พรรคการเมืองปฏิรูป

พรรคการเมืองปฏิรูป Staatkundig Gereformeerde Partij
ชื่อย่อ	SGP
ประธาน	อาดริ ฟัน เฮเตอเริน
หัวหน้า	เกส ฟัน แดร์ สตาย
เลขาธิการ	เปเตอร์ เซเฟินแบร์เคิน
ผู้นำในวุฒิสภา	เปเตอร์ สคัลก์
ผู้นำในสภาผู้แทนราษฎร	เกส ฟัน แดร์ สตาย
ผู้นำในรัฐสภายุโรป	แบร์ต-ยัน เราส์เซิน
ก่อตั้ง	24 เมษายน ค.ศ. 1918
แยกจาก	พรรคต่อต้านการปฏิวัติ
ที่ทำการ	Burgemeester van Reenensingel 101 เคาดา
ฝ่ายเยาวชน	เยาวชนพรรคการเมืองปฏิรูป
สมาชิกภาพ  (ปี 2020)	29,655 คน[1]
อุดมการณ์	คริสเตียนฝ่ายขวา[2] อนุรักษ์นิยมสังคม[2] เทวาธิปไตย[3][4][5][6] ต่อต้านสหภาพยุโรป[7]
จุดยืน	ฝ่ายขวา[8][9][10]
ศาสนา	ลัทธิคาลวิน โปรเตสแตนต์[11]
สี	น้ำเงินและส้ม
สภาผู้แทนราษฎร	3 / 150
วุฒิสภา	2 / 75
สภาจังหวัด	14 / 570
รัฐสภายุโรป	1 / 29
ข้าหลวงในพระมหากษัตริย์	0 / 12
เว็บไซต์
www.sgp.nl
การเมืองเนเธอร์แลนด์ รายชื่อพรรคการเมือง การเลือกตั้ง

พรรคการเมืองปฏิรูป (ดัตช์: Staatkundig Gereformeerde Partij หรือย่อเป็น SGP) เป็นพรรคการเมืองที่นิยมลัทธิคาลวินออร์ทอดอกซ์ในประเทศเนเธอร์แลนด์^[12] คำว่าปฏิรูปนี้ไม่ได้หมายถึงการปฏิรูปการเมือง แต่เป็นคำที่มีความหมายเดียวกับลัทธิคาลวินซึ่งเป็นสาขาหลักของนิกายโปรเตสแตนต์ในศาสนาคริสต์ พรรคนี้เป็นหนึ่งในพรรคการเมืองที่เก่าแก่ที่สุดในเนเธอร์แลนด์ ปัจจุบันเป็นเป็นพรรคฝ่ายค้านที่มีอุดมการณ์ทางออร์ทอดอกซ์

1. ↑ "Forum voor Democratie qua ledental de grootste partij van Nederland" (PDF). Documentatiecentrum Nederlandse Politieke Partijen (ภาษาดัตช์). สืบค้นเมื่อ 27 January 2020.
2. ↑ ^{2.0 2.1} Nordsieck, Wolfram (2017). "Netherlands". Parties and Elections in Europe. สืบค้นเมื่อ 4 August 2018.
3. ↑ Wijbrandt van van Schuur; Gerrit Voerman (2010). "Democracy in Retreat? Decline in Political Party Membership: The Case of the Netherlands". ใน Barbara Wejnert (บ.ก.). Democratic Paths and Trends. Emerald. p. 29. ISBN 978-0-85724-091-0. สืบค้นเมื่อ 20 August 2012.
4. ↑ Jean-Yves Camus (2013). "The european extreme right and religious extremism". ใน Andrea Mammone; Emmanuel Godin; Brian Jenkins (บ.ก.). Varieties of Right-Wing Extremism in Europe. Routledge. p. 111. ISBN 978-1-136-16751-5.
5. ↑ Brent F. Nelsen; James L. Guth. Religion and the Struggle for European Union: Confessional Culture and the Limits of Integration. Georgetown University Press. p. 312. ISBN 978-1-62616-070-5.
6. ↑ Christoph Jedan (2013). "Overcoming the divide between religious and secular values: Introductory essay". ใน Christoph Jedan (บ.ก.). Constellations of Value: European Perspectives on the Intersections of Religion, Politics and Society. LIT Verlag Münster. p. 14. ISBN 978-3-643-90083-8.
7. ↑ Benjamin LeRuth; Yordan Kutiyski; André Krouwel; Nicholas J Startin (2017). "Does the Information Source Matter? Newspaper Readership, Political Preferences and Attitudes Toward the EU in the UK, France and the Netherlands". ใน Manuela Caiani; Simona Guerra (บ.ก.). Euroscepticism, Democracy and the Media: Communicating Europe, Contesting Europe. Palgrave Macmillan UK. p. 105. ISBN 978-1-137-59643-7.
8. ↑ Arthur S. Banks; Thomas C. Muller; William Overstreet; Sean M. Phelan; Hal Smith (2000). Political Handbook of the World 1999. Cq Pr. p. 696. ISBN 978-0-933199-14-9.
9. ↑ Nicola Maggini (2016). Young People's Voting Behaviour in Europe: A Comparative Perspective. Palgrave Macmillan UK. p. 115. ISBN 978-1-137-59243-9.
10. ↑ Voerman, Gerrit; Lucardie, Paul (July 1992). "The extreme right in the Netherlands. The centrists and their radical rivals". European Journal of Political Research. 22 (1): 36, 51. doi:10.1111/j.1475-6765.1992.tb00304.x.
11. ↑ Amir Abedi (2004). Anti-political Establishment Parties: A Comparative Analysis. Psychology Press. p. 62. ISBN 978-0-415-31961-4.
12. ↑ แหล่งข้อมูลต่อไปนี้รวบรวมสื่อที่แสดงว่าพรรคการเมืองปฏิรูปเป็นพรรคการเมืองที่นิยมลัทธิคาลวิน:
    • J Denis Derbyshire; Ian Derbyshire (1989). Political Systems Of The World. Allied. p. 119. ISBN 978-81-7023-307-7.
    • Veit Bader (2008). Secularism or Democracy?: Associational Governance of Religious Diversity. Amsterdam University Press. p. 146. ISBN 978-90-5356-999-3. สืบค้นเมื่อ 20 August 2012.
    • Monique Leijenaar; Kees Niemöller (1997). "The Netherlands". ใน Pippa Norris (บ.ก.). Passages to Power: Legislative Recruitment in Advanced Democracies. Cambridge University Press. p. 132. ISBN 978-0-521-59908-5. สืบค้นเมื่อ 20 August 2012.
    • van Outeren, Emilie (2010-04-13). "Forcing a party to accept women easier said than done". Archief. NL: NRC. สืบค้นเมื่อ 2013-08-28.^{[ลิงก์เสีย]}
    • Dimitri Almeida (2012). The Impact of European Integration on Political Parties: Beyond the Permissive Consensus. CRC Press. p. 118. ISBN 978-1-136-34039-0. สืบค้นเมื่อ 20 August 2012.