบค้นเมื่อ 14 December 2021.
↑ "Uyghur". Ethnologue. สืบค้นเมื่อ 23 May 2022.
↑ "Uyghur in Pakistan".
↑ "Detailed Languages Spoken at Home and Ability to Speak English for the Population 5 Years and Over: 2009–2013". United States Census Bureau. สืบค้นเมื่อ 25 March 2021.
↑ Hawkins, Samantha (18 March 2021). "Uighur Rally Puts Genocide in Focus Ahead of US-China Talks". Courthouse News. สืบค้นเมื่อ 25 March 2021.
↑ "Uyghurs in Saudia Arabia".
↑ "Uighur abuse: Australia urged to impose sanctions on China". www.sbs.com.au. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 September 2018. สืบค้นเมื่อ 11 September 2018.
↑ "Перепись населения России 2010 года" [Russian census 2010]. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 February 2012. สืบค้นเมื่อ 3 March 2014.
↑ Uyghur (ภาษารัสเซีย). Historyland. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 February 2019. สืบค้นเมื่อ 3 May 2018.
↑ Gunter, Joel (27 August 2021). "Afghanistan's Uyghurs fear the Taliban, and now China too". BBC News. สืบค้นเมื่อ 27 August 2021.
↑ "ウイグル族訪れぬ平安 ... 日本暮らしでも「中国の影」". 読売新聞オンライン (ภาษาญี่ปุ่น). 6 November 2021. สืบค้นเมื่อ 14 July 2022.
↑ Lintner, Bertil (31 October 2019). "Where the Uighurs are free to be". Asia Times. สืบค้นเมื่อ 24 July 2020.
↑ Canada, Government of Canada, Statistics (8 February 2017). "Census Profile, 2016 Census – Canada [Country] and Canada [Country]". www12.statcan.gc.ca. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 April 2018.
↑ Shichor, Yitzhak (July 2013). "Nuisance Value: Uyghur activism in Germany and Beijing–Berlin relations". Journal of Contemporary China. 22 (82): 612–629. doi:10.1080/10670564.2013.766383. S2CID 145666712.
↑ "Khovd Aimak Statistical Office. 1983-2008 Dynamics Data Sheet". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 July 2011.
↑ State statistics committee of Ukraine – National composition of population, 2001 census เก็บถาวร 8 ตุลาคม 2014 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (Ukrainian)
↑ "Uighur Buddhism".
↑ Touraj Atabaki, Sanjyot Mehendale (2004). Central Asia and the Caucasus: Transnationalism and Diaspora. p. 31. The Uighurs, too, are Turkic Muslims, linguistically and culturally more closely related to the Uzbeks than the Kazakhs.
↑ Hahn 2006, p. 4.
↑ Drompp 2005, p. 7.
↑ "Uighur | History, Language, & Facts". Encyclopedia Britannica (ภาษาอังกฤษ). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 December 2018. สืบค้นเมื่อ 17 December 2018.
↑ Ingvar Svanberg (1988). The Altaic-speakers of China: numbers and distribution. Centre for Mult[i]ethnic Research, Uppsala University, Faculty of Arts. p. 7. ISBN 91-86624-20-2. สืบค้นเมื่อ 28 June 2010.
↑ Chih-yu Shih, Zhiyu Shi (2002). Negotiating ethnicity in China: citizenship as a response to the state. Psychology Press. p. 137. ISBN 0-415-28372-8. สืบค้นเมื่อ 28 June 2010.
↑ M. Irfan Ilmie; Tia Mutiasari (2021-01-11). "Populasi Uighur naik 25 persen, pemerintah Xinjiang bantu cek keluarga" [Uighur population up 25 percent, Xinjiang government helps check families]. Antara News (ภาษาอินโดนีเซีย). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-06-14.
↑ 3–8 主要年份分民族人口数 [3–8 Population by ethnic group in major years]. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 November 2018.
↑ Gladney, Dru C. (5 May 2003). "China's Minorities: the Case of Xinjiang and the Uyghur People" (PDF). Sub-Commission on Promotion and Protection of Human Rights Working Group on Minorities: Ninth session. United Nations Commission on Human Rights. p. 9. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 5 July 2020. สืบค้นเมื่อ 5 July 2020. Some Uyghur groups claim that there are upwards of 20 million Uyghur in China, and nearly 50 million Muslims, with little evidence to support those figures.
↑ van der Made, Jan (7 December 2016). "Uighurs slam Chinese 'occupation' at Paris congress". Radio France Internationale. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 December 2019. สืบค้นเมื่อ 5 July 2020. Currently some 20 million Uighurs live in the western Chinese Xinjiang region.
↑ "About Uyghurs". Uyghur American Association. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 June 2020. สืบค้นเมื่อ 5 July 2020. According to the latest Chinese census, there are about 12 million Uyghurs. However, Uyghur sources indicate that Uyghur population in East Turkistan is about 20 – 30 million.
↑ Mijit, Fatima; Ablimit, Tangnur; Abduxkur, Guzalnur; Abliz, Guzalnur (November 2015). "Distribution of human papillomavirus (HPV) genotypes detected by routine pap smear in uyghur-muslim women from Karasay Township Hotan (Xinjiang, China)". Journal of Medical Virology. 87 (11): 1960–1965. doi:10.1002/jmv.24240. PMC 5033003. PMID 26081269. The Xinjiang Uyghur Autonomous Region, located in western China, has a population of 20 million Uyghur (the main ethnic group).
↑ "EAST TURKISTAN". World Uyghur Congress. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 May 2020. สืบค้นเมื่อ 5 July 2020. Uyghur sources put the real population of Uyghurs around 20 million."
↑ Zuberi, Hena (18 June 2015). "Uyghurs in China: We Buried the Quran in Our Backyards". Muslim Matters. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 18 May 2020. สืบค้นเมื่อ 5 July 2020. “There are 35 million of us,” he says, some in exile, others in the land of what is known to the world as the Xinjiang Uyghur Autonomous Region. This number is hotly contested and rejected by the Chinese government's official census.
↑ Hudayar, Salim (13 February 2017). "Contemporary Colonialism: the Uyghurs Versus China". Intercontinental Cry. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 May 2020. สืบค้นเมื่อ 5 July 2020. 'According to some Uyghur activists, the Uyghurs number around 35 million, however official Chinese statistics put them around 12 million, a far cry from what the indigenous Uyghurs claim.' 'Analyzing historical data from Russian, Turkish, Chinese, and Uyghur sources, Turkish historian Professor Dr. Mehmet Saray expressed in his book Doğu Türkistan Türkleri Tarihi [The History of Eastern Turkistan's Turks] that the Uyghurs numbered roughly 24 million within East Turkistan as of 2010.'
↑ Gladney, Dru C. (2004). "The Chinese Program of Development and Control, 1978-2001". ใน Starr, S. Frederick (บ.ก.). Xinjiang: China's Muslim borderland. Taylor & Francis. p. 113. ISBN 978-0765613189. สืบค้นเมื่อ 5 July 2020. Some Uyghur groups go so far as to claim, albeit with scant evidence, that China's population today includes upwards of 20 million Uyghurs...

ข้อมูลทั่วไป

Austin, Peter (2008). One Thousand Languages: Living, Endangered, and Lost. University of California Press. ISBN 978-0-520-25560-9.
Coene, Frederik (2009). The Caucasus - An Introduction. Taylor & Francis. ISBN 978-0-203-87071-6.
Dillon, Michael (2004). Xinjiang: China's Muslim Far Northwest. Taylor & Francis. ISBN 978-0-203-16664-2.
Drompp, Michael Robert (2005). Tang China And The Collapse Of The Uighur Empire: A Documentary History. BRILL. ISBN 978-90-04-14129-2.
Fairbank, John King; Chʻen, Ta-tuan (1968). The Chinese world order: traditional China's foreign relations. Harvard University Press. ISBN 9780196264257.
Golden, Peter B (1 January 1992). An Introduction to the History of the Turkic Peoples: Ethnogenesis and State-formation in Medieval and Early Modern Eurasia and the Middle East. O. Harrassowitz. ISBN 978-3-447-03274-2.
Güzel, Hasan Celal (2002). The Turks: Early ages. Yeni Türkiye. ISBN 9789756782569.
Hahn, Reinhard F. (2006). Spoken Uyghur. University of Washington Press. ISBN 978-0-295-98651-7.
Köprülü, Mehmet Fuat; Leiser, Gary; Dankoff, Robert (2006). Early Mystics in Turkish Literature. Psychology Press. ISBN 978-0-415-36686-1.
Lattimore, Owen (1973). "Return to China's Northern Frontier". The Geographical Journal. 139 (2): 233–242. doi:10.2307/1796091. JSTOR 1796091.
Mackerras, Colin (1968). The Uighur Empire (744-840): According to the T'ang Dynastic Histories. Centre of Oriental Studies, Australien National Univ.
Mair, Victor H (2006). Contact And Exchange in the Ancient World. University of Hawaii Press. ISBN 978-0-8248-2884-4.
Millward, James A. (2007). Eurasian Crossroads: A History of Xinjiang. Columbia University Press. ISBN 978-0-231-13924-3.
Özoğlu, Hakan (2004). Kurdish Notables and the Ottoman State: Evolving Identities, Competing Loyalties, and Shifting Boundaries. SUNY Press. ISBN 978-0-7914-5994-2.
Russell-Smith, Lilla (2005). Uygur Patronage In Dunhuang: Regional Art Centres On The Northern Silk Road In The Tenth and Eleventh Centuries. BRILL. ISBN 978-90-04-14241-1.
Tetley, G. E. (17 October 2008). The Ghaznavid and Seljuk Turks: Poetry as a Source for Iranian History. Taylor & Francis. ISBN 978-0-203-89409-5.
Walcott, Susan M.; Johnson, Corey (12 November 2013). Eurasian Corridors of Interconnection: From the South China to the Caspian Sea. Routledge. ISBN 978-1-135-07875-1.
Wei, C. X. George; Liu, Xiaoyuan (2002). Exploring Nationalisms of China: Themes and Conflicts. Greenwood Press. ISBN 978-0-313-31512-1.

แหล่งที่มา

บทความนี้รวมเอาข้อความจาก The Cyclopædia of India and of Eastern and Southern Asia: Commercial, Industrial and Scientific, Products of the Mineral, Vegetable, and Animal Kingdoms, Useful Arts and Manufactures, โดย Edward Balfour, อันเผยแพร่มาแล้วตั้งแต่ปี ค.ศ. 1885, ปัจจุบันจึงกลายเป็นสาธารณสมบัติในสหรัฐ

อ่านเพิ่ม

Chinese Cultural Studies: Ethnography of China: Brief Guide acc6.its.brooklyn.cuny.edu
Beckwith, Christopher I. (2009). Empires of the Silk Road: A History of Central Eurasia from the Bronze Age to the Present. Princeton University Press. ISBN 978-0-691-13589-2.
Berlie, Jean A. (2004). Islam in China: Hui and Uyghurs Between Modernization and Sinicization. White Lotus Press. ISBN 978-974-480-062-6.
Bovingdon, Gardner (2018). The Uyghurs: Strangers in Their Own Land. Brill. ISBN 9780231147583.
Brophy, David (2016). Uyghur Nation: Reform and Revolution on the Russia-China Frontier. Harvard University Press. ISBN 9780674660373.
Eden, Jeff (2018). Warrior Saints of the Silk Road: Legends of the Qarakhanids. Brill. ISBN 9789004384279.
Findley, Carter Vaughn. 2005. The Turks in World History. Oxford University Press. ISBN 0-19-516770-8, ISBN 0-19-517726-6 (pbk.)
Grose, Timothy (2020). Negotiating Inseparability in China: The Xinjiang Class and the Dynamics of Uyghur Identity. Hong Kong University Press. ISBN 9789888528097.
Hessler, Peter. Oracle Bones: A Journey Through Time in China. New York: Harper Perennial, 2006.
Hierman, Brent (June 2007). "The Pacification of Xinjiang: Uighur Protest and the Chinese State, 1988-2002". Problems of Post-Communism. 54 (3): 48–62. doi:10.2753/PPC1075-8216540304. S2CID 154942905.
Human Rights in China: China, Minority Exclusion, Marginalization and Rising Tensions, London, Minority Rights Group International, 2007
Kaltman, Blaine (2007). Under the Heel of the Dragon: Islam, Racism, Crime, and the Uighur in China. Athens: Ohio University Press. ISBN 978-0-89680-254-4.
Kamberi, Dolkun. 2005. Uyghurs and Uyghur identity. Sino-Platonic papers, no. 150. Philadelphia, PA: Dept. of East Asian Languages and Civilizations, University of Pennsylvania.
Millward, James A. and Nabijan Tursun, (2004) "Political History and Strategies of Control, 1884–1978" in Xinjiang: China's Muslim Borderland, ed. S. Frederick Starr. Published by M. E. Sharpe. ISBN 978-0-7656-1318-9.
Rall, Ted. Silk Road to Ruin: Is Central Asia the New Middle East? New York: NBM Publishing, 2006.
Roberts, Sean (2020). The War on the Uyghurs: China's Internal Campaign Against a Muslim Minority. Princeton University Press. ISBN 9780691202211.
Rudelson, Justin Ben-Adam, Oasis identities: Uyghur nationalism along China's Silk Road, New York: Columbia University Press, 1997.
Thum, Rian. The Sacred Routes of Uyghur History (Harvard University Press; 2014) 323 pages
Tyler, Christian. (2003). Wild West China: The Untold Story of a Frontier Land. John Murray, London. ISBN 0-7195-6341-0.

แหล่งข้อมูลอื่น

บทความมนุษย์ มานุษยวิทยา และเรื่องที่เกี่ยวข้องนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

[PopulationDispute-1] มีข้อพิพาทเกี่ยวกับจำนวนประชากรจากข้อมูลทางการจีนและอุยกูร์ ดูข้อมูลเพิ่มเติมที่§ ส่วนประชากรของบทความนี้

[2] "Chinese Foreign Ministry Spokesperson Hua Chunying's remarks on Xinjiang-related issues". Embassy of the People's Republic of China in Canada. สืบค้นเมื่อ 25 March 2021.

[3] "Ethnic groups of Kazakhstan in 2009". www.almaty-kazakhstan.net. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 February 2017. สืบค้นเมื่อ 1 February 2009.

[4] Агентство Республики Каписью на 26,1% и составила 10098,6 тыс. человек. Увеличилась численность узбеков на 23,3%, составив 457,2 тыс. человек, уйгур – на 6%, составив 223,1 тыс. человек. Снизилась численность русских на 15,3%, составив 3797,0 тыс. человек; немцев – на 49,6%, составив 178,2 тыс. человек; украинцев – на 39,1%, составив 333,2 тыс. человек; татар – на 18,4%, составив 203,3 тыс. человек; других этносов – на 5,8%, составив 714,2 тыс. человек.

[5] "About The Uyghurs". East Turkistan Government in Exile. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-10-02. สืบค้นเมื่อ 2022-10-12.

[6] "Total population by nationality". National Statistical Committee of the Kyrgyz Republic. สืบค้นเมื่อ 14 December 2021.

[7] "Uyghur". Ethnologue. สืบค้นเมื่อ 23 May 2022.

[Ethnologue-8] "Uyghur in Pakistan".

[9] "Detailed Languages Spoken at Home and Ability to Speak English for the Population 5 Years and Over: 2009–2013". United States Census Bureau. สืบค้นเมื่อ 25 March 2021.

[10] Hawkins, Samantha (18 March 2021). "Uighur Rally Puts Genocide in Focus Ahead of US-China Talks". Courthouse News. สืบค้นเมื่อ 25 March 2021.

[11] "Uyghurs in Saudia Arabia".

[12] "Uighur abuse: Australia urged to impose sanctions on China". www.sbs.com.au. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 September 2018. สืบค้นเมื่อ 11 September 2018.

[13] "Перепись населения России 2010 года" [Russian census 2010]. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 February 2012. สืบค้นเมื่อ 3 March 2014.

[14] Uyghur (ภาษารัสเซีย). Historyland. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 February 2019. สืบค้นเมื่อ 3 May 2018.

[15] Gunter, Joel (27 August 2021). "Afghanistan's Uyghurs fear the Taliban, and now China too". BBC News. สืบค้นเมื่อ 27 August 2021.

[16] "ウイグル族訪れぬ平安 ... 日本暮らしでも「中国の影」". 読売新聞オンライン (ภาษาญี่ปุ่น). 6 November 2021. สืบค้นเมื่อ 14 July 2022.

[17] Lintner, Bertil (31 October 2019). "Where the Uighurs are free to be". Asia Times. สืบค้นเมื่อ 24 July 2020.

[18] Canada, Government of Canada, Statistics (8 February 2017). "Census Profile, 2016 Census – Canada [Country] and Canada [Country]". www12.statcan.gc.ca. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 April 2018.

[19] Shichor, Yitzhak (July 2013). "Nuisance Value: Uyghur activism in Germany and Beijing–Berlin relations". Journal of Contemporary China. 22 (82): 612–629. doi:10.1080/10670564.2013.766383. S2CID 145666712.

[Dynamic1983-2008-20] "Khovd Aimak Statistical Office. 1983-2008 Dynamics Data Sheet". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 July 2011.

[21] State statistics committee of Ukraine – National composition of population, 2001 census เก็บถาวร 8 ตุลาคม 2014 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (Ukrainian)

[22] "Uighur Buddhism".

[23] Touraj Atabaki, Sanjyot Mehendale (2004). Central Asia and the Caucasus: Transnationalism and Diaspora. p. 31. The Uighurs, too, are Turkic Muslims, linguistically and culturally more closely related to the Uzbeks than the Kazakhs.

[FOOTNOTEHahn20064-24] Hahn 2006, p. 4.

[FOOTNOTEDrompp20057-25] Drompp 2005, p. 7.

[26] "Uighur | History, Language, & Facts". Encyclopedia Britannica (ภาษาอังกฤษ). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 December 2018. สืบค้นเมื่อ 17 December 2018.

[27] Ingvar Svanberg (1988). The Altaic-speakers of China: numbers and distribution. Centre for Mult[i]ethnic Research, Uppsala University, Faculty of Arts. p. 7. ISBN 91-86624-20-2. สืบค้นเมื่อ 28 June 2010.

[zhiyu-28] Chih-yu Shih, Zhiyu Shi (2002). Negotiating ethnicity in China: citizenship as a response to the state. Psychology Press. p. 137. ISBN 0-415-28372-8. สืบค้นเมื่อ 28 June 2010.

[:3-29] M. Irfan Ilmie; Tia Mutiasari (2021-01-11). "Populasi Uighur naik 25 persen, pemerintah Xinjiang bantu cek keluarga" [Uighur population up 25 percent, Xinjiang government helps check families]. Antara News (ภาษาอินโดนีเซีย). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-06-14.

[30] 3–8 主要年份分民族人口数 [3–8 Population by ethnic group in major years]. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 November 2018.

[gladney-31] Gladney, Dru C. (5 May 2003). "China's Minorities: the Case of Xinjiang and the Uyghur People" (PDF). Sub-Commission on Promotion and Protection of Human Rights Working Group on Minorities: Ninth session. United Nations Commission on Human Rights. p. 9. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 5 July 2020. สืบค้นเมื่อ 5 July 2020. Some Uyghur groups claim that there are upwards of 20 million Uyghur in China, and nearly 50 million Muslims, with little evidence to support those figures.

[32] van der Made, Jan (7 December 2016). "Uighurs slam Chinese 'occupation' at Paris congress". Radio France Internationale. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 December 2019. สืบค้นเมื่อ 5 July 2020. Currently some 20 million Uighurs live in the western Chinese Xinjiang region.

[33] "About Uyghurs". Uyghur American Association. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 June 2020. สืบค้นเมื่อ 5 July 2020. According to the latest Chinese census, there are about 12 million Uyghurs. However, Uyghur sources indicate that Uyghur population in East Turkistan is about 20 – 30 million.

[34] Mijit, Fatima; Ablimit, Tangnur; Abduxkur, Guzalnur; Abliz, Guzalnur (November 2015). "Distribution of human papillomavirus (HPV) genotypes detected by routine pap smear in uyghur-muslim women from Karasay Township Hotan (Xinjiang, China)". Journal of Medical Virology. 87 (11): 1960–1965. doi:10.1002/jmv.24240. PMC 5033003. PMID 26081269. The Xinjiang Uyghur Autonomous Region, located in western China, has a population of 20 million Uyghur (the main ethnic group).

[35] "EAST TURKISTAN". World Uyghur Congress. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 May 2020. สืบค้นเมื่อ 5 July 2020. Uyghur sources put the real population of Uyghurs around 20 million."

[36] Zuberi, Hena (18 June 2015). "Uyghurs in China: We Buried the Quran in Our Backyards". Muslim Matters. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 18 May 2020. สืบค้นเมื่อ 5 July 2020. “There are 35 million of us,” he says, some in exile, others in the land of what is known to the world as the Xinjiang Uyghur Autonomous Region. This number is hotly contested and rejected by the Chinese government's official census.

[37] Hudayar, Salim (13 February 2017). "Contemporary Colonialism: the Uyghurs Versus China". Intercontinental Cry. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 May 2020. สืบค้นเมื่อ 5 July 2020. 'According to some Uyghur activists, the Uyghurs number around 35 million, however official Chinese statistics put them around 12 million, a far cry from what the indigenous Uyghurs claim.' 'Analyzing historical data from Russian, Turkish, Chinese, and Uyghur sources, Turkish historian Professor Dr. Mehmet Saray expressed in his book Doğu Türkistan Türkleri Tarihi [The History of Eastern Turkistan's Turks] that the Uyghurs numbered roughly 24 million within East Turkistan as of 2010.'

[SFStarr-38] Gladney, Dru C. (2004). "The Chinese Program of Development and Control, 1978-2001". ใน Starr, S. Frederick (บ.ก.). Xinjiang: China's Muslim borderland. Taylor & Francis. p. 113. ISBN 978-0765613189. สืบค้นเมื่อ 5 July 2020. Some Uyghur groups go so far as to claim, albeit with scant evidence, that China's population today includes upwards of 20 million Uyghurs...

[หมายเหตุ 1]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]