ประเทศในทวีปอเมริกาเหนือ
สหรัฐอเมริกา
United States of America (อังกฤษ ) เมืองหลวง วอชิงตัน ดี.ซี. 38°53′N 77°1′W / 38.883°N 77.017°W / 38.883; -77.017 เมืองใหญ่สุด นครนิวยอร์ก 40°43′N 74°0′W / 40.717°N 74.000°W / 40.717; -74.000 ภาษาราชการ ไม่มีในระดับสหพันธรัฐ [ a] ภาษาประจำชาติ อังกฤษ [ b] กลุ่มชาติพันธุ์
ศาสนา เดมะนิม ชาวอเมริกัน [ c] [ 8] การปกครอง สหพันธ์ สาธารณรัฐ ในระบบประธานาธิบดี โจ ไบเดิน เดโมแครต )กมลา แฮร์ริส เดโมแครต )ไมก์ จอห์นสัน ริพับลิกัน )จอห์น รอเบิตส์
สภานิติบัญญัติ รัฐสภา วุฒิสภา สภาผู้แทนราษฎร เป็นเอกราช 4 กรกฎาคม ค.ศ. 1776 1 มีนาคม ค.ศ. 1781 3 กันยายน ค.ศ. 1783 21 มิถุนายน ค.ศ. 1788
พื้นที่ • พื้นที่รวม
3,796,742 ตารางไมล์ (9,833,520 ตารางกิโลเมตร)[ 9] [ d] ที่ 3 ) 7.0[ 10] • พื้นที่แผ่นดิน
3,531,905 ตารางไมล์ (9,147,590 ตารางกิโลเมตร) (ที่ 3) ประชากร • 2023 ประมาณ
[ 11] • สำมะโนประชากร 2020
[ e] [ 12] ที่ 3 )87 ต่อตารางไมล์ (33.6 ต่อตารางกิโลเมตร) (ที่ 185 ) จีดีพี (อำนาจซื้อ ) 2024 (ประมาณ) • รวม
[ 13] ที่ 2 )[ 13] ที่ 8 )จีดีพี (ราคาตลาด) 2024 (ประมาณ) • รวม
[ 13] ที่ 1 )[ 13] ที่ 6 )จีนี (2022) [ f] [ 14] ปานกลาง เอชดีไอ (2022) [ 15] สูงมาก ที่ 20 สกุลเงิน ดอลลาร์สหรัฐ ($ ) (USD )เขตเวลา UTC −4 ถึง −12, +10, +11UTC −4 ถึง −10[ g] รูปแบบวันที่ ดด/วว/ปปปป[ h] ขับรถด้าน ขวามือ[ i] รหัสโทรศัพท์ +1 รหัส ISO 3166 US โดเมนบนสุด .us [ 16]
สหรัฐอเมริกา (อังกฤษ : United States of America ; ย่อเป็น: U.S.A. หรือ USA) โดยทั่วไปเรียก สหรัฐ [ 17] [ 18] สหรัฐฯ [ 19] [ 20] อเมริกา (America) เป็นสหพันธ์สาธารณรัฐ ซึ่งตั้งอยู่ในทวีปอเมริกาเหนือ ประกอบด้วยรัฐ 50 รัฐ เขตปกครองกลาง 1 เขต ดินแดนปกครองตนเองสำคัญ 5 ดินแดน รวมทั้งเขตสงวนอินเดียน 326 เขต และเกาะเล็กรอบนอกประเทศ อีก 11 เกาะ[ j] ประเทศแคนาดา และทางทิศใต้ติดประเทศเม็กซิโก และยังมีพรมแดนทางทะเลติดประเทศหลายประเทศ การที่มีพื้นที่กว่า 9.8 ล้านตารางกิโลเมตร และประชากรราว 334 ล้านคน ทำให้สหรัฐมีพื้นที่ใหญ่เป็นอันดับที่ 3 ของโลก[ k] มีประชากรมากเป็นอันดับที่ 3 ของโลก รวมทั้งเป็นประเทศที่มีประชากรมากที่สุดในทวีปอเมริกา เมืองหลวงของประเทศคือกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. และนครใหญ่ที่สุดคือนิวยอร์ก ซึ่งเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจและเมืองที่มีประชากรมากที่สุดในประเทศ การปกครองส่วนกลาง ของสหรัฐฯ เป็นแบบสาธารณรัฐ ภายใต้รัฐธรรมนูญ โดยมีประธานาธิบดี เป็นประมุข และแบบประชาธิปไตยเสรีนิยม โดยแบ่งการปกครองเป็น 3 ฝ่ายแยกกัน คือ นิติบัญญัติ บริหาร และตุลาการ มีการให้อำนาจปกครองตนเองแก่รัฐต่าง ๆ ยกเว้นแต่ดินแดนทั้งหลาย และเขตปกครองเหล่านี้ได้รับการรับประกัน ว่าจะมีการปกครองแบบสาธารณรัฐ
อินเดียนดึกดำบรรพ์จากอียิปต์ย้ายถิ่นมาแผ่นดินใหญ่ทวีปอเมริกาเหนือเมื่อ 15,000 ปีก่อน การยึดเป็นอาณานิคมของยุโรปเริ่มในคริสต์ศตวรรษที่ 16 สหรัฐกำเนิดจากสิบสามอาณานิคมของบริเตน ตามชายฝั่งตะวันออก ข้อพิพาทหลายครั้งระหว่างบริเตนใหญ่และอาณานิคมหลังสงครามเจ็ดปี นำสู่การปฏิวัติอเมริกา ซึ่งเริ่มใน ค.ศ. 1775 เมื่อวันที่ 4 กรกฎาคม 1776 ผู้แทนจาก 13 อาณาเขตลงมติรับคำประกาศอิสรภาพ เป็นเอกฉันท์ ขณะที่อาณานิคมกำลังต่อสู้กับบริเตนใหญ่ในสงครามปฏิวัติอเมริกา สงครามยุติใน ค.ศ. 1783 โดยราชอาณาจักรบริเตนใหญ่รับรองเอกราชของสหรัฐฯ และเป็นสงครามประกาศอิสรภาพต่อจักรวรรดิอาณานิคม ยุโรปที่ประสบความสำเร็จเป็นครั้งแรกด้วย[ 26] [ 27] [ 28] รัฐธรรมนูญของประเทศ ใน ค.ศ. 1788 หลังบทบัญญัติสมาพันธรัฐ (Articles of Confederation) ซึ่งมีการลงมติรับในปี 1781 รู้สึกว่าให้อำนาจแก่สหพันธรัฐไม่เพียงพอ ใน ค.ศ. 1791 มีการให้สัตยาบันการแก้ไขเพิ่มเติมรัฐธรรมนูญสิบครั้งแรก ซึ่งเรียกรวมว่า รัฐบัญญัติสิทธิ ซึ่งออกแบบมาเพื่อประกันเสรีภาพพลเมืองพื้นฐาน หลายข้อ
สหรัฐฯ เริ่มขยายดินแดนอย่างแข็งขันทั่วทวีปอเมริกาเหนือ ตลอดคริสต์ศตวรรษที่ 19 ขับไล่เผ่าอเมริกันพื้นเมือง ซื้อดินแดนใหม่ และค่อย ๆ รับรัฐใหม่จนขยายทั่วทวีปใน ค.ศ. 1848[ 29] สงครามกลางเมืองอเมริกา นำให้ยุติความเป็นทาสตามกฎหมายในประเทศ[ 30] [ 31] มหาสมุทรแปซิฟิก [ 32] การปฏิวัติอุตสาหกรรม เป็นส่วนใหญ่เริ่มเติบโตอย่างรวดเร็ว[ 33] สงครามสเปน–อเมริกา และสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ยืนยันสถานภาพมหาอำนาจทางทหารโลกของสหรัฐฯ การโจมตีเพิร์ลฮาร์เบอร์ โดยจักรวรรดิญี่ปุ่น นำสหรัฐเข้าสู่สงครามโลกครั้งที่สอง ร่วมกับฝ่ายสัมพันธมิตร ภายหลังสงครามยุติ สหรัฐฯ และสหภาพโซเวียต ได้สถาปนาตนเองขึ้นเป็นสองอภิมหาอำนาจ โลกนำไปสู่ช่วงเวลาแห่งความขัดแย้ง เป็นผลให้เกิดสงครามเย็น ซึ่งกินเวลาหลายทศวรรษ ทว่าไม่มีการสู้รบกันโดยตรง ทั้งสองชาติยังมีส่วนร่วมในการแข่งขันอวกาศ นำไปสู่ต้นกำเนิดของอะพอลโล 11 ของสหรัฐซึ่งนำมนุษย์เดินทางสู่ดวงจันทร์ เป็นครั้งแรก ขบวนการเรียกร้องสิทธิพลเมืองซึ่งเริ่มต้นในทศวรรษ 1950 นำไปสู่การออกกฎหมายเพื่อล้มล้างกฎหมายของรัฐ รวมถึงขจัดการเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติต่อชาวแอฟริกัน-อเมริกัน การสิ้นสุดลงของสงครามเย็น และการล่มสลายของสหภาพโซเวียต ใน ค.ศ. 1991 ส่งผลให้สหรัฐกลายเป็นอภิมหาอำนาจเดี่ยวของโลก[ 34] วินาศกรรม 11 กันยายน นำประเทศเข้าสู่สงครามต่อต้านการก่อการร้าย ซึ่งรวมถึงสงครามอัฟกานิสถาน และสงครามอิรัก
สหรัฐฯ เป็นหนึ่งในประเทศที่พัฒนา มากที่สุดในโลก และมีขนาดเศรษฐกิจใหญ่ที่สุดในโลกตามอัตราจีดีพี มาตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 19 โดยคิดเป็นอัตราส่วนสูงถึง 15% ของเศรษฐกิจโลก และมีความมั่งคั่ง สูงที่สุดในโลก สหรัฐได้รับการจัดอันดับสูงสุดในด้านดัชนีการพัฒนามนุษย์ , คุณภาพชีวิต, รายได้, การศึกษา , อุตสาหกรรมการผลิต และสิทธิมนุษยชน สหรัฐเป็นผู้นำเข้ารายใหญ่ที่สุดของโลก และผู้ส่งออกรายใหญ่อันดับสองของโลก เป็นผู้นำโลกทางวิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยี , ปัญญาประดิษฐ์ , การแพทย์ , การสำรวจอวกาศ และการบันเทิง [ 35] มหาอำนาจ ทางอาวุธนิวเคลียร์ และการทหาร แนวหน้าของโลก โดยมีค่าใช้จ่ายทางการทหารมากถึงหนึ่งในสามของโลก[ 36] สหประชาชาติ , ธนาคารโลก , กองทุนการเงินระหว่างประเทศ , องค์การนานารัฐอเมริกา , เนโท , องค์การอนามัยโลก รวมทั้งเป็นสมาชิกถาวรของคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติ สหรัฐมีการทุจริต ต่ำแต่มีอัตราการถูกจับ สูงที่สุดในโลก สหรัฐฯ เป็นประเทศวัฒนธรรมที่โดดเด่นซึ่งขยายอิทธิพลไปทั่วโลก ถือเป็นประเทศอำนาจแข็งทางการเมือง และเป็นหนึ่งในประเทศที่มีผู้อพยพพลัดถิ่นเข้ามามากที่สุดในโลก[ 37] [ 38] [ 39]
ในปี 1507 นักเขียนแผนที่ชาวเยอรมัน มาร์ติน วัลด์เซมึลเลอร์ ผลิตแผนที่โลกซึ่งเขาได้ตั้งชื่อดินแดนทางซีกโลกตะวันตกในแผนที่ดังกล่าวว่า "อเมริกา" ตามชื่อของนักสำรวจและนักเขียนแผนที่ชาวอิตาเลียน อเมริโก เวสปุชชี [ 40] [ 41] เดอะเวอร์จิเนียกาเซต ในวิลเลียมสเบิร์ก เวอร์จิเนีย เมื่อวันที่ 6 เมษายน 1776[ 42]
เดิมอดีตอาณานิคมอังกฤษได้ใช้ชื่อเรียกสมัยใหม่ของประเทศในคำประกาศอิสรภาพ ("การประกาศอิสรภาพของสิบสามสหรัฐอเมริกาด้วยน้ำหนึ่งใจเดียวกัน") ประกาศใช้โดย "คณะผู้แทนสหรัฐอเมริกา" เมื่อวันที่ 4 กรกฎาคม พ.ศ. 2319[ 43] สหรัฐฯ (United States) และชื่อเรียกอีกหลายรูปแบบ ได้แก่ the U.S. , the USA และ America คำว่า Columbia คริสโตเฟอร์ โคลัมบัส และยังปรากฏในชื่อ "District of Columbia " อีกด้วย
สำหรับการเรียกสหรัฐอเมริกาของคนไทย ในอดีต เคยเรียกชื่อสหรัฐอเมริกาอย่างเป็นทางการว่า "สหปาลีรัฐอเมริกา"[ 44] มะกัน ลุงแซม อินทรี พญาอินทรี เจ้าโลก หรือ ตำรวจโลก
ในภาษาอังกฤษ คำมาตรฐานซึ่งหมายถึงพลเมืองของสหรัฐอเมริกา คือ อเมริกัน (American) ถึงแม้ว่า United States จะเป็นคำคุณศัพท์อย่างเป็นทางการ แต่ทั้งคำว่า American และ U.S. เป็นคำคุณศัพท์อันเป็นที่นิยมมากกว่า ในการระบุถึงสหรัฐอเมริกา นอกจากนี้ อเมริกัน ยังอาจหมายถึง ทวีปอเมริกา อีกด้วย แต่มักจะถูกใช้น้อยมากในภาษาอังกฤษ เพื่อหมายความถึงประชากรซึ่งไม่มีความเกี่ยวข้องกับสหรัฐอเมริกา[ 45]
เดิม วลี "สหรัฐอเมริกา" ถือว่าเป็นคำพหูพจน์ (ใช้กับคำกริยา are , were , ...) — รวมทั้งในรัฐธรรมนูญแห่งสหรัฐอเมริกาแก้ไขเพิ่มเติม ฉบับที่ 13 ซึ่งมีผลใช้บังคับในปี พ.ศ. 2408 อีกด้วย แต่คำดังกล่าวได้กลายมาเป็นคำเอกพจน์ (ใช้กับคำกริยา is , was , ...) — หลังจากยุคสงครามกลางเมือง และได้กลายมาเป็นรูปแบบมาตรฐานในปัจจุบัน แต่รูปแบบพหูพจน์ก็ยังคงปรากฏในสำนวน "these United States"[ 46]
การสร้างใหม่ของศิลปินซึ่งแหล่งคินเคดจากวัฒนธรรมมิสซิสซิปปีก่อนประวัติศาสตร์ ตามที่อาจปรากฏ[ 47] ผู้อยู่อาศัยในทวีปอเมริกาเหนือคนแรก ๆ ย้ายถิ่นจากไซบีเรีย โดยทางสะพานบกเบริงและมาถึงอย่างน้อย 15,000 ปีมาแล้ว แม้มีหลักฐานเพิ่มขึ้นที่เสนอว่าอาจมาถึงก่อนหน้านั้นอีก[ 48] [ 49] [ 50] [ 51] [ 52] [ 53] [ 54]
ต่อมา วัฒนธรรมพื้นเมืองในทวีปอเมริกาเหนือเริ่มมีความซับซ้อนมากขึ้น และบางวัฒนธรรมเช่น วัฒนธรรมมิสซิสซิปปีสมัยก่อนโคลัมบัสในทางตะวันออกเฉียงใต้ พัฒนาการกสิกรรมก้าวหน้า สถาปัตยกรรมใหญ่ และสังคมระดับรัฐ[ 55] [ 56] โบราณคดี สมัยก่อนโคลัมบัสที่ใหญ่และซับซ้อนที่สุดในสหรัฐปัจจุบัน[ 57] สมาพันธรัฐอิระควอย ในบางช่วงระหว่างคริสต์ศตวรรษที่ 12[ 58] [ 59] [ 60]
การตั้งถิ่นฐานหมู่เกาะฮาวายครั้งแรกเกิดขึ้นเมื่อใดนั้นยังเป็นหัวข้อการถกเถียงที่ยังดำเนินอยู่[ 61] [ 62] เจมส์ คุก เป็นชาวยุโรปคนแรกที่เริ่มการติดต่อกับฮาวายอยางเป็นทางการ[ 63] คาไว คุกตั้งชื่อกลุ่มเกาะนี้วา "หมู่เกาะแซนด์วิช" ตามเอิร์ลที่ 4 แห่งแซนด์วิช รักษาราชการรัฐมนตรีว่าการกระทรวงทหารเรือของราชนาวีบริติช [ 64]
นักสำรวจชาวอิตาลี คริสโตเฟอร์ โคลัมบัส มาถึงทวีปอเมริกาและเข้าควบคุมกัวนาฮานิ หลังสเปนส่งโคลัมบัส ในการล่องเรือเที่ยวแรกของเขาสู่โลกใหม่ ในปี 1492 ก็มีนักสำรวจอื่นตามมา ชาวยุโรปกลุ่มแรกที่มาถึงดินแดนของสหรัฐสมัยใหม่เป็นกองกิสตาดอร์สเปนอย่างควน ปอนเซ เด เลออน ซึ่งเดินทางถึงฟลอริดาครั้งแรกในปี 1513 ทว่า หากคิดดินแดนที่ไม่รวมเข้าด้วยกันของสหรัฐด้วยแล้ว ความชอบจะเป็นของคริสโตเฟอร์ โคลัมบัสซึ่งขึ้นฝั่งที่ปวยร์โตรีโก ในการเดินทางปี 1493 ชาวสเปนตั้งนิคมแห่งแรกในฟลอริดาและนิวเม็กซิโกอย่างเซนต์ออกัสตีน [ 65] แซนตาเฟ ชาวฝรั่งเศสตั้งอาณานิคมของตนเช่นกันตามแม่น้ำมิสซิสซิปปี การตั้งถิ่นฐานของชาวอังกฤษที่สำเร็จตามชายฝั่งตะวันออกของทวีปอเมริกาเหนือเริ่มด้วยอาณานิคมเวอร์จิเนีย ในปี 1607 ที่เจมส์ทาวน์ และอาณานิคมพลีมัทของพิลกริมในปี 1620 ผู้ตั้งถิ่นฐานจำนวนมากเป็นกลุ่มคริสต์ศาสนิกชนขัดแย้งที่มาแสวงเสรีภาพทางศาสนา มีการสร้างสภาเบอร์จัสซิส (House of Burgesses) แห่งเวอร์จิเนีย ซึ่งเป็นสภานิติบัญญัติที่มาจากการเลือกตั้งแห่งแรกของทวีป ในปี 1619 และข้อตกลงร่วมกันเมย์ฟลาวเออร์ (Mayflower Compact) ซึ่งพิลกริมลงนามก่อนขึ้นฝั่ง และภาคีมูลฐานแห่งคอนเนกติคัด สถาปนาแบบอย่างสำหรับรูปแบบการปกครองตนเองแบบมีผู้แทนและระบอบรัฐธรรมนูญซึ่งจะพัฒนาทั่วอาณานิคมอเมริกา[ 66] [ 67]
ผู้ตั้งถิ่นฐานส่วนมากในทุกอาณานิคมเป็นเกษตรกรรายย่อย แต่มีการพัฒนาอุตสาหกรรมอื่นในไม่กี่ทศวรรษแตกต่างกันตามนิคม พืชเศรษฐกิจมียาสูบ ข้าวเจ้าและข้าวสาลี อุตสาหกรรมการสกัดเติบโตขึ้นในหนังสัตว์ การประมงและการทำไม้ ผู้ผลิตผลิตรัมและเรือ และเมื่อถึงสมัยอาณานิคมตอนปลาย ชาวอเมริกันก็ผลิตหนึ่งในเจ็ดของอุปสงค์เหล็กโลก[ 68] [ 69]
การค้าทาสขนานใหญ่กับไพรวะเทียร์อังกฤษเริ่มต้น[ 70] [ 71] [ 72] [ 73] [ 74] [ 75]
ด้วยการทำให้จอร์เจียเป็นอาณานิคมของบริติชในปี 1732 จึงมีการสถาปนาสิบสามอาณานิคม ที่จะกลายเป็นสหรัฐในเวลาต่อมา[ 76] สาธารณรัฐนิยม [ 77] [ 78] [ 79]
ระหว่างสงครามเจ็ดปี (หรือเรียก สงครามฝรั่งเศสและอินเดียน) กำลังบริติชยึดแคนาดาจากฝรั่งเศส แต่ประชากรที่พูดภาษาฝรั่งเศสยังโดดเดี่ยวทางการเมืองจากอาณานิคมทางใต้ 13 อาณานิคมเหล่านี้มีประชากรกว่า 2.1 ล้านคนหรือประมาณหนึ่งในสามของบริเตนในปี 1770 หากไม่นับอเมริกันพื้นเมืองซึ่งถูกพิชิตและขับไล่ แม้มีการเข้ามาใหม่อย่างต่อเนื่อง แต่อัตราการเพิ่มตามธรรมชาติสูงจนเมื่อถึงคริสต์ทศวรรษ 1770 มีชาวอเมริกันน้อยมากที่เกิดโพ้นทะเล[ 80] [ 81]
ในปี 1774 เรือกองทัพเรือสเปน ซานเตียโก ภายใต้ควน เปเรซเข้าและทอดสมอในทางเข้าที่นูตคาซาวน์ (Nootka Sound) แม้ชาวสเปนมิได้ขึ้นฝั่ง แต่ชนพื้นเมืองพายเรือมายังเรือสเปนเพื่อค้าหนังสัตว์แลกกับเปลือกแอบะโลนี จากแคลิฟอร์เนีย [ 82] ทวีปเอเชีย และอเมริกาเหนือได้โดยให้ใบอนุญาตจำกัดแก่โปรตุเกส เมื่อชาวรัสเซีย เริ่มสถาปนาระบบการค้าหนังสัตว์ที่เติบโตขึ้นในอะแลสกา ชาวสเปนเริ่มคัดค้านรัสเซีย โดยการเดินเรือของเปเรซเป็นครั้งแรก ๆ ที่ไปแปซิฟิกตะวันตกเฉียงเหนือ[ 83] [ l]
หลังมาถึงหมู่เกาะฮาวายในปี 1778 กัปตันคุกแล่นเรือขึ้นเหนือและตะวันออกเฉียงเหนือเพื่อสำรวจฝั่งตะวันตกของทวีปอเมริกาเหนือซึ่งอยู่เหนือกว่านิคมสเปนในอัลตาแคลิฟอร์เนีย เขาขึ้นบกที่ฝั่งออริกอนที่ประมาณละติจูด 44°30′ เหนือ โดยตั้งชื่อจุดขึ้นบกนั้นว่า เคปเฟาล์เวเทอร์ ลมฟ้าอากาศเลวบังคับให้เรือของเขาลงใต้ไปประมาณ 43° เหนือก่อนสามารถเริ่มการสำรวจชายฝั่งไปทางเหนือ[ 85] [ 86]
ด้วยความคืบหน้าของการทำให้เป็นอาณานิคมของยุโรปในดินแดนสหรัฐฯ ร่วมสมัย อเมริกันพื้นเมืองมักถูกพิชิตและย้ายถิ่น[ 87] โรคฝีดาษ และโรคหัด เป็นหลัก ความรุนแรงมิใช่ปัจจัยสำคัญในการเสื่อมลงโดยรวมในหมู่อเมริกันพื้นเมือง แม้มีความขัดแย้งระหว่างกันเองและกับชาวยุโรปมีผลต่อบางเผ่าและนิคมอาณานิคมต่าง ๆ[ 88] [ 89] [ 90] [ 91] [ 92] [ 93]
ในช่วงแรกของการทำให้เป็นอาณานิคม ผู้ตั้งถิ่นฐานยุโรปจำนวนมากประสบปัญหาขาดแคลนอาหาร โรคและการโจมตีจากอเมริกันพื้นเมือง อเมริกันพื้นเมืองยังมักก่อสงครามกับเผ่าใกล้เคียงและเป็นพันธมิตรกับชาวยุโรปในสงครามอาณานิคมของตนเอง ทว่า ในเวลาเดียวกัน ชนพื้นเมืองและผู้ตั้งถิ่นฐานจำนวนมากพึ่งพาอาศัยกัน ผู้ตั้งถิ่นฐานแลกเปลี่ยนเอาอาหารและหนังสัตว์ ส่วนชนพื้นเมืองแลกเอาปืน เครื่องกระสุนและสินค้ายุโรปอื่น[ 94] [ 95] [ 96]
การเดินเรือเที่ยวสุดท้ายของกัปตันเจมส์ คุกรวมถึงการแล่นตามชายฝั่งทวีปอเมริกาเหนือและอะแลสกาเพื่อแสวงช่องทางตะวันออกเฉียงเหนือเป็นเวลาประมาณเก้าเดือน เขากลับฮาวายเพื่อเติมกำลังบำรุง เดิมสำรวจชายฝั่งเมาวี และเกาะใหญ่ ค้าขายกับคนท้องถิ่นแล้วทอดสมอที่อ่าวเกียลาเคกัวในเดือนมกราคม 1779 เมื่อเรือและพวกของเขาออกจากเกาะ เสาเรือหักในลมฟ้าอากาศเลว บังคับให้พวกเขาหวนคืนในกลางเดือนกุมภาพันธ์ คุกถูกฆ่าในอีกหลายวันต่อมา[ 97]
คำประกาศอิสรภาพ โดย จอห์น ทรัมบูลสงครามปฏิวัติอเมริกาเป็นสงครามประกาศอิสรภาพอาณานิคมที่สำเร็จครั้งแรกต่อชาติยุโรป ชาวอเมริกันพัฒนาอุดมการณ์ "สาธารณรัฐนิยม" โดยยืนยันว่ารัฐบาลจะต้องมาจากเจตจำนงของประชาชนโดยแสดงออกผ่านสภานิติบัญญัติท้องถิ่น พวกเขาเรียกร้องสิทธิเป็นชาวอังกฤษและ "ห้ามจัดเก็บภาษีหากไม่มีผู้แทน " ฝ่ายบริติชยืนยันการบริหารจักรวรรดิผ่านรัฐสภา และความขัดแย้งบานปลายเป็นสงคราม[ 98]
หลังการผ่านข้อมติลี เมื่อวันที่ 2 กรกฎาคม 1776 ซึ่งเป็นการออกเสียงลงมติเอกราชที่แท้จริง สภาทวีปที่สอง ลงมติรับคำประกาศอิสรภาพ ในวันที่ 4 กรกฎาคม ซึ่งประกาศในคำปรารภยาวว่า มนุษยชาติถูกสร้างขึ้นมาเท่าเทียมกันในสิทธิที่ไม่อาจโอนกันได้และบริเตนใหญ่ไม่คุ้มครองสิทธิเหล่านี้ และประกาศในคำของข้อมติว่าสิบสามอาณานิคมเป็นรัฐเอกราชและไม่สวามิภักดิ์กับพระมหากษัตริย์บริติชในสหรัฐ มีการเฉลิมฉลองวันที่ 4 กรกฎาคมทุกปีเป็นวันประกาศอิสรภาพ[ 99] บทบัญญัติสมาพันธรัฐ (Articles of Confederation) สถาปนารัฐบาลอ่อนที่ดำเนินการจนปี 1789[ 99]
บริเตนรับรองเอกราชของสหรัฐฯ หลังปราชัยที่ยอร์กทาวน์ ในปี 1781[ 100] การประชุมฟิลาเดลเฟีย ปี 1787 ในการเขียนรัฐธรรมนูญแห่งสหรัฐฯ ให้สัตยาบันในการประชุมรัฐในปี 1788 มีการจัดระเบียบรัฐบาลกลางใหม่เป็นสามอำนาจ โดยหลักการสร้างการตรวจสอบและถ่วงดุลที่มีประโยชน์ ในปี 1789 จอร์จ วอชิงตัน ซึ่งนำกองทัพปฏิวัติคว้าชัย เป็นประธานาธิบดีคนแรกที่ได้รับเลือกตั้งภายใต้รัฐธรรมนูญใหม่ ในปี 1791 มีการลงมติรับบัญญัติว่าด้วยสิทธิพื้นฐานของพลเมืองซึ่งห้ามการจำกัดเสรีภาพส่วนบุคคล ของรัฐบาลกลางและรับประกันการคุ้มครองทางกฎหมายต่าง ๆ[ 101]
แม้รัฐบาลกลางทำให้การค้าทาสระหว่างประเทศเป็นความผิดในปี 1808 แต่หลังปี 1820 การใช้ทาสเพาะปลูกผลผลิตฝ้ายที่ได้กำไรสูงปะทุในดีปเซาท์ พร้อมกับจำนวนประชากรทาสด้วย[ 102] [ 103] [ 104] โปรเตสแตนท์ อีแวนเจลิคัล (evangelical) ในทิศเหนือ เหตุนี้ทำให้เกิดขบวนการปฏิรูปสังคมหลายขบวนการซึ่งรวมการเลิกทาส[ 105] แบปทิสต์ ในหมู่ประชากรทาส[ 106]
ดินแดนซึ่งสหรัฐเข้าถือสิทธิ์แบ่งตามเวลา ความกระตือรือร้นของสหรัฐฯ ในการขยายดินแดนไปทางทิศตะวันตกทำให้เกิดสงครามอเมริกันอินเดียนยืดเยื้อ[ 107] การซื้อลุยเซียนา ซึ่งดินแดนที่ฝรั่งเศสอ้างในปี 1803 ทำให้ประเทศมีพื้นที่เพิ่มขึ้นเกือบเท่าตัว[ 108] สงครามปี 1812 ซึ่งประกาศต่อบริเตน กับความเดือดร้อนต่าง ๆ และการต่อสู้เพื่อดึงดูดและเสริมชาตินิยมสหรัฐ[ 109] [ 110] เครื่องจักรไอน้ำ เมื่อเรือจักรไอน้ำ เริ่มล่องตามระบบธารน้ำขนาดใหญ่ของอเมริกาซึ่งเชื่อมด้วยคลองสร้างใหม่ เช่น อีรีและไอแอนด์เอ็ม แล้วกระทั่งรางรถไฟที่เร็วกว่าเริ่มลากข้ามดินแดนของประเทศ[ 111]
ตั้งแต่ปี 1820 ถึง 1850 ประชาธิปไตยแบบแจ็กสัน เริ่มชุดการปฏิรูปซึ่งรวมสิทธิออกเสียงเลือกตั้งของชายผิวขาวในวงกว้างขึ้น นำสู่ความเจริญของระบบพรรคที่สองประชาธิปไตยและวิกเป็นพรรคการเมืองหลังตั้งแต่ปี 1828 ถึง 1854 เส้นทางธารน้ำตา ในคริสต์ทศวรรษ 1830 เป็นตัวอย่างของนโยบายกำจัดอินเดียนซึ่งตั้งถิ่นฐานอินเดียนใหม่ทางตะวันตกในเขตสงวนอินเดียน สหรัฐผนวกสาธารณรัฐเท็กซัส ในปี 1845 ระหว่างสมัยเทพลิขิต ซึ่งมีลักษณะขยายดินแดน[ 112] สนธิสัญญาออริกอน ปี 1846 กับบริเตนนำให้สหรัฐควบคุมภาคตะวันตกเฉียงเหนือปัจจุบัน[ 113] สงครามเม็กซิโก–อเมริกา ลงเอยด้วยการยกแคลิฟอร์เนียของเม็กซิโกและพื้นที่ส่วนใหญ่ของภาคตะวันตกเฉียงใต้ปัจจุบัน[ 114]
การตื่นทองที่แคลิฟอร์เนีย ปี 1848–1849 กระตุ้นการย้ายถิ่นไปทางตะวันตกและการสถาปนารัฐทางตะวันตกเพิ่ม[ 115] สงครามกลางเมืองอเมริกา ระบบรางข้ามทวีปใหม่ทำให้การย้ายถิ่นง่ายขึ้นสำหรับผู้ตั้งถิ่นฐาน การค้าภายในขยายตัวและความขัดแย้งกับอเมริกันพื้นเมืองเพิ่มขึ้น[ 116] [ 117] [ 118]
ยุทธการที่เกตตีสเบิร์ก รัฐเพนซิลเวเนีย ระหว่างสงครามกลางเมือง โดย Thure de Thulstrup ข้อแตกต่างของความเห็นและระเบียบสังคมระหว่างรัฐภาคเหนือและภาคใต้ในสังคมสหรัฐช่วงแรก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวข้องกับทาสผิวดำ จนสุดท้ายนำสู่สงครามกลางเมืองอเมริกา [ 119] [ 120]
อับราฮัม ลินคอล์น ผู้ชนะการเลือกตั้ง ในปี 1860 ประธานาธิบดีคนแรกจากพรรครีพับลิกัน ซึ่งส่วนใหญ่ต่อต้านความเป็นทาส สุดท้ายการประชุมในสิบสามรัฐทาสประกาศแยกตัวออกและตั้งสมาพันธรัฐอเมริกา ขณะที่รัฐบาลกลางยืนยันว่าการแยกตัวออกไม่ชอบด้วยกฎหมาย[ 120] ประกาศปลดปล่อยให้เป็นอิสระ (Emancipation Proclamation) เป้าหมายสงครามที่สองกลายเป็นการเลิกทาส สงครามนี้เป็นความขัดแย้งทางทหารที่มีผู้เสียชีวิตมากที่สุดในประวัติศาสตร์สหรัฐ ทำให้มีทหารเสียชีวิตประมาณ 618,000 คนและพลเรือนอีกเป็นอันมาก[ 121]
หลังฝ่ายสหภาพมีชัยในปี 1865 มีการแก้ไขเพิ่มเติมรัฐธรรมนูญสหรัฐฯ สามครั้ง การแก้ไขเพิ่มเติมครั้งที่ 13 ห้ามความเป็นทาส การแก้ไขเพิ่มเติมครั้งที่ 14 มอบความเป็นพลเมืองแก่แอฟริกันอเมริกันที่เคยเป็นทาสเกือบสี่ล้านคน[ 122] [ 123]
นักอนุรักษนิยมผิวขาวภาคใต้ซึ่งเรียกตนว่า "ผู้ไถ่" (Redeemer) เข้าควบคุมหลังสิ้นสุดการบูรณะ เมื่อถึงช่วงปี 1890–1910 กฎหมายจิม โครว์พรากสิทธิออกเสียงลงคะแนนคนผิวดำส่วนใหญ่และคนขาวยากจนบางส่วน คนดำเผชิญการแบ่งแยกทางเชื้อชาติโดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาคใต้[ 124] การลงประชาทัณฑ์ [ 125]
เกาะเอลลิส ในนครนิวยอร์ก เป็นประตูสำคัญสำหรับการเข้าเมืองของชาวยุโรป[ 126] ในภาคเหนือ การขยายตัวของเมืองและการหลั่งไหลของคนเข้าเมืองจากยุโรปใต้และยุโรปตะวันออกอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ทำให้มีแรงงานเหลือเฟือสำหรับการปรับประเทศให้เป็นอุตสาหกรรมและการเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรม[ 127] การประดิษฐ์หลอดไฟฟ้า และโทรศัพท์ ต่อมายังมีผลต่อการคมนาคมและชีวิตคนเมือง[ 128]
การสิ้นสุดของสงครามอินเดียนยิ่งขยายพื้นที่ภายใต้การเพาะปลูกโดยใช้เครื่องจักร เพิ่มส่วนเกินสำหรับตลาดระหว่างประเทศ[ 129] การซื้ออะแลสกา จากจักรวรรดิรัสเซีย ในปี 1867[ 130] ราชาธิปไตย และตั้งสาธารณรัฐฮาวาย ซึ่งสหรัฐผนวกในปี 1898 สเปนยกปวยร์โตรีโก กวม และฟิลิปปินส์ ให้สหรัฐในปีเดียวกันหลังสงครามสเปน–อเมริกา [ 131]
การพัฒนาเศรษฐกิจอย่างรวดเร็วระหว่างปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 และต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 ช่วยให้นักอุตสาหกรรมโดดเด่นจำนวนมากเฟื่องฟูขึ้น นักธุรกิจใหญ่อย่างคอร์เนเลียส แวนเดอร์บิลท์ , จอห์น ดี. ร็อกเกอะเฟลเลอร์ และแอนดรูว์ คาร์เนกี นำความก้าวหน้าของชาติในอุตสาหกรรมรางรถไฟ ปิโตรเลียมและเหล็กกล้า การธนาคารกลายเป็นส่วนสำคัญของเศรษฐกิจ โดยเจ. พี. มอร์แกน มีบทบาทเด่น ทอมัส เอดิสัน และนิโคลา เทสลา ทำให้ไฟฟ้ากระจายแพร่หลายสู่อุตสาหกรรม บ้านเรือนและสำหรับการให้แสงสว่างตามถนน เฮนรี ฟอร์ด ปฏิวัติอุตสาหกรรมยานยนต์ เศรษฐกิจอเมริกาเฟื่องฟูและกลายเป็นเศรษฐกิจใหญ่สุดของโลก และสหรัฐได้สถานภาพมหาอำนาจ [ 132] ประชานิยม สังคมนิยม และอนาธิปไตย [ 133] [ 134] [ 135] [ 136]
ฝูงชนชุมนุมกันที่วอลล์สตรีท หลังเหตุหลักทรัพย์ตกปี 1929 สหรัฐฯ วางตนเป็นกลางตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ปะทุในปี 1914 จนถึงปี 1917 เมื่อเข้าร่วมสงครามเป็น "ชาติสมทบ" ร่วมกับฝ่ายสัมพันธมิตรในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง อย่างเป็นทางการ โดยช่วยเปลี่ยนทิศทางของสงครามต่อฝ่ายมหาอำนาจกลาง ในปี 1919 ประธานาธิบดีวูดโรว์ วิลสัน รับบทบาทการทูตนำ ณ การประชุมสันติภาพปารีส และสนับสนุนอย่างแข็งขันให้สหรัฐเข้าร่วมสันนิบาตชาติ ทว่า วุฒิสภาปฏิเสธไม่อนุมัติและไม่ให้สัตยาบันสนธิสัญญาแวร์ซาย ซึ่งสถาปนาสันนิบาตชาติ[ 137]
ในปี 1920 ขบวนการสิทธิสตรีชนะการผ่านการแก้ไขเพิ่มเติมรัฐธรรมนูญซึ่งให้สิทธิออกเสียงเลือกตั้งของสตรี[ 138] สื่อสารมวลชน ประเภทวิทยุ และมีการประดิษฐ์โทรทัศน์ ขึ้นในยุคแรก[ 139] เหตุการณ์วอลล์สตรีทตกปี 1929 และการเริ่มต้นภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ หลังแฟรงกลิน ดี. โรสเวลต์ ได้รับเลือกตั้งเป็นประธานาธิบดีในปี 1932 เขาสนองด้วยข้อตกลงใหม่ (New Deal) ซึ่งรวมการสถาปนาระบบหลักประกันสังคม[ 140] [ 141] [ 142]
ทีแรกสหรัฐฯ วางตนเป็นกลางระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง ระหว่างที่เยอรมนีพิชิตทวีปยุโรปส่วนใหญ่ สหรัฐฯ เริ่มจัดหาปัจจัยแก่ฝ่ายสัมพันธมิตร ในเดือนมีนาคม 1941 ผ่านโครงการให้ยืม-เช่า วันที่ 7 ธันวาคม 1941 จักรวรรดิญี่ปุ่น เปิดฉากโจมตีอย่างจู่โจมต่อเพิร์ลฮาร์เบอร์ ทำให้สหรัฐเข้าร่วมกับฝ่ายสัมพันธมิตรสู้รบกับฝ่ายอักษะ [ 143] สี่ตำรวจ "[ 144] [ 146] [ 147]
สหรัฐฯ มีบทบาทนำในการประชุมเบรตตันวูดส์ และยัลตา กับสหราชอาณาจักร สหภาพโซเวียตและฝ่ายสัมพันธมิตรอื่นซึ่งลงนามความตกลงว่าด้วยสถาบันการเงินระหว่างประเทศใหม่และการจัดระเบียบใหม่หลังสงครามของทวีปยุโรป เมื่อฝ่ายสัมพันธมิตรชนะในทวีปยุโรปแล้ว การประชุมระหว่างประเทศ ในซานฟรานซิสโก ในปี 1945 ได้ออกกฎบัตรสหประชาชาติ ซึ่งมีผลใช้บังคับหลังสงคราม[ 148] ในนครฮิโระชิมะและนะงะซะกิ ญี่ปุ่นยอมจำนน ในวันที่ 2 กันยายน ยุติสงครามโลกครั้งที่สอง[ 149] [ 150]
ประธานาธิบดีโรนัลด์ เรแกนแห่งสหรัฐ (ซ้าย) และเลขาธิการมีฮาอิล กอร์บาชอฟ แห่งสหภาพโซเวียต ในการประชุมที่เจนีวาในปี 1985 หลังสงครามโลกครั้งที่สอง สหรัฐฯ และสหภาพโซเวียตประชันชิงอำนาจระหว่างสมัยสงครามเย็น ขับเคลื่อนด้วยการแบ่งแยกอุดมการณ์ระหว่างทุนนิยม และคอมมิวนิสต์ ทั้งสองครอบงำกิจการทหารของทวีปยุโรป โดยมีสหรัฐและพันธมิตรนาโต้ ฝ่ายหนึ่งและสหภาพโซเวียตและพันธมิตรสนธิสัญญาวอร์ซอ อีกฝ่ายหนึ่ง สหรัฐฯ พัฒนานโยบายการจำกัดการขยายตัวของลัทธิที่ไม่พึงปรารถนา ต่อการขยายอิทธิพลตอมมิวนิสต์ ขณะที่สหรัฐและสหภาพโซเวียตต่อสู้ในสงครามตัวแทน และพัฒนาคลังอาวุธนิวเคลียร์ทรงพลัง และสองประเทศเลี่ยงความขัดแย้งทางทหารโดยตรง
สหรัฐฯ มักคัดค้านขบวนการโลกที่สาม ซึ่งมองว่าโซเวียตสนับสนุน ทหารอเมริกันต่อสู้กำลังคอมมิวนิสต์จีนและเกาหลีเหนือ ในสงครามเกาหลี ปี 1950–1953 การปล่อยดาวเทียมดวงแรกของสหภาพโซเวียตปี 1957 และการปล่อยเที่ยวบินอวกาศที่มีมนุษย์โดยสารครั้งแรก ในปี 1961 เริ่ม "การแข่งขันอวกาศ " ซึ่งสหรัฐฯ เป็นชาติแรกที่นำมนุษย์ลงจอดดวงจันทร์ ในปี 1969[ 151] สงครามเวียดนาม
ในประเทศ สหรัฐฯ มีการขยายทางเศรษฐกิจอย่างต่อเนื่องและการเติบโตของประชากรและชนชั้นกลางอย่างรวดเร็ว การก่อสร้างระบบทางหลวงระหว่างรัฐ แปรสภาพโครงสร้างพื้นฐานของประเทศในเวลาหลายทศวรรษถัดมา คนหลายล้านคนผละไร่นาและนครชั้นใน (inner city) สู่การพัฒนาเคหะชานเมือง ขนาดใหญ่[ 152] [ 153] [ 154] มาร์ติน ลูเทอร์ คิง จูเนียร์ เป็นผู้นำคนสำคัญและหัวโขน คำวินิจฉัยของศาลและกฎหมายประกอบกันลงเอยด้วยรัฐบัญญัติสิทธิพลเมืองปี 1968 ซึ่งมุ่งยุติการเลือกปฏิบัติทางเพศ[ 155] [ 156] [ 157]
การเปิดฉาก "สงครามต่อความยากจน" โดยประธานาธิบดี ลินดอน บี. จอห์นสัน ขยายการให้สิทธิ์และการใช้จ่ายด้านสวัสดิการ ซึ่งรวมการสร้างเมดิแคร์และเมดิเคด สองโครงการซึ่งให้ความคุ้มครองด้านสุขภาพต่อผู้สูงอายุและผู้ยากไร้ตามลำดับ และโครงการสแตมป์อาหาร (Food Stamp Program) และช่วยเหลือครอบครัวที่มีเด็กพึ่งพิง (Aid to Families with Dependent Children)[ 158]
คริสต์ทศวรรษ 1970 และต้นคริสต์ทศวรรษ 1980 เริ่มมีการชะงักทางเศรษฐกิจ หลังประธานาธิบดีโรนัลด์ เรแกน ได้รับเลือกตั้งในปี 1980 เขาตอบโต้ด้วยการปฏิรูปเน้นตลาดเสรี หลังการล่มสลายของการผ่อนคลายความตึงเครียด เขาเลิก "การจำกัดการขยายตัวของลัทธิที่ไม่พึงปรารถนา" และริเริ่มยุทธศาสตร์ "ม้วนกลับ" ที่ก้าวร้าวขึ้นต่อสหภาพโซเวียต[ 159] [ 160] [ 161] [ 162] [ 163] [ 164]
ปลายคริสต์ทศวรรษ 1980 มีการ "ผ่อนคลาย" ความสัมพันธ์กับสหภาพโซเวียต และการล่มลายในปี 1991 ยุติสงครามเย็นในที่สุด เหตุนี้นำมาซึ่งภาวะขั้วเดียว[ 165]
หลังสงครามเย็น ความขัดแย้งในตะวันออกกลางจุดชนวนวิกฤตการณ์ในปี 1990 เมื่อประเทศอิรัก ภายใต้ซัดดัม ฮุสเซน บุกครองและพยายามผนวกประเทศคูเวต กับพันธมิตรของสหรัฐ ด้วยเกรงว่าความไร้เสถียรภาพจากลามไปภูมิภาคอื่น ประธานาธิบดีจอร์จ เอช. ดับเบิลยู. บุช จึงเปิดฉากปฏิบัติการโล่ทะเลทราย การส่งกำลังป้องกันในประเทศซาอุดีอาระเบีย และปฏิบัติการพายุทะเลทรายในขั้นที่เรียก สงครามอ่าว โดยมีกำลังผสมจาก 34 ประเทศนำโดยสหรัฐฯ ต่อประเทศอิรัก ยุติด้วยการขับกำลังอิรักออกจากประเทศคูเวตได้สำเร็จ ฟื้นฟูราชาธิปไตยคูเวต[ 166]
อินเทอร์เน็ต ซึ่งกำเนิดในเครือข่ายกลาโหมสหรัฐลามไปเครือข่ายวิชาการระหว่างประเทศ และสู่สาธารณะในปี 1990 มีผลใหญ่หลวงต่อเศรษฐกิจ สังคมและวัฒนธรรมโลก[ 167]
เนื่องจากภาวะเศรษฐกิจฟองสบู่ดอตคอม นโยบายการเงินแบบเสถียรภาพภายใต้แอลัน กรีนสแพน และการลดรายจ่ายสวัสดิการสังคม คริสต์ทศวรรษ 1990 มีการขยายทางเศรษฐกิจใหญ่สุดในประวัติศาสตร์สหรัฐสมัยใหม่ซึ่งสิ้นสุดในปี 2001[ 168] ความตกลงการค้าเสรีอเมริกาเหนือ (NAFTA) เชื่อมประชากร 450 ล้านคนซึ่งผลิตสินค้าและบริการมูลค่า 17 ล้านล้านดอลลาร์สหรัฐ เป้าหมายของความตกลงคือเพื่อกำจัดอุปสรรคการค้าและการลงทุนในสหรัฐ ประเทศแคนาดาและเม็กซิโกในวันที่ 1 มกราคม 2008 การค้าในหมู่ไตรภาคีเพิ่มขึ้นมากตั้งแต่ NAFTA มีผลใช้บังคับ[ 169]
วันที่ 11 กันยายน 2001 ผู้ก่อการร้ายอัลกออิดะฮ์ โจมตีเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ ในนครนิวยอร์กและอาคารเพนตากอน ใกล้กับกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. ทำให้มีผู้เสียชีวิตเกือบ 3,000 คน[ 170] สงครามต่อต้านการก่อการร้าย ซึ่งรวมสงครามในอัฟกานิสถาน และสงครามอิรัก ปี 2003–2011[ 171] [ 172] [ 173] [ 174] [ 175]
นโยบายของรัฐบาลซึ่งออกแบบเพื่อส่งเสริมการเคหะที่มีราคาไม่แพง[ 176] [ 177] [ 178] วิกฤตการณ์การเงินปี 2008 เป็นการหดตัวทางเศรษฐกิจครั้งใหญ่สุดในประวัติศาสตร์ของประเทศนับแต่ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ [ 179] บารัก โอบามา ประธานาธิบดีแอฟริกันอเมริกันและหลายเชื้อชาติคนแรก ได้รับเลือกตั้งในปี 2008 ท่ามกลางวิกฤต[ 180] [ 181] [ 182] [ 183] [ 184]
ในปี 2010 รัฐบาลโอบามาผ่านรัฐบัญญัติการบริบาลที่เสียได้ ซึ่งเป็นการปฏิรูปครั้งที่ครอบคลุมที่สุดต่อระบบสาธารณสุขของประเทศในเกือบห้าทศวรรษ ซึ่งรวมการมอบอำนาจ เงินอุดหนุนและการแลกเปลี่ยนประกัน กฎหมายนี้ทำให้ลดจำนวนและร้อยละของผู้ไม่มีประกันสุขภาพลงอย่างสำคัญ โดยมี 24 ล้านคนครอบคลุมระหว่างปี 2016[ 185] [ 186] [ 187]
มีการถอนกำลังอเมริกันในประเทศอิรักในปี 2009 และ ปี 2010 และมีการประกาศให้สงครามในภูมิภาคยุติลงอย่างเป็นทางการในเดือนธันวาคม 2011[ 188] [ 189] รัฐอิสลามอิรักและลิแวนต์ ซึ่งเป็นผู้สืบทอดของอัลกออิดะฮ์ในภูมิภาค[ 190] ความสัมพันธ์ทางทูตสมบูรณ์กับประเทศคิวบา เป็นครั้งแรกนับแต่ปี 1961[ 191] แผนปฏิบัติการเบ็ดเสร็จร่วม ซึ่งเป็นความตกลงที่มุ่งชะลอการพัฒนาโครงการนิวเคลียร์ของประเทศอิหร่าน[ 192]
ดอนัลด์ ทรัมป์ ประธานาธิบดีผู้มั่งมีที่สุดในประวัติศาสตร์สหรัฐและประธานาธิบดีคนแรกที่ไม่มีประสบการณ์ทางการเมืองและการทหารก่อนเข้าดำรงตำแหน่ง ได้รับเลือกตั้งในการเลือกตั้งประธานาธิบดีปี 2016 ถือเป็นการเลือกตั้งที่มีผลลัพธ์ผิดคาดที่สุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์การเมืองของประเทศ[ 193] ไวรัสโคโรนา 2019 ต่อมา ในช่วงต้นทศวรรษ 2020 สหรัฐต้องเผชิญกับความขัดแย้งในประเทศที่สำคัญที่สุดครั้งหนึ่ง การเสียชีวิตของจอร์จ ฟลอยด์ ก่อให้เกิดการประท้วงครั้งใหญ่รวมถึงเสียงวิจารณ์ในวงกว้างต่อการปฏิบัติหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ตำรวจ[ 194] [ 195] คดีระหว่างโรกับเวด ที่เคยพิพากษาเมื่อปี 1973 ว่าการทำแท้งเป็นสิทธิตามรัฐธรรมนูญ นำไปสู่การประท้วงในหลายพื้นที่ อย่างไรก็ตาม ความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันในสังคมเริ่มกลับมาอีกครั้ง ชาวอเมริกัน ส่วนมากแสดงการต่อต้านการรุกรานยูเครนของรัสเซีย อย่างเปิดเผย รัฐบาลสหรัฐตอบโต้ด้วยการยุติกิจการบริษัทหลายแห่งในรัสเซียและเบลารุส รวมถึงมีการสนับสนุนจากนักการเมืองระดับสูงในการส่งมอบอาวุธช่วยเหลือยูเครน[ 196] การระบาดของโควิด-19 ส่งผลให้มีผู้ติดเชื้อกว่า 100 ล้านรายและมีผู้เสียชีวิตกว่า 1 ล้านคน ณ ค.ศ. 2023[ 197] [ 198]
ภาพถ่ายจากดาวเทียมแสดงถึงลักษณะภูมิประเทศของสหรัฐอเมริกาแผ่นดินใหญ่ ภาพถ่ายบางส่วนของเทือกเขาร็อกกี สหรัฐแผ่นดินใหญ่มีพื้นที่ 7,663,940.6 ตารางกิโลเมตร รัฐอะแลสกา ซึ่งมีประเทศแคนาดาคั่นสหรัฐแผ่นดินใหญ่ เป็นรัฐที่ใหญ่ที่สุด มีขนาด 1,717,856.2 ตารางกิโลเมตร รัฐฮาวาย ซึ่งเป็นกลุ่มเกาะในมหาสมุทรแปซิฟิก กลาง อยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของทวีปอเมริกาเหนือ มีพื้นที่ 28,311 ตารางกิโลเมตร[ 199] ปวยร์โตรีโก อเมริกันซามัว กวม หมู่เกาะนอร์เทิร์นมาเรียนา และหมู่เกาะเวอร์จิน รวมมีพื้นที่ 23,789 ตารางกิโลเมตร[ 200]
สหรัฐเป็นประเทศใหญ่สุดอันดับสามหรือสี่ของโลกเรียงตามพื้นที่ทั้งหมด (แผ่นดินและผืนน้ำ) รองจากประเทศรัสเซียและแคนาดา และมีอันดับสูงหรือต่ำกว่าจีน การจัดอันดับต่างกันขึ้นอยู่กับว่านับรวมดินแดนที่ประเทศจีนและอินเดียพิพาทหรือไม่ และวัดขนาดทั้งหมดของสหรัฐอย่างไร คือ การคำนวณมีตั้งแต่ 9,522,055.0 กม.2 [ 201] 2 [ 202] 2 [ 203] [ 204]
ที่ราบชายฝั่งทะเลแอตแลนติก ให้ก่อให้เกิดป่าผลัดใบ ลึกเข้าไปในแผ่นดินและรอยคลื่นพีดมอนต์ (Piedmont)[ 205] เทือกเขาแอปพาเลเชียน แบ่งชายฝั่งทะเลตะวันออกจากเกรตเลกส์ และทุ่งหญ้าภาคกลางตะวันตก (Midwest)[ 206] แม่น้ำมิสซิสซิปปี –มิสซูรี ระบบแม่น้ำยาวที่สุดอันดับสี่ของโลก ไหลส่วนใหญ่ในทิศเหนือ–ใต้ผ่านใจกลางประเทศ ที่ราบใหญ่ (Great Plains) ซึ่งเป็นทุ่งหญ้าราบอุดมสมบูรณ์แผ่ขยายไปทางทิศตะวันตก โดยมีพื้นที่สูงทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ขวาง[ 206]
เทือกเขาร็อกกี ณ ขอบทิศตะวันตกของที่ราบใหญ่ แผ่ขยายข้ามประเทศจากเหนือจรดใต้ มีระดับความสูงกว่า 4,300 เมตร ในรัฐโคโลราโด [ 207] ทะเลทรายชิฮัวฮวน และโมฮาวี [ 208] เทือกเขาเซียร์ราเนวาดา และแคสเคด (Cascade) ทอดใกล้กับชายฝั่งแปซิฟิก เทือกเขาทั้งสองนี้มีระดับความสูงกว่า 4,300 เมตร จุดต่ำสุดและสูงสุดในสหรัฐแผ่นดินใหญ่อยู่ในรัฐแคลิฟอร์เนีย[ 209] [ 210] ยอดเขาเดนาลี (ยอดเขาแม็กคินเลย์) ในรัฐอะแลสกาเป็นยอดเขาสูงสุดในประเทศและในทวีปอเมริกาเหนือ[ 211] กลุ่มเกาะอะเล็กซานเดอร์ และหมู่เกาะอะลูเชียน ในรัฐอะแลสกา และรัฐฮาวายประกอบด้วยเกาะภูเขาไฟ ภูเขาไฟใหญ่ที่อยู่ในอุทยานแห่งชาติเยลโลว์สโตน ในเทือกเขาร็อกกี เป็นลักษณะภูเขาไฟใหญ่สุดของทวีปอเมริกาเหนือ[ 212]
เนื่องจากสหรัฐมีขนาดใหญ่และความหลากหลายทางภูมิศาสตร์ จึงมีลักษณะอากาศหลายชนิด ทางตะวันออกของเส้นเมอริเดียนที่ 100 ลักษณะอากาศมีตั้งแต่ภาคพื้นทวีปชื้นทางเหนือถึงกึ่งเขตร้อนชื้น ทางใต้[ 213] เมดิเตอร์เรเนียน ในรัฐแคลิฟอร์เนียชายฝั่ง และภูมิอากาศแบบอบอุ่นชื้นภาคพื้นสมุทร ในชายฝั่งรัฐออริกอน และรัฐวอชิงตัน และทางใต้ของรัฐอะแลสกา รัฐอะแลสกาส่วนใหญ่เป็นแบบกึ่งอาร์กติกหรือขั้วโลก รัฐฮาวายและปลายใต้สุดของรัฐฟลอริดา มีลักษณะอากาศแบบเขตร้อน เช่นเดียวกับดินแดนที่มีประชากรอยู่อาศัยในทะเลแคริบเบียนและมหาสมุทรแปซิฟิก[ 214] อ่าวเม็กซิโก ที่มีความเสี่ยงเกิดพายุเฮอร์ริเคน และทอร์เนโด ส่วนใหญ่ของโลกเกิดในประเทศนี้ โดยเกิดในบริเวณตรอกทอร์เนโดแถบตะวันตกกลางและภาคใต้เป็นหลัก[ 215]
อินทรีหัวขาวเป็นนกประจำชาติของสหรัฐตั้งแต่ปี 1782 นิเวศวิทยาของสหรัฐนั้นหลากหลายมาก (megadiverse) โดยมีพืชมีท่อลำเลียง ประมาณ 17,000 ชนิดในสหรัฐแผ่นดินใหญ่และรัฐอะแลสกา และพบพืชดอก กว่า 1,800 ชนิดในรัฐฮาวาย ซึ่งมีจำนวนน้อยที่พบในแผ่นดินใหญ่[ 216] [ 217] [ 218] อินทรีหัวขาว เป็นนกประจำชาติและสัตว์ประจำชาติของสหรัฐ และเป็นสัญลักษณ์ของประเทศเสมอมา[ 219]
มีอุทยานแห่งชาติ 58 แห่งและอุทยาน ป่าและพื้นที่ที่ดินในสภาพธรรมชาติอื่นที่รัฐบาลกลางจัดการอีกนับหลายร้อยแห่ง[ 220] [ 221] [ 222] [ 223]
ควายไบซันเป็นสัตว์ประจำชาติของสหรัฐตั้งแต่ปี 2016 ปัญหาสิ่งแวดล้อม เป็นวาระแห่งชาติมาตั้งแต่ปี 1970 การโต้เถียงเรื่องสิ่งแวดล้อมรวมถึงการอภิปรายเรื่องน้ำมันและพลังงานนิวเคลียร์ การจัดการกับมลพิษทางอากาศและน้ำ ค่าใช้จ่ายทางเศรษฐกิจในการพิทักษ์สัตว์ป่า การทำไม้ และการทำลายป่า [ 224] [ 225] ภาวะโลกร้อน [ 226] [ 227] สำนักงานปกป้องสิ่งแวดล้อมสหรัฐ (Environmental Protection Agency) ที่ตั้งขึ้นตามคำสั่งของประธานาธิบดีในปี 1970[ 228] [ 229] รัฐบัญญัติสิ่งมีชีวิตใกล้สูญพันธุ์ ปี 1973 มีเจตนาคุ้มครองชนิดที่อยู่ในข่ายเสี่ยงต่อการสูญพันธุ์หรือใกล้การสูญพันธุ์และถิ่นที่อยู่ของพวกมัน โดยมีราชการปลาและสัตว์ป่าสหรัฐเป็นผู้ตรวจตรา[ 230]
กลุ่มบรรพบุรุษใหญ่สุดแบ่งตามเทศมณฑล (ปี 2000) ซึ่งมีชาวอเมริกันเชื้อสายเยอรมัน มากที่สุด สำนักงานสำมะโนสหรัฐประมาณจำนวนประชากรของประเทศเมื่อวันที่ 25 เมษายน 2016 ไว้ที่ 323,425,550 คน โดยเพิ่มขึ้น 1 คน (เพิ่มสุทธิ) ทุก 13 วินาที หรือประมาณ 6,646 คนต่อวัน[ 232] [ 233] ประเทศจีน และอินเดีย สหรัฐเป็นประเทศอุตสาหกรรมหลักประเทศเดียวที่มีการทำนายการเพิ่มของประชากรขนาดใหญ่[ 234] [ 235] [ 236] [ 237]
สหรัฐมีประชากรหลากหลายมาก โดยกลุ่มบรรพบุรุษ 37 กลุ่มมีสมาชิกกว่า 1 ล้านคน[ 238] ชาวอเมริกันเชื้อสายเยอรมัน เป็นกลุ่มชาติพันธุ์ใหญ่สุด (กว่า 50 ล้านคน) รองลงมาได้แก่ ชาวอเมริกันเชื้อสายไอร์แลนด์ (ประมาณ 37 ล้านคน), ชาวอเมริกันเชื้อสายเม็กซิโก (ประมาณ 31 ล้านคน) และชาวอเมริกันเชื้อสายอังกฤษ (ประมาณ 28 ล้านคน)[ 239] [ 240] ชาวอเมริกันผิวขาว เป็นกลุ่มเชื้อชาติใหญ่สุด ชาวอเมริกันผิวดำ เป็นเชื้อชาติชนกลุ่มน้อยใหญ่สุดของประเทศ (หมายเหตุว่าในสำมะโนสหรัฐ อเมริกันฮิสแปนิกและละติโนนับเป็นกลุ่ม "ชาติพันธุ์" มิใช่กลุ่ม "เชื้อชาติ") และเป็นกลุ่มบรรพบุรุษใหญ่สุดอันดับสาม[ 238] ชาวอเมริกันเชื้อสายเอเชีย เป็นเชื้อชาติชนกลุ่มน้อยใหญ่สุดอันดับสอง โดยกลุ่มชาติพันธุ์ของชาวอเมริกันเชื้อสายเอเชียใหญ่สุดสามอันดับ ได้แก่ ชาวอเมริกันเชื้อสายจีน ชาวอเมริกันเชื้อสายฟิลิปปินส์ และชาวอเมริกันเชื้อสายอินเดีย[ 238]
สหรัฐมีอัตราเกิด 13 คนต่อ 1,000 คน ซึ่งต่ำกว่าค่าเฉลี่ยของโลก 5 คน[ 241] [ 242] ถิ่นที่อยู่ตามกฎหมาย [ 243] ประเทศเม็กซิโก เป็นประเทศต้นทางของผู้อยู่อาศัยใหม่อันดับต้น ๆ ตั้งแต่รัฐบัญญัติการเข้าเมืองปี 1965 ประเทศจีน อินเดียและฟิลิปปินส์ เป็นประเทศที่มีผู้เข้าเมืองสูงสุดสี่อันดับทุกปีมาตั้งแต่คริสต์ทศวรรษ 1990[ 244] [ 245] [ 246] [ 237]
ชนกลุ่มน้อย (ซึ่งกรมสำมะโนนิยามว่าหมายถึงทุกคนยกเว้นคนผิวขาวที่มิใช่ฮิสปแปนิกและมิใช่หลายเชื้อชาติ) ประกอบเป็น 37.2% ของประชากรในปี 2012[ 231] [ 247] [ 248] [ 247]
ตามการสำรวจซึ่งดำเนินการโดยสถาบันวิลเลียมส์ ชาวอเมริกันเก้าล้านคน หรือประมาณ 3.4% ของประชากรผู้ใหญ่ระบุตนเองว่าเป็นรักร่วมเพศ รักสองเพศ หรือข้ามเพศ [ 249] [ 250] แอลจีบีที ร้อยละสูงสุดมาจากเขตโคลัมเบีย (10%) ส่วนรัฐที่ตัวเลขต่ำสุด คือ รัฐนอร์ทดาโกตาที่ 1.7%[ 251] [ 252]
ในปี 2010 ประชากรสหรัฐประมาณ 5.2 ล้านคนมีบรรพบุรุษเป็นอเมริกันอินเดียนหรือชนพื้นเมืองอลาสก้า (2.9 ล้านคนที่มีเฉพาะของบรรพบุรุษดังกล่าว) และ 1.2 ล้านคนที่มีบรรพบุรุษชนพื้นเมืองฮาวายหรือชาวเกาะแปซิฟิก (0.5 ล้านคนมีเฉพาะบรรพบุรุษดังกล่าว)[ 253] [ 253]
การเติบโตของประชากรฮิสแปนิกและละติโนอเมริกัน (คำดังกล่าวใช้แทนกันได้อย่างเป็นทางการ) เป็นแนวโน้มประชากรศาสตร์ที่สำคัญ สำนักงานสำมะโนระบุชาวอเมริกันเชื้อสายฮิสแปนิก 50.5 ล้านคน[ 253] [ 254] [ 255] [ 256]
ชาวอเมริกันประมาณ 82% อาศัยอยู่ในเขตเมือง (รวมชานเมือง)[ 203] [ 257] นิวยอร์ก ลอสแอนเจลิส ชิคาโก และฮุสตัน )[ 232] [ 258] [ 259] แดลลัส ฮุสตัน แอตแลนตา และฟีนิกซ์ ล้วนเติบโตกว่าหนึ่งล้านคนระหว่างปี 2000 ถึง 2008[ 258]
ศูนย์กลางประชากรอันดับต้น
อันดับ
นครแกนกลาง
ประชากรในพื้นที่นครบาล
พื้นที่สถิตินครบาล
ภาค[ 260]
นครนิวยอร์ก ลอสแองเจลิส ชิคาโก แดลลัส
1
นครนิวยอร์ก 20,182,305
นครนิวยอร์ก-นูอาร์ก-เจอร์ซีย์, NY-NJ-PA MSA ตะวันออกเฉียงเหนือ
2
ลอสแองเจลิส 13,340,068
ลอสแองเจลิส–ลองบีช–แอนะไฮม์, CA MSA ตะวันตก
3
ชิคาโก 9,551,031
ชิคาโก–โจเลียต–เนเพอร์วิลล์, IL–IN–WI MSA ตะวันตกกลาง
4
แดลลัส–ฟอร์ตเวิร์ธ 7,102,796
แดลลัส–ฟอร์ตเวิร์ธ–อาร์ลิงตัน, TX MSA ใต้
5
ฮิวสตัน 6,656,947
ฮิวสตัน–เดอะวูดแลนส์-ชูการ์แลนด์ MSA ใต้
6
วอชิงตัน ดี.ซี. 6,097,684
วอชิงตัน ดี.ซี.–VA–MD–WV MSA ตะวันออกเฉียงเหนือ
7
ฟิลาเดลเฟีย 6,069,875
ฟิลาเดลเฟีย–แคมเดน–วิลมิงตัน, PA–NJ–DE–MD MSA ตะวันออกเฉียงเหนือ
8
ไมแอมี 6,012,331
ไมแอมี–ฟอร์ตลอเดอร์เดล–พอมพาโนบีช, FL MSA ใต้
9
แอตแลนตา 5,710,795
แอตแลนตา–แซนดีสปริงส์–มารีเอตตา, GA MSA ใต้
10
บอสตัน 4,774,321
บอสตัน–เคมบริดจ์–ควินซี, MA–NH MSA ตะวันออกเฉียงเหนือ
11
ซานฟรานซิสโก 4,656,132
ซานฟรานซิสโก–โอกแลนด์–ฟรีมอนต์, CA MSA ตะวันตก
12
ฟีนิกซ์ 4,574,531
ฟีนิกซ์–เมซา–เกลนเดล, AZ MSA ตะวันตก
13
ริเวอร์ไซด์–แซนเบอร์นาร์ดีโน 4,489,159
ริเวอร์ไซด์–แซนเบอร์นาร์ดีโน–ออนแทริโอ, CA MSA ตะวันตก
14
ดีทรอยต์ 4,302,043
ดีทรอยต์–วอร์เรน–ลีโวเนีย, MI MSA ตะวันตกกลาง
15
ซีแอตเทิล 3,733,580
ซีแอตเทิล–ทาโคมา–เบลวิว, WA MSA ตะวันตก
16
มินนีแอโพลิส–เซนต์พอล 3,524,583
มินนีแอโพลิส–เซนต์พอล–บลูมิงตัน, MN–WI MSA ตะวันตกกลาง
17
แซนดีเอโก 3,299,521
แซนดีเอโก–คาลส์แบด ช–แซนมาร์คัส, CA MSA ตะวันตก
18
แทมปา–เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก 2,975,225
แทมปา–เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก–เคลียร์วอเทอร์, FL MSA ใต้
19
เดนเวอร์ 2,814,330
เดนเวอร์–ออโรรา–เลกวูด, CO MSA ตะวันตก
20
เซนต์หลุยส์ 2,811,588
เซนต์หลุยส์ MO–IL MSA ตะวันตกกลาง
ตามการประมาณประชากรปี 2015 จากสำนักสำมะโนสหรัฐ[ 261]
+ ภาษาที่คนกว่า 1 ล้านคนพูดที่บ้านในสหรัฐ (ปี 2010)[ 262] [ m]
ภาษา
ร้อยละของ
จำนวน
จำนวนผู้พูด
อังกฤษ (เท่านั้น) 80%
233,780,338
ทุกคน
รวมทุกภาษา 20% 57,048,617 43,659,301
สเปน (ไม่รวมปวยร์โตรีโก และผสมสเปน ) 12%
35,437,985
25,561,139
จีน (รวมภาษากวางตุ้งมาตรฐาน และภาษาจีนมาตรฐาน ) 0.9%
2,567,779
1,836,263
ตากาล็อก 0.5%
1,542,118
1,436,767
เวียดนาม 0.4%
1,292,448
879,157
ฝรั่งเศส (รวมเคจัน แต่ไม่รวมผสมเฮติ ) 0.4%
1,288,833
1,200,497
เกาหลี 0.4%
1,108,408
800,500
เยอรมัน 0.4%
1,107,869
1,057,836
ภาษาอังกฤษ (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน ) เป็นภาษาประจำชาติโดยพฤตินัย แม้ไม่มีภาษาราชการในระดับสหพันธรัฐ แต่กฎหมายบางฉบับ เช่น ข้อกำหนดการแปลงสัญชาติของสหรัฐ วางมาตรฐานภาษาอังกฤษ ในปี 2010 ประมาณ 230 ล้านคนหรือ 80% ของประชากรอายุตั้งแต่ห้าปีขึ้นไป พูดภาษาอังกฤษที่บ้านเท่านั้น ภาษาสเปน ซึ่งมีประชากร 12% พูดที่บ้าน เป็นภาษาที่พบมากที่สุดอันดับสองและเป็นภาษาที่สองที่สอนกันแพร่หลายที่สุด[ 263] [ 264] [ 265]
ทั้งภาษาฮาวาย และภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการในรัฐฮาวาย ตามกฎหมายของรัฐ[ 266] รัฐนิวเม็กซิโก มีกฎหมายที่กำหนดการใช้ทั้งภาษาอังกฤษและภาษาสเปน เช่นเดียวกับที่รัฐลุยเซียนา กำหนดให้ใช้ภาษาอังกฤษและฝรั่งเศส [ 267] รัฐแคลิฟอร์เนีย มีคำสั่งศาลสูงให้พิมพ์เผยแพร่เอกสารราชการบางชนิดเป็นภาษาสเปน รวมทั้งแบบของศาล[ 268]
หลายดินแดนเกาะให้การรับรองอย่างเป็นทางการต่อภาษาพื้นเมืองร่วมกับภาษาอังกฤษ โดยอเมริกันซามัว และกวม รับรองภาษาซามัว [ 269] ภาษาชามอร์โร [ 270] หมู่เกาะนอร์เทิร์นมาเรียนา รับรองภาษาแคโรไลน์ และชามอร์โร[ 271] ปวยร์โตรีโก และมีพูดกันแพร่หลายกว่าภาษาอังกฤษที่นั่น[ 272]
ภาษาต่างด้าวที่สอนกันกว้างขวางที่สุดในทุกระดับในสหรัฐ (ในแง่ของจำนวนผู้ลงทะเบียน) ได้แก่ ภาษาสเปน (ผู้เรียนประมาณ 7.2 ล้านคน) ฝรั่งเศส (1.5 ล้านคน) และเยอรมัน (500,000 คน) ภาษาที่มีสอนแพร่หลายอื่น (โดยมีผู้เรียน 100,000 ถึง 250,000 คน) มีภาษาละติน ญี่ปุ่น ภาษาใบ้อเมริกัน ภาษาอิตาลี และจีน [ 273] [ 274] [ 275]
การแก้ไขเพิ่มเติมรัฐธรรมนูญสหรัฐครั้งแรกรับประกันการนับถือศาสนาอย่างเสรีและห้ามรัฐสภาผ่านกฎหมายเกี่ยวกับสถาบันศาสนา
ศาสนาคริสต์ เป็นศาสนาที่มีผู้นับถือมากที่สุดในสหรัฐ ในการสำรวจปี 2013 ชาวอเมริกัน 56% กล่าวว่า ศาสนามี "บทบาทสำคัญมากในชีวิตของพวกเขา" ซึ่งเป็นตัวเลขสูงกว่าของประเทศที่ร่ำรวยอื่นมาก[ 277] รัฐเวอร์มอนต์ จนถึงสูง 63% ในรัฐมิสซิสซิปปี[ 278] [ 279] [ 280] [ 281] [ 282] ลัทธิคาลวิน เป็นพิเศษ[ 283] [ 284] [ 285]
สหรัฐเริ่มเคร่งศาสนาน้อยลงเช่นเดียวกับประเทศตะวันตกอื่น การไม่มีศาสนา เติบโตอย่างรวดเร็วในหมู่ชาวอเมริกันอายุต่ำกว่า 30 ปี[ 286] [ 287] [ 288] [ 289] [ 290] [ 291]
จากการสำรวจปี 2014 ผู้ใหญ่ 70.6% ระบุตัวเองเป็นคริสต์ศาสนิกชน[ 292] [ 293] [ 294] [ 294] ศาสนายูดาห์ (1.9%), ศาสนาอิสลาม (0.9%), ศาสนาฮินดู , (0.7%) ศาสนาพุทธ (0.7%)[ 294] อไญยนิยม , อเทวนิยม หรือไม่มีศาสนา เพิ่มขึ้นจาก 8.2% ในปี 1990[ 294] [ 295] [ 296] ยูนิทาเรียนยูนิเวอร์แซลิสต์ , ศาสนาบาไฮ , ศาสนาซิกข์ , ศาสนาเชน , ลัทธิชินโต , ลัทธิขงจื๊อ , ลัทธิเต๋า , ดรูอิด, พื้นเมืองอเมริกัน, วิคะ, มนุษยนิยม, และเทวัสนิยม [ 297]
โปรเตสแตนต์เป็นกลุ่มศาสนาคริสต์ที่ใหญ่ที่สุดในสหรัฐ มีคริสตจักรแบปทิสต์ รวมกันเป็นนิกายโปรเตสแตนต์ที่ใหญ่ที่สุด และสหคริสตจักรแบปทิสต์ใต้ (Southern Baptist Convention) เป็นนิกายโปรเตสแตนต์เดี่ยวที่ใหญ่สุด ชาวอเมริกันประมาณ 26% ระบุตนเป็นโปรเตสแตนต์อีวานเจลิคัล (Evangelical Protestant) ส่วน 15% เป็นสายหลัก (Mainline) และ 7% เป็นคริสตจักรดำดั้งเดิม โรมันคาทอลิกในสหรัฐมีเหง้าในการทำให้ทวีปอเมริกาเป็นอาณานิคมของสเปนและฝรั่งเศส และต่อมาขยายตัวเนื่องจากการเข้าเมืองของชาวไอริช อิตาลี โปแลนด์ เยอรมันและสเปน รัฐโรดไอแลนด์ มีร้อยละของคาทอลิกสูงสุดโดยมี 40% ของประชากร[ 298] ลูเทอแรน ในสหรัฐกำเนิดจากการเข้าเมืองจากยุโรปเหนือและประเทศเยอรมนี รัฐนอร์ทและเซาท์ดาโคตาเป็นเพียงสองรัฐที่มีประชากรส่วนใหญ่เป็นลูเทอร์แรนมากกว่า ผู้เข้าเมืองชาวสกอตและสกอตอัลสเตอร์เผยแผ่นิกายเพรสไบทีเรียน ในทวีปอเมริกาเหนือ แม้นิกายดังกล่าวได้เผยแผ่ทั่วสหรัฐ แต่กระจุกอยู่ในชายฝั่งตะวันออกเป็นหลัก มีการก่อตั้งกลุ่มผู้นับถือศาสนาปฏิรูปดัตช์ครั้งแรกในนิวอัมสเตอร์ดัม (นครนิวยอร์ก) ก่อนเผยแผ่ไปทางทิศตะวันตก รัฐยูทาห์เป็นรัฐเดียวที่มอรมอนเป็นศาสนาของประชากรส่วนใหญ่ ฉนวนมอรมอนยังขยายไปถึงบางส่วนของรัฐไอดาโฮ เนวาดาและไวโอมิง[ 299]
เข็มขัดไบเบิล (Bible Belt) เป็นภาษาปากใช้เรียกภูมิภาคในภาคใต้ของสหรัฐซึ่งโปรเตสแตนต์อีวานเจลิคัลซึ่งเป็นอนุรักษนิยมทางสังคมเป็นส่วนสำคัญของวัฒนธรรมและอัตราการเข้าโบสถ์คริสต์ในนิกายต่าง ๆ ปกติสูงกว่าค่าเฉลี่ยของประเทศ ในทางกลับกัน ศาสนามีบทบาทสำคัญน้อยในเขตนิวอิงแลนด์ และภาคตะวันตกของสหรัฐ[ 278]
ในปี 2007 ชาวอเมริกันอายุตั้งแต่ 18 ปีขึ้นไป 58% สมรส 6% เป็นม่าย 10% หย่าร้าง และ 25% ไม่เคยสมรส[ 300] [ 301]
อัตราการตั้งครรภ์วัยรุ่นสหรัฐอยู่ที่ 26.5 คนต่อ 1,000 คน อัตราดังกล่าวลดลง 57% จากปี 1991[ 302] รัฐแอลาบามา และต่ำสุดในรัฐไวโอมิง [ 302] [ 303] Roe v. Wade ) คำวินิจฉัยบรรทัดฐานในปี 1973 ของศาลสูงสุดแห่งสหรัฐ แม้อัตราการทำแท้งจะลดลง แต่อัตราทำแท้ง 241 ต่อ 1,000 การคลอดมีชีพและอัตราการทำแท้ง 15 คนต่อ 1,000 คนในหญิงอายุระหว่าง 15–44 ปีก็ยังสูงกว่าอัตราของชาติตะวันตกส่วนใหญ่[ 304] [ 305]
มีการประมาณอัตราเจริญพันธุ์รวมของปี 2013 ไว้ที่ 1.86 การเกิดต่อหญิง 1 คน[ 306] [ 307] [ 308] การสมรสเพศเดียวกัน ชอบด้วยกฎหมายทั่วประเทศและคู่สมรสเพศเดียวกันสามารถรับบุตรบุญธรรมได้ตามกฎหมาย พหุสามีภริยาไม่ชอบด้วยกฎหมายทั่วทั้งสหรัฐ[ 309]
สหรัฐเป็นสหพันธรัฐ เก่าแก่ที่สุดในโลกที่ยังมีอยู่มาถึงปัจจุบัน เป็นสาธารณรัฐแบบมีรัฐธรรมนูญ และประชาธิปไตยแบบมีผู้แทน "ซึ่งการถือเสียงข้างมากเป็นเกณฑ์ มากถูกจำกัดโดยสิทธิฝ่ายข้างน้อย ที่ได้รับการคุ้มครองตามกฎหมาย"[ 310] ระบบตรวจสอบและถ่วงดุล ที่นิยามตามรัฐธรรมนูญสหรัฐ ซึ่งเป็นกฎหมายสูงสุดของประเทศ[ 311] ดัชนีประชาธิปไตย [ 312] ดัชนีภาพลักษณ์คอร์รัปชัน [ 313]
ในระบบสหพันธรัฐนิยมอเมริกา ปกติพลเมืองอยู่ใต้บังคับแห่งการปกครองสามระดับ คือ สหพันธรัฐ รัฐ และท้องถิ่น หน้าที่รัฐบาลท้องถิ่นปกติแบ่งกันระหว่างรัฐบาลเทศมณฑล (county) และองค์การเทศบาล ในเกือบทุกกรณี ข้าราชการฝ่ายบริหารและนิติบัญญัติมาจากการเลือกตั้งแบบคะแนนเสียงที่เหนือกว่าของพลเมืองแบ่งตามเขต ไม่มีการมีผู้แทนตามสัดส่วน ในระดับสหพันธรัฐ และพบน้อยในระดับล่างกว่า[ 314]
รัฐบาลกลางประกอบด้วยสามอำนาจ ได้แก่
สภาผู้แทนราษฎรมีสมาชิกออกเสียงลงคะแนน 435 คน แต่ละคนเป็นผู้แทนของเขตรัฐสภาเป็นสมัยสองปี ที่นั่งของสภาผู้แทนราษฎรมีการจัดสัดส่วนตามรัฐแบ่งตามประชากรทุกสิบปี ในสำมะโนปี 2010 เจ็ดรัฐมีผู้แทนขั้นต่ำหนึ่งคน ส่วนรัฐแคลิฟอร์เนนีย รัฐที่มีประชากรมากที่สุด มี 53 คน[ 319]
วุฒิสภามีสมาชิก 100 คน โดยแต่ละรัฐมีสมาชิกวุฒิสภาสองคน ได้รับเลือกตั้งโดยไม่แบ่งเขตมีวาระละ 6 ปี ตำแหน่งวุฒิสภาหนึ่งในสามมีการเลือกตั้งปีเว้นปี ประธานาธิบดีดำรงตำแหน่งวาระละ 4 ปี และอาจได้รับเลือกตั้งได้ไม่เกินสองครั้ง ประธานาธิบดีมิได้เลือกตั้งจากคะแนนเสียงโดยตรง แต่มาจากระบบคณะผู้เลือกตั้ง ทางอ้อมซึ่งกำหนดคะแนนเสียงที่จัดสัดส่วนให้แก่รัฐและเขตโคลัมเบีย ศาลสูงสุด ซึ่งมีประธานศาลสูงสุดแห่งสหรัฐ เป็นหัวหน้า มีสมาชิกเก้าคน ซึ่งดำรงตำแหน่งตลอดชีพ[ 320]
อนุสาวรีย์เทพีเสรีภาพ ในนครนิวยอร์ก เป็นสัญลักษณ์ของทั้งสหรัฐและอุดมการณ์เสรีภาพ ประชาธิปไตยและโอกาส[ 321] รัฐบาลรัฐมีโครงสร้างคล้าย ๆ กัน แต่รัฐเนแบรสกามีสภานิติบัญญัติที่ใช้ระบบสภาเดียว ต่างจากรัฐอื่น[ 322]
ข้อความดั้งเดิมของรัฐธรรมนูญกำหนดโครงสร้างและความรับผิดชอบของรัฐบาลกลางและความสัมพันธ์กับรัฐหนึ่ง ๆ มาตรา 1 คุ้มครองสิทธิหมายสั่งให้ส่งตัวผู้ถูกคุมขังมาศาล รัฐธรรมนูญมีการแก้ไขเพิ่มเติม 27 ครั้ง[ 323] การพิจารณาทบทวนโดยศาล และกฎหมายที่ศาลวินิจฉัยว่าละเมิดรัฐธรรมนูญเป็นโมฆะ ศาลสูงสุดสถาปนาหลักการพิจารณาทบทวนโดยศาล แม้มิได้กล่าวไว้ชัดเจนในรัฐธรรมนูญ ในคดีระหว่างมาร์บูรีกับเมดิสัน (Marbury v. Madison ) ปี 1803[ 324]
แผนที่เขตเศรษฐกิจเขตเศรษฐกิจจำเพาะ ของสหรัฐ[ 325] สหรัฐเป็นสหพันธ์สาธารณรัฐประกอบด้วย 50 รัฐ เขตสหพันธรัฐ ห้าดินแดนและเกาะ ที่ไม่มีคนอยู่อาศัยสิบเอ็ดเกาะ[ 326] เมืองหลวง ของสหรัฐ คือ กรุงวอชิงตัน ดี.ซี. รัฐและเขตโคลัมเบียเลือกประธานาธิบดีสหรัฐ แต่ละรัฐมีผู้เลือกตั้งประธานาธิบดีเทียบเท่ากับผู้แทนราษฎรและสมาชิกวุฒิสภาในรัฐสภา เขตโคลัมเบียมีสามคน[ 327]
เขตรัฐสภามีการกำหนดจำนวนผู้แทนตามส่วนของพลเมืองใหม่ของรัฐหลังสำมะโนประชากรทุกสิบปี แล้วแต่ละรัฐเป็นเขตสมาชิกหนึ่งให้เป็นไปตามการจัดสัดส่วนสำมะโน มีจำนวนผู้แทนราษฎรทั้งหมด 435 คน และสมาชิกรัฐสภาผู้แทนเป็นตัวแทนของเขตโคลัมเบียและห้าดินแดนหลักของสหรัฐ[ 328]
สหรัฐยังมีอำนาจอธิปไตยชนเผ่า (tribal sovereignty) ของชาติอเมริกันอินเดียน ในขอบเขตจำกัด เช่นเดียวกับอำนาจอธิปไตยของรัฐ อเมริกันอินเดียนเป็นพลเมืองสหรัฐและดินแดนชนเผ่าอยู่ภายใต้อำนาจของรัฐสภาสหรัฐและศาลสหพันธรัฐ เช่นเดียวกับรัฐ ชนเผ่ามีอัตตาณัติสูง แต่ก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ประกาศสงคราม มีความสัมพันธ์ระหว่างประเทศชองตนเอง หรือพิมพ์และออกเงินตรา[ 329]
สหรัฐใช้ระบบสองพรรคมาเกือบตลอดประวัติศาสตร์[ 330] พรรคเดโมแครต ซึ่งก่อตั้งใน ค.ศ. 1824 และพรรคริพับลิกัน ซึ่งก่อตั้งใน ค.ศ. 1854 นับแต่สงครามกลางเมือง มีผู้สมัครรับเลือกตั้งประธานาธิบดีจากพรรคที่สามเพียงคนเดียว คือ อดีตประธานาธิบดีธีโอดอร์ โรสเวลต์ ซึ่งมาจากพรรคก้าวหน้า ใน ค.ศ. 1912 ประธานาธิบดีและรองประธานาธิบดีมาจากการเลือกตั้งผ่านระบบคณะผู้เลือกตั้ง[ 331]
ภายในวัฒนธรรมการเมือง อเมริกา พรรครีพับลิกันฝ่ายกลางขวาถือว่าเป็น "อนุรักษนิยม" และพรรคเดโมแครตฝ่ายกลางซ้ายถือว่าเป็น "เสรีนิยม"[ 332] [ 333]
โจ ไบเดิน จากพรรคเดโมแครต ผู้ชนะการเลือกตั้งประธานาธิบดี ค.ศ. 2020 ปัจจุบันดำรงตำแหน่งเป็นประธานาธิบดีสหรัฐคนที่ 46 ผู้นำปัจจุบันในวุฒิสภา ได้แก่ รองประธานาธิบดีกมลา แฮร์ริส จากพรรคเดโมแครต ประธานชั่วคราวแพทริก ลีฮี (Patrick Leahy) จากพรรคเดโมแครต หัวหน้าฝ่ายข้างมาก ชัก ชูเมอร์ (Chuck Schumer) และหัวหน้าฝ่ายข้างน้อย มิตช์ แม็กคอนเนล (Mitch McConnell) ผู้นำในสภาผู้แทนราษฎร ได้แก่ ประธานสภาผู้แทนราษฎรแนนซี เพโลซี หัวหน้าฝ่ายข้างมาก สเตนี ฮอยเยอร์ (Steny Hoyer) และหัวหน้าฝ่ายข้างน้อย เควิน แม็กคาธี (Kevin McCarthy)
ในรัฐสภาสหรัฐสมัยที่ 117 พรรคเดโมแครตครองทั้งสภาผู้แทนราษฎร และวุฒิสภา ปัจจุบันวุฒิสภามีเดโมแครต 48 คน และอิสระ 2 คนซึ่งประชุมลับกับเดโมแครต รีพับลิกัน 50 คน สภาผู้แทนราษฎรประกอบด้วยรีพับลิกัน 221 คนและเดโมแครต 211 คน ในตำแหน่งผู้ว่าการรัฐ มีรีพับลิกัน 27 คน เดโมแครต 23 คน ในบรรดานายกเทศมนตรี ดี.ซี. และผู้ว่าการดินแดน 5 คน มีรีพับลิกัน 2 คน เดโมแครต 1 คน ก้าวหน้าใหม่ 1 คนและอิสระ 2 คน
สำนักงานใหญ่สหประชาชาติ สร้างขึ้นในใจกลางเมืองแมนฮัตตันในปี 1952[ 334] สหรัฐมีโครงสร้างความสัมพันธ์ระหว่างประเทศซึ่งได้รับการยอมรับ เป็นสมาชิกถาวรของคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติ และนครนิวยอร์กเป็นที่ตั้งของสำนักงานใหญ่สหประชาชาติ เป็นสมาชิกจี 7[ 335] องค์การเพื่อความร่วมมือทางเศรษฐกิจและการพัฒนา เกือบทุกประเทศมีสถานเอกอัครราชทูตในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. และหลายประเทศมีสถานกงสุลทั่วประเทศ ในทำนองเดียวกัน เกือบทุกประเทศมีคณะทูตอเมริกันอยู่ อย่างไรก็ตาม อิหร่าน เกาหลีเหนือ ภูฏาน และสาธารณรัฐจีน (ไต้หวัน) ไม่มีความสัมพันธ์ทางทูตอย่างเป็นทางการกับสหรัฐ (แม้สหรัฐยังมีความสัมพันธ์กับไต้หวันและส่งยุทธภัณฑ์ให้)[ 336]
สหรัฐมี "ความสัมพันธ์พิเศษ" กับสหราชอาณาจักร [ 337] ประเทศแคนาดา [ 338] ออสเตรเลีย ,[ 339] นิวซีแลนด์ [ 340] ฟิลิปปินส์ [ 341] ญี่ปุ่น [ 342] เกาหลีใต้ [ 343] อิสราเอล [ 344] สหภาพยุโรป รวมถึงประเทศฝรั่งเศส อิตาลี เยอรมนี และสเปน สหรัฐทำงานอย่างใกล้ชิดกับสมาชิกนาโตด้วยกันในประเด็นทางทหารและความมั่นคง และกับประเทศเพื่อนบ้านโดยผ่านองค์การนานารัฐอเมริกัน และข้อตกลงการค้าเสรี เช่น ความตกลงการค้าเสรีอเมริกาเหนือ ไตรภาคีกับประเทศแคนาดาและเม็กซิโก ในปี 2008 สหรัฐใช้งบประมาณสุทธิ 25,400 ล้านดอลลาร์สหรัฐในการช่วยเหลือพัฒนาอย่างเป็นทางการ ซึ่งมากที่สุดในโลก อย่างไรก็ตาม การให้เงินช่วยเหลือของสหรัฐ 0.18% เมื่อเทียบเป็นสัดส่วนของรายได้มวลรวมประชาชาติของสหรัฐ ทำให้จัดอยู่อันดับสุดท้ายในบรรดารัฐบริจาค 22 ประเทศ ในทางตรงข้าม การให้เงินต่างประเทศของเอกชนโดยชาวอเมริกันค่อนข้างเผื่อแผ่[ 345]
สหรัฐใช้อำนาจและความรับผิดชอบด้านการป้องกันประเทศระหว่างประเทศอย่างสมบูรณ์สำหรับสามรัฐเอกราชผ่านความตกลงระหว่างประเทศสมาคมอิสระ (Compact of Free Association) กับไมโครนีเซีย หมู่เกาะมาร์แชลล์ และปาเลา ประเทศเหล่านี้เป็นชาติเกาะแปซิฟิก ซึ่งเคยเป็นดินแดนในภาวะทรัสตีหมู่เกาะแปซิฟิก (Trust Territory of the Pacific Islands) ที่สหรัฐบริหารหลังสงครามโลกครั้งที่สอง ซึ่งได้รับเอกราชในเวลาต่อมา[ 346]
หนี้สินรัฐบาลกลางสหรัฐที่ภาครัฐบาลถือครองเป็นร้อยละของจีดีพี ตั้งแต่ปี 1790 ถึง 2013[ 347] ภาษีในสหรัฐมีการจัดเก็บในระดับรัฐบาลสหพันธรัฐ รัฐและท้องถิ่น ภาษีเหล่านี้รวมถึงภาษีรายได้, หักจากค่าจ้าง, ทรัพย์สิน, การขาย, นำเข้า, มรดกและการให้ ตลอดจนค่าธรรมเนียมต่าง ๆ ในปี 2010 ภาษีที่รัฐบาลกลาง รัฐ และเทศบาลจัดเก็บได้คิดเป็น 24.8% ของจีดีพี [ 348] [ 349] [ 350] [ 351]
โดยทั่วไปการเก็บภาษีอากรของสหรัฐเป็นแบบก้าวหน้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาษีรายได้ของรัฐบาลกลาง และเป็นแบบก้าวหน้ามากที่สุดในประเทศพัฒนาแล้ว[ 352] [ 353] [ 354] [ 355] [ 356] [ 357] [ 358] [ 359] [ 360] [ 361] [ 362] [ 363]
ผู้มีรายได้สูงสุด 10% จ่าย 51.8% ของภาษีรัฐบาลกลางทั้งหมดในปี 2009 และผู้มีรายได้สูงสุด 1% ซึ่งมีรายได้ประชาชาติก่อนเสียภาษี 13.4% จ่ายภาษีรัฐบาลกลาง 22.3%[ 355] [ 364] [ 365] [ 353] [ 366] [ 353] [ 367]
ระหว่างปีงบประมาณ 2012 รัฐบาลกลางใชังบประมาณหรือเกณฑ์เงินสด 3.54 ล้านล้านดอลลาร์สหรัฐ ลดลง 60,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐ หรือ 1.7 % เมื่อเทียบกับปีงบประมาณ 2011 ที่ใช้ 3.60 ล้านล้านดอลลาร์สหรัฐ รายจ่ายหมวดหลักในปีงบประมาณ 2012 ได้แก่ เมดิแคร์และเมดิเคด (802,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐหรือ 23% ของรายจ่าย), หลักประกันสังคม (768,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐหรือ 22%), กระทรวงกลาโหม (670,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐหรือ 19%) ดุลยพินิจนอกเหนือจากการกลาโหม (615,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐหรือ 17%) รายจ่ายบังคับอื่น (461,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐหรือ 13%) และดอกเบี้ย (223,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐหรือ 6%)[ 349]
หนี้สินของชาติทั้งหมดของสหรัฐอยู่ที่ 18.527 ล้านล้านดอลลาร์สหรัฐ (106% ของจีดีพี) ในปี 2014[ 368] สแตนดาร์ดแอนด์พัวส์ , AAA จากฟิตช์ และ AAA จากมูดีส์ [ 369]
ประธานาธิบดีมีตำแหน่งผู้บัญชาการทหาร และแต่งตั้งหัวหน้า รัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม และคณะเสนาธิการร่วม กระทรวงกลาโหม ของสหรัฐบริหารกองทัพ รวมทั้งกองทัพบก , กองทัพเรือ , เหล่านาวิกโยธิน, และกองทัพอากาศ หน่วยยามฝั่งดำเนินการโดยกระทรวงความมั่นคงแห่งมาตุภูมิ ในยามสงบและกระทรวงทหารเรือในยามสงคราม ในปี 2008 กองทัพมีกำลังพลประจำการ 1.4 ล้านนาย หรือ 2.3 ล้านนายหากนับรวมกำลังสำรองและกำลังป้องกันชาติ กระทรวงกลาโหมว่าจ้างพลเรือนประมาณ 700,000 คน ไม่นับรวมผู้รับเหมา[ 370]
กลุ่มโจมตีเรือบรรทุกเครื่องบิน คิตตีฮอว์ก , โรนัลด์ เรแกน และอับราฮัม ลินคอล์น กับเครื่องบินจากเหล่านาวิกโยธิน, กองทัพเรือและกองทัพอากาศ ราชการทหารเป็นแบบสมัครใจ แม้อาจมีการเกณฑ์ทหารในยามสงครามผ่านระบบราชการคัดเลือก (Selective Service System)[ 371] เรือบรรทุกอากาศยาน ประจำการ 11 ลำของกองทัพเรือ และหน่วยรบนอกประเทศนาวิกโยธินในทะเลกับกองเรือแอตแลนติกและแปซิฟิกของกองทัพเรือ กองทัพมีฐานทัพและศูนย์ 865 แห่งนอกประเทศ[ 372] [ 373]
งบประมาณทางทหารของสหรัฐในปี 2011 อยู่ที่ 700,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐ คิดเป็น 41% เป็นรายจ่ายทางทหารทั่วโลกและเท่ากับรายจ่ายทางทหารของ 14 ชาติที่มีรายจ่ายมากรองลงมารวมกัน อัตรางบประมาณทางทหารอยู่ที่ 4.7% ของจีดีพี ซึ่งเป็นอัตราสูงสุดอันดับสองในบรรดาประเทศที่มีรายจ่ายทางทหารสูงสุด 15 ประเทศ รองจากประเทศซาอุดีอาระเบีย [ 374] [ 375] [ 376]
ฐานงบประมาณกระทรวงกลาโหมที่เสนอไว้สำหรับปี 2012 มูลค่า 553,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐ เพิ่มขึ้น 4.2% จากปี 2011 หรือเพิ่ม 118,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐสำหรับการทัพในประเทศอิรักและอัฟกานิสถาน[ 377] [ 378] สงครามอิรัก [ 379] [ 380] สงครามในอัฟกานิสถาน [ 381]
การบังคับใช้กฎหมายในสหรัฐเป็นความรับผิดชอบของกรมตำรวจท้องถิ่นเป็นหลัก[ 382] การบังคับใช้กฎหมายในสหรัฐเป็นความรับผิดชอบหลักของตำรวจท้องที่ และหน่วยงานของนายอำเภอ (sheriff) โดยมีตำรวจของรัฐบริการกว้างกว่า กรมตำรวจนครนิวยอร์กเป็นตำรวจท้องที่ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ หน่วยงานของรัฐบาลกลาง เช่น สำนักงานสอบสวนกลาง (เอฟบีไอ) และราชการพนักงานศาลแขวง (Marshals Service) ของสหรัฐมีหน้าที่ชำนัญพิเศษ ซึ่งรวมการพิทักษ์สิทธิพลเมือง ความมั่นคงของชาติและบังคับใช้คำวินิจฉัยของศาลกลางและกฎหมายกลางของสหรัฐ[ 383] คอมมอนลอว์ ศาลของรัฐตัดสินคดีอาญาส่วนใหญ่ ศาลกลางรับผิดชอบอาชญากรรมที่กำหนดบางอย่างตลอดจนคดีอุทธรณ์จากศาลอาญาของรัฐ การต่อรองคำรับสารภาพในสหรัฐพบดาษดื่น คดีอาญาส่วนใหญ่ในประเทศระงับด้วยการต่อรองคำรับสารภาพมิใช่การพิจารณาของคณะลูกขุน[ 384]
ในปี 2015 มีการฆ่าคน 15,696 ครั้ง ซึ่งมากกว่าปี 2014 จำนวน 1,532 ครั้ง หรือเพิ่มขึ้นร้อยละ 10.8 ซึ่งเป็นการเพิ่มขึ้นมากที่สุดนับแต่ปี 1971[ 385] [ 386] [ 387] [ 388] [ 389] [ 390] องค์การอนามัยโลก จากปี 2010 แสดงว่าสหรัฐ "มีอัตราการฆ่าคนสูงกว่าประเทศรายได้สูงอื่น 7.0 เท่า ซึ่งมีสาเหตุจากอัตราการฆ่าคนด้วยปืนซึ่งสูงกว่าประเทศอื่น 25.2 เท่า"[ 391]
ตั้งแต่ปี 1980 ถึง 2008 ชายคิดเป็นร้อยละ 77 ของผู้ถูกฆ่า และร้อยละ 90 ของผู้ก่อเหตุ ผิวดำก่อเหตุฆ่าคนร้อยละ 52.5 ของทั้งหมดในช่วงนั้น เป็นอัตราเกือบแปดเท่าของผิวขาว (ซึ่งรวมฮิสแปนิกส่วนใหญ่) และเป็นผู้เสียหายมากเป็นหกเท่าของผิวขาว การฆ่าคนส่วนใหญ่เป็นคนผิวเดียวกัน โดยผู้ถูกฆ่าผิวดำร้อยละ 93 ถูกผิวดำฆ่า และผิวขาว 84% ถูกผิวขาวฆ่า[ 392] [ 393] [ 394]
มีการอนุมัติโทษประหารชีวิต ในสหรัฐสำหรับอาชญากรรมรัฐบาลกลางและทหารบางอย่าง และมีใช้ใน 31 รัฐ[ 395] [ 396] [ 397]
สหรัฐมีอัตราการกักขัง ที่มีบันทึกและประชากรเรือนจำทั้งหมดสูงสุดในโลก[ 398] [ 399] [ 400] [ 401] [ 402] [ 403] [ 404] [ 405] [ 406] การโอนกิจการของรัฐเป็นของเอกชน ซึ่งเรือนจำและราชการเรือนจำซึ่งเริ่มในคริสต์ทศวรรษ 1980 เป็นหัวข้อถกเถียง[ 407] [ 408] [ 409] [ 410]
ตัวชี้วัดทางเศรษฐกิจ
จีดีพีตามตัวเลข
$18.45 ล้านล้าน (Q2 2016)
[ 411]
การเติบโตของจีดีพีจริง
1.4% (Q2 2016)
[ 411]
2.6% (2015)
[ 412]
อัตราเงินเฟ้อ ซีพีไอ
1.1% (สิงหาคม 2016)
[ 413]
สัดส่วนการจ้างงานต่อประชากร
59.7% (สิงหาคม 2016)
[ 414]
การว่างงาน
4.9% (สิงหาคม 2016)
[ 415]
อัตราการมีส่วนร่วมแรงงาน
62.8% (สิงหาคม 2016)
[ 416]
หนี้สาธารณะ
$19.808 ล้านล้าน (25 ตุลาคม 2016)
[ 417]
มูลค่าสุทธิครัวเรือน
$89.063 ล้านล้าน (Q2 2016)
[ 418]
แผนผังรายการส่งออกของสหรัฐปี 2011: สหรัฐเป็นผู้ส่งออกใหญ่เป็นอันดับสองของโลก สหรัฐมีเศรษฐกิจแบบผสม ทุนนิยม [ 419] ทรัพยากรธรรมชาติ อุดมสมบูรณ์และผลิตภาพที่สูง[ 420] กองทุนการเงินระหว่างประเทศ ผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ (GDP) ของสหรัฐอยู่ที่ 16.8 ล้านล้านดอลลาร์สหรัฐ คิดเป็น 24% ของผลิตภัณฑ์รวมของโลกที่อัตราแลกเปลี่ยนตลาด และกว่า 19% ของผลิตภัณฑ์รวมของโลกที่อำนาจซื้อเสมอภาค (PPP)[ 421]
จีดีพีตามตัวเลขของสหรัฐโดยประมาณอยู่ที่ 17.528 ล้านล้านดอลลาร์สหรัฐในปี 2014[ 422] จี7 ที่เหลือ[ 423] [ 424] [ 425] [ 421] ดอลลาร์สหรัฐ เป็นเงินตราสำรองหลักของโลก[ 426]
สหรัฐเป็นประเทศผู้นำเข้าสินค้ารายใหญ่สุด และเป็นผู้ส่งออกรายใหญ่เป็นอันดับสอง แม้การส่งออกต่อหัวจะค่อนข้างต่ำ ในปี 2010 การขาดดุลการค้าทั้งหมดของสหรัฐอยู่ที่ 635,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐ[ 427] ประเทศแคนาดา จีน เม็กซิโก ญี่ปุ่น และเยอรมนี เป็นคู่ค้ารายใหญ่สุด[ 428] [ 427] [ 429] ระบบธนาคารกลาง ที่ถือหนี้ส่วนใหญ่[ 430] [ 431] [ 432] [ 433]
ในปี 2009 ประมาณว่าภาคเอกชนประกอบเป็น 86.4% ของเศรษฐกิจ โดยกิจกรรมของรัฐบาลกลางคิดเป็น 4.3% และกิจกรรมของรัฐและรัฐบาลท้องถิ่น (รวมเงินโอนของรัฐบาลกลาง) เป็น 9.3% ที่เหลือ[ 434] [ 435] ภาคบริการ ประกอบเป็น 67.8% ของจีดีพี แต่สหรัฐยังเป็นประเทศอุตสาหกรรม[ 436] [ 437] แฟรนไชส์ แมคโดนัลด์ และซับเวย์ เป็นยี่ห้อที่รู้จักกันแพร่หลายที่สุดในโลกสองยี่ห้อ โคคา-โคล่า เป็นบริษัทน้ำอัดลม ที่คนทั่วโลกรู้จักกันดีที่สุด[ 438]
เคมีภัณฑ์เป็นสาขาการผลิตชั้นนำ[ 439] [ 440] แก๊สธรรมชาติเหลว กำมะถัน ฟอสเฟต และเกลือ
แม้ว่าภาคเกษตรกรรมมีสัดส่วนน้อยกว่า 1% ของจีดีพี[ 436] ข้าวโพด [ 441] ถั่วเหลือง รายใหญ่สุดของโลก[ 442] อาหารดัดแปรพันธุกรรม หลัก โดยคิดเป็นกึ่งหนึ่งของพืชไบโอเทคของโลก[ 443]
การใช้จ่ายของผู้บริโภคมีสัดส่วนเป็น 68% ของเศรษฐกิจสหรัฐในปี 2015[ 444] ยุโรปตะวันตก [ 445] [ 446] รัฐสวัสดิการ ขนาดเล็กและกระจายรายได้ผ่านการกระทำของรัฐบาลน้อยกว่าชาติยุโรป[ 447]
สหรัฐเป็นประเทศเศรษฐกิจก้าวหน้าประเทศเดียวที่ไม่รับประกันการหยุดงานโดยจ่ายค่าจ้าง (paid vacation) แก่คนงาน[ 448] ปาปัวนิวกินี ซูรินาม ไลบีเรีย [ 449] [ 450] [ 450] ลักเซมเบิร์ก และนอร์เวย์ สหรัฐมีผลิตภาพต่อชั่วโมงสูงสุดเป็นอันดับสี่ รองจากสองประเทศดังกล่าวและเนเธอร์แลนด์ [ 451]
ภาวะเศรษฐกิจถดถอยทั่วโลกปี 2008–2012 มีผลกระทบต่อสหรัฐย่างสำคัญ โดยมีผลผลิตต่ำกว่าศักยะตามข้อมูลของสำนักงบประมาณของรัฐสภา[ 452] ภาวะเงินเฟ้อ และราคาปิโตรเลียมและอาหารเพิ่มขึ้น ปัจจุบันยังมีสัดส่วนผู้ว่างงานระยะยาวเป็นสถิติ รายได้ครัวเรือนลดลงอย่างต่อเนื่องและภาษีและงบประมาณรัฐบาลกลางเพิ่มขึ้น
สถาบันวิจัยสันติภาพระหว่างประเทศสต็อกโฮล์ม (SIPRI) พบว่า อุตสาหกรรมอาวุธของสหรัฐเป็นผู้ส่งออกอาวุธสำคัญรายใหญ่สุดของโลกตั้งแต่ปี 2005 ถึง 2009[ 453] [ 454]
การพัฒนาบ้านจัดสรรในซานโฮเซ รัฐแคลิฟอร์เนีย ชาวอเมริกันมีรายได้ครัวเรือนและจากการจ้างงานเฉลี่ยสูงสุดในบรรดาชาติองค์การเพื่อความร่วมมือและการพัฒนาทางเศรษฐกิจ (OECD) และในปี 2007 มีรายได้ครัวเรือนมัธยฐานสูงสุดเป็นอันดับสอง[ 455] [ 456] [ 457] [ 458] [ 459] [ 460] [ 461] สหภาพยุโรป กว่าสองเท่า และมากกว่าประเทศสหภาพยุโรปทุกประเทศ[ 462] โครงการพัฒนาแห่งสหประชาชาติ จัดอันดับดัชนีการพัฒนามนุษย์ ของสหรัฐอยู่อันดับ 5 จาก 187 และดัชนีการพัฒนามนุษย์ที่ปรับตามความไม่เสมอภาคแล้วอยู่อันดับที่ 28[ 463]
หลังการเติบโตชะงักมาหลายปี ในปี 2016 ข้อมูลจากสำมะโนระบุว่า รายได้ครัวเรือนมัธยฐานแตะระดับสูงสุดเป็นประวัติการณ์หลังการเติบโตสูงสุดสองปีติดต่อกัน แม้ว่าความไม่เสมอภาคของรายได้ยังสูงสุดโดยผู้มีรายได้สูงสุด 20% มีรายได้มากกว่าครึ่งของรายได้รวมทั้งหมด[ 464] [ 465] [ 466] [ 467] [ 468] ผู้มีรายได้สูงสุด ร้อยละ 1 คิดเป็นร้อยละ 52 ของการเพิ่มขึ้นของรายได้ตั้งแต่ปี 2009 ถึงปี 2015 ทั้งนี้ นิยามรายได้ว่าเป็นรายได้ตลาดไม่รวมเงินโอนของรัฐบาล[ 469]
ความมั่งคั่งสุทธิมัธยฐานของครอบครัวสหรัฐ
ที่มา: การสำรวจการคลังผู้บริโภคของระบบธนาคารกลางสหรัฐ[ 470]
1998
2013
เปลี่ยนแปลง
ทุกครอบครัว
$102,500
$81,200
-20.8%
รายได้ต่ำสุด 20%
$8,300
$6,100
-26.5%
รายได้ต่ำสุดรองลงมา 20%
$47,400
$22,400
-52.7%
รายได้กลาง 20%
$76,300
$61,700
-19.1%
รายได้สูงสุด 10%
$646,600
$1,130,700
+74.9%
ความมั่งคั่ง รายได้และภาษี กระจุกสูง กล่าวคือ ประชากรผู้ใหญ่ที่รวยที่สุด 10% ครอบครองความมั่งคั่งครัวเรือนของประเทศ 72% ในขณะที่ผู้มีรายได้ต่ำกว่าค่าเฉลี่ยครอบครองเพียง 2%[ 471] ภาวะเศรษฐกิจถดถอยทั่วโลก ทำให้ราคาสินทรัพย์ตกลงทั่วโลก ทรัพย์สินที่ชาวอเมริกันถือครองเสียมูลค่าประมาณหนึ่งในสี่[ 472] [ 473] [ 474] [ 475] [ 476]
มีประชากรไร้บ้านแบบมีและไม่มีที่อยู่อาศัยประมาณ 578,424 คนในสหรัฐในเดือนมกราคม 2014 โดยเกือบสองในสามอาศัยอยู่ในที่อยู่อาศัยฉุกเฉินหรือโครงการเคหะช่วงเปลี่ยนสภาพ[ 477] [ 478] [ 479]
ระบบทางหลวงอินเตอร์สเตต ซึ่งมีความยาว 75,440 กิโลเมตร[ 480] การขนส่งส่วนบุคคลใช้รถยนต์เป็นหลัก สหรัฐมีเครือข่ายถนนสาธารณะของ 6.4 ล้านกิโลเมตร[ 481] [ 482] [ 483] [ 484] [ 485] [ 486]
การเดินทางไปทำงานในสหรัฐใช้ขนส่งมวลชนประมาณ 9%[ 487] [ 488] [ 489] [ 490] [ 491] [ 492] [ 493]
อุตสาหกรรมสายการบินพลเรือนมีเอกชนเป็นเจ้าของทั้งหมด และส่วนใหญ่เลิกกำกับ (deregulate) ไปตั้งแต่ปี 1978 ขณะที่ท่าอากาศยานสำคัญส่วนมากเป็นของรัฐบาล[ 494] อเมริกันแอร์ไลนส์ เป็นที่หนึ่งหลังจากยูเอสแอร์เวย์ ซื้อในปี 2013[ 495] ท่าอากาศยานที่หนาแน่นที่สุดในโลก 50 แห่ง มี 16 แห่งอยู่ในสหรัฐ รวมทั้งที่หนาแน่นที่สุด ได้แก่ ท่าอากาศยานนานาชาติฮาร์ทสฟิลด์–แจ็คสัน แอตแลนตา และอันดับสี่ ท่าอากาศยานนานาชาติโอแฮร์ ในชิคาโก [ 496] เหตุโจมตี 11 กันยายน 2001 มีการตั้งการความปลอดภัยขนส่งเพื่อตรวจตราท่าอากาศยานและสายการบินพาณิชย์
สายส่งไฟฟ้าของสหรัฐประกอบด้วยสายยาว 300,000 กิโลเมตร มีผู้ดำเนินการประมาณ 500 บริษัท โดยมีบริษัทความเชื่อถือได้ทางไฟฟ้าอเมริกาเหนือ (NERC) เป็นผู้ควบคุมดูแล ตลาดพลังงานสหรัฐมีประมาณ 29,000 ชั่วโมงเทระวัตต์ต่อปี[ 497] พลังงานหมุนเวียน [ 498] [ 499] [ 500] [ 501]
พลังงานนิวเคลียร์มีบทบาทจำกัดเมื่อเทียบกับหลายประเทศพัฒนาแล้วอื่นเป็นเวลาหลายทศวรรษ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะการรับรู้ของประชาชนเนื่องจากอุบัติเหตุในปี 1979 ในปี 2007 มีการยื่นคำร้องขอเปิดโรงไฟฟ้านิวเคลียร์แห่งใหม่[ 502]
ปัญหาซึ่งมีผลต่อการประปาในสหรัฐรวมถึงภัยแล้งในภาคตะวันตก การขาดแคลนน้ำ มลภาวะ การลงทุนค้าง ความกังวลเกี่ยวกับการหาน้ำได้ของผู้ยากจนที่สุด และกำลังแรงงานที่กำลังเกษียณอย่างรวดเร็ว คาดหมายว่าความแปรผันได้และความรุนแรงของฝนตกที่เพิ่มขึ้นอันเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ จะเป็นผลให้เกิดทั้งภัยแล้งและอุทกภัยที่รุนแรงขึ้น โดยมีผลลัพธ์ที่อาจร้ายแรงต่อการประปาและมลภาวะที่เกิดจากท่อระบายรวมล้น[ 503] [ 504]
ภัยแล้งน่าจะมีผลกระทบเป็นพิเศษต่อชาวอเมริกันร้อยละ 66 ซึ่งชุมชนอาศัยน้ำผิวโลก[ 505] [ 506]
มหาวิทยาลัยเวอร์จิเนีย ซึ่งทอมัส เจฟเฟอร์สัน ก่อตั้งในปี 1819 เป็นมหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่งในสหรัฐ ในสหรัฐมีการศึกษาที่รัฐบาลให้ทุนสนับสนุนถ้วนหน้า แต่ก็มีสถาบันที่เอกชนให้ทุนสนับสนุนด้วยการศึกษาสาธารณะของสหรัฐมีรัฐบาลรัฐและท้องถิ่นเป็นผู้ดำเนินการ กระทรวงศึกษาธิการสหรัฐ วางระเบียบผ่านการจำกัดเงินอุดหนุนของรัฐบาลกลาง รัฐส่วนใหญ่บังคับให้เด็กเข้าศึกษาตั้งแต่อายุหกหรือเจ็ดขวบ (โดยทั่วไปคืออนุบาลหรือเกรด 1) จนอายุได้ 18 ปี (โดยทั่วไปถึงเกรด 12 จบไฮสกูล ) บางรัฐอนุญาตให้นักเรียนออกจากโรงเรียนได้เมื่ออายุ 16 หรือ 17 ปี[ 507]
เด็กประมาณ 12% ลงทะเบียนในโรงเรียนเอกชนวงแคบหรือไม่นิยมนิกาย (nonsectarian) เด็กประมาณ 2% ได้รับการศึกษาที่บ้าน [ 508] [ 509] มหาวิทยาลัยรัฐ [ 510]
สหรัฐมีสถาบันอุดมศึกษาเอกชนและรัฐบาลแข่งขันกันจำนวนมาก มหาวิทยาลัยอันดับต้น ๆ ของโลกส่วนใหญ่ที่องค์การจัดอันดับต่าง ๆ ทำรายการไว้อยู่ในสหรัฐ[ 511] [ 512] [ 513] ปริญญาตรี และ 9.6% สำเร็จปริญญาบัณฑิต (graduate degree)[ 514] การรู้หนังสือ ขั้นพื้นฐานอยู่ประมาณ 99%[ 203] [ 515] [ 516]
สำหรับรายจ่ายสาธารณะในด้านอุดมศึกษา สหรัฐยังตามหลังประเทศ OECD บางประเทศ แต่คิดเป็นรายจ่ายต่อหัวมากกว่าค่าเฉลี่ยของ OECD และมากกว่าทุกประเทศในรายจ่ายภาครัฐและเอกชนรวมกัน[ 509] [ 517] [ 518]
นักบินอวกาศเจมส์ เออร์วินกำลังเดินบนดวงจันทร์ถัดจากส่วนลงจอดและยานสำรวจดวงจันทร์ของอะพอลโล 15 ในปี 1971 ความพยายามไปดวงจันทร์เป็นผลมาจากการแข่งขันอวกาศ สหรัฐเป็นผู้นำด้านนวัตกรรมเทคโนโลยีมาตั้งแต่ปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 และการวิจัยวิทยาศาสตร์ตั้งแต่กลางคริสต์ศตวรรษที่ 20 สหรัฐพัฒนาวิธีการผลิตชิ้นส่วนสับเปลี่ยนได้โดยคลังอาวุธกลาง กระทรวงสงครามสหรัฐ ระหว่างครึ่งแรกของคริสต์ศตวรรษที่ 19 เทคโนโลยีดังกล่าว ร่วมกับการสถาปนาอุตสาหกรรมเครื่องมือกล ทำให้สหรัฐผลิตเครื่องจักรเย็บผ้า จักรยานและสินค้าอื่นขนาดใหญ่ได้ในปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 และกลายมาเป็นระบบการผลิตแบบอเมริกา มีการติดตั้งไฟฟ้าในโรงงานในต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 และการริเริ่มสายการผลิตและเทคนิคประหยัดแรงงานแบบอื่นก่อให้เกิดระบบที่เรียก การผลิตขนานใหญ่ (mass production)[ 519]
ในปี 1876 อเล็กซานเดอร์ เกรแฮม เบลล์ ได้รับสิทธิบัตรสหรัฐครั้งแรกสำหรับโทรศัพท์ ห้องปฏิบัติการของทอมัส เอดิสัน ได้พัฒนาหีบเสียง หลอดไฟที่ใช้ได้นาน หลอดแรกและกล้องภาพยนตร์ที่ทำงานได้ตัวแรก[ 520] เฮนรี ฟอร์ด ทำให้สายการผลิตเป็นที่นิยม ในปี 1903 พี่น้องตระกูลไรต์ ขับเครื่องบินครั้งแรกโดยใช้เครื่องบินพลังงานที่หนักกว่าอากาศแบบคงทนและควบคุมได้[ 521]
ความรุ่งเรืองของฟาสซิสต์ และนาซี ในคริสต์ทศวรรษ 1930 ทำให้นักวิทยาศาสตร์ยุโรปจำนวนมาก รวมทั้ง อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ , เอนรีโก แฟร์มี และจอห์น ฟอน นอยมันน์ เข้าเมืองสหรัฐ[ 522] สงครามโลกครั้งที่สอง โครงการแมนฮัตตัน พัฒนาอาวุธนิวเคลียร์ นำไปสู่ยุคอะตอม ขณะที่การแข่งขันด้านอวกาศสร้างความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วในด้านจรวด, วัสดุศาสตร์ และวิชาการบิน[ 523] [ 524]
การประดิษฐ์ทรานซิสเตอร์ ในคริสต์ทศวรรษ 1950 ส่วนประกอบสำคัญในอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์สมัยใหม่ทั้งหมด นำไปสู่การพัฒนาเทคโนโลยีจำนวนมากและการขยายอุตสาหกรรมเทคโนโลยีของสหรัฐอย่างสำคัญ[ 525] [ 526] [ 527] ซิลิคอนแวลลีย์ ในรัฐแคลิฟอร์เนีย การก้าวหน้าของบริษัทไมโครโปรเซสเซอร์อเมริกาอย่างแอดแวนซ์ไมโครดีไวซ์ (AMD) และอินเทล ร่วมกับทั้งก่อตั้งบริษัทซอฟต์แวร์ และฮาร์ดแวร์ คอมพิวเตอร์ซึ่งรวมอะโดบีซิสเต็มส์ บริษัทแอปเปิล ไอบีเอ็ม ไมโครซอฟท์ และซันไมโครซิสเต็มส์ และทำให้คอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลเป็นที่นิยม มีการพัฒนาอาร์ปาเน็ต (ARPANET) ในคริสต์ทศวรรษ 1960 เพื่อให้บรรลุข้อกำหนดของกระทรวงกลาโหม และกลายเป็นชุดเครือข่ายชุดแรก ซึ่งพัฒนาเป็นอินเทอร์เน็ต [ 528]
ความก้าวหน้าดังนี้นำไปสู่การทำให้มีลักษณะบุคคลซึ่งเทคโนโลยีสำหรับการใช้ของปัจเจก[ 529] [ 530] [ 531]
ในคริสต์ศตวรรษที่ 21 ทุนวิจัยและพัฒนาประมาณสองในสามมาจากภาคเอกชน[ 532] อิมแพกแฟกเตอร์ (impact factor)[ 533]
โรงพยาบาลนิวยอร์ก-เพรสไบทีเรียน ในนครนิวยอร์ก เป็นโรงพยาบาลที่มีผู้ใช้บริการหนาแน่นที่สุดแห่งหนึ่งของโลกสหรัฐมีความคาดหมายการคงชีพที่ 79.8 ปีเมื่อเกิด เพิ่มขึ้นจาก 75.2 ปีในปี 1990[ 534] [ 535] [ 536] [ 537]
การเพิ่มขึ้นของโรคอ้วน ในสหรัฐและการปรับปรุงสุขภาพในด้านอื่นมีส่วนลดอันดับการคาดหมายการคงชีพจากอันดับที่ 11 ของโลกในปี 1987 เหลือ 42 ในปี 2007[ 538] [ 539] [ 540] [ 541] เบาหวานชนิดที่ 2 ที่เกี่ยวข้องกับโรคอ้วนเป็นโรคระบาด[ 542]
ในปี 2010 โรคหลอดเลือดหัวใจ มะเร็งปอด โรคหลอดเลือดสมอง โรคปอดอุดกั้นเรื้อรัง และอุบัติเหตุจราจรเป็นสาเหตุทำให้เสียจำนวนปีของชีวิตมากที่สุดในสหรัฐ การเจ็บหลังส่วนล่าง โรคซึมเศร้า โรคระบบกล้ามเนื้อและกระดูก การปวดคอและความวิตกกังวลเป็นสาเหตุทำให้เสียจำนวนปีแก่ทุพพลภาพมากที่สุด ปัจจัยเสี่ยง เป็นอันตรายร้ายแรงที่สุด ได้แก่ อาหารเลว การสูบบุหรี่ โรคอ้วน ความดันโลหิตสูง ภาวะน้ำตาลสูงในเลือด การขาดการออกกำลังกายและการใช้แอลกอฮอล์ โรคอัลไซเมอร์ การใช้ยาเสพติด โรคไต และมะเร็ง และการพลัดตกหกล้มเป็นสาเหตุทำให้เสียจำนวนปีของชีวิตมากที่สุดในอัตราต่อหัวปรับตามอายุปี 1990[ 536] [ 543]
สหรัฐเป็นผู้นำของโลกในด้านนวัตกรรมทางการแพทย์ สหรัฐพัฒนาแต่ผู้เดียวหรือมีส่วนร่วมอย่างสำคัญถึง 9 ใน 10 ของนวัตกรรมทางการแพทย์ที่สำคัญที่สุดนับตั้งแต่ปี 1975 ตามการสำรวจความเห็นแพทย์ปี 2001 ส่วนสหภาพยุโรปและสวิสเซอร์แลนด์ร่วมกันมีส่วนร่วม 5 นวัตกรรม[ 544] รางวัลโนเบลสาขาการแพทย์ มากกว่าประเทศอื่น ตั้งแต่ปี 1989 ถึงปี 2002 มีการลงทุนในบริษัทเทคโนโลยีชีวภาพเอกชนในอเมริกามากกว่าทวีปยุโรปสี่เท่า[ 545] [ 546]
การคุ้มครองสาธารณสุขในสหรัฐเป็นการรวมกันของความพยายามของภาครัฐและเอกชนและไม่ถ้วนหน้า ในปี 2014 ประชากร 13.4 % ไม่มีประกันสุขภาพ [ 547] [ 548] [ 549] [ 550] กฎหมายของรัฐบาลกลาง ที่ผ่านในช่วงต้นปี 2010 มุ่งสร้างระบบประกันสุขภาพเกือบถ้วนหน้าทั่วประเทศในปี 2014 แม้ว่ากฎหมายและผลกระทบบั้นปลายของมันยังเป็นข้อถกเถียงอยู่[ 551] [ 552]
สหรัฐเป็นบ้านของหลายวัฒนธรรม และกลุ่มชาติพันธุ์, ประเพณี และค่านิยมต่าง ๆ[ 553] [ 554] [ 555] [ 553] [ 556] [ 553]
แกนของวัฒนธรรมอเมริกันก่อตั้งขึ้นโดยชาวอาณานิคมบริติชโปรเตสแตนต์ และเป็นรูปเป็นร่างจากกระบวนการการตั้งถิ่นฐานชายแดน โดยมีลักษณะชาติพันธุ์ที่ถูกแปลงผ่านลงไปที่ลูกหลาน และส่งต่อไปยังผู้เข้าเมืองผ่านทางการผสมกลมกลืน ชาวอเมริกันแต่เดิมมีคุณสมบัติจริยธรรมการทำงานที่เข้มแข็ง ความชอบแข่งขัน และปัจเจกนิยม [ 557] [ 558] [ 559] [ 560]
ฝันอเมริกัน หรือการรับรู้ว่าชาวอเมริกันมีการเปลี่ยนสถานภาพทางสังคมสูง มีบทบาทสำคัญในการดึงดูดผู้เข้าเมือง[ 561] [ 562] [ 563] [ 564] [ 565] [ 423] [ 566] [ 567] [ 568] [ 569] [ 570]
พายแอปเปิล เป็นอาหารที่ปกติสัมพันธ์กับอาหารอเมริกันอาหารอเมริกันกระแสหลักคล้ายกับอาหารในประเทศตะวันตกอื่น ข้าวสาลีเป็นธัญพืชหลัก โดยผลิตภัณฑ์ธัญพืชประมาณสามในสี่ทำจากแป้งข้าวสาลี[ 571] [ 572] วันขอบคุณพระเจ้า ซึ่งเป็นวันหยุดยอดนิยมวันหนึ่งของสหรัฐ ซึ่งชาวอเมริกันบางส่วนประกอบอาหารตามประเพณีเพื่อเฉลิมฉลองโอกาสนั้น[ 573]
อาหารอันเป็นลักษณะ เช่น พายแอปเปิล ไก่ทอด พิซซา แฮมเบอร์เกอร์และฮอตดอกมาจากตำรับของผู้เข้าเมืองต่าง ๆ มันฝรั่งทอด อาหารเม็กซิกันอย่างเบอร์ริโตและทาโก และอาหารพาสตาซึ่งรับมาจากแหล่งของอิตาลีอย่างอิสระมีการบริโภคอย่างแพร่หลาย[ 574] [ 575] [ 576] [ 577]
อุตสาหกรรมอาหารจานด่วนของสหรัฐ ซึ่งใหญ่ที่สุดในโลก[ 578] [ 579] [ 574] [ 580] [ 581]
ป้ายฮอลลีวูด ในลอสแอนเจลิส รัฐแคลิฟอร์เนียฮอลลีวูด ย่านตอนเหนือของลอสแอนเจลิส รัฐแคลิฟอร์เนีย เป็นผู้นำในด้านการผลิตภาพยนตร์แห่งหนึ่ง[ 582] ไคนีโตสโคป ของทอมัส เอดิสัน [ 583] โลกาภิวัฒน์ [ 584]
ผู้กำกับ ดี. ดับเบิลยู. กริฟฟิท ผู้ผลิตภาพยนตร์อันดับหนึ่งของสหรัฐระหว่างยุคภาพยนตร์เงียบ เป็นศูนย์กลางการพัฒนาของไวยากรณ์ภาพยนตร์ และผู้ผลิต/ผู้ประกอบการ วอลต์ ดิสนีย์ เป็นผู้นำทั้งในภาพยนตร์แอนิเมชัน และการขายภาพยนตร์[ 585] จอห์น ฟอร์ด ขัดเกลาภาพของอเมริกันโอลด์เวสต์และประวัติศาสตร์ และเช่นเดียวกับผู้อื่นอย่างจอห์น ฮิวสตัน ขยายโอกาสของภาพยนตร์ด้วยการถ่ายทำสถานี โดยมีอิทธิพลอย่างมากต่อผู้กำกับสมัยหลัง อุตสาหกรรมภาพยนตร์มีปีทอง เรียกกันทั่วไปว่า "ยุคทองของฮอลลีวูด" ตั้งแต่สมัยเสียงตอนต้นถึงต้นคริสต์ทศวรรษ 1960[ 586] จอห์น เวย์น และมาริลิน มอนโร กลายเป็นบุคคลสัญรูป[ 587] [ 588] มาร์ติน สกอร์เซซี , ฟรานซิส ฟอร์ด คอปโปลา และรอเบิร์ต แอลท์แมน เป็นส่วนสำคัญในสิ่งที่ต่อมาเรียก "ฮอลลีวูดใหม่" หรือ "ฮอลลีวูดเรอเนซองส์"[ 589] [ 590] สตีเฟน สปีลเบิร์ก , จอร์จ ลูคัส และเจมส์ แคเมรอน ได้รับชื่อเสียงจากภาพยนตร์บล็อกบัสเตอร์ ซึ่งมีลักษณะค่าถ่ายทำสูง และได้รับรายได้สูงในบ็อกซ์ออฟฟิศตอบแทน โดยภาพยนตร์ อวตาร [ 591]
ภาพยนตร์สำคัญที่ติดอันดับเอเอฟไอ 100 ของสถาบันภาพยนตร์อเมริกัน รวมถึง ซิติเซนเคน ออร์สัน เวลส์ (1941) ซึ่งมักถูกกล่าวขานบ่อย ๆ ว่าเป็นภาพยนตร์ยอดเยี่ยมตลอดกาล[ 592] [ 593] คาซาบลังกา เดอะ ก็อดฟาเธอร์ วิมานลอย เดอะวิซาร์ดออฟออซ เดอะแกรดูเอท ออนเดอะวอเทอร์ฟรอนต์ ชะตากรรมที่โลกไม่ลืม ซิงกิงอินเดอะเรน อิตส์อะวันเดอร์ฟูลไลฟ์ ซันเซ็ตบูลละวาร์ด [ 594] รางวัลอะคาเดมี ที่นิยมเรียกว่า ออสการ์ ทุกปีตั้งแต่ปี 1929[ 595] รางวัลลูกโลกทองคำ จัดทุกปีนับแต่เดือนมกราคม 1944[ 596]
มาร์ก ทเวน นักประพันธ์และนักเขียนเรื่องขบขันชาวอเมริกันในคริสต์ศตวรรษที่ 18 และต้นคริสต์ศตวรรษที่ 19 ศิลปะและวรรณกรรมอเมริกันรับเจตนารมณ์ส่วนใหญ่จากทวีปยุโรป นักเขียนอย่างแนแธเนียล ฮอว์ธอร์น , เอดการ์ แอลลัน โพ และเฮนรี เดวิด ทอโร สถาปนาเสียงวรรณกรรมอเมริกันที่โดดเด่นราวกลางคริสต์ศตวรรษที่ 19 มาร์ก ทเวนและกวี วอลท์ วิทแมน เป็นบุคคลสำคัญในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษ; เอมิลี ดิกคินสัน ซึ่งแทบไม่มีผู้ใดรู้จักเธอครั้งยังมีชีวิต ปัจจุบันได้รับการยอมรับว่าเป็นกวีอเมริกันคนสำคัญ[ 597] โมบิดิก เฮอร์แมน เมลวิลล์ (1851) การผจญภัยของฮักเคิลเบอร์รี ฟินน์ รักเธอสุดที่รัก The Great Gatsb y) ของเอฟ. สกอตต์ ฟิตซ์เจอรัลด์ (1925) อาจได้รับขนานนามว่า "นวนิยายอเมริกันยิ่งใหญ่"[ 598]
พลเมืองสหรัฐสิบสองคนได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม ล่าสุดคือ บ็อบ ดิลลัน ในปี 2016 วิลเลียม ฟอล์คเนอร์ , เออร์เนสต์ เฮมิงเวย์ และจอห์น สไตน์เบ็ค มักจะมีชื่ออยู่ในหมู่นักเขียนที่มีอิทธิพลสูงสุดของคริสต์ศตวรรษที่ 20[ 599] ฮาร์ดบอยด์ ที่พัฒนาในสหรัฐ นักเขียนรุ่นบีต (Beat Generation) เปิดแนวทางวรรณกรรมใหม่ ซึ่งมีผู้ประพันธ์หลังสมัยใหม่ เช่น จอห์น บาร์ท , ทอมัส พินชอน และดอน เดอลิลโล [ 600]
นักคตินิยมเหนือเหตุผล ซึ่งมีทอโรและราล์ฟ วอลโด เอเมอร์สัน เป็นผู้นำ สถาปนาขบวนการปรัชญาอเมริกันสำคัญขบวนการแรก หลังสงครามกลางเมือง ชาลส์ แซนเดอร์ เพิร์ซ และวิลเลียม เจมส์ และจอห์น ดูอี ในขณะนั้นเป็นหัวหน้าในการพัฒนาปฏิบัตินิยม ในคริสต์ศตวรรษที่ 20 งานของดับเบิลยู. วี. โอ. ไควน์ และริชาร์ด รอร์ที และต่อมา โนม ชัมสกี นำปรัชญาวิเคราะห์มาสู่ส่วนหน้าของวิชาการปรัชญาอเมริกัน จอห์น รอวส์ และรอเบิร์ต โนซิก นำการรื้อฟื้นปรัชญาการเมือง คอร์เนล เวสต์ และจูดิท บัตเลอร์ นำประเพณีแห่งทวีปในวิชาการปรัชญาอเมริกัน นักเศรษฐศาสร์สำนักชิคาโกอย่างมิลตัน ฟรีดแมน , เจมส์ บี. บิวแคนอน และทอมัส โซล กระทบต่อสาขาต่าง ๆ ในปรัชญาสังคมและการเมือง[ 601] [ 602]
ในด้านทัศนศิลป์ สกุลศิลปะลุ่มแม่น้ำฮัดสัน เป็นขบวนการสมัยกลางคริสต์ศตวรรษที่ 19 ในด้านประเพณีของธรรมชาตินิยมแบบยุโรป จิตรกรรมสัจนิยม ของทอมัส เอคินส์ ปัจจุบันเป็นที่ยกย่องอย่างแพร่หลาย อาร์เมอรีโชว์ ปี 1913 ในนครนิวยอร์ก นิทรรศการศิลปะสมัยใหม่แบบยุโรป ทำให้สาธารณะประหลาดใจและเปลี่ยนฉากศิลปะของสหรัฐ[ 603] จอร์เจีย โอคีฟ , มาร์สเดน ฮาร์ตลีย์ และอื่น ๆ ได้ทดลองกับลีลาปัจเจกนิยมแบบใหม่ ขบวนการทางศิลปะที่สำคัญเช่น ลัทธิสำแดงพลังอารมณ์แนวนามธรรม ของแจ็กสัน พอลล็อก และวิลเลิม เดอ โกนิง และศิลปะประชานิยม ของแอนดี วอร์ฮอล และรอย ลิกเทนสไตน์ พัฒนาในสหรัฐเป็นส่วนมาก กระแสของนวนิยมและหลังยุคนวนิยม ได้นำชื่อเสียงให้กับสถาปนิกอเมริกัน เช่น แฟรงก์ ลอยด์ ไรต์ , ฟิลิป จอห์นสัน และแฟรงก์ เกห์รี [ 604] [ 605]
ไทม์สแควร์ ในนครนิวยอร์ก เป็นศูนย์กลางย่านโรงละครบรอดเวย์[ 606] ผู้ส่งเสริมสำคัญคนแรก ๆ ของโรงละครอเมริกัน คือ พี. ที. บาร์นัม ผู้เริ่มดำเนินงานศูนย์ความบันเทิงแมนฮัตตันตอนล่างในปี 1841 ทีมแฮร์ริแกนและฮาร์ตผลิตสุขนาฏกรรมดนตรีอันเป็นที่นิยมเป็นชุดในนิวยอร์กเริ่มตั้งแต่ปลายคริสต์ทศวรรษ 1870 ในคริสต์ศตวรรษที่ 20 รูปแบบดนตรีสมยัใหม่ถือกำเนิดขึ้นในบรอดเวย์ ; เพลงของคีตกวีละครเพลง เช่น เออร์วิง เบอร์ลิน , โคล พอร์เตอร์ และ สตีเฟน ซอนไฮม์กลายเป็นมาตรฐานป๊อป นักเขียนบทละคร ยูจีน โอนีล ได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรมในปี 1936; นักเขียนบทละครสหรัฐอื่น ๆ ที่ได้รับการยกย่อง รวมถึงผู้ชนะรางวัลพูลิตเซอร์ หลายสมัย เทนเนสซี วิลเลียมส์ , เอ็ดเวิร์ด อัลบี และออกัส วิลสัน [ 607]
แม้ว่าจะเป็นที่รู้จักกันน้อยในขณะนั้น แต่งานของ ชาลส์ ไอฟส์ในคริสต์ทศวรรษ 1910 ทำให้เขากลายเป็นนักแต่งเพลงคนแรกที่สำคัญของสหรัฐในประเพณีคลาสสิก ขณะที่นักทดลอง เช่น เฮนรี เคาเอิล (Henry Cowell) และจอห์น เคจ สร้างแนวทางอเมริกันที่โดดเด่นให้กับเพลงประพันธ์คลาสสิก แอรอน โคปลันด์และจอร์จ เกิร์ชวิน พัฒนาภาวะสังเคราะห์ใหม่ของดนตรีป๊อบและคลาสสิก
นักออกแบบท่าเต้น อิซาดอรา ดันแคน และมาร์ธา เกรแฮมช่วยสร้างการเต้นรำสมัยใหม่ ในขณะที่จอร์จ บาลานไชน์และเจอโรม รอบบินส์ เป็นผู้นำบัลเลต์ คริสต์ศตวรรษที่ 20
อเมริกันฟุตบอล ในด้านต่าง ๆ เป็นกีฬาที่มีผู้ชมมากที่สุด[ 609] เนชันแนลฟุตบอลลีก (NFL) มีผู้ชมเฉลี่ยของลีกกีฬาสูงสุดในโลกทุกชนิด และซูเปอร์โบวล์ มีผู้ชมหลายล้านคนทั่วโลก เบสบอล ถือเป็นกีฬาประจำชาติสหรัฐตั้งแต่ปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 โดยที่เมเจอร์ลีกเบสบอล (MLB) เป็นลีกสูงสุด บาสเกตบอล และฮ็อกกีน้ำแข็ง เป็นกีฬาทีมอาชีพอันดับต้น ๆ อีกสองชนิด โดยมีลีกสูงสุดคือ สมาคมบาสเกตบอลแห่งชาติ (NBA) และลีกฮอกกี้แห่งชาติ (NHL) ฟุตบอลวิทยาลัยและบาสเกตบอลดึงดูดผู้ชมจำนวนมาก[ 610] ฟุตบอล สหรัฐจัดฟุตบอลโลก 1994 ทีมฟุตบอลแห่งชาติประเภทชายเข้ารอบสุดท้ายฟุตบอลโลก 10 ครั้ง และทีมหญิงชนะฟุตบอลโลก 3 ครั้ง เมเจอร์ลีกซอกเกอร์ เป็นลีกสูงสุดของฟุตบอลในสหรัฐ (มีทีมอเมริกัน 19 ทีม และแคนาดา 3 ทีม) ตลาดกีฬาอาชีพในสหรัฐมีมูลค่าประมาณ 69,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ใหญ่กว่าตลาดทั้งทวีปยุโรป ตะวันออกกลางและแอฟริการวมกันประมาณ 50%[ 611]
มีการจัดกีฬาโอลิมปิก แปดครั้งในสหรัฐ ในปี 2014 สหรัฐได้เหรียญรางวัล 2,400 เหรียญในโอลิมปิกฤดูร้อน มากกว่าทุกประเทศ และ 281 เหรียญในโอลิมปิกฤดูหนาว มากที่สุดเป็นอันดับสองรองจากประเทศนอร์เวย์ [ 612] วอลเลย์บอล สเกตบอร์ด และสโนว์บอร์ด เป็นประดิษฐกรรมของสหรัฐ ซึ่งบางชนิดยังได้รับความนิยมในประเทศอื่นด้วย ลาครอส และโต้คลื่น มาจากกิจกรรมของอเมริกันพื้นเมืองและฮาวายพื้นเมืองซึ่งมีมาก่อนการติดต่อของชาวตะวันตก[ 613] กอล์ฟ และการแข่งรถ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนาสคาร์ [ 614] [ 615] รักบี้ยูเนียน ถือเป็นกีฬาที่เติบโตเร็วที่สุดในสหรัฐ โดยมีผู้เล่นลงทะเบียนกว่า 115,000 คนและมีผู้เข้าร่วมอีก 1.2 ล้านคน[ 616]
รางวัลแกรมมี เป็นรางวัลที่มอบให้ศิลปินดนตรีชั้นนำลีลาจังหวะและเนื้อร้องของดนตรีแอฟริกันอเมริกันมีอิทธิพลอย่างลึกซึ้งต่อดนตรีอเมริกันเป็นส่วนใหญ่ ทำให้มันแตกต่างจากดนตรียุโรป ดนตรีส่วนที่มาจากสำนวนชาวบ้านอย่างบลูส์ และที่ปัจจุบันเรียก ดนตรีโอลด์ไทม์ (old-time) นั้นได้รับมาและแปลงเป็นประเภทที่ได้รับความนิยมกับผู้ชมทั่วโลก แจ๊ส ประดิษฐ์ขึ้นจากบุคคลอย่างหลุยส์ อาร์มสตรอง และดุ๊ก เอลลิงตัน ในต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 ดนตรีคันทรี พัฒนาขึ้นในคริสต์ทศวรรษ 1920 และบลูส์ในคริสต์ทศวรรษ 1940[ 617]
เอลวิส เพรสลีย์ และชัค เบอร์รี เป็นผู้บุกเบิกร็อกแอนด์โรล ช่วงกลางคริสต์ทศวรรษ 1950 ในคริสต์ทศวรรษ 1960 บ็อบ ดิลลัน ถือกำเนิดขึ้นจากการรื้อฟื้นดนตรีชาวบ้านจนกลายเป็นผู้เขียนเพลงที่ได้รับการยกย่องสูงสุดคนหนึ่งของสหรัฐ และเจมส์ บราวน์ นำการพัฒนาดนตรีฟังก์ การสร้างสรรค์ของสหรัฐช่วงหลัง ๆ รวมถึงฮิปฮอป และดนตรีเฮาส์ ดาราป็อปอย่างเพรสลีย์, ไมเคิล แจ็กสัน และมาดอนนา กลายเป็นผู้มีชื่อเสียงทั่วโลก[ 617] เทย์เลอร์ สวิฟต์ , บริตนีย์ สเปียส์ , เคที เพร์รี และบียอนเซ่ ตลอดจนศิลปินฮิปฮอป เจย์-ซี , เอ็มมิเน็ม และคานเย เวสต์ [ 618] เมทัลลิกา ดิอีเกิลส์ และแอโรสมิธ มียอดขายทั่วโลกสูงสุดอันดับต้น ๆ[ 619] [ 620] [ 621]
สำนักงานใหญ่ของ บริษัทแพร่สัญญาณอเมริกัน (ABC) ในเมืองนิวยอร์ก ผู้แพร่สัญญาณสี่รายหลักในสหรัฐ ได้แก่ บริษัทแพร่สัญญาณแห่งชาติ (NBC), ระบบแพร่สัญญาณโคลัมเบีย (CBS), บริษัทแพร่สัญญาณอเมริกัน (ABC) และฟ็อกซ์ เครือข่ายโทรทัศน์แพร่สัญญาณสี่รายหลักของสหรัฐเป็นเครือข่ายพาณิชย์ทั้งสิ้น ชาวอเมริกันฟังรายการวิทยุ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นราชการพาณิชย์ โดยเฉลี่ยกว่าสองชั่วโมงครึ่งต่อวัน[ 622]
ในปี 1998 สถานีวิทยุพาณิชย์ของสหรัฐเติบโตเป็นสถานีเอเอ็ม 4,793 สถานีและเอฟเอ็ม 5,662 สถานี นอกจากนี้ ยังมีสถานีวิทยุสาธาณะ 1,460 สถานี สถานีเหล่านี้ส่วนมากมีมหาวิทยาลัยและองค์การรัฐวิสาหกิจเป็นผู้ดำเนินการเพื่อวัตถุประสงค์ด้านการศึกษาและมีเงินทุนจากสาธารณะหรือเอกชน การรับสมาชิกและการรับประกันภัยของบริษัท เอ็นพีอาร์เป็นผู้แพร่สัญาณวิทยุสาธารณะจำนวนมาก (เดิมคือ วิทยุสาธารณะแห่งชาติ) เอ็นพีอาร์ถูกก่อตั้งเป็นบริษัทในเดือนกุมภาพันธ์ 1970 ภายใต้รัฐบัญญัติการแพร่สัญญาณสาธารณะปี 1967 องค์การโทรทัศน์ พีบีเอส ก็ถูกก่อตั้งขึ้นจากกฎหมายฉบับเดียวกัน ในวันที่ 30 กันยายน 2014 มีสถานีวิทยุเต็มกำลังจดทะเบียน 15,433 สถานีในสหรัฐตามข้อมูลของคณะกรรมการการสื่อสารกลางสหรัฐ (FCC)[ 623]
หนังสือพิมพ์ขึ้นชื่อรวมถึง เดอะวอลล์สตรีทเจอร์นัล เดอะนิวยอร์กไทมส์ ยูเอสเอทูเดย์ [ 624] แอสโซซิเอเต็ดเพรส หรือรอยเตอส์ สำหรับความครอบคลุมระดับชาติและโลก หนังสือพิมพ์เกือบทุกฉบับในสหรัฐเป็นของเอกชน ไม่ว่าเป็นลูกโซ่ขนาดใหญ่อย่งแกนเน็ตหรือแม็กแคลทชี ซึ่งเป็นเจ้าของหนังสือพิมพ์หลายสิบหรือหลายร้อยฉบับ ลูกโซ่ขนาดเล็กซึ่งเป็นเจ้าของหนังสือพิมพ์จำนวนหนึ่ง หรือมีปัจเจกบุคคลหรือครอบครัวเป็นเจ้าของซึ่งพบได้น้อยลงทุกที นครใหญ่มักมี "รายสัปดาห์ทางเลือก" เพื่อส่งเสริมหนังสือพิมพ์รายวันกระแสหลัก ตัวอย่างเช่น เดอะวิลเลจวอยซ์ ของนครนิวยอร์ก หรือแอลเอวีกลี ของลอสแอนเจลิส ซึ่งเป็นสองฉบับที่ขึ้นชื่อมากที่สุด นครหลักยังสนับสนุนวารสารธุรกิจท้องถิ่น หนังสือพิมพ์การค้าซึ่งเกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมท้องถิ่น และหนังสือพิมพ์สำหรับกลุ่มชาติพันธุ์และสังคมท้องถิ่น แถบตลกหนังสือพิมพ์อเมริกันฉบับแรก ๆ และหนังสือการ์ตูนอเมริกันเริ่มปรากฏในคริสต์ศตวรรษที่ 19 ในปี 1938 ซูเปอร์แมน ซูเปอร์ฮีโรหนังสือการ์ตูนของดีซีคอมิกส์ พัฒนาเป็นสัญรูปอเมริกัน[ 625] เฟซบุ๊ก ยูทูบ วิกิพีเดีย ยาฮู! อีเบย์ แอมะซอน และทวิตเตอร์ [ 626]
มีสิ่งพิมพ์เผยแพร่กว่า 800 ฉบับผลิตในภาษาสเปน ซึ่งเป็นภาษาที่ใช้กันมากที่สุดเป็นอันดับสองในสหรัฐรองจากภาษาอังกฤษ[ 627] [ 628]
↑ ภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการของ 28 รัฐ ภาษาอังกฤษและฮาวาย เป็นภาษาราชการทั้งคู่ในรัฐฮาวาย และภาษาอังกฤษและภาษาเฉพาะถิ่น 20 ภาษาเป็นภาษาราชการในรัฐอะแลสกา รัฐเซาท์ดาโคตา รับรองภาษาอังกฤษและภาษาย่อยซูทั้งหมด มีเพียง 19 รัฐและเขตโคลัมเบียที่ไม่มีภาษาราชการ
↑ ภาษาอังกฤษเป็นภาษาประจำชาติโดยพฤตินัย สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม ดูภาษาในสหรัฐอเมริกา
↑ แยงกี เป็นคำเรียกชาวอเมริกัน, นิวอิงแลนด์ หรือผู้คนในบริเวณตะวันออกเฉียงเหนือในอดีตและไม่เป็นทางการตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 18↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ largestcountry ↑ ไม่รวมปวยร์โตรีโก และเกาะที่ไม่ได้ปกครอง อื่น ๆ เพราะตามสถิติสำมะโนสหรัฐ นับแยกต่างหาก
↑ หลังจากปรับภาษีและการโอนแล้ว
↑ ดูข้อมูลเพิ่มเติมที่เวลาในสหรัฐ
↑ ดูDate and time notation in the United States .
↑ หมู่เกาะเวอร์จินของสหรัฐ เป็นบริเวณเดียวที่ขับฝั่งซ้าย
↑ ดินแดนทั้ง 5 หลักได้แก่อเมริกันซามัว กวม หมู่เกาะนอร์เทิร์นมาเรียนา ปวยร์โตรีโก และหมู่เกาะเวอร์จินของสหรัฐ พื้นที่เกาะขนาดย่อมสิบเอ็ดพื้นที่ซึ่งไม่มีประชากรถาวรได้แก่เกาะเบเกอร์ เกาะฮาวแลนด์ เกาะจาร์วิส จอห์นสตันอะทอลล์ คิงแมนรีฟ มิดเวย์อะทอลล์ และแพลไมราอะทอลล์ อส่วนำนาจอธิปไตยของสหรัฐเหนือบาโฮนวยโวแบงก์ , เกาะนาแวสซา , เซร์รานียาแบงก์ และเกาะเวก นั้นยังเป็นที่พิพาทอยู่[ 21]
↑ สารานุกรมบริตานิกา แสดงรายการประเทศจีนเป็นประเทศใหญ่สุดอันดับ 3 ของโลก (รองจากประเทศรัสเซียและแคนาดา) โดยมีพื้นที่ทั้งหมด 9,572,900 ตารางกิโลเมตร[ 22] [ 23] เดอะเวิลด์แฟกต์บุ๊ก แสดงรายการสหรัฐว่าเป็นประเทศใหญ่สุดอันดับ 3 ของโลก (รองจากประเทศรัสเซียและแคนาดา) โดยมีพื้นที่ทั้งหมด 9,833,517 ตารางกิโลเมตร[ 24] [ 25] สารานุกรมบริตานิกา เนื่องจากไม่นับรวมน่านน้ำชายฝั่งและน่านน้ำอาณาเขต↑ สเปนส่งคณะสำรวจไปอะแลสกาหลายเที่ยวเพื่อยืนยันการอ้างสิทธิ์แต่ช้านานเหนือแปซิฟิกตะวันตกเฉียงเหนือซึ่งสืบย้อนไปถึงคริสต์ศตวรรษที่ 16 ระหว่างคริสต์ทศวรรษ 1785–1795 วาณิชบริติชซึ่งได้รับการส่งเสริมจากเซอร์โจเซฟ แบงส์และมีรัฐบาลสนับสนุน พยายามพัฒนาการค้านี้อย่างต่อเนื่องแม้การอ้างสิทธิ์ของสเปนและสิทธิ์การเดินเรือ ความอุตสาหะของวาณิชเหล่านี้อยู่ได้ไม่นานเมื่อเผชิญกับการคัดค้านของสเปน ความท้าทายยังถูกคัดค้านจากการที่ประเทศญี่ปุ่นถือมั่นในการปิดประเทศอย่างดื้อรั้น[ 84]
↑ แหล่งที่มา: การสำรวจชุมชนอเมริกา 2010 กรมสำมะโนสหรัฐ ผู้ตอบส่วนใหญ่ที่พูดภาษาอื่นนอกเหนือจากภาษาอังกฤษี่บ้านยังรายงานว่าพูดภาษาอังกฤษ "ดี" หรือ "ดีมาก" สำหรับกลุ่มภาษาที่แสดงรายการข้างต้น ผู้พูดภาษาเยอรมันเป็นผู้มีความสามารถภาษาอังกฤษมากที่สุด (96% รายงานว่าพูดภาษาอังกฤษ "ดี" หรือ "ดีมาก") ตามด้วยผู้พูดภาษาฝรั่งเศส (93.5%) ตากาล็อก (92.8%) สเปน (74.1%) เกาหลี (71.5%) จีน (70.4%) และเวียดนาม (66.9%)
↑ 36 U.S.C. § 302 ↑ "The Great Seal of the United States" (PDF) . U.S. Department of State , Bureau of Public Affairs . 2003. สืบค้นเมื่อ February 12, 2020 .↑ Article 14, An Act To make The Star-Spangled Banner the national anthem of the United States of America , March 3, 1931 ↑ "2020 Census Illuminates Racial and Ethnic Composition of the Country" . United States Census . สืบค้นเมื่อ August 13, 2021 .↑ "Race and Ethnicity in the United States: 2010 Census and 2020 Census" . United States Census . สืบค้นเมื่อ August 13, 2021 .↑ "A Breakdown of 2020 Census Demographic Data" . NPR. August 13, 2021.↑ Staff (June 8, 2007). "In Depth: Topics A to Z (Religion)" . Gallup, Inc. . สืบค้นเมื่อ July 1, 2024 . ↑ Compton's Pictured Encyclopedia and Fact-index: Ohio ↑ Areas of the 50 states and the District of Columbia but not Puerto Rico nor other island territories per "State Area Measurements and Internal Point Coordinates" . Census.gov . สืบค้นเมื่อ March 31, 2020 . reflect base feature updates made in the MAF/TIGER database through August, 2010.
↑ "The Water Area of Each State" . United States Geological Survey . 2018. สืบค้นเมื่อ January 29, 2024 .↑ "U.S. Population Trends Return to Pre-Pandemic Norms as More States Gain Population" . Census.gov . สืบค้นเมื่อ December 23, 2023 .↑ "U.S. Census Bureau Today Delivers State Population Totals for Congressional Apportionment" . United States Census . สืบค้นเมื่อ April 26, 2021 .↑ 13.0 13.1 13.2 13.3 "World Economic Outlook Database, October 2024 Edition. (United States)" . www.imf.org . International Monetary Fund . October 22, 2024. สืบค้นเมื่อ October 22, 2024 .↑ "Income in the United States: 2022" . Census.gov . p. 47. สืบค้นเมื่อ July 1, 2024 .↑ "Human Development Report 2023/24" (PDF) (ภาษาอังกฤษ). United Nations Development Programme . March 13, 2024. สืบค้นเมื่อ March 13, 2024 .↑ "The Difference Between .us vs .com" . Cozab . January 3, 2022. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ April 16, 2023. สืบค้นเมื่อ August 11, 2023 .↑ "เลือกตั้งล่วงหน้าสหรัฐ ต้นตอของข้ออ้างโกงที่ไม่มีมูลความจริง" . prachachat.net . 2024-10-14.↑ "บทสรุปทวิภาคี ไทย กับชาติมหาอำนาจ สหรัฐ จีน เกาหลีใต้ บนเวทีอาเซียน" . thansettakij.com . 2024-10-11.↑ "เลือกตั้งสหรัฐฯ : ทำไมอเมริกาจึงมีพรรคใหญ่เพียง 2 พรรค?" . thairath.co.th . 2024-10-14.↑ "เลือกตั้งสหรัฐฯ 2024: ส่องความเห็นชาวจีน อยากให้ใครเป็นประธานาธิบดี" . pptvhd36.com . 2024-10-14.↑ U.S. State Department, Common Core Document to U.N. Committee on Human Rights , December 30, 2011, Item 22, 27, 80.— and U.S. General Accounting Office Report, U.S. Insular Areas: application of the U.S. Constitution เก็บถาวร 2020-02-29 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , November 1997, p. 1, 6, 39n. Both viewed April 6, 2016.
↑ "China" . Encyclopædia Britannica . สืบค้นเมื่อ January 31, 2010 .↑ "United States" . Encyclopædia Britannica . สืบค้นเมื่อ January 31, 2010 .↑ "United States" . CIA World Factbook . CIA. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2018-12-25. สืบค้นเมื่อ June 10, 2016 .↑ "China" . CIA World Factbook . CIA. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2016-10-13. สืบค้นเมื่อ June 10, 2016 .↑ Greene, Jack P.; Pole, J.R., eds. (2008). A Companion to the American Revolution . pp. 352–361.
↑ Bender, Thomas (2006). A Nation Among Nations: America's Place in World History ISBN 978-0-8090-7235-4 ↑ Dull, Jonathan R. (2003). "Diplomacy of the Revolution, to 1783, " p. 352, chap. in A Companion to the American Revolution , ed. Jack P. Greene and J. R. Pole. Maiden, Mass.: Blackwell, pp. 352–361. ISBN 1-4051-1674-9 .
↑ Carlisle, Rodney P.; Golson, J. Geoffrey (2007). Manifest Destiny and the Expansion of America ISBN 978-1-85109-833-0 ↑ "The Civil War and emancipation 1861–1865" . Africans in America . Boston, Massachusetts: WGBH Educational Foundation. 1999. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ October 12, 1999.↑ Britannica Educational Publishing (2009). Wallenfeldt, Jeffrey H. (บ.ก.). The American Civil War and Reconstruction: People, Politics, and Power ISBN 978-1-61530-045-7 ↑ White, Donald W. (1996). "1: The Frontiers". The American Century ISBN 0-300-05721-0 . สืบค้นเมื่อ March 26, 2013 . ↑ "Work in the Late 19th Century" . Library of Congress . สืบค้นเมื่อ January 16, 2015 .↑ Cohen, Eliot A. (July/August 2004). "History and the Hyperpower" . Foreign Affairs . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2009-07-23. สืบค้นเมื่อ 2006-07-14 . "Country Profile: United States of America" . BBC News. 2008-04-22. สืบค้นเมื่อ 2008-05-18 .↑ Cohen, 2004: History and the Hyperpower BBC, April 2008: Country Profile: United States of America "Geographical trends of research output" . Research Trends. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-03-17. สืบค้นเมื่อ March 16, 2014 ."The top 20 countries for scientific output" . Open Access Week. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-03-17. สืบค้นเมื่อ March 16, 2014 ."Granted patents" . European Patent Office. สืบค้นเมื่อ March 16, 2014 .↑ Institute, Lowy. "Military expenditure, defence sector PPP data - Lowy Institute Asia Power Index" . Lowy Institute Asia Power Index 2023 (ภาษาอังกฤษ). ↑ Budiman, Abby. "Key findings about U.S. immigrants" . Pew Research Center (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ↑ "US Immigration by Country 2024" . worldpopulationreview.com .↑ Chhetri, Yam (2024-05-20). "Most Visited Countries in the World 2024: Statistics" . WP Travel (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ↑ "Cartographer Put 'America' on the Map 500 years Ago" . USA Today . 2007-04-24. สืบค้นเมื่อ 2008-11-30 .↑ DeLear, Byron (July 4, 2013) Who coined 'United States of America'? Mystery might have intriguing answer. "Historians have long tried to pinpoint exactly when the name 'United States of America' was first used and by whom... ...This latest find comes in a letter that Stephen Moylan, Esq., wrote to Col. Joseph Reed from the Continental Army Headquarters in Cambridge, Mass., during the Siege of Boston. The two men lived with Washington in Cambridge, with Reed serving as Washington's favorite military secretary and Moylan fulfilling the role during Reed's absence." Christian Science Monitor (Boston, MA).
↑ " Dixon and Hunter's. April 6, 1776, Williamsburg, Virginia. Letter is also included in Peter Force's American Archives" . 5 (1287). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ December 19, 2014. ↑ "The Charters of Freedom" . National Archives. สืบค้นเมื่อ 2007-06-20 .↑ คำว่า "สหปาลีรัฐอเมริกา" ปรากฏใน: นิมิตร นามชัย. "สมเด็จย่า" ในสหปาลีรัฐอเมริกา ที่มา: สำนักวิชาการ สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (3qejse5510erol451x5n1v3h) /result.aspx?bib=000000000011235 หนังสือ "สมเด็จย่า" ในสหปาลีรัฐอเมริกา เก็บถาวร 2016-03-04 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน ; ปรากฏในชื่อ "สมาคมสยาม ณ สหปาลีรัฐอเมริกา " (The Siamese Alliance in the United of America) ที่มา: สถานทูตไทย ณ กรุงวอชิงตัน ดี.ซี. ประวัติสมาคมไทย ณ อเมริกา เก็บถาวร 2009-04-30 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน และในร่างพระราชบัญญัติที่ดินอันเกี่ยวแก่ชนต่างด้าว เลขเสร็จ 3/2467 ลงวันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2467 ที่มา: กรมร่างกฎหมาย. ร่างพระราชบัญญัติที่ดินอันเกี่ยวแก่ชนต่างด้าว เก็บถาวร 2011-08-09 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน เป็นต้น
↑ Wilson, Kenneth G. (1993). The Columbia Guide to Standard American English . New York: Columbia University Press, pp. 27–28. ISBN 0-231-06989-8 .
↑ Zimmer, Benjamin (2005-11-24). "Life in These, Uh, This United States" . University of Pennsylvania—Language Log. สืบค้นเมื่อ 2008-02-22 . ↑ Roshen Dalal (August 2011). The Illustrated Timeline of the History of the World ISBN 978-1-4488-4797-6 ↑ Maugh II, Thomas H. (July 12, 2012). "Who was first? New info on North America's earliest residents" . Los Angeles Times . Los Angeles County, California: Los Angeles Times. สืบค้นเมื่อ February 25, 2015 . "What is the earliest evidence of the peopling of North and South America?" . Smithsonian Institution, National Museum of Natural History. June 2004. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ November 28, 2007. สืบค้นเมื่อ June 19, 2007 .Kudeba, Nicolas (February 28, 2014). "Chapter 1 – The First Big Steppe – Aboriginal Canadian History" . The History of Canada Podcast . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ March 1, 2014. Guy Gugliotta (February 2013). "When Did Humans Come to the Americas?" . Smithsonian Magazine . Washington, DC: Smithsonian Institution. สืบค้นเมื่อ June 25, 2015 . ↑ Fladmark, K.R., (1979) (2017). "Routes: alternate migration corridors for early man in North America". American Antiquity . 44 : 55–69. doi :10.2307/279189 . ISSN 0002-7316 . JSTOR 279189 . {{cite journal }}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์ )↑ Katz, Brigit (April 5, 2017). "Found: One of the Oldest North American Settlements" . Smithsonian. สืบค้นเมื่อ August 26, 2017 . ↑ Pinsker, Lisa (February 2004). "The Ice-Free Corridor Revisited" . Geotimes. ↑ Waters, Michael; และคณะ (2007). "Redefining the Age of Clovis: Implications for the Peopling of the Americas". Science (315): 1122–1126. doi :10.1126/Science.1127166 (inactive 2017-09-29). {{cite journal }}: CS1 maint: DOI inactive as of กันยายน 2017 (ลิงก์ )↑ Flannery, T. (2001). The Eternal Frontier: an ecological history of North America and its peoples . New York: Grove Press. pp. 173–185. ISBN 0-8021-3888-8 ↑ ↑ Craig Lockard (2010). Societies, Networks, and Transitions, Volume B: From 600 to 1750 ISBN 978-1-111-79083-7 ↑ King, Adam (2002). "Mississippian Period: Overview" . New Georgia Encyclopedia. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2012-03-22. สืบค้นเมื่อ 2017-10-14 . ↑ Hodges, Glenn (January 2011). "America's Forgotten City" . National Geographic Magazine. สืบค้นเมื่อ August 26, 2017 . ↑ Johansen, Bruce (1995). "Dating the Iroquois Confederacy" . Akwesasne Notes New Series . 1 (3): 62–63. สืบค้นเมื่อ December 12, 2008 . ↑ Dean R. Snow (1994). The Iroquois ISBN 978-1-55786-938-8 . สืบค้นเมื่อ July 16, 2010 . ↑ Richter, "Ordeals of the Longhouse", in Richter and Merrill, eds., Beyond the Covenant Chain , 11–12.
↑ Pearce, Charles E.M.; Pearce, F. M. (17 June 2010). Oceanic Migration: Paths, Sequence, Timing and Range of Prehistoric Migration in the Pacific and Indian Oceans ISBN 978-90-481-3826-5 ↑ Whittaker, Elvi W. (January 1986). The Mainland Haole: The White Experience in Hawaii ISBN 978-0-231-05316-7 ↑ Fish, Shirley (2011). The Manila-Acapulco Galleons : The Treasure Ships of the Pacific: With An Annotated List of the Transpacific Galleons 1565–1815 ISBN 978-1-4567-7543-8 ↑ Collingridge, Vanessa (2003). Captain Cook: The Life, Death and Legacy of History's Greatest Explorer 380 . ISBN 0-09-188898-0 ↑ "St. Augustine Florida, The Nation's Oldest City" . staugustine.com (ภาษาอังกฤษ). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2017-12-05. สืบค้นเมื่อ 2017-10-14 .↑ Remini 2007 , pp. 2–3↑ Johnson 1997 , pp. 26–30↑ Walton, 2009 , chapter 3↑ Lemon, 1987 ↑ Jackson, L. P. (1924). Elizabethan Seamen and the African Slave Trade . pp. 1–17. JSTOR 2713432 . ↑ Tadman, 2000 , p. 1534↑ Schneider, 2007 , p. 484↑ Lien, 1913 , p. 522↑ Davis, 1996 , p. 7↑ Quirk, 2011 , p. 195↑ Bilhartz, Terry D.; Elliott, Alan C. (2007). Currents in American History: A Brief History of the United States ISBN 978-0-7656-1817-7 ↑ Wood, Gordon S. (1998). The Creation of the American Republic, 1776–1787 ISBN 978-0-8078-4723-7 ↑ Walton, 2009 , pp. 38–39↑ Foner, Eric. The Story of American Freedom , 1998 ISBN 0-393-04665-6 p.4-5.
↑ Walton, 2009 , p. 35↑ Otis, James (1763). "The Rights of the British Colonies Asserted and Proved" . Online Library of Liberty. สืบค้นเมื่อ January 10, 2015 . ↑ Pethick, Derek (1980). The Nootka Connection: Europe and the Northwest Coast 1790–1795 8 –9. ISBN 0-88894-279-6 ↑ Pethick, Derek (1980). The Nootka Connection: Europe and the Northwest Coast 1790–1795 7 –8. ISBN 0-88894-279-6 ↑ Robert J. King, "'The long wish'd for object' — Opening the trade to Japan, 1785–1795", The Northern Mariner / le marin du nord, vol.XX, no.1, January 2010, pp.1–35.
↑ Hayes, Derek (1999). Historical Atlas of the Pacific Northwest: Maps of exploration and Discovery ISBN 1-57061-215-3 ↑ Alexander von Humboldt, Political Essay on the Kingdom of New Spain, translated by John Black, Vol. 2, London, Longman, 1822, translator’s note, p.322.
↑ Paul Joseph (11 October 2016). The SAGE Encyclopedia of War: Social Science Perspectives ISBN 978-1-4833-5988-5 ↑ "The Cambridge encyclopedia of human paleopathology เก็บถาวร กุมภาพันธ์ 8, 2016 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Cambridge University Press . p. 205. ISBN 0-521-55203-6
↑ Bianchine, Russo, 1992 pp. 225–232↑ Thornton 1987 , p. 47 harvnb error: no target: CITEREFThornton1987 (help ) ↑ Kessel, 2005 pp. 142–143↑ Mercer Country Historical Society, 2005 ↑ Stannard, 1993 ↑ Ripper, 2008 p. 6↑ Ripper, 2008 p. 5↑ Calloway, 1998 , p. 55↑ Jeff Campbell (15 September 2010). Hawaii ISBN 978-1-74220-344-7 ↑ Humphrey, Carol Sue (2003). The Revolutionary Era: Primary Documents on Events from 1776 To 1800 ISBN 978-0-313-32083-5 ↑ 99.0 99.1 Fabian Young, Alfred; Nash, Gary B.; Raphael, Ray (2011). Revolutionary Founders: Rebels, Radicals, and Reformers in the Making of the Nation ISBN 978-0-307-27110-5 ↑ Greene and Pole, A Companion to the American Revolution p 357. Jonathan R. Dull, A Diplomatic History of the American Revolution (1987) p. 161. Lawrence S. Kaplan, "The Treaty of Paris, 1783: A Historiographical Challenge", International History Review , Sept 1983, Vol. 5 Issue 3, pp 431–442
↑ Boyer, 2007 , pp. 192–193↑ Cogliano, Francis D. (2008). Thomas Jefferson: Reputation and Legacy ISBN 978-0-8139-2733-6 ↑ Walton, 2009 , p. 43↑ Gordon, 2004 , pp. 27,29↑ Clark, Mary Ann (May 2012). Then We'll Sing a New Song: African Influences on America's Religious Landscape ISBN 978-1-4422-0881-0 ↑ Heinemann, Ronald L., et al., Old Dominion, New Commonwealth: a history of Virginia 1607–2007, 2007 ISBN 978-0-8139-2609-4 , p.197
↑ Billington, Ray Allen; Ridge, Martin (2001). Westward Expansion: A History of the American Frontier ISBN 978-0-8263-1981-4 ↑ "Louisiana Purchase" (PDF) . National Park Services. สืบค้นเมื่อ March 1, 2011 .↑ Wait, Eugene M. (1999). America and the War of 1812 ISBN 978-1-56072-644-9 ↑ Klose, Nelson; Jones, Robert F. (1994). United States History to 1877 ISBN 978-0-8120-1834-9 ↑ Winchester, pp. 198, 216, 251, 253
↑ Morrison, Michael A. (1999). Slavery and the American West: The Eclipse of Manifest Destiny and the Coming of the Civil War University of North Carolina Press . pp. 13–21. ISBN 978-0-8078-4796-1 ↑ Kemp, Roger L. (2010). Documents of American Democracy: A Collection of Essential Works McFarland . p. 180. ISBN 978-0-7864-4210-2 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . ↑ McIlwraith, Thomas F.; Muller, Edward K. (2001). North America: The Historical Geography of a Changing Continent Rowman & Littlefield . p. 61. ISBN 978-0-7425-0019-8 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . ↑ Rawls, James J. (1999). A Golden State: Mining and Economic Development in Gold Rush California ISBN 978-0-520-21771-3 ↑ Black, Jeremy (2011). Fighting for America: The Struggle for Mastery in North America, 1519–1871 Indiana University Press . p. 275. ISBN 978-0-253-35660-4 ↑ Wishart, David J. (2004). Encyclopedia of the Great Plains University of Nebraska Press . p. 37. ISBN 978-0-8032-4787-1 ↑ Smith (2001), Grant , pp. 523–526
↑ Stuart Murray (2004). Atlas of American Military History ISBN 978-1-4381-3025-5 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . Harold T. Lewis (January 1, 2001). Christian Social Witness ISBN 978-1-56101-188-9 ↑ 120.0 120.1 Patrick Karl O'Brien (2002). Atlas of World History ISBN 978-0-19-521921-0 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . ↑ Vinovskis, Maris (1990). Toward A Social History of the American Civil War: Exploratory Essays . Cambridge; New York: Cambridge University Press. p. 4. ISBN 0-521-39559-3 ↑ "1860 Census" (PDF) . U.S. Census Bureau. สืบค้นเมื่อ June 10, 2007 .↑ De Rosa, Marshall L. (1997). The Politics of Dissolution: The Quest for a National Identity and the American Civil War . Edison, NJ: Transaction. p. 266. ISBN 1-56000-349-9 .
↑ Shearer Davis Bowman (1993). Masters and Lords: Mid-19th-Century U.S. Planters and Prussian Junkers ↑ Jason E. Pierce (2016). Making the White Man's West: Whiteness and the Creation of the American West ↑ Marie Price; Lisa Benton-Short (2008). Migrants to the Metropolis: The Rise of Immigrant Gateway Cities ISBN 978-0-8156-3186-6 ↑ John Powell (2009). Encyclopedia of North American Immigration ISBN 978-1-4381-1012-7 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . ↑ Winchester, pp. 351, 385
↑ "Toward a Market Economy" . CliffsNotes แหล่งเดิม เมื่อ 2015-06-22. สืบค้นเมื่อ December 23, 2014 .↑ "Purchase of Alaska, 1867" . Office of the Historian . U.S. Department of State. สืบค้นเมื่อ December 23, 2014 .↑ "The Spanish-American War, 1898" . Office of the Historian . U.S. Department of State. สืบค้นเมื่อ December 24, 2014 .↑ Kirkland, Edward. Industry Comes of Age: Business, Labor, and Public Policy (1961 ed.). pp. 400–405. ↑ Zinn, 2005 ↑ Paige Meltzer, "The Pulse and Conscience of America" The General Federation and Women's Citizenship, 1945–1960," Frontiers: A Journal of Women Studies (2009), Vol. 30 Issue 3, pp. 52–76.
↑ James Timberlake, Prohibition and the Progressive Movement, 1900–1920 (Harvard UP, 1963)
↑ George B. Tindall, "Business Progressivism: Southern Politics in the Twenties," South Atlantic Quarterly 62 (Winter 1963) : 92–106.
↑ McDuffie, Jerome; Piggrem, Gary Wayne; Woodworth, Steven E. (2005). U.S. History Super Review . Piscataway, NJ: Research & Education Association. p. 418. ISBN 0-7386-0070-9 .
↑ Voris, Jacqueline Van (1996). Carrie Chapman Catt: A Public Life ISBN 1-55861-139-8 Carrie Chapmann Catt led an army of voteless women in 1919 to pressure Congress to pass the constitutional amendment giving them the right to vote and convinced state legislatures to ratify it in 1920. ... Catt was one of the best-known women in the United States in the first half of the twentieth century and was on all lists of famous American women. ↑ Winchester pp. 410–411
↑ Axinn, June; Stern, Mark J. (2007). Social Welfare: A History of the American Response to Need (7th ed.). Boston: Allyn & Bacon. ISBN 978-0-205-52215-6 ↑ Lemann, Nicholas (1991). The Promised Land: The Great Black Migration and How It Changed America . New York: Alfred A. Knopf . p. 6. ISBN 0-394-56004-3 ↑ James Noble Gregory (1991). American Exodus: The Dust Bowl Migration and Okie Culture in California ISBN 978-0-19-507136-8 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . "Mass Exodus From the Plains" . American Experience . WGBH Educational Foundation. 2013. สืบค้นเมื่อ October 5, 2014 .Fanslow, Robin A. (April 6, 1998). "The Migrant Experience" . American Folklore Center . Library of Congress. สืบค้นเมื่อ October 5, 2014 . Walter J. Stein (1973). California and the Dust Bowl Migration ISBN 978-0-8371-6267-6 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . ↑ Yamasaki, Mitch. "Pearl Harbor and America's Entry into World War II: A Documentary History" (PDF) . World War II Internment in Hawaii. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ December 13, 2014. สืบค้นเมื่อ January 14, 2015 . ↑ Kelly, Brian. "The Four Policemen and. Postwar Planning, 1943–1945: The Collision of Realist and. Idealist Perspectives" . สืบค้นเมื่อ June 21, 2014 . ↑ Leland, Anne; Oboroceanu, Mari–Jana (February 26, 2010). "American War and Military Operations Casualties: Lists and Statistics" (PDF) . Congressional Research Service. สืบค้นเมื่อ February 18, 2011 . ↑ Kennedy, Paul (1989). The Rise and Fall of the Great Powers . New York: Vintage. p. 358. ISBN 0-679-72019-7
↑ "The United States and the Founding of the United Nations, August 1941 – October 1945" . U.S. Dept. of State, Bureau of Public Affairs, Office of the Historian. October 2005. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ June 12, 2007. สืบค้นเมื่อ June 11, 2007 .↑ "Why did Japan surrender in World War II? | The Japan Times" . The Japan Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ February 8, 2017 .↑ Pacific War Research Society (2006). Japan's Longest Day . New York: Oxford University Press. ISBN 4-7700-2887-3 .
↑ Collins, Michael (1988). Liftoff: The Story of America's Adventure in Space ↑ Winchester, pp. 305–308
↑ Blas, Elisheva. "The Dwight D. Eisenhower National System of Interstate and Defense Highways" (PDF) . societyforhistoryeducation.org . Society for History Education. สืบค้นเมื่อ January 19, 2015 . ↑ Richard Lightner (January 1, 2004). Hawaiian History: An Annotated Bibliography ISBN 978-0-313-28233-1 ↑ Dallek, Robert (2004). Lyndon B. Johnson: Portrait of a President 169 . ISBN 978-0-19-515920-2 ↑ "Our Documents – Civil Rights Act (1964)" . United States Department of Justice. สืบค้นเมื่อ July 28, 2010 .↑ "Remarks at the Signing of the Immigration Bill, Liberty Island, New York" . October 3, 1965. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2016-05-16. สืบค้นเมื่อ January 1, 2012 .↑ "Social Security" . ssa.gov . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 .↑ Soss, 2010 , p. 277↑ Fraser, 1989 ↑ Ferguson, 1986 , pp. 43–53↑ Williams , pp. 325–331↑ Niskanen, William A. (1988). Reaganomics: an insider's account of the policies and the people ISBN 978-0-19-505394-4 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . ↑ "Women in the Labor Force: A Databook" (PDF) . U.S. Bureau of Labor Statistics. 2013. p. 11. สืบค้นเมื่อ March 21, 2014 .↑ Charles Krauthammer , "The Unipolar Moment," Foreign Affairs , 70/1, (Winter 1990/1), 23–33.↑ "Persian Gulf War" . Encyclopædia Britannica Encyclopædia Britannica, Inc. 2016. สืบค้นเมื่อ January 24, 2017 .↑ Winchester, pp. 420–423
↑ Dale, Reginald (February 18, 2000). "Did Clinton Do It, or Was He Lucky?" . The New York Times . สืบค้นเมื่อ March 6, 2013 . Mankiw, N. Gregory (2008). Macroeconomics ISBN 978-0-324-58999-3 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . ↑ "North American Free Trade Agreement (NAFTA)" เก็บถาวร 2013-03-17 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Office of the United States Trade Representative. Retrieved January 11, 2015.Thakur; Manab Thakur Gene E Burton B N Srivastava (1997). International Management: Concepts and Cases ISBN 978-0-07-463395-3 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . Akis Kalaitzidis; Gregory W. Streich (September 13, 2011). U.S. Foreign Policy: A Documentary and Reference Guide ISBN 978-0-313-38376-2 ↑ Flashback 9/11: As It Happened . สืบค้นเมื่อ March 6, 2013 ."America remembers Sept. 11 attacks 11 years later" . CBS News. Associated Press. September 11, 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2013-10-17. สืบค้นเมื่อ March 6, 2013 ."Day of Terror Video Archive" . CNN. 2005. สืบค้นเมื่อ March 6, 2013 .↑ Walsh, Kenneth T. (December 9, 2008). "The 'War on Terror' Is Critical to President George W. Bush's Legacy" . U.S. News & World Report . สืบค้นเมื่อ March 6, 2013 . Atkins, Stephen E. (2011). The 9/11 Encyclopedia: Second Edition ISBN 978-1-59884-921-9 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . ↑ Wong, Edward (February 15, 2008). "Overview: The Iraq War" . The New York Times . สืบค้นเมื่อ March 7, 2013 . Johnson, James Turner (2005). The War to Oust Saddam Hussein: Just War and the New Face of Conflict ISBN 978-0-7425-4956-2 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . Durando, Jessica; Green, Shannon Rae (December 21, 2011). "Timeline: Key moments in the Iraq War" . USA Today . Associated Press. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2020-09-04. สืบค้นเมื่อ March 7, 2013 . ↑ George W. Bush (January 10, 2007). "Fact Sheet: The New Way Forward in Iraq" . Office of the Press Secretary. สืบค้นเมื่อ January 26, 2017 . After talking to some Afghan leaders, it was said that the Iran's would be revolting if more troops were to be sent to Iran. ↑ Feaver, Peter (August 13, 2015). "Hillary Clinton and the Inconvenient Facts About the Rise of the Islamic State" . Foreign Policy [T]he Obama team itself, including Clinton, have repeatedly confirmed that they understand that the surge was successful. Clinton even conceded to former Defense Secretary Robert Gates: 'The surge worked.' ↑ "Iraqi surge exceeded expectations, Obama says" . NBC News Obama said the surge of U.S. troops has 'succeeded beyond our wildest dreams.' ↑ Wallison, Peter (2015). Hidden in Plain Sight: What Really Caused the World's Worst Financial Crisis and Why It Could Happen Again Encounter Books . ISBN 978-1-59403-770-2 ↑ Financial Crisis Inquiry Commission (2011). Financial Crisis Inquiry Report (PDF) . ISBN 978-1-60796-348-6 ↑ Taylor, John B. (January 2009). "The Financial Crisis and the Policy Responses: An Empirical Analysis of What Went Wrong" (PDF) . Hoover Institution Economics Paper Series . National Bureau of Economic Research . สืบค้นเมื่อ January 21, 2017 .↑ Hilsenrath, Jon; Ng, Serena; Paletta, Damian (September 18, 2008). "Worst Crisis Since '30s, With No End Yet in Sight" . The Wall Street Journal Dow Jones & Company . สืบค้นเมื่อ January 21, 2017 . ↑ Washington, Jesse; Rugaber, Chris (September 9, 2011). "African-American Economic Gains Reversed By Great Recession" . Huffington Post . Associated Press. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ June 16, 2013. สืบค้นเมื่อ March 7, 2013 . ↑ "What the Stimulus Accomplished" . The New York Times The New York Times Company . February 22, 2014. สืบค้นเมื่อ January 21, 2017 .↑ "Economic Stimulus" . IGM Polls . Initiative on Global Markets at the University of Chicago . February 15, 2012. สืบค้นเมื่อ January 21, 2017 .↑ "The Impact of the Dodd-Frank Act on Financial Stability and Economic Growth" (PDF) . Brookings. October 24, 2014. สืบค้นเมื่อ August 31, 2017 Martin Neil Baily; Aaron Klein; Justin Schardin (January 2017). "The Impact of the Dodd-Frank Act on Financial Stability and Economic Growth" . The Russell Sage Foundation Journal of the Social Sciences . 3 (1): 20. doi :10.7758/RSF.2017.3.1.02 . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2017-04-06. สืบค้นเมื่อ 2017-10-14 . ↑ Lux, Marshall; Robert, Greene (2015). "The State and Fate of Community Banking" . Harvard Mossavar-Rahmani Center for Business and Government. สืบค้นเมื่อ January 21, 2017 . ↑ "Federal Subsidies for Health Insurance Coverage for People Under Age 65: 2016 to 2026" . Congressional Budget Office . สืบค้นเมื่อ January 21, 2017 .↑ Bradner, Eric (January 13, 2017). "Ryan: GOP will repeal, replace Obamacare at same time" . CNN . สืบค้นเมื่อ January 21, 2017 . ↑ Jacobson, Gary C. (March 2011). "The Republican Resurgence in 2010". Political Science Quarterly 126 (1): 27–52. doi :10.1002/j.1538-165X.2011.tb00693.x . ↑ Shanker, Thom; Schmidt, Michael S.; Worth, Robert F. (December 15, 2011). "In Baghdad, Panetta Leads Uneasy Closure to Conflict" . The New York Times . ↑ "The JRTN Movement and Iraq's Next Insurgency | Combating Terrorism Center at West Point" . United States Military Academy . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2011-08-26. สืบค้นเมื่อ January 26, 2017 .↑ "Al-Qaeda's Resurgence in Iraq: A Threat to U.S. Interests" . U.S Department of State. January 26, 2017. สืบค้นเมื่อ November 26, 2010 .↑ Peter Baker (January 26, 2017). "U.S. to Restore Full Relations With Cuba, Erasing a Last Trace of Cold War Hostility" . The New York Times.↑ Gordon, Michael R.; Sanger, David E. (July 15, 2015). "Deal Reached on Iran Nuclear Program; Limits on Fuel Would Lessen With Time" . The New York Times The New York Times Company . สืบค้นเมื่อ January 26, 2017 . ↑ https://www.washingtonpost.com/lifestyle/kidspost/donald-trump-is-elected-president-of-the-united-states/2016/11/09/58046db4-a684-11e6-ba59-a7d93165c6d4_story.html ↑ "A Timeline of the George Floyd Protests - The New York Times" . web.archive.org . 2020-06-02. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-06-02. สืบค้นเมื่อ 2022-10-06 .{{cite web }}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์ )↑ "How Mass Shootings Leave Emotional Scars on Society | Psychology Today" . www.psychologytoday.com (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).↑ "The Senate has approved roughly $40 billion in aid to Ukraine" . NPR.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2022-10-06 .↑ Ritchie, Hannah; Mathieu, Edouard; Rodés-Guirao, Lucas; Appel, Cameron; Giattino, Charlie; Ortiz-Ospina, Esteban; Hasell, Joe; Macdonald, Bobbie; Beltekian, Diana; Dattani, Saloni; Roser, Max (2020–2022). "Coronavirus Pandemic (COVID-19)". Our World in Data . Retrieved September 19, 2023.
↑ "COVID-19 surpasses 1918 flu as deadliest pandemic in U.S. history" . History (ภาษาอังกฤษ). 2021-09-21.↑ Lubowski, Ruben; Vesterby, Marlow; Bucholtz, Shawn (July 21, 2006). "AREI Chapter 1.1: Land Use" . Economic Research Service. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2006-08-08. สืบค้นเมื่อ March 9, 2009 . {{cite web }}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์ )↑ "2010 Census Area" (PDF) . census.gov . U.S. Census Bureau. p. 41. สืบค้นเมื่อ January 18, 2015 .↑ "United States" . Encyclopædia Britannica. สืบค้นเมื่อ March 25, 2008 .↑ "Population by Sex, Rate of Population Increase, Surface Area and Density" (PDF) . Demographic Yearbook 2005 . UN Statistics Division. สืบค้นเมื่อ March 25, 2008 .↑ 203.0 203.1 203.2 "United States" . The World Factbook . Central Intelligence Agency. May 23, 2016. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2018-12-25. สืบค้นเมื่อ June 10, 2016 .↑ "Area" . The World Factbook . Central Intelligence Agency. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-01-31. สืบค้นเมื่อ January 15, 2015 .↑ "Geographic Regions of Georgia" . Georgia Info . Digital Library of Georgia. สืบค้นเมื่อ December 24, 2014 .↑ 206.0 206.1 Lew, Alan. "PHYSICAL GEOGRAPHY OF THE US" . GSP 220 – Geography of the United States . North Arizona University. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ April 9, 2016. สืบค้นเมื่อ December 24, 2014 . ↑ Harms, Nicole. "Facts About the Rocky Mountain Range" . Travel Tips . USA Today. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-12-24. สืบค้นเมื่อ December 24, 2014 . ↑ "Great Basin" . Encyclopædia Britannica. สืบค้นเมื่อ December 24, 2014 .↑ "Mount Whitney, California" . Peakbagger. สืบค้นเมื่อ December 24, 2014 .↑ "Find Distance and Azimuths Between 2 Sets of Coordinates (Badwater 36-15-01-N, 116-49-33-W and Mount Whitney 36-34-43-N, 118-17-31-W)" . Federal Communications Commission. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2015-02-07. สืบค้นเมื่อ December 24, 2014 .↑ Poppick, Laura. "US Tallest Mountain's Surprising Location Explained" . LiveScience. สืบค้นเมื่อ May 2, 2015 . ↑ O'Hanlon, Larry (March 14, 2005). "America's Explosive Park" . Discovery Channel. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ March 14, 2005. สืบค้นเมื่อ April 5, 2016 . ↑ Boyden, Jennifer. "Climate Regions of the United States" . Travel Tips . USA Today. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-12-25. สืบค้นเมื่อ December 24, 2014 . ↑ "World Map of Köppen−Geiger Climate Classification" (PDF) . สืบค้นเมื่อ August 19, 2015 .↑ Perkins, Sid (May 11, 2002). "Tornado Alley, USA" . Science News . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ July 1, 2007. สืบค้นเมื่อ September 20, 2006 . ↑ Morin, Nancy. "Vascular Plants of the United States" (PDF) . Plants . National Biological Service. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2013-07-24. สืบค้นเมื่อ October 27, 2008 . ↑ "Global Significance of Selected U.S. Native Plant and Animal Species" . SDI Group. February 9, 2001. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2009-01-18. สืบค้นเมื่อ January 20, 2009 .↑ "Numbers of Insects (Species and Individuals)" . Smithsonian Institution. สืบค้นเมื่อ January 20, 2009 .↑ Lawrence, E.A. (1990). "Symbol of a Nation: The Bald Eagle in American Culture". The Journal of American Culture . 13 (1): 63–69. doi :10.1111/j.1542-734X.1990.1301_63.x . ↑ "National Park Service Announces Addition of Two New Units" (Press release). National Park Service. February 28, 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ October 1, 2006. สืบค้นเมื่อ February 10, 2017 .↑ Lipton, Eric; Krauss, Clifford (August 23, 2012). "Giving Reins to the States Over Drilling" . New York Times. สืบค้นเมื่อ January 18, 2015 . ↑ Gorte, Ross W.; Vincent, Carol Hardy.; Hanson, Laura A.; Marc R., Rosenblum. "Federal Land Ownership: Overview and Data" (PDF) . fas.org . Congressional Research Service. สืบค้นเมื่อ January 18, 2015 . ↑ "Chapter 6: Federal Programs to Promote Resource Use, Extraction, and Development" . doi.gov . U.S. Department of the Interior. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ March 18, 2015. สืบค้นเมื่อ January 19, 2015 .↑ The National Atlas of the United States of America (2013-01-14). "Forest Resources of the United States" . Nationalatlas.gov. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2009-05-07. สืบค้นเมื่อ 2014-01-13 . ↑ "Land Use Changes Involving Forestry in the United States: 1952 to 1997, With Projections to 2050" (PDF) . 2003. สืบค้นเมื่อ 2014-01-13 .↑ Daynes & Sussman, 2010 , pp. 3, 72, 74–76, 78↑ Hays, Samuel P. (2000). A History of Environmental Politics since 1945 .
↑ Rothman, Hal K. (1998).The Greening of a Nation? Environmentalism in the United States since 1945
↑ Turner, James Morton (2012). The Promise of Wilderness
↑ Endangered species Fish and Wildlife Service ISBN 978-1-4289-3997-4 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 .↑ 231.0 231.1 231.2 231.3 "ACS DEMOGRAPHIC AND HOUSING ESTIMATES, 2015 American Community Survey 1-Year Estimates, (V2015)" . www.census.gov . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2020-02-12. สืบค้นเมื่อ October 15, 2016 .↑ 232.0 232.1 "Table 1: Annual Estimates of the Resident Population for Incorporated Places Over 100,000, Ranked by July 1, 2008 Population: April 1, 2000 to July 1, 2008" (PDF) . 2008 Population Estimates . U.S. Census Bureau, Population Division. July 1, 2009. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ December 7, 2009.↑ "Statistical Abstract of the United States" (PDF) . United States Census Bureau . 2005.↑ "Executive Summary: A Population Perspective of the United States" . Population Resource Center. May 2000. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ June 4, 2007. สืบค้นเมื่อ December 20, 2007 .↑ Alesha E. Doan (2007). Opposition and Intimidation:The abortion wars and strategies of political harassment 40 . ↑ "Changing Patterns in U.S. Immigration and Population" . pewtrusts.org .↑ 237.0 237.1 "Modern Immigration Wave Brings 59 Million to U.S. – Pew Research Center" . Pew Research Center's Hispanic Trends Project . September 28, 2015.↑ 238.0 238.1 238.2 "Ancestry 2000" (PDF) . U.S. Census Bureau. June 2004. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ December 4, 2004. สืบค้นเมื่อ December 2, 2016 .↑ "Table 52. Population by Selected Ancestry Group and Region: 2009" (PDF) . U.S. Census Bureau. 2009. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ December 25, 2012. สืบค้นเมื่อ February 11, 2017 .↑ Oleaga, Michael. "Immigration Numbers Update: 13 Million Mexicans Immigrated to US in 2013, But Chinese Migrants Outnumber Other Latin Americans" . Latin Post. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ September 5, 2014. สืบค้นเมื่อ December 28, 2014 . ↑ "Field Listing: Birth Rate" . Central Intelligence Agency . The World Factbook. 2014. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ December 11, 2007. สืบค้นเมื่อ January 21, 2015 .↑ "Births: Preliminary Data for 2010" (PDF) . National Vital Statistics Reports, Volume 60 . National Center for Health Statistics. 2011. สืบค้นเมื่อ August 17, 2012 .↑ "U.S. Legal Permanent Residents: 2012" . Office of Immigration Statistics Annual Flow Report. ↑ "Yearbook of Immigration Statistics: 2011 – Persons Obtaining Legal Permanent Resident Status by Region and Country of Birth: Fiscal Years 2002 to 2011 (Table 3)" . U.S. Dept. of Homeland Security. สืบค้นเมื่อ February 4, 2013 .↑ "Yearbook of Immigration Statistics: 2007 – Persons Obtaining Legal Permanent Resident Status by Region and Country of Birth: Fiscal Years 1998 to 2007 (Table 3)" . U.S. Dept. of Homeland Security. สืบค้นเมื่อ February 4, 2013 .↑ Baker, Bryan; Rytina, Nancy (March 2013). "Estimates of the Unauthorized Immigrant Population Residing in the United States: January 2012" (PDF) . Office of Immigration Statistics . Department of Homeland Security. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2018-08-18. สืบค้นเมื่อ October 21, 2014 . ↑ 247.0 247.1 "It's official: Minority babies are the majority among the nation's infants, but only just" . Pew Research Center ↑ Exner, Rich (July 3, 2012). "Americans under age one now mostly minorities, but not in Ohio: Statistical Snapshot" . The Plain Dealer ↑ "What percentage of the U.S. population is gay, lesbian or bisexual?" . Washington Post. สืบค้นเมื่อ December 28, 2014 .↑ Donaldson James, Susan (April 8, 2011). "Gay Americans Make Up 4 Percent of Population" . ABC News. สืบค้นเมื่อ August 26, 2012 . ↑ "LGBT Percentage Highest in D.C., Lowest in North Dakota" . Gallup. สืบค้นเมื่อ June 14, 2014 .↑ Somashekher, Sandhya (July 15, 2014). "Health survey gives government its first large-scale data on gay, bisexual population" . Washington Post . สืบค้นเมื่อ November 19, 2014 . Sieczkowski, Cavan (July 15, 2014). "Health Survey: About 2 Percent Of Americans Are Gay Or Lesbian" . Huffington Post . สืบค้นเมื่อ November 19, 2014 . Painter, Kim (July 15, 2014). "Just over 2% tell CDC they are gay, lesbian, bisexual" . USA Today . สืบค้นเมื่อ November 19, 2014 . ↑ 253.0 253.1 253.2 Humes, Karen R.; Jones, Nicholas A.; Ramirez, Roberto R. (March 2011). "Overview of Race and Hispanic Origin: 2010" (PDF) . U.S. Census Bureau. สืบค้นเมื่อ March 29, 2011 . {{cite web }}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์ )↑ "B03001. Hispanic or Latino Origin by Specific Origin" . 2007 American Community Survey . U.S. Census Bureau. สืบค้นเมื่อ September 26, 2008 .↑ "2010 Census Data" . U.S. Census Bureau. สืบค้นเมื่อ March 29, 2011 .↑ "Tables 41 and 42—Native and Foreign-Born Populations" (PDF) . Statistical Abstract of the United States 2009 . U.S. Census Bureau. สืบค้นเมื่อ October 11, 2009 .↑ "United States – Urban/Rural and Inside/Outside Metropolitan Area" . U.S. Census Bureau. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ January 17, 2010.↑ 258.0 258.1 "Table 5. Estimates of Population Change for Metropolitan Statistical Areas and Rankings: July 1, 2007 to July 1, 2008" (PDF) . 2008 Population Estimates . U.S. Census Bureau. March 19, 2009. เก็บ (PDF) จากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-12-07. สืบค้นเมื่อ 2014-04-11 .↑ "Raleigh and Austin are Fastest-Growing Metro Areas" . U.S. Census Bureau. March 19, 2009. สืบค้นเมื่อ October 11, 2009 .↑ "Figure A–3. Census Regions, Census Divisions, and Their Constituent States" (PDF) . U.S. Census Bureau. สืบค้นเมื่อ 2007-06-17 .↑ "Annual Estimates of the Population of Metropolitan and Micropolitan Statistical Areas: April 1, 2010 to July 1, 2011" . U.S. Census Bureau. สืบค้นเมื่อ 2012-06-07 .↑ "United States" . Modern Language Association . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2007-12-01. สืบค้นเมื่อ September 2, 2013 .↑ "Language Spoken at Home by the U.S. Population, 2010", American Community Survey, U.S. Census Bureau, in World Almanac and Book of Facts 2012 , p. 615.
↑ "Foreign Language Enrollments in United States Institutions of Higher Learning" (PDF) . MLA. 2002. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ August 8, 2008. สืบค้นเมื่อ October 16, 2006 .↑ Feder, Jody (January 25, 2007). "English as the Official Language of the United States: Legal Background and Analysis of Legislation in the 110th Congress" (PDF) . Ilw.com (Congressional Research Service). สืบค้นเมื่อ June 19, 2007 . ↑ "The Constitution of the State of Hawaii, Article XV, Section 4" . Hawaii Legislative Reference Bureau. November 7, 1978. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2013-07-24. สืบค้นเมื่อ June 19, 2007 .↑ Dicker, Susan J. (2003). Languages in America: A Pluralist View 216 , 220–25. ISBN 1-85359-651-5 ↑ "California Code of Civil Procedure, Section 412.20 (6)" . Legislative Counsel, State of California. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2010-07-22. สืบค้นเมื่อ December 17, 2007 ."California Judicial Council Forms" . Judicial Council, State of California. สืบค้นเมื่อ December 17, 2007 .↑ "Samoan" . UCLA Language Materials Project . UCLA. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2018-09-18. สืบค้นเมื่อ October 4, 2014 .Frederick T.L. Leong; Mark M. Leach (April 15, 2010). Suicide Among Racial and Ethnic Minority Groups: Theory, Research, and Practice ISBN 978-1-135-91680-0 Robert D. Craig (2002). Historical Dictionary of Polynesia ISBN 978-0-8108-4237-3 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . ↑ Nessa Wolfson; Joan Manes (1985). Language of Inequality ISBN 978-3-11-009946-1 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . Lawrence J. Cunningham; Janice J. Beaty (January 2001). A History of Guam ISBN 978-1-57306-047-9 Eur (2002). The Far East and Australasia 2003 ISBN 978-1-85743-133-9 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . ↑ Yaron Matras; Peter Bakker (2003). The Mixed Language Debate: Theoretical and Empirical Advances ISBN 978-3-11-017776-3 in the Northern Marianas, Chamarro, Carolinian ( = the minority language of a group of Carolinian immigrants), and English received the status of co-official languages in 1985 (Rodriguez-Ponga 1995:24–28). ↑ "Translation in Puerto Rico" . Puerto Rico Channel . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2018-10-19. สืบค้นเมื่อ December 29, 2013 .↑ "Foreign Language Enrollments in K–12 Public Schools" (PDF) . American Council on the Teaching of Foreign Languages (ACTFL). February 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2016-04-08. สืบค้นเมื่อ October 17, 2015 .↑ Goldberg, David; Looney, Dennis; Lusin, Natalia (February 2015). "Enrollments in Languages Other Than English in United States Institutions of Higher Education, Fall 2013" (PDF) . Modern Language Association. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2015-04-04. สืบค้นเมื่อ May 20, 2015 . ↑ David Skorton & Glenn Altschuler. "America's Foreign Language Deficit" . Forbes . ↑ "America's Changing Religious Landscape" . Pew Research Center : Religion & Public Life. May 12, 2015.↑ "Religion" . Gallup. June 2013. สืบค้นเมื่อ January 10, 2014 .↑ 278.0 278.1 "Mississippians Go to Church the Most; Vermonters, Least" . Gallup.com. สืบค้นเมื่อ 2014-01-13 .↑ Tri-Faith America: How Catholics and Jews Held Postwar America to Its Protestant Promise by Kevin M. Schultz, p. 9
↑ Obligations of Citizenship and Demands of Faith: Religious Accommodation in Pluralist Democracies by Nancy L. Rosenblum, Princeton University Press, 2000 – 438, p. 156
↑ The Protestant Voice in American Pluralism by Martin E. Marty, chapter 1
↑ "10 facts about religion in America" . pewresearch.org . August 27, 2015. สืบค้นเมื่อ August 27, 2017 .↑ Barnstone, Aliki; Manson, Michael Tomasek; Singley, Carol J. (August 27, 1997). "The Calvinist Roots of the Modern Era" . UPNE. สืบค้นเมื่อ August 27, 2017 – โดยทาง Google Books. ↑ Holmes, David L. (May 1, 2006). "The Faiths of the Founding Fathers" . Oxford University Press, USA. สืบค้นเมื่อ August 27, 2017 – โดยทาง Google Books. ↑ "Calvinism: The Spiritual Foundation of America" . Geopolitica.ru . January 20, 2016. สืบค้นเมื่อ September 18, 2017 .↑ Merica, Dan (June 12, 2012). "Pew Survey: Doubt of God Growing Quickly among Millennials" . CNN. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2021-05-13. สืบค้นเมื่อ June 14, 2012 . ↑ "American Confidence In Organized Religion At All Time Low" . Huffington Post . July 12, 2012. สืบค้นเมื่อ July 14, 2012 .↑ "Religion Among the Millennials" . The Pew Forum on Religion & Public Life. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2010-03-26. สืบค้นเมื่อ August 29, 2012 .↑ " (PDF) . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2014-06-29. สืบค้นเมื่อ 2017-10-15 .↑ "US Protestants no longer a majority – study" . BBC News .↑ "Mormons more likely to marry, have more children than other U.S. religious groups" . Pew Research Center . May 22, 2015.↑ "Church Statistics and Religious Affiliations" . Pew Research. สืบค้นเมื่อ September 23, 2014 .↑ " . Pew Forum on Religion & Public Life. 2012. สืบค้นเมื่อ January 10, 2014 .↑ 294.0 294.1 294.2 294.3 " . Pew Forum on Religion & Public Life. 2012. สืบค้นเมื่อ January 10, 2014 .↑ Barry A. Kosmin; Egon Mayer; Ariela Keysar (December 19, 2001). "American Religious Identification Survey 2001" (PDF) . CUNY Graduate Center. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2015-07-16. สืบค้นเมื่อ September 16, 2011 . ↑ "United States" . สืบค้นเมื่อ May 2, 2013 .↑ Media, Minorities, and Meaning: A Critical Introduction — Page 88, Debra L. Merskin – 2010
↑ "U.S. Religion Map and Religious Populations – U.S. Religious Landscape Study – Pew Forum on Religion & Public Life" . Religions.pewforum.org. สืบค้นเมื่อ February 26, 2014 .↑ Walsh, Margaret (January 2005). The American West. Visions and Revisions ISBN 978-0-521-59671-8 ↑ "Table 55—Marital Status of the Population by Sex, Race, and Hispanic Origin: 1990 to 2007" (PDF) . Statistical Abstract of the United States 2009 . U.S. Census Bureau. สืบค้นเมื่อ October 11, 2009 .↑ "Women's Advances in Education" . Columbia University, Institute for Social and Economic Research and Policy. 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ June 9, 2007. สืบค้นเมื่อ June 6, 2007 .↑ 302.0 302.1 "Births: Final Data for 2013, tables 2, 3" (PDF) . U.S. Department of Health & Human Services. สืบค้นเมื่อ July 23, 2015 .↑ "Trends in Teen Pregnancy and Childbearing" . U.S. Department of Health & Human Services. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2021-12-03. สืบค้นเมื่อ July 23, 2015 .↑ Strauss, Lilo T.; และคณะ (November 24, 2006). "Abortion Surveillance—United States, 2003" . MMWR . Centers for Disease Control, National Center for Chronic Disease Prevention and Health Promotion, Division of Reproductive Health. สืบค้นเมื่อ June 17, 2007 . ↑ "FASTSTATS – Births and Natality" . Centers for Disease Control and Prevention. November 21, 2013. สืบค้นเมื่อ January 13, 2014 .↑ Wetzstein, Cheryl (May 28, 2014). "U.S. fertility plummets to record low" . The Washington Times . สืบค้นเมื่อ August 20, 2014 . ↑ Jardine, Cassandra (October 31, 2007). "Why adoption is so easy in America" . The Daily Telegraph . London. ↑ "Child Adoption: Trends and policies" (PDF) . United Nations Department of Economic and Social Affairs. 2009. สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 .↑ Hagerty, Barbara Bradley (May 27, 2008). "Some Muslims in U.S. Quietly Engage in Polygamy" . National Public Radio : All Things Considered . สืบค้นเมื่อ July 23, 2009 . ↑ Scheb, John M.; Scheb, John M. II (2002). An Introduction to the American Legal System . Florence, KY: Delmar, p. 6. ISBN 0-7668-2759-3 .
↑ Killian, Johnny H. "Constitution of the United States" . The Office of the Secretary of the Senate. สืบค้นเมื่อ February 11, 2012 . ↑ Democracy Index 2016 (PDF) (Report). The Economist Intelligence Unit. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ February 2, 2017. สืบค้นเมื่อ March 5, 2017 .↑ "Corruption Perceptions Index 2016" . Transparency International. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2017-01-25. สืบค้นเมื่อ March 5, 2017 .↑ Mikhail Filippov; Peter C. Ordeshook; Olga Shvetsova (February 9, 2004). Designing Federalism: A Theory of Self-Sustainable Federal Institutions ISBN 978-0-521-01648-3 Barbara Bardes; Mack Shelley; Steffen Schmidt (January 1, 2013). American Government and Politics Today: Essentials 2013–2014 Edition ISBN 1-285-60571-3 ↑ "The Legislative Branch" . United States Diplomatic Mission to Germany. สืบค้นเมื่อ August 20, 2012 .↑ "The Process for impeachment" . ThinkQuest. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2013-04-08. สืบค้นเมื่อ August 20, 2012 .↑ "The Executive Branch" . The White House . สืบค้นเมื่อ February 11, 2017 .↑ Kermit L. Hall; Kevin T. McGuire (September 9, 2005). Institutions of American Democracy: The Judicial Branch ISBN 978-0-19-988374-5 U.S. Citizenship and Immigration Services (March 18, 2013). Learn about the United States: Quick Civics Lessons for the Naturalization Test ISBN 978-0-16-091708-0 Bryon Giddens-White (July 1, 2005). The Supreme Court and the Judicial Branch ISBN 978-1-4034-6608-2 Charles L. Zelden (2007). The Judicial Branch of Federal Government: People, Process, and Politics ISBN 978-1-85109-702-9 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . "Federal Courts" . United States Courts. สืบค้นเมื่อ October 19, 2014 .↑ Bloch, Matt; Ericson, Matthew; Quealy, Kevin (May 30, 2013). "Census 2010: Gains and Losses in Congress" . The New York Times . ↑ Bloch, Matt; Ericson, Matthew; Quealy, Kevin (May 30, 2013). "Census 2010: Gains and Losses in Congress" . The New York Times . ↑ "Statue of Liberty" . World Heritage . UNESCO. สืบค้นเมื่อ October 20, 2011 .↑ "Nebraska (state, United States) : Agriculture" . Britannica Online Encyclopedia . สืบค้นเมื่อ November 11, 2012 .↑ Feldstein, Fabozzi, 2011 , p. 9↑ Schultz, 2009 , pp. 164, 453, 503↑ Map of the U.S. EEZ omits U.S. claimed Serranilla Bank and Bajo Nuevo Bank which are disputed.
↑ US State Department, Common Core Document of the United States of America "Constitutional, political and legal structure" report by the US State Department to the UN (22). December 30, 2011. viewed July 10, 2015.
↑ House of Representatives. History, Art & Archives. Electoral College Fast Facts , viewed August 21, 2015.
↑ House of Representatives. History, Art & Archives, Determining Apportionment and Reapportioning . viewed August 21, 2015.
↑ "Frequently Asked Questions" . U.S. Department of the Interior Indian Affairs. สืบค้นเมื่อ January 16, 2016 .↑ Etheridge, Eric; Deleith, Asger (August 19, 2009). "A Republic or a Democracy?" . New York Times blogs . สืบค้นเมื่อ November 7, 2010 . The US system seems essentially a two-party system. ... ↑ Avaliktos, Neal (January 1, 2004). The Election Process Revisited ISBN 978-1-59454-054-7 ↑ David Mosler; Robert Catley (1998). America and Americans in Australia . สืบค้นเมื่อ April 11, 2016 . ↑ Grigsby, Ellen (2008). Analyzing Politics: An Introduction to Political Science . Cengage Learning. pp. 106–7. ISBN 0-495-50112-3 ↑ Ambrose Akenuwa (July 1, 2015). Is the United States Still the Land of the Free and Home to the Brave? ISBN 978-1-329-26112-9 ↑ "What is the G8?" . University of Toronto. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2020-11-27. สืบค้นเมื่อ February 11, 2012 .↑ Kan, Shirley A. (August 29, 2014). "Taiwan: Major U.S. Arms Sales Since 1990" (PDF) . Federation of American Scientist. สืบค้นเมื่อ October 19, 2014 . "Taiwan's Force Modernization: The American Side" . Defense Industry Daily . September 11, 2014. สืบค้นเมื่อ October 19, 2014 .↑ Dumbrell, John; Schäfer, Axel (2009). America's 'Special Relationships': Foreign and Domestic Aspects of the Politics of Alliance ISBN 9780203872703 ↑ Ek, Carl, and Ian F. Fergusson (September 3, 2010). "Canada–U.S. Relations" (PDF) . Congressional Research Service. สืบค้นเมื่อ August 28, 2011 . {{cite web }}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์ )↑ Vaughn, Bruce (August 8, 2008). "Australia: Background and U.S. Relations" . Congressional Research Service. สืบค้นเมื่อ August 28, 2011 . ↑ Vaughn, Bruce (May 27, 2011). "New Zealand: Background and Bilateral Relations with the United States" (PDF) . Congressional Research Service. สืบค้นเมื่อ August 28, 2011 . ↑ Lum, Thomas (January 3, 2011). "The Republic of the Philippines and U.S. Interests" (PDF) . Congressional Research Service. สืบค้นเมื่อ August 3, 2011 . ↑ Chanlett-Avery, Emma; และคณะ (June 8, 2011). "Japan-U.S. Relations: Issues for Congress" (PDF) . Congressional Research Service. สืบค้นเมื่อ August 28, 2011 . ↑ Manyin, Mark E., Emma Chanlett-Avery, and Mary Beth Nikitin (July 8, 2011). "U.S.–South Korea Relations: Issues for Congress" (PDF) . Congressional Research Service. สืบค้นเมื่อ August 28, 2011 . {{cite web }}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์ )↑ Addis, Casey L. (February 14, 2011). "Israel: Background and U.S. Relations" (PDF) . Congressional Research Service. สืบค้นเมื่อ August 28, 2011 . ↑ Shah, Anup (April 13, 2009). "U.S. and Foreign Aid Assistance" . GlobalIssues.org. สืบค้นเมื่อ October 11, 2009 . ↑ Charles L. Zelden (2007). The Judicial Branch of Federal Government: People, Process, and Politics ISBN 978-1-85109-702-9 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . Loren Yager; Emil Friberg; Leslie Holen (July 2003). Foreign Relations: Migration from Micronesian Nations Has Had Significant Impact on Guam, Hawaii, and the Commonwealth of the Northern Mariana Islands ISBN 978-0-7567-3394-0 ↑ Budget Office, Congressional. "The Long-Term Budget Outlook 2013" (PDF) . cbo.gov . Congress of the United States Congressional Budget Office. p. 10. สืบค้นเมื่อ January 21, 2016 . ↑ Porter, Eduardo (August 14, 2012). "America's Aversion to Taxes" . The New York Times . สืบค้นเมื่อ August 15, 2012 . In 1965, taxes collected by federal, state and municipal governments amounted to 24.7 percent of the nation's output. In 2010, they amounted to 24.8 percent. Excluding Chile and Mexico, the United States raises less tax revenue, as a share of the economy, than every other industrial country. ↑ 349.0 349.1 "CBO Historical Tables-February 2013" . Congressional Budget Office. February 5, 2013. สืบค้นเมื่อ April 23, 2013 .↑ "The Distribution of Household Income and Federal Taxes, 2010" . The US Congressional Budget Office (CBO). December 4, 2013. สืบค้นเมื่อ January 6, 2014 .↑ Lowrey, Annie (January 4, 2013). "Tax Code May Be the Most Progressive Since 1979" . The New York Times . สืบค้นเมื่อ January 6, 2014 . ↑ Prasad, M.; Deng, Y. (April 2, 2009). "Taxation and the worlds of welfare" . Socio-Economic Review . 7 (3): 431–457. doi :10.1093/ser/mwp005 . สืบค้นเมื่อ May 5, 2013 . ↑ 353.0 353.1 353.2 Matthews, Dylan (September 19, 2012). "Other countries don't have a "47%" . The Washington Post . สืบค้นเมื่อ October 29, 2013 . ↑ "How Much Do People Pay in Federal Taxes?" . Peter G. Peterson Foundation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2013-05-02. สืบค้นเมื่อ April 3, 2013 .↑ 355.0 355.1 "The Distribution of Household Income and Federal Taxes, 2008 and 2009" (PDF) . Congressional Budget Office. July 2012. สืบค้นเมื่อ April 3, 2013 .↑ "Table T12-0178 Baseline Distribution of Cash Income and Federal Taxes Under Current Law" (PDF) . The Tax Policy Center. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2013-04-25. สืบค้นเมื่อ October 29, 2013 .↑ Jane Wells (December 11, 2013). "The rich do not pay the most taxes, they pay ALL the taxes" . CNBC . สืบค้นเมื่อ January 14, 2015 . Steve Hargreaves (March 12, 2013). "The rich pay majority of U.S. income taxes" . CNN . สืบค้นเมื่อ January 14, 2015 . "Top 10 Percent of Earners Paid 68 Percent of Federal Income Taxes" . 2014 Federal Budget in Pictures . The Heritage Foundation . 2015. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ January 6, 2015. สืบค้นเมื่อ February 25, 2017 .Stephen Dinan (July 10, 2012). "CBO: The wealthy pay 70 percent of taxes" . Washington Times . สืบค้นเมื่อ January 14, 2015 . "The Tax Man Cometh! But For Whom?" . NPR . April 15, 2012. สืบค้นเมื่อ January 14, 2015 .↑ Wamhoff, Steve (April 7, 2014). "Who Pays Taxes in America in 2014?" (PDF) . Institute on Taxation and Economic Policy. สืบค้นเมื่อ January 17, 2015 . ↑ Agadoni, Laura. "Characteristics of a Regressive Tax" . Houston Chronicle Small Business blog. ↑ "TPC Tax Topics | Payroll Taxes" . Taxpolicycenter.org. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-03-04. สืบค้นเมื่อ January 13, 2014 .↑ "The Design of the Original Social Security Act" . Social Security Online . U.S. Social Security Administration. สืบค้นเมื่อ April 3, 2013 .↑ Blahous, Charles (February 24, 2012). "The Dark Side of the Payroll Tax Cut" . Defining Ideas . Hoover Institution. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ October 16, 2013. สืบค้นเมื่อ April 3, 2013 . ↑ "Is Social SecurityProgressove? CBO" (PDF) .↑ Ohlemacher, Stephen (March 3, 2013). "Tax bills for rich families approach 30-year high" . The Seattle Times . Associated Press. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ October 29, 2014. สืบค้นเมื่อ April 3, 2013 . ↑ "Who will pay what in 2013 taxes?" . The Seattle Times . Associated Press. March 3, 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ October 29, 2014. สืบค้นเมื่อ April 3, 2013 .↑ Tax incidence of corporate tax in the United States:
Harris, Benjamin H. (November 2009). "Corporate Tax Incidence and Its Implications for Progressivity" (PDF) . Tax Policy Center. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2013-10-12. สืบค้นเมื่อ October 9, 2013 . Gentry, William M. (ธันวาคม 2007). "A Review of the Evidence on the Incidence of the Corporate Income Tax" (PDF) . OTA Paper 101 . Office of Tax Analysis, U.S. Department of the Treasury. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ พฤศจิกายน 1, 2013. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 9, 2013 . Fullerton, Don; Metcalf, Gilbert E. (2002). "Tax Incidence". ใน A.J. Auerbach and M. Feldstein (บ.ก.). Handbook of Public Economics . สืบค้นเมื่อ October 9, 2013 . Musgrave, R.A.; Carroll, J.J.; Cook, L.D.; Frane, L. (March 1951). "Distribution of Tax Payments by Income Groups: A Case Study for 1948" (PDF) . National Tax Journal . 4 (1): 1–53. สืบค้นเมื่อ October 9, 2013 . ↑ Malm, Elizabeth (February 20, 2013). "Comments on Who Pays? A Distributional Analysis of the Tax Systems in All 50 States" . Tax Foundation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2013-02-24. สืบค้นเมื่อ April 3, 2013 . ↑ "IMF, United States General government gross debt" . Imf.org. September 14, 2006. สืบค้นเมื่อ August 5, 2014 .↑ Lopez, Luciana (January 28, 2013). "Fitch backs away from downgrade of U.S. credit rating" . Reuters . สืบค้นเมื่อ March 26, 2013 . ↑ "The Air Force in Facts and Figures (Armed Forces Manpower Trends, End Strength in Thousands)" (PDF) . Air Force Magazine . May 2009. สืบค้นเมื่อ October 9, 2009 .↑ "What does Selective Service provide for America?" . Selective Service System. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ September 15, 2012. สืบค้นเมื่อ February 11, 2012 .↑ "Base Structure Report, Fiscal Year 2008 Baseline" (PDF) . Department of Defense. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ February 28, 2010. สืบค้นเมื่อ October 9, 2009 .↑ "Active Duty Military Personnel Strengths by Regional Area and by Country (309A)" (PDF) . Department of Defense. March 31, 2010. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ July 24, 2013. สืบค้นเมื่อ October 7, 2010 .↑ "The 15 Countries with the Highest Military Expenditure in 2011" . Stockholm International Peace Research Institute. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2010-03-28. สืบค้นเมื่อ February 4, 2013 .↑ "Compare" . CIA World Factbook . RealClearWorld. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2012-12-20. สืบค้นเมื่อ February 4, 2013 .↑ "Fiscal Year 2013 Historical Tables" (PDF) . Budget of the U.S. Government . White House OMB. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2012-04-17. สืบค้นเมื่อ November 24, 2012 .↑ "Fiscal Year 2012 Budget Request Overview" (PDF) . Department of Defense. February 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2011-03-04. สืบค้นเมื่อ July 25, 2011 .↑ Basu, Moni (December 18, 2011). "Deadly Iraq War Ends with Exit of Last U.S. Troops" . CNN. สืบค้นเมื่อ February 5, 2012 . ↑ "Operation Iraqi Freedom" . Iraq Coalition Casualty Count. February 5, 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2011-03-21. สืบค้นเมื่อ February 5, 2012 .↑ Cherian, John (April 7, 2012). "Turning Point" . Frontline The Hindu Group . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2013-03-23. สืบค้นเมื่อ December 2, 2012 . There are currently 90,000 U.S. troops deployed in the country. ↑ "Department of Defence Defence Casualty Analysis System" . Department of Defense. November 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2013-11-26. สืบค้นเมื่อ November 11, 2013 .↑ "Local Police Departments, 2003" (PDF) . U.S. Dept. of Justice, Bureau of Justice Statistics. May 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2011-07-16. สืบค้นเมื่อ December 7, 2011 .↑ "U.S. Federal LAw Enforcement Agencies, Who Governs & What They Do" . chiff.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-02-10. สืบค้นเมื่อ August 21, 2012 .↑ "Plea Bargains" . Findlaw . สืบค้นเมื่อ January 6, 2015 ."Interview with Judge Michael McSpadden" . PBS. December 16, 2003.↑ Beckett, Lois; Aufrichtig, Aliza; Davis, Kenan (September 26, 2016). "Murders up 10.8% in biggest percentage increase since 1971, FBI data shows" . The Guardian (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). ISSN 0261-3077 . สืบค้นเมื่อ December 22, 2016 . ↑ "Murders Rose At Their Fastest Pace In A Quarter-Century Last Year" . FiveThirtyEight . September 26, 2016.↑ Beckett, Lois; Chalabi, Mona (September 25, 2017). "US murder rate rose in 2016 – but experts question claims of long-term trend" . The Guardian . สืบค้นเมื่อ September 25, 2017 . ↑ Kaste, Martin (March 30, 2015). "Open Cases: Why One-Third Of Murders In America Go Unresolved" . NPR . สืบค้นเมื่อ May 8, 2017 . ↑ "Uniform Crime Reporting Statistics" . U.S Department of Justice Federal Bureau of Investigation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2013-07-03. สืบค้นเมื่อ November 16, 2013 ."Crime in the United States, 2011" . FBI ' (Uniform Crime Statistics—Murder) '. สืบค้นเมื่อ January 23, 2013 ."UNODC Homicide Statistics" . United Nations Office on Drugs and Crime (UNODC). สืบค้นเมื่อ January 23, 2013 .↑ "Eighth United Nations Survey of Crime Trends and Operations of Criminal Justice Systems (2001–2002)" (PDF) . United Nations Office on Drugs and Crime (UNODC). March 31, 2005. สืบค้นเมื่อ May 18, 2008 .↑ Grinshteyn, Erin; Hemenway, David (March 2016). (15) 01030-X/fulltext "Violent Death Rates: The US Compared with Other High-income OECD Countries, 2010" . The American Journal of Medicine 129 (3): 226–273. doi :10.1016/j.amjmed.2015.10.025 . สืบค้นเมื่อ June 18, 2017 . ↑ Alexia Cooper; Erica L. Smith (November 2011). "Homicide Trends in the United States, 1980–2008" (PDF) . U.S. Department of Justice. pp. 3, 12. สืบค้นเมื่อ November 14, 2015 . ↑ Fuchs, Erin (October 1, 2013). "Why Louisiana Is The Murder Capital of America" . Business Insider . ↑ Agren, David (October 19, 2014). "Mexico crime belies government claims of progress" . Florida Today – USA Today . Melbourne, Florida. pp. 4B. สืบค้นเมื่อ October 19, 2014 . ↑ Simpson, Ian (May 2, 2013). "Maryland becomes latest U.S. state to abolish death penalty" . Yahoo! News Reuters . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-06-24. สืบค้นเมื่อ July 4, 2013 . ↑ "Searchable Execution Database" . Death Penalty Information Center . สืบค้นเมื่อ October 10, 2012 .↑ "Death Sentences and Executions 2015" . Amnesty International USA. 2015. สืบค้นเมื่อ June 3, 2017 .↑ Schmidt, Steffen W.; Shelley, Mack C.; Bardes, Barbara A. (2008). American Government & Politics Today ISBN 978-0-495-50228-9 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . Walmsley, Roy (2005). "World Prison Population List" (PDF) . King's College London, International Centre for Prison Studies. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ June 28, 2007. "Prison Brief for United States of America" . King's College London, International Centre for Prison Studies. June 21, 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ August 4, 2007.National Research Council . The Growth of Incarceration in the United States: Exploring Causes and Consequences .The National Academies Press , 2014. Retrieved May 10, 2014.Nation Behind Bars: A Human Rights Solution . Human Rights Watch ↑ Barkan, Steven E.; Bryjak, George J. (2011). Fundamentals of Criminal Justice: A Sociological View ISBN 978-1-4496-5439-9 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . ↑ Glaze, Lauren E.; Herberman, Erinn J. (December 2013). "Correctional Populations in the United States, 2012" (PDF) . ↑ Iadicola, Peter; Shupe, Anson (October 26, 2012). Violence, Inequality, and Human Freedom ISBN 978-1-4422-0949-7 ↑ Emma Brown and Danielle Douglas-Gabriel (July 7, 2016). Since 1980, spending on prisons has grown three times as much as spending on public education . The Washington Post .
↑ "Prisoners in 2013" (PDF) . Bureau of Justice Statistics .↑ "United States of America – International Centre for Prison Studies" . International Centre for Prison Studies ↑ Clear, Todd R.; Cole, George F.; Reisig, Michael Dean (2008). American Corrections ISBN 978-0-495-55323-6 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . ↑ "Federal Bureau of Prisons: Statistics" . Federal Bureau of Prisons . สืบค้นเมื่อ March 4, 2015 .↑ Moore, ADRIAN T. "PRIVATE PRISONS: Quality Corrections at a Lower Cost" (PDF) . Reason.org . Reason Foundation. สืบค้นเมื่อ April 29, 2015 . Benefield, Nathan (October 24, 2007). "Private Prisons Increase Capacity, Save Money, Improve Service" . Commonwealth Foundation.org . Commonwealth Foundation. สืบค้นเมื่อ April 29, 2015 . William G. Archambeault; Donald R. Deis, Jr. (1997–1998). "Cost Effectiveness Comparisons of Private Versus Public Prisons in Louisiana: A Comprehensive Analysis of Allen, Avoyelles, and Winn Correctional Centers" (PDF) . Journal of the Oklahoma Criminal Justice Research Consortium . 4 . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2016-06-10. สืบค้นเมื่อ April 29, 2015 . Volokh, Alexander (May 1, 2002). "A Tale of Two Systems: Cost, Quality, and Accountability in Private Prisons" . Harvard Law Review . 115 : 1868. สืบค้นเมื่อ April 29, 2015 . ↑ Selman, Donna and Paul Leighton (2010). Punishment for Sale: Private Prisons, Big Business, and the Incarceration Binge .p. xi . ISBN 1-4422-0173-8 .Harcourt, Bernard (2012). The Illusion of Free Markets: Punishment and the Myth of Natural Order 235 & 236 . ISBN 0-674-06616-2 John L. Campbell (2010). "Neoliberalism's penal and debtor states" . Theoretical Criminology . 14 (1): 59–73. doi :10.1177/1362480609352783 . Private federal prisons – less safe, less secure . The Washington Post. Retrieved August 13, 2016.Caught: The Prison State and the Lockdown of American Politics .p. 70 ISBN 0-691-16405-3 .Study finds private prisons keep inmates longer, without reducing future crime . University of Wisconsin–Madison News. Retrieved June 11, 2015.
↑ Chang, Cindy (May 29, 2012). "Louisiana is the world's prison capital" . The Times-Picayune . สืบค้นเมื่อ April 4, 2013 . ↑ Mears, Daniel P. (2010). American Criminal Justice Policy: An Evaluation Approach to Increasing Accountability and Effectiveness ISBN 978-0-521-76246-5 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . ↑ 411.0 411.1 "GDP Estimates" . Bureau of Economic Analysis . Bureau of Economic Analysis. สืบค้นเมื่อ October 3, 2016 .↑ "GDP Estimates 2012–2015" . Bureau of Economic Analysis . Bureau of Economic Analysis. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2016-10-02. สืบค้นเมื่อ October 3, 2016 .↑ "CONSUMER PRICE INDEX – AUGUST 2016" (PDF) . Bureau of Labor Statistics. August 2016. สืบค้นเมื่อ October 3, 2016 .↑ "Labor Force Statistics from the Current Population Survey" . Bureau of Labor Statistics. August 2016. สืบค้นเมื่อ October 3, 2016 .↑ "Employment Situation Summary" . Bureau of Labor Statistics . Bureau of Labor Statistics. สืบค้นเมื่อ October 3, 2016 .↑ "Labor Force Statistics from the Current Population Survey" . Bureau of Labor Statistics . United States Department of Labor. August 2016. สืบค้นเมื่อ October 3, 2016 .↑ "Treasury Direct" . Treasury Direct. November 9, 2016. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2018-08-18. สืบค้นเมื่อ November 9, 2016 .↑ "Federal Reserve Statistical Release" (PDF) . Federal Reserve . Federal Reserve. 2015. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2017-11-01. สืบค้นเมื่อ October 3, 2016 .↑ The United States of America ↑ Wright, Gavin; Czelusta, Jesse (2007). "Resource-Based Growth Past and Present", in Natural Resources: Neither Curse Nor Destiny , ed. Daniel Lederman and William Maloney. World Bank. p. 185. ISBN 0-8213-6545-2 .
↑ 421.0 421.1 "World Economic Outlook Database: United States" . International Monetary Fund. October 2014. สืบค้นเมื่อ November 2, 2014 .↑ "European Union GDP" . International Monetary Fund . International Monetary Fund. April 2014. สืบค้นเมื่อ June 14, 2014 .↑ 423.0 423.1 Hagopian, Kip; Ohanian, Lee (August 1, 2012). "The Mismeasure of Inequality" . Policy Review . Hoover Institution Stanford University. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-05-12. สืบค้นเมื่อ August 22, 2013 . ↑ International Monetary Fund (October 2016). "List of South American countries by GDP per capita" . World Economic Outlook . International Monetary Fund. สืบค้นเมื่อ September 25, 2017 . ↑ International Monetary Fund (October 2016). "List of North American countries by GDP per capita" . World Economic Outlook . International Monetary Fund. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-09-24. สืบค้นเมื่อ February 22, 2017 . ↑ "Currency Composition of Official Foreign Exchange Reserves" (PDF) . International Monetary Fund. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ October 7, 2014. สืบค้นเมื่อ April 9, 2012 .↑ 427.0 427.1 "Trade Statistics" . Greyhill Advisors. สืบค้นเมื่อ October 6, 2011 .↑ "Top Ten Countries with which the U.S. Trades" . U.S. Census Bureau. August 2009. สืบค้นเมื่อ October 12, 2009 .↑ "Major Foreign Holders of Treasury Securities" . treasury.gov . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ October 17, 2015. สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 .↑ "Who Holds Our Debt?" .↑ "The TRUTH About Who Really Owns All of America's Debt" .↑ "This surprising chart shows which countries own the most U.S. debt" .↑ "National debt: Whom does the US owe?" .↑ "GDP by Industry" . Greyhill Advisors. สืบค้นเมื่อ October 13, 2011 .↑ "Table B-1. Employees on nonfarm payrolls by industry sector and selected industry detail [In thousands]" . bls.gov .↑ 436.0 436.1 "USA Economy in Brief" . U.S. Dept. of State, International Information Programs. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ March 12, 2008.↑ "Table 724—Number of Tax Returns, Receipts, and Net Income by Type of Business and Industry: 2005" . U.S. Census Bureau. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (XLS) เมื่อ February 9, 2012. สืบค้นเมื่อ October 12, 2009 .↑ "Sony, LG, Wal-Mart among Most Extendible Brands" . Cheskin. June 6, 2005. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ March 25, 2006. สืบค้นเมื่อ June 19, 2007 .↑ "Table 964—Gross Domestic Product in Current and Real (2000) Dollars by Industry: 2006" . U.S. Census Bureau. May 2008. สืบค้นเมื่อ October 12, 2009 .↑ "U.S. surges past Saudis to become world's top oil supplier -PIRA" . Reuters . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2015-10-04. สืบค้นเมื่อ 2017-10-15 .↑ "Corn" . U.S. Grains Council. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ January 12, 2008. สืบค้นเมื่อ March 13, 2008 .↑ "Soybean Demand Continues to Drive Production" . Worldwatch Institute. November 6, 2007. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2008-03-16. สืบค้นเมื่อ March 13, 2008 .↑ "ISAAA Brief 39-2008: Executive Summary—Global Status of Commercialized Biotech/GM Crops: 2008" (PDF) . International Service for the Acquisition of Agri-Biotech Applications. p. 15. สืบค้นเมื่อ July 16, 2010 .↑ "Personal Consumption Expenditures (PCE)/Gross Domestic Product (GDP)" FRED Graph , Federal Reserve Bank of St. Louis↑ Fuller, Thomas (June 15, 2005). "In the East, many EU work rules don't apply" . International Herald Tribune . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ June 16, 2005. ↑ "Doing Business in the United States" . World Bank. 2006. สืบค้นเมื่อ June 28, 2007 .↑ Isabelle Joumard; Mauro Pisu; Debbie Bloch (2012). "Tackling income inequality The role of taxes and transfers" (PDF) . OECD. สืบค้นเมื่อ May 21, 2015 . ↑ Ray, Rebecca; Sanes, Milla; Schmitt, John (May 2013). No-Vacation Nation Revisited . Center for Economic and Policy Research .
↑ Bernard. Tara Siegel (February 22, 2013). "In Paid Family Leave, U.S. Trails Most of the Globe" . The New York Times
↑ 450.0 450.1 Vasel, Kathryn. "Who doesn't get paid sick leave?" . CNN . ↑ "Total Economy Database, Summary Statistics, 1995–2010" . Total Economy Database . The Conference Board. September 2010. สืบค้นเมื่อ September 20, 2009 .↑ "Chart Book: The Legacy of the Great Recession — Center on Budget and Policy Priorities" . Cbpp.org. March 12, 2013. สืบค้นเมื่อ March 27, 2013 .↑ "World's Top 5 arms exporters" . United Press International . สืบค้นเมื่อ March 18, 2015 .↑ "China becomes the world's third largest arms exporter" . BBC News . March 15, 2015. สืบค้นเมื่อ March 18, 2015 .Shankar, Sneha (March 17, 2015). "US Remains World's Largest Exporter of Arms While India Leaps Ahead To Become Largest Importer: Study" . International Business Times . สืบค้นเมื่อ March 18, 2015 . ↑ "Household Income" . Society at a Glance 2014: OECD Social Indicators . OECD Publishing. March 18, 2014. doi :10.1787/soc_glance-2014-en . สืบค้นเมื่อ May 29, 2014 .↑ Organisation for Economic Co-operation and Development . "Income" . OECD Better Life Index . สืบค้นเมื่อ May 26, 2017 . In the United States, the average household net adjusted disposable income per capita is USD 41 071 a year, much higher than the OECD average of USD 29 016 and the highest figure in the OECD. ↑ "OECD Better Life Index" . OECD. สืบค้นเมื่อ November 25, 2012 .↑ Long, Heather (September 12, 2017). "U.S. middle-class incomes reached highest-ever level in 2016, Census Bureau says" . สืบค้นเมื่อ September 18, 2017 – โดยทาง www.WashingtonPost.com. ↑ Sherman, Erik. "America is the richest, and most unequal, country" . Fortune . สืบค้นเมื่อ August 30, 2016 . ↑ McCarthy, Niall. "The Countries With The Most Millionaires" . Statista . สืบค้นเมื่อ August 30, 2016 . ↑ "Global Food Security Index" . London: The Economist Intelligence Unit. March 5, 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2012-07-12. สืบค้นเมื่อ April 8, 2013 .↑ Rector, Robert; Sheffield, Rachel (September 13, 2011). "Understanding Poverty in the United States: Surprising Facts About America's Poor" . Heritage Foundation. สืบค้นเมื่อ April 8, 2013 . ↑ "Human Development Report 2014" (PDF) . United Nations Development Programme. p. 168. สืบค้นเมื่อ July 26, 2014 .↑ Long, Heather (September 12, 2017). "U.S. middle-class incomes reached highest-ever level in 2016, Census Bureau says" . สืบค้นเมื่อ September 18, 2017 – โดยทาง www.WashingtonPost.com. ↑ Mishel, Lawrence (April 26, 2012). The wedges between productivity and median compensation growth . Economic Policy Institute .
↑ Anderson, Richard G. (2007). "How Well Do Wages Follow Productivity Growth?" (PDF) . St. Louis Federal Reserve. สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . ↑ Alvaredo, Facundo; Atkinson, Anthony B. ; Piketty, Thomas ; Saez, Emmanuel (2013). "The Top 1 Percent in International and Historical Perspective" . Journal of Economic Perspectives. Retrieved August 16, 2013.
↑ Smeeding, T.M. (2005). "Public Policy: Economic Inequality and Poverty: The United States in Comparative Perspective". Social Science Quarterly . 86 : 955–983. doi :10.1111/j.0038-4941.2005.00331.x . Tcherneva, Pavlina R. (April 2015). "When a rising tide sinks most boats: trends in US income inequality" (PDF) . levyinstitute.org . Levy Economics Institute of Bard College. สืบค้นเมื่อ April 10, 2015 . Saez, E. (October 2007). "Table A1: Top Fractiles Income Shares (Excluding Capital Gains) in the U.S., 1913–2005" . UC Berkeley. สืบค้นเมื่อ July 24, 2008 . "Field Listing—Distribution of Family Income—Gini Index" . The World Factbook . CIA. June 14, 2007. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2007-06-13. สืบค้นเมื่อ June 17, 2007 .Focus on Top Incomes and Taxation in OECD Countries: Was the crisis a game changer? OECD ↑ Saez, Emmanuel (June 30, 2016). "Striking it Richer: The Evolution of Top Incomes in the United States" . University of California, Berkeley .↑ Weston, Liz (May 10, 2016). "Americans Are Pissed – This Chart Might Explain Why" . nerdwallet.com . ↑ Piketty, Thomas (2014). Capital in the Twenty-First Century Belknap Press . ISBN 0-674-43000-X p. 257↑ Altman, Roger C. "The Great Crash, 2008" . Foreign Affairs . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ December 23, 2008. สืบค้นเมื่อ February 27, 2009 . ↑ "Americans' wealth drops $1.3 trillion ". CNN Money. June 11, 2009.
↑ "Households and Nonprofit Organizations; Net Worth, Level" . stlouisfed.org . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 .↑ "Household Debt and Credit Report" . Federal Reserve Bank of New York . สืบค้นเมื่อ June 26, 2015 .↑ "U.S. household wealth falls $11.2 trillion in 2008" . Reuters . สืบค้นเมื่อ October 4, 2014 .↑ "The 2014 Annual Homeless Assessment Report (AHAR) to Congress" (PDF) . The U.S. Department of Housing and Urban Development. 2014. สืบค้นเมื่อ August 6, 2015 .↑ "Household Food Security in the United States in 2011" (PDF) . USDA. September 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ October 7, 2012. สืบค้นเมื่อ April 8, 2013 .↑ New Census Bureau Statistics Show How Young Adults Today Compare With Previous Generations in Neighborhoods Nationwide . United States Census Bureau , December 4, 2014.↑ "Interstate FAQ (Question #3)" . Federal Highway Administration. 2006. สืบค้นเมื่อ March 4, 2009 .↑ "Public Road and Street Mileage in the United States by Type of Surface" . United States Department of Transportation . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2015-01-02. สืบค้นเมื่อ January 13, 2015 .↑ "China Expressway System to Exceed US Interstates". New Geography (Grand Forks, ND). January 22, 2011. Retrieved September 16, 2011.
↑ "China overtakes US in car sales". The Guardian (London). January 8, 2010. Retrieved July 10, 2011.
↑ "Motor vehicles statistics – countries compared worldwide". NationMaster. Retrieved July 10, 2011.
↑ "Household, Individual, and Vehicle Characteristics". 2001 National Household Travel Survey. U.S. Dept. of Transportation, Bureau of Transportation Statistics. Retrieved August 15, 2007.
↑ "Daily Passenger Travel". 2001 National Household Travel Survey. U.S. Dept. of Transportation, Bureau of Transportation Statistics. Retrieved August 15, 2007.
↑ Renne, John L.; Wells, Jan S. (2003). "Emerging European-Style Planning in the United States: Transit-Oriented Development". Rutgers University. p. 2. Retrieved June 11, 2007.
↑ "NatGeo surveys countries' transit use: guess who comes in last". Switchboard.nrdc.org. May 18, 2009. Retrieved July 10, 2011.
↑ "Intercity Passenger Rail: National Policy and Strategies Needed to Maximize Public Benefits from Federal Expenditures" . U.S. Government Accountability Office. November 13, 2006. สืบค้นเมื่อ June 20, 2007 .↑ "The Economist Explains: Why Americans Don't Ride Trains" . The Economist . August 29, 2013. สืบค้นเมื่อ May 12, 2015 .↑ "Amtrak Ridership Records" . Amtrak. June 8, 2011. สืบค้นเมื่อ February 29, 2012 .↑ McGill, Tracy (January 1, 2011). "3 Reasons Light Rail Is an Efficient Transportation Option for U.S. Cities" . MetaEfficient . สืบค้นเมื่อ June 14, 2013 . ↑ McKenzie, Brian (May 2014). "Modes Less Traveled—Bicycling and Walking to Work in the United States: 2008–2012" (PDF) . U.S. Census Bureau. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ May 13, 2014. ↑ "Privatization" . downsizinggovernment.org . Cato Institute . สืบค้นเมื่อ December 27, 2014 .↑ "Scheduled Passengers Carried" . International Air Transport Association (IATA). 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ January 2, 2015. สืบค้นเมื่อ February 17, 2012 .↑ "Preliminary World Airport Traffic and Rankings 2013 – High Growth Dubai Moves Up to 7th Busiest Airport – Mar 31, 2014" . Airports Council International. March 31, 2014. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ April 1, 2014. สืบค้นเมื่อ May 17, 2014 .↑ IEA Key World Energy Statistics Statistics 2013 เก็บถาวร 2014-09-02 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , 2012 เก็บถาวร 2013-03-09 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , 2011 เก็บถาวร 2011-10-27 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , 2010 เก็บถาวร 2010-10-11 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , 2009 เก็บถาวร 2013-10-07 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , 2006 เก็บถาวร 2009-10-12 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน IEA October, crude oil p.11, coal p. 13 gas p. 15
↑ "Diagram 1: Energy Flow, 2007" (PDF) . EIA Annual Energy Review . U.S. Dept. of Energy, Energy Information Administration. 2007. สืบค้นเมื่อ June 25, 2008 .↑ "Country Comparison: Refined Petroleum Products — Consumption" . The World Factbook . Central Intelligence Agency. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2017-12-03. สืบค้นเมื่อ May 18, 2014 .↑ "BP Statistical Review of World Energy" (XLS). British Petroleum. June 2007. Retrieved February 22, 2010.
↑ Ames, Paul (May 30, 2013). "Could fracking make the Persian Gulf irrelevant?". Salon. Retrieved May 30, 2012. "Since November, the United States has replaced Saudi Arabia as the world's biggest producer of crude oil. It had already overtaken Russia as the leading producer of natural gas."
↑ "Atomic Renaissance" . The Economist . London. September 6, 2007. สืบค้นเมื่อ September 6, 2007 .↑ American Metropolitan Water Association (December 2007). "Implications of Climate Change for Urban Water Utilities – Main Report" (PDF) . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2018-08-18. สืบค้นเมื่อ February 26, 2009 . ↑ National Academies' Water Information Center. "Drinking Water Basics" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ September 17, 2008. สืบค้นเมื่อ February 26, 2009 . ↑ U.S. Environmental Protection Agency (2003). "Water on Tap: What You Need to Know" (PDF) . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ February 23, 2009. สืบค้นเมื่อ February 23, 2009 .↑ McLendon, Russell. "How polluted is U.S. drinking water?" . Mother Nature Network . สืบค้นเมื่อ October 20, 2015 . ↑ "Ages for Compulsory School Attendance ..." U.S. Dept. of Education, National Center for Education Statistics. สืบค้นเมื่อ June 10, 2007 .↑ "Statistics About Non-Public Education in the United States" . U.S. Dept. of Education, Office of Non-Public Education. สืบค้นเมื่อ June 5, 2007 .↑ 509.0 509.1 AP (June 25, 2013). "U.S. education spending tops global list, study shows" . CBS. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2013-07-26. สืบค้นเมื่อ October 5, 2013 . ↑ Rosenstone, Steven J. (December 17, 2009). "Public Education for the Common Good" . University of Minnesota. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ August 1, 2014. สืบค้นเมื่อ March 6, 2009 . ↑ "QS World University Rankings" . Topuniversities. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ July 17, 2011. สืบค้นเมื่อ July 10, 2011 .↑ "Top 200 – The Times Higher Education World University Rankings 2010–2011" . Times Higher Education. สืบค้นเมื่อ July 10, 2011 .↑ "Academic Ranking of World Universities 2014" . Shanghai Ranking Consultancy. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ January 19, 2015. สืบค้นเมื่อ May 29, 2015 .↑ "Educational Attainment in the United States: 2003" (PDF) . U.S. Census Bureau. สืบค้นเมื่อ August 1, 2006 .↑ For more detail on U.S. literacy, see A First Look at the Literacy of America's Adults in the 21st century , U.S. Department of Education (2003).
↑ "Human Development Indicators" (PDF) . United Nations Development Programme, Human Development Reports. 2005. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ June 20, 2007. สืบค้นเมื่อ January 14, 2008 .↑ "Education at a Glance 2013" (PDF) . OECD. สืบค้นเมื่อ October 5, 2013 .↑ Student Loan Debt Exceeds One Trillion Dollars . NPR ↑ Hounshell, David A. (1984), From the American System to Mass Production, 1800-1932: The Development of Manufacturing Technology in the United States , Baltimore, Maryland: Johns Hopkins University Press, ISBN 978-0-8018-2975-8 LCCN 83016269 ↑ "Thomas Edison's Most Famous Inventions" . Thomas A Edison Innovation Foundation . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2016-03-16. สืบค้นเมื่อ January 21, 2015 .↑ Benedetti, François (December 17, 2003). "100 Years Ago, the Dream of Icarus Became Reality" . Fédération Aéronautique Internationale (FAI). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ September 12, 2007. สืบค้นเมื่อ August 15, 2007 . ↑ Fraser, Gordon (2012). The Quantum Exodus: Jewish Fugitives, the Atomic Bomb, and the Holocaust ISBN 978-0-19-959215-9 ↑ 10 Little Americans ISBN 9780615140520 . สืบค้นเมื่อ September 15, 2014 .↑ "NASA's Apollo technology has changed the history" . Sharon Gaudin. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-12-13. สืบค้นเมื่อ September 15, 2014 .↑ Goodheart, Adam (July 2, 2006). "Celebrating July 2: 10 Days That Changed History" . The New York Times ↑ Silicon Valley: 110 Year Renaissance, McLaughlin, Weimers, Winslow 2008.
↑ Robert W. Price (2004). Roadmap to Entrepreneurial Success ISBN 978-0-8144-7190-6 ↑ Sawyer, Robert Keith (2012). Explaining Creativity: The Science of Human Innovation ISBN 978-0-19-973757-4 ↑ Bennett, W. Lance; Segerberg, Alexandra (September 2011). "Digital Media and the Personalization of Collective Action". Information, Communication & Society . 14 (6): 770–799. doi :10.1080/1369118X.2011.579141 . ↑ "Computer and Internet Use Main" (PDF) . U.S. Dept. of Commerce, Census Bureau. สืบค้นเมื่อ July 22, 2015 .↑ "Cell phone ownership hits 91% of adults" . Pew Research Center. May 19, 2013. สืบค้นเมื่อ July 22, 2015 .↑ "Research and Development (R&D) Expenditures by Source and Objective: 1970 to 2004" . U.S. Census Bureau. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ February 10, 2012. สืบค้นเมื่อ June 19, 2007 .↑ MacLeod, Donald (March 21, 2006). "Britain Second in World Research Rankings" . The Guardian . London. สืบค้นเมื่อ May 14, 2006 . ↑ "WHO Life expectancy data by country" . WHO. 2012. สืบค้นเมื่อ June 1, 2013 .↑ "Country Comparison: Life Expectancy at Birth" . The World Factbook . CIA. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2018-12-26. สืบค้นเมื่อ October 25, 2011 .↑ 536.0 536.1 Murray, Christopher J.L. (กรกฎาคม 10, 2013). "The State of US Health, 1990–2010: Burden of Diseases, Injuries, and Risk Factors" (PDF) . Journal of the American Medical Association . 310 (6): 591–608. doi :10.1001/jama.2013.13805 . PMC 5436627 PMID 23842577 . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ July 25, 2013. ↑ "Country Comparison: Infant Mortality Rate" . The World Factbook . Central Intelligence Agency. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ April 11, 2014. สืบค้นเมื่อ May 17, 2014 .↑ MacAskill, Ewen (August 13, 2007). "US Tumbles Down the World Ratings List for Life Expectancy" . The Guardian . London. สืบค้นเมื่อ August 15, 2007 . ↑ "Mexico Obesity Rate Surpasses The United States', Making It Fattest Country in the Americas" . Huffington Post .↑ Schlosser, Eric (2002). Fast Food Nation 240 . ISBN 0-06-093845-5 ↑ "Prevalence of Overweight and Obesity Among Adults: United States, 2003–2004" . Centers for Disease Control and Prevention, National Center for Health Statistics. สืบค้นเมื่อ June 5, 2007 .↑ "Fast Food, Central Nervous System Insulin Resistance, and Obesity" . Arteriosclerosis, Thrombosis, and Vascular Biology . สืบค้นเมื่อ June 17, 2007 .↑ "About Teen Pregnancy" . Center for Disease Control. สืบค้นเมื่อ January 24, 2015 .↑ Whitman, Glen; Raad, Raymond. "Bending the Productivity Curve: Why America Leads the World in Medical Innovation" . The Cato Institute. สืบค้นเมื่อ October 9, 2012 . ↑ Cowen, Tyler (October 5, 2006). "Poor U.S. Scores in Health Care Don't Measure Nobels and Innovation" . The New York Times . สืบค้นเมื่อ October 9, 2012 . ↑ "The U.S. Healthcare System: The Best in the World or Just the Most Expensive?" (PDF) . University of Maine. 2001. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ March 9, 2007. สืบค้นเมื่อ November 29, 2006 .↑ "In U.S., Uninsured Rate Holds at 13.4%" . Gallup .↑ Abelson, Reed (June 10, 2008). "Ranks of Underinsured Are Rising, Study Finds" . The New York Times . สืบค้นเมื่อ October 25, 2008 . ↑ Blewett, Lynn A.; และคณะ (December 2006). "How Much Health Insurance Is Enough? Revisiting the Concept of Underinsurance". Medical Care Research and Review . 63 (6): 663–700. doi :10.1177/1077558706293634 . ISSN 1077-5587 . PMID 17099121 . ↑ Fahrenthold, David A. (April 5, 2006). "Mass. Bill Requires Health Coverage" . The Washington Post . สืบค้นเมื่อ June 19, 2007 . ↑ "Health Care Law 54% Favor Repeal of Health Care Law" . Rasmussen Reports. สืบค้นเมื่อ October 13, 2012 .↑ "Debate on ObamaCare to intensify in the wake of landmark Supreme Court ruling" . Fox News . June 29, 2012. สืบค้นเมื่อ October 14, 2012 .↑ 553.0 553.1 553.2 Adams, J.Q., and Pearlie Strother-Adams (2001). Dealing with Diversity . Chicago: Kendall/Hunt. ISBN 0-7872-8145-X .
↑ Thompson, William; Hickey, Joseph (2005). Society in Focus . Boston: Pearson. ISBN 0-205-41365-X .
↑ Fiorina, Morris P.; Peterson, Paul E. (2000). The New American Democracy . London: Longman, p. 97. ISBN 0-321-07058-5 .
↑ Holloway, Joseph E. (2005). Africanisms in American Culture , 2d ed. Bloomington: Indiana University Press, pp. 18–38. ISBN 0-253-34479-4 . Johnson, Fern L. (1999). Speaking Culturally: Language Diversity in the United States . Thousand Oaks, Calif., London, and New Delhi: Sage, p. 116. ISBN 0-8039-5912-5 .
↑ Richard Koch (July 10, 2013). "Is Individualism Good or Bad?" . Huffington Post . ↑ Huntington, Samuel P. (2004). "Chapters 2–4". Who are We?: The Challenges to America's National Identity ISBN 0-684-87053-3 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 .American's Creed , written by William Tyler Page and adopted by Congress in 1918.↑ AP (June 25, 2007). "Americans give record $295B to charity" . USA Today . สืบค้นเมื่อ October 4, 2013 . ↑ "International comparisons of charitable giving" (PDF) . Charities Aid Foundation. November 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2014-12-24. สืบค้นเมื่อ October 4, 2013 .↑ Clifton, John (March 21, 2013). "More Than 100 Million Worldwide Dream of a Life in the U.S. More than 25% in Liberia, Sierra Leone, Dominican Republic want to move to the U.S." Gallup. สืบค้นเมื่อ 10 January 2014 . ↑ "A Family Affair: Intergenerational Social Mobility across OECD Countries" (PDF) . Economic Policy Reforms: Going for Growth . OECD. 2010. สืบค้นเมื่อ September 20, 2010 .Blanden, Jo; Gregg, Paul; Malchin, Stephen (April 2005). "Intergenerational Mobility in Europe and North America" (PDF) . Centre for Economic Performance. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ June 23, 2006. {{cite web }}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์ )↑ Gould, Elise (October 10, 2012). "U.S. lags behind peer countries in mobility." Economic Policy Institute .
↑ CAP: Understanding Mobility in America เก็บถาวร 2012-03-14 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
↑ Schneider, Donald (July 29, 2013). "A Guide to Understanding International Comparisons of Economic Mobility" . The Heritage Foundation. สืบค้นเมื่อ August 22, 2013 . ↑ Winship, Scott (Spring 2013). "Overstating the Costs of Inequality" (PDF) . National Affairs . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2014-01-13. สืบค้นเมื่อ 10 January 2014 . ↑ Gutfield, Amon (2002). American Exceptionalism: The Effects of Plenty on the American Experience . Brighton and Portland: Sussex Academic Press. p. 65. ISBN 1-903900-08-5 ↑ Zweig, Michael (2004). What's Class Got To Do With It, American Society in the Twenty-First Century . Ithaca, NY: Cornell University Press. ISBN 0-8014-8899-0 "Effects of Social Class and Interactive Setting on Maternal Speech" . Education Resource Information Center. สืบค้นเมื่อ January 27, 2007 .↑ Eichar, Douglas (1989). Occupation and Class Consciousness in America ISBN 0-313-26111-3 ↑ O'Keefe, Kevin (2005). The Average American ISBN 1-58648-270-X ↑ "Wheat Info" . Wheatworld.org . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ October 11, 2009. สืบค้นเมื่อ January 15, 2015 .↑ "Traditional Indigenous Recipes" . American Indian Health and Diet Project. สืบค้นเมื่อ September 15, 2014 .↑ Sidney Wilfred Mintz (1996). Tasting Food, Tasting Freedom: Excursions Into Eating, Culture, and the Past ISBN 978-0-8070-4629-6 . สืบค้นเมื่อ October 25, 2015 . ↑ 574.0 574.1 Klapthor, James N. (August 23, 2003). "What, When, and Where Americans Eat in 2003" . Newswise/Institute of Food Technologists. สืบค้นเมื่อ June 19, 2007 . ↑ H, D. "The coffee insurgency" . The Economist . สืบค้นเมื่อ January 15, 2015 . ↑ Smith, 2004 , pp. 131–132↑ Levenstein, 2003 , pp. 154–55↑ Breadsley, Eleanor. "Why McDonald's in France Doesn't Feel Like Fast Food" . NPR . สืบค้นเมื่อ January 15, 2015 . ↑ "When Was the First Drive-Thru Restaurant Created?" . Wisegeek.org . สืบค้นเมื่อ January 15, 2015 .↑ Boslaugh, Sarah (2010). "Obesity Epidemic", in Culture Wars: An Encyclopedia of Issues, Viewpoints, and Voices , ed. Roger Chapman. Armonk, N.Y.: M. E. Sharpe, pp. 413–14. ISBN 978-0-7656-1761-3 .
↑ "Fast Food, Central Nervous System Insulin Resistance, and Obesity" . Arteriosclerosis, Thrombosis, and Vascular Biology . สืบค้นเมื่อ June 9, 2007 ."Let's Eat Out: Americans Weigh Taste, Convenience, and Nutrition" (PDF) . U.S. Dept. of Agriculture. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ ธันวาคม 7, 2009. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 9, 2007 .↑ "Nigeria surpasses Hollywood as world's second-largest film producer" (Press release). United Nations. May 5, 2009. สืบค้นเมื่อ February 17, 2013 .↑ Billboard ISSN 0006-2510 .↑ "John Landis Rails Against Studios: 'They're Not in the Movie Business Anymore' . The Hollywood Reporter. สืบค้นเมื่อ January 24, 2015 .↑ Krasniewicz, Louise; Disney, Walt (2010). Walt Disney: A Biography ISBN 978-0-313-35830-2 ↑ Matthews, Charles (June 3, 2011). "Book explores Hollywood 'Golden Age' of the 1960s-'70s" . The Washington Post. สืบค้นเมื่อ August 6, 2015 . ↑ Banner, Lois (August 5, 2012). "Marilyn Monroe, the eternal shape shifter" . Los Angeles Times. สืบค้นเมื่อ August 6, 2015 . ↑ Rick, Jewell (August 8, 2008). "John Wayne, an American Icon" . University of Southern California. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ August 22, 2008. สืบค้นเมื่อ August 6, 2015 . ↑ Greven, David (January 2, 2013). Psycho-Sexual: Male Desire in Hitchcock, De Palma, Scorsese, and Friedkin ISBN 978-0-292-74204-8 ↑ Morrison, James (September 11, 1998). Passport to Hollywood: Hollywood Films, European Directors ISBN 978-0-7914-3938-8 ↑ Turow, Joseph (September 22, 2011). Media Today: An Introduction to Mass Communication ISBN 978-1-136-86402-5 ↑ Village Voice : 100 Best Films of the 20th century (2001)เก็บถาวร มีนาคม 31, 2014 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน . Filmsite.↑ "Sight & Sound Top Ten Poll 2002" . British Film Institute. 2002. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ November 5, 2002.↑ "AFI's 100 Years" . American Film Institute. สืบค้นเมื่อ January 24, 2015 .↑ Drowne, Kathleen Morgan; Huber, Patrick (January 1, 2004). The 1920's ISBN 978-0-313-32013-2 ↑ Kroon, Richard W. (April 30, 2014). A/V A to Z: An Encyclopedic Dictionary of Media, Entertainment and Other Audiovisual Terms ISBN 978-0-7864-5740-3 ↑ Bloom, Harold . 1999. Emily Dickinson . Broomall, PA: Chelsea House. p. 9. ISBN 0-7910-5106-4 .↑ Buell, Lawrence (Spring–Summer 2008). "The Unkillable Dream of the Great American Novel: Moby-Dick as Test Case". American Literary History . 20 (1–2): 132–155. doi :10.1093/alh/ajn005 . ISSN 0896-7148 . ↑ Quinn, Edward (2006). A Dictionary of Literary and Thematic Terms . Infobase, p. 361. ISBN 0-8160-6243-9 . Seed, David (2009). A Companion to Twentieth-Century United States Fiction . Chichester, West Sussex: John Wiley and Sons, p. 76. ISBN 1-4051-4691-5 . Meyers, Jeffrey (1999). Hemingway: A Biography . New York: Da Capo, p. 139. ISBN 0-306-80890-0 .
↑ Lesher, Linda Parent (February 1, 2000). The Best Novels of the Nineties: A Reader's Guide ISBN 978-1-4766-0389-6 ↑ Summers, Lawrence H. (November 19, 2006). "The Great Liberator" . The New York Times . สืบค้นเมื่อ May 17, 2013 . ↑ McFadden, Robert D. (January 9, 2013). "James M. Buchanan, Economic Scholar and Nobel Laureate, Dies at 93" . The New York Times . สืบค้นเมื่อ May 17, 2013 . ↑ Brown, Milton W. (1988 1963). The Story of the Armory Show . New York: Abbeville. ISBN 0-89659-795-4 .
↑ Janson, Horst Woldemar; Janson, Anthony F. (2003). History of Art: The Western Tradition ISBN 978-0-13-182895-7 ↑ Davenport, Alma (1991). The History of Photography: An Overview ISBN 978-0-8263-2076-6 ↑ Ken Bloom (2004). Broadway: Its History, People, and Places : an Encyclopedia ISBN 978-0-415-93704-7 ↑ Moran, Eugene V. (January 1, 2002). A People's History of English and American Literature ISBN 978-1-59033-303-7 ↑ "Top 10 Most Popular Sports in America 2017" เก็บถาวร 2017-06-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , Retrieved on June 8, 2017.↑ Krane, David K. (October 30, 2002). "Professional Football Widens Its Lead Over Baseball as Nation's Favorite Sport" . Harris Interactive. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ July 9, 2010. สืบค้นเมื่อ September 14, 2007 . America's Game: The Epic Story of How Pro Football Captured a Nation . New York: Random House. ISBN 0-375-50454-0 .↑ "Passion for College Football Remains Robust" . National Football Foundation. March 19, 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-04-07. สืบค้นเมื่อ April 1, 2014 .↑ Global sports market to hit $141 billion in 2012 เก็บถาวร 2013-10-04 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน . Reuters. Retrieved on July 24, 2013.↑ Chase, Chris (February 7, 2014). "The 10 most fascinating facts about the all-time Winter Olympics medal standings" . USA Today . สืบค้นเมื่อ February 28, 2014 . Loumena, Dan (February 6, 2014). "With Sochi Olympics approaching, a history of Winter Olympic medals" . Los Angeles Times . สืบค้นเมื่อ February 28, 2014 . ↑ Liss, Howard. Lacrosse (Funk & Wagnalls, 1970) pg 13.
↑ "As American as Mom, Apple Pie and Football? Football continues to trump baseball as America's Favorite Sport" (PDF) . Harris Interactive . January 16, 2014. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ March 9, 2014. สืบค้นเมื่อ July 2, 2014 .↑ Cowen, Tyler; Grier, Kevin (February 9, 2012). "What Would the End of Football Look Like?" . Grantland/ESPN. สืบค้นเมื่อ February 12, 2012 . ↑ Hodgetts, Rob. "Will U.S. learn to love rugby?" . ↑ 617.0 617.1 Biddle, Julian (2001). What Was Hot!: Five Decades of Pop Culture in America . New York: Citadel, p. ix. ISBN 0-8065-2311-5 .
↑ * "Taylor Swift: Teen idol to 'biggest pop artist in the world' . The Tennessean . September 24, 2015. ↑ Hartman, Graham (January 5, 2012). "Metallica's 'Black album' is Top-Selling Disc of last 20 years" . Loudwire . สืบค้นเมื่อ October 12, 2015 . ↑ Vorel, Jim (September 27, 2012). "Eagles tribute band landing at Kirkland" . Herald & Review. สืบค้นเมื่อ October 12, 2015 . ↑ "Aerosmith will rock Salinas with July concert" . February 2, 2015. สืบค้นเมื่อ October 12, 2015 .↑ "TV Fans Spill into Web Sites" . eMarketer. June 7, 2007. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2010-06-24. สืบค้นเมื่อ June 10, 2007 .↑ Waits, Jennifer (October 17, 2014). "Number of U.S. Radio Stations on the Rise, Especially LPFM, according to New FCC Count" . Radio Survivor . สืบค้นเมื่อ January 6, 2015 . ↑ Brenda Shaffer (2006). The Limits of Culture: Islam and Foreign Policy ISBN 978-0-262-19529-4 ↑ Daniels, Les (1998). Superman: The Complete History (1st ed.). Titan Books . p. 11. ISBN 1-85286-988-7 ↑ "Top Sites in United States" . Alexa. 2014. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2016-04-09. สืบค้นเมื่อ October 20, 2014 .↑ "Spanish Newspapers in United States" . W3newspapers. สืบค้นเมื่อ August 5, 2014 .↑ "Spanish Language Newspapers in the USA : Hispanic Newspapers : Periódiscos en Español en los EE.UU" . Onlinenewspapers.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2014-06-26. สืบค้นเมื่อ August 5, 2014 .
Baym, Nina; Levine, Robert S., บ.ก. (2013). The Norton Anthology of American Literature (Shorter eighth. ed.). New York, NY: W.W. Norton. ISBN 978-0-393-91885-4 Bianchine, Peter J.; Russo, Thomas A. (1992). "The Role of Epidemic Infectious Diseases in the Discovery of America". Allergy and Asthma Proceedings . 13 (5): 225–232. doi :10.2500/108854192778817040 . PMID 1483570 . Blackhawk, Ned (2023). "Kiernan, Ben ; Madley, Benjamin; Taylor, Rebe (บ.ก.). The Cambridge World History of Genocide . Vol. 2: Genocide in the Indigenous, Early Modern and Imperial Worlds, from c.1535 to World War One. Cambridge University Press . pp. 23–45. doi :10.1017/9781108765480.002 .Blakeley, Ruth (2009). State Terrorism and Neoliberalism: The North in the South ISBN 978-0-415-68617-4 Boyer, Paul S.; Clark Jr., Clifford E.; Kett, Joseph F.; Salisbury, Neal; Sitkoff, Harvard; Woloch, Nancy (2007). The Enduring Vision: A History of the American People ISBN 978-0-618-80161-9 Calloway, Colin G. (1998). New Worlds for All: Indians, Europeans, and the Remaking of Early America JHU Press . p. 229. ISBN 978-0-8018-5959-5 Cohen, Eliot A. (July–August 2004). "History and the Hyperpower" . Foreign Affairs . Washington, DC. สืบค้นเมื่อ July 14, 2006 . Corbett, P. Scott; Janssen, Volker; Lund, John M.; Pfannestiel, Todd; Waskiewicz, Sylvie; Vickery, Paul (2014). U.S. History "Country Profile: United States of America" . BBC News . London. April 22, 2008. สืบค้นเมื่อ May 18, 2008 .Davis, Kenneth C. (1996). Don't know much about the Civil War 518 . ISBN 978-0-688-11814-3 Daynes, Byron W.; Sussman, Glen (2010). White House Politics and the Environment: Franklin D. Roosevelt to George W. Bush Texas A&M University Press . p. 320. ISBN 978-1-60344-254-1 OCLC 670419432 . Presidential environmental policies, 1933–2009 Foner, Eric (2020). Give Me Liberty: An American History ISBN 978-0-393-44123-9 Erlandson, Jon M; Rick, Torben C; Vellanoweth, Rene L (2008). A Canyon Through Time: Archaeology, History, and Ecology of the Tecolote Canyon Area, Santa Barbara County ISBN 978-0-87480-879-7 Feldstein, Sylvan G.; Fabozzi, Frank J. (2011). The Handbook of Municipal Bonds John Wiley & Sons . p. 1376. ISBN 978-1-118-04494-0 Flannery, Tim (2015). The Eternal Frontier: An Ecological History of North America and Its Peoples ISBN 978-0-8021-9109-0 Fraser, Steve; Gerstle, Gary (1989). The Rise and Fall of the New Deal Order: 1930–1980 ISBN 978-0-691-00607-9 Gaddis, John Lewis (1972). The United States and the Origins of the Cold War, 1941–1947 ISBN 978-0-231-12239-9 Gordon, John Steele (2004). An Empire of Wealth: The Epic History of American Economic Power ISBN 978-0-06-009362-4 Haines, Michael Robert; Haines, Michael R.; Steckel, Richard H. (2000). A Population History of North America ISBN 978-0-521-49666-7 Hayes, Nick (November 6, 2009). "Looking back 20 years: Who deserves credit for ending the Cold War?" . MinnPost . สืบค้นเมื่อ March 11, 2013 . Hoopes, Townsend; Brinkley, Douglas (1997). FDR and the Creation of the U.N ISBN 978-0-300-08553-2 Howe, Daniel Walker (2008). What Hath God Wrought: The Transformation of America, 1815–1848 ISBN 978-0195078947 Johnson, Paul (1997). A History of the American People ISBN 978-0-06-195213-5 Joseph, Paul (2016). The Sage Encyclopedia of War: Social Science Perspectives ISBN 978-1-4833-5988-5 Lauter, Paul, บ.ก. (1994a). The Heath Anthology of American Literature ISBN 0-669-32972-X Lauter, Paul, บ.ก. (1994b). The Heath Anthology of American Literature ISBN 0-669-32973-8 Lockard, Craig (2010). Societies, Networks, and Transitions, Volume B: From 600 to 1750 ISBN 978-1-111-79083-7 Lien, Arnold Johnson (1913). Studies in History, Economics, and Public Law Meyer, M.; Snow, D.; Snow, D.; Cohen, C.; Meyer, M.; Thornton, R.; Grinde, D.; Dilworth, L. (2001). "Indian History and Culture" . ใน Boyer, Paul S. (บ.ก.). The Oxford Companion to United States History . Oxford University Press . doi :10.1093/acref/9780195082098.001.0001 . ISBN 978-0-19-508209-8 Mostert, Mary (2005). The Threat of Anarchy Leads to the Constitution of the United States ISBN 978-0-9753851-4-2 Onuf, Peter S. (2010). The Origins of the Federal Republic: Jurisdictional Controversies in the United States, 1775–1787 ISBN 978-0-8122-0038-6 Perdue, Theda; Green, Michael D (2005). The Columbia Guide to American Indians of the Southeast ISBN 978-0-231-50602-1 Quirk, Joel (2011). The Anti-Slavery Project: From the Slave Trade to Human Trafficking ISBN 978-0-8122-4333-8 Remini, Robert V. (2007). The House: The History of the House of Representatives ISBN 978-0-06-134111-3 Ripper, Jason (2008). American Stories: To 1877 ISBN 978-0-7656-2903-6 Rodriguez, Junius (2015). Encyclopedia of Emancipation and Abolition in the Transatlantic World (Illustrated ed.). Routledge (Taylor & Francis ). ISBN 978-1-317-47180-6 Safire, William (2003). No Uncertain Terms: More Writing from the Popular "On Language" Column in The New York Times Magazine 199 . ISBN 978-0-7432-4955-3 Savage, Candace (2011). Prairie: A Natural History ISBN 978-1-55365-899-3 Schultz, David Andrew (2009). Encyclopedia of the United States Constitution ISBN 978-1-4381-2677-7 Shi, David Emory (2016). America: A Narrative History ISBN 978-0393265941 Smithers, Gregory D. (2012). "Rethinking Genocide in North America". ใน Bloxham, Donald ; Moses, A. Dirk (บ.ก.). The Oxford Handbook of Genocide Studies . Oxford University Press . pp. 322–342. doi :10.1093/oxfordhb/9780199232116.013.0017 .Soss, Joe (2010). Hacker, Jacob S.; Mettler, Suzanne (บ.ก.). Remaking America: Democracy and Public Policy in an Age of Inequality ISBN 978-1-61044-694-5 Stannard, David E. (1993). American Holocaust: The Conquest of the New World ISBN 978-0-19-508557-0 The New York Times Guide to Essential Knowledge: A Desk Reference for the Curious Mind ISBN 978-0-312-37659-8 Thornton, Russell (1998). Studying Native America: Problems and Prospects ISBN 978-0-299-16064-7 Walker Howe, Daniel (2007). What Hath God Wrought: The Transformation of America, 1815–1848 Oxford University Press . ISBN 978-0-19-972657-8 Walton, Gary M.; Rockoff, Hugh (2009). History of the American Economy ISBN 978-0-324-78662-0 Winchester, Simon (2013). The men who United the States 198 , 216, 251, 253. ISBN 978-0-06-207960-2 Wright, Gavin (2022). "Slavery and the Rise of the Nineteenth-Century American Economy" . Journal of Economic Perspectives 36 (2): 123–148. doi :10.1257/jep.36.2.123 . S2CID 248716718 . Zinn, Howard (2005). A People's History of the United States Harper Perennial Modern Classics. ISBN 978-0-06-083865-2 McPherson, James M. (1988). Battle Cry of Freedom: The Civil War Era Oxford University Press . ISBN 978-0-19-503863-7 คำชี้แจงสิทธิ์การใช้งาน/การอนุญาตในวิกิมีเดียคอมมอนส์ ข้อความนำมาจาก World Food and Agriculture – Statistical Yearbook 2023
ลิงก์ไปยังบทความที่เกี่ยวข้อง
ประเทศสมาชิก การประชุม อื่น ๆ
สมาชิกเริ่มต้น ผู้แทนเพิ่มเติม อดีตสมาชิก
นานาชาติ ประจำชาติ ภูมิศาสตร์ วิชาการ ศิลปิน ประชาชน อื่น ๆ
40°N 100°W / 40°N 100°W / 40; -100 (United States of America )
,_by_John_Trumbull.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.png)
.jpg)
.svg)
.jpg)
