ภาษาอาหรับอ่าว
อาหรับอ่าว (อาหรับ: خليجي เคาะลีญี สำเนียงท้องถิ่น: [xɑˈliːdʒi] หรือ اللهجة الخليجية อัลละฮ์ญะตุลเคาะลีญียะฮ์, สำเนียงท้องถิ่น: [(ɪ)lˈlæhdʒæ lxæˈliːdʒiːjæ]) เป็นภาษาอาหรับรูปแบบหนึ่งที่มีผู้พูดในอาระเบียตะวันออก[2] รอบ ๆ ชายฝั่งอ่าวเปอร์เซีย เช่น คูเวต, บาห์เรน, กาตาร์, สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์, อิรักตอนใต้,[3] ซาอุดีอาระเบียฝั่งตะวันออก, โอมานตอนเหนือ และในหมู่ชาวอิหร่านเชื้อสายอาหรับบางส่วน[4] ลักษณะสำคัญที่ทำให้ต่างจากสำเนียงของชาวเบดูอินอื่น ๆ คือมีคำยืมจากภาษาเปอร์เซียน้อย และการออกเสียง k เป็น ch ("kalb" หมา, อ่านเป็น "chalb"); และบางครั้งออกเสียง j เป็น y (jeeb "นำมา" (เพศชาย), อ่านเป็น "yeeb") ภาษาที่เป็นญาติใกล้ชิดกับภาษาในแถบอ่าวคือภาษาย่อยในคาบสมุทรอาหรับ เช่น ภาษาอาหรับนัจญ์ดี และภาษาอาหรับบาห์เรน[5][6] ถึงแม้ว่าจะมีผู้พูดในพื้นที่ซาอุดีอาระเบียจำนวนมาก แต่ภาษาอาหรับอ่าวไม่ได้เป็นภาษาแม่ของชาวซาอุดีส่วนใหญ่ เนื่องจากประชากรส่วนใหญ่ของประเทศไม่ได้อาศัยอยู่ที่อาระเบียตะวันออก[7] ในประเทศนี้มีผู้พูดภาษาอาหรับอ่าวประมาณ 200,000 คนจากประชากรมากกว่า 30 ล้านคน ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในจังหวัดตะวันออก[5][6] ชื่อชื่อเต็มของภาษาย่อยนี้คือ อัลละฮ์ญะตุลเคาะลีญียะฮ์ (اللهجة الخليجية สำเนียงท้องถิ่น: [elˈlæhdʒæ lxɑˈliːdʒɪj.jæ]) สามรถแปลได้ว่า 'สำเนียงของอ่าว' อย่างไรก็ตาม ผู้คนทั่วไปเรียกภาษานี้ว่า เคาะลีญี (خليجي [xɑˈliːdʒi]) ซึ่งแปลตรงตัวว่า 'ของอ่าว'[8] ดูเพิ่มอ้างอิง
ข้อมูล
อ่านเพิ่ม
|