Share to:

 

โบอิง 737 เน็กซต์เจเนอเรชัน

โบอิง 737 เน็กซต์เจเนอเรชัน
โบอิง 737-800 เป็นโบอิง 737เอ็นจีที่ขายดีที่สุด ในภาพของไรอันแอร์ หนึ่งในผู้ให้บริการายใหญ่ที่สุดของรุ่น
ข้อมูลทั่วไป
บทบาทอากาศยานไอพ่นลำตัวแคบ
ชาติกำเนิดสหรัฐอเมริกา
บริษัทผู้ผลิตเครื่องบินพาณิชย์โบอิง
สถานะในประจำการ
ผู้ใช้งานหลักเซาท์เวสต์แอร์ไลน์
ไรอันแอร์
ยูไนเต็ดแอร์ไลน์
อเมริกันแอร์ไลน์
จำนวนที่ผลิต7,112 ลำ (กันยายน ค.ศ. 2024)[1]
ประวัติ
สร้างเมื่อค.ศ. 1996–2019 (รุ่นพลเรือน)
ค.ศ. 1996–ปัจจุบัน (รุ่นทางการทหาร)
เริ่มใช้งาน17 ธันวาคม ค.ศ. 1997 โดยเซาท์เวสต์แอร์ไลน์
เที่ยวบินแรก9 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1997
พัฒนาจากโบอิง 737 คลาสสิก
สายการผลิตโบอิงบิซิเนสเจ็ต
โบอิง 737 เออีดับเบิลยูแอนด์ซี
โบอิง ซี-40 คลิปเปอร์
โบอิง พี-8 โพไซดอน
พัฒนาเป็นโบอิง 737 แมกซ์

โบอิง 737 เน็กซต์เจเนอเรชัน (อังกฤษ: Boeing 737 Next Generation) หรือรู้จักกันในชื่อ โบอิง 737เอ็นจี หรือ 737 เน็กซ์เจน เป็นรุ่นของอากาศยานที่ออกแบบโดยโบอิง ซึ่งเป็นการนำเครื่องบินโบอิง 737 คลาสสิกรุ่นก่อนหน้ามาพัฒนาต่อ โครงการเริ่มต้นขึ้นในปี 1993 เป็นรุ่นที่สามของเครื่องบินตระกูลโบอิง 737 โดยมีช่วงการผลิตตั้งแต่ปี 1996 ถึงปัจจุบัน[2]

โบอิงออกแบบปีกที่ใหม่ โดยให้มีพื้นที่ปีกและความกว้างของปีกมากยิ่งขึ้น มีความจุเชื้อเพลิงมากขึ้น และให้มีน้ำหนักบินขึ้นสูงสุด (MTOW) และพิสัยการบินที่ยาวขึ้น อีกทั้งยังได้ออกแบบโครงสร้างภายในใหม่ โบอิง 737เอ็นจีใช้เครื่องยนต์ซีเอฟเอ็ม อินเตอร์เนชันแนล ซีเอฟเอ็ม56-7 ที่ใหม่กว่า โบอิง 737 รุ่นนี้มีรุ่นย่อยทั้งหมด 4 รุ่น ได้แก่ -600/-700/-800/-900 สามารถจุผู้โดยสารได้ระหว่าง 108 ถึง 215 คน และแข่งขันกับเครื่องบินตระกูลแอร์บัส เอ320

รุ่น

737-600

เอสเอเอสเป็นลูกค้าเปิดตัวของ 737-600 ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1998

737-600 ซึ่งเป็นรุ่นที่เล็กที่สุดของตระกูล 737 เน็กซต์เจเนอเรชัน เปิดตัวโดยสแกนดิเนเวียนแอร์ไลน์ซิสเต็ม (เอสเอเอส) ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1995 โดยมีการส่งมอบเครื่องบินลำแรกในเดือนกันยายน ค.ศ. 1998[3] มีการผลิต 737-600 ทั้งหมด 69 ลำ โดยลำสุดท้ายส่งมอบให้กับเวสต์เจ็ตในปี 2006[4] 737-600 จะเข้ามาแทนที่ 737-500 และแข่งขันกับแอร์บัส เอ318

737-700

เซาท์เวสต์แอร์ไลน์รับมอบโบอิง 737-700 ลำแรกในปีค.ศ. 1997

โบอิง 737-700 เป็นรุ่นแรกของตระกูลเน็กซต์เจเนอเรชันที่เปิดตัว โดยเปิดตัวในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1993 ด้วยยอดสั่งซื้อ 63 ลำ รุ่น -700 มีที่นั่ง 126 ที่นั่งในการจัดเรียงที่นั่งแบบสองชั้นหรือ 149 คนในรูปแบบหนึ่งชั้น รุ่น -700 เปิดตัวกับเซาท์เวสต์แอร์ไลน์ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1997[5] โบอิง 737-700 จะเข้ามาแทนที่ 737-300 และแข่งขันกับแอร์บัส เอ319

737-700อีอาร์ (ER; Extended Range) เปิดตัวเมื่อวันที่ 31 มกราคม ค.ศ. 2006 โดยใช้ลำตัวของ 737-700 และปีกและฐานล้อของ 737-800 โดยทั่วไปแล้ว 737-700อีอาร์ สามารถรองรับผู้โดยสารได้ 126 คนในสองชั้นโดยสาร โดยมีพิสัยการบินใกล้เคียงกับแอร์บัส เอ319แอลอาร์[6]

โบอิง 737-800 ของฮาปาก-ลอยด์ ฟลุก ลูกค้าเปิดตัวของรุ่น

737-800

เครื่องบินโบอิ้ง 737-800 เป็นรุ่นขยายของ 737-700 โดยเปิดตัวเมื่อวันที่ 5 กันยายน ค.ศ. 1994 รุ่น -800 รองรับผู้โดยสารได้ 162 คนในสองชั้นหรือ 189 คนในรูปแบบชั้นเดียวที่มีความหนาแน่นสูง ลูกค้าเปิดตัว โดยสายการบินฮาปาก-ลอยด์ ฟลุก (ทุยฟลายแอร์ไลน์ ในปัจจุบัน) ได้รับเครื่องแรกในเดือนเมษายน ค.ศ. 1998[7] รุ่น -800 จะเข้ามาแทนที่ 737-400 และ 727-200 ของสายการบินในสหรัฐ นอกจากนี้ยังเติมเต็มช่องว่างที่เหลือจากการยุติการผลิตเอ็มดี-80 และเอ็มดี-90 หลังจากการควบรวมกิจการของโบอิงกับแมคดอนเนลล์ดักลาส โบอิง 737-800 เป็นอากาศยานลำตัวแคบที่ใช้กันแพร่หลายมากที่สุดและแข่งขันโดยตรงกับแอร์บัส เอ320[8]

737-900

ในวันที่ 15 พฤษภาคม ค.ศ. 2001 อะแลสกาแอร์ไลน์รับมอบโบอิง 737-900 ลำแรก

737-900 เปิดตัวในปีค.ศ. 1997 และทำการบินครั้งแรกเมื่อวันที่ 3 สิงหาคม ค.ศ. 2000 โดยยังมีน้ำหนักขึ้นบินสูงสุด, ความจุเชื้อเพลิง, การบรรทุกและการกำหนดค่าทางออกเดิมจากของรุ่น -800, จำกัดความจุที่นั่งไว้ที่ประมาณ 177 ใน สองชั้นและ 189 ในเลย์เอาต์หนึ่งคลาสที่มีความหนาแน่นสูง รุ่น -900 เปิดตัวกับอะแลสกาแอร์ไลน์ ในวันที่15 พฤษภาคม ค.ศ. 2001

737-900อีอาร์ (ER; Extended Range) เป็นรุ่นใหม่ล่าสุดและใหญ่ที่สุดของรุ่น 737NG โดยจะมีประตูทางออกคู่เพิ่มเติมและแผงกั้นแรงดันด้านหลังแบบแบน เพื่อเพิ่มความจุที่นั่งเป็น 180 ที่นั่งในสองชั้นและผู้โดยสารสูงสุด 220 ในรูปแบบชั้นเดียว[9] รุ่น -900อีอาร์ ได้รับการผลิตขึ้นเพื่อทดแทนโบอิง 757-200 ที่เลิกผลิตไปแล้ว และเพื่อแข่งขันโดยตรงกับแอร์บัส เอ321

ข้อมูลจำเพาะ

ข้อมูลจำเพาะของโบอิง 737 เน็กซต์เจเนอเรชัน[10]
รุ่น 737-600 737-700 737-800 737-900ER
นักบิน สองคน
การจัดเรียงที่นั่ง (2 ชั้น): 56–62  108 (8F @36" 100Y @32") 128 (8F @36" 120Y @32") 160 (12F @36" 148Y @32") 177 (12F @36" 165Y @32")
การจัดเรียงที่นั่ง (ชั้นเดียว): 56–62  123 @32" - 130 @30" 140 @32" - 148 @30" 175 @32" - 184 @30" 177 @32" - 215 @28"
ความกว้างที่นั่ง: 67  First: 22 in / 56 cm; Economy: 17 in / 43 cm
ความยาว: 34–41  102 ft 6 in / 31.24 m 110 ft 4 in / 33.63 m 129 ft 6 in / 39.47 m 138 ft 2 in / 42.11 m
ความสูง: 34–41  41 ft 3 in / 12.57 m 41 ft 2 in / 12.55 m
ปีก[11] ความยาว: 112 ฟุต 7 นิ้ว / 34.32 ม., มีปลายปีก: 117 ฟุต 5 นิ้ว / 35.79 ม.;: 34–41  พื้นที่: 124.60 m2 (1,341.2 sq ft); องศา: 25°; AR: 9.44
ลำตัวเครื่อง: 67  ความยาว: 12 ft 4 in (3.76 m); ความกว้างห้องโดยสาร: 11 ft 7 in (3.53 m); ความสูงห้องโดยสาร: 86.6 in (2.20 m)
น้ำหนักขึ้นบินสูงสุด: 21–24  144,500 lb / 65,544 kg 154,500 lb / 70,080 kg 174,200 lb / 79,016 kg 187,700 lb / 85,139 kg
ความจุเชื้อเพลิง: 21–24  6,875 US gal / 26,022 L 7,837 US gal / 29,666 L[a]
ความจุห้องบรรทุกสินค้า: 21–24  720 ft³ / 20.4 m3 966 ft³ / 27.4 m3 1,555 ft³ / 44.1 m3 1,826 ft³ / 51.7 m3
ระยะทางขึ้นบิน[b][11] 6,161 ft (1,878 m) 6,699 ft (2,042 m) 7,598 ft (2,316 m) 9,800 ft (3,000 m): 159 
เพดานบิน[12] 41,000 ฟุต (12,497 เมตร) ความเร็ว, 0.82 มัค (470 kn; 871 km/h)
ความเร็วขณะบิน[13] 0.785 มัค (453 kn; 838 km/h) 0.781 มัค (450 kn; 834 km/h) 0.789 มัค (455 kn; 842 km/h) 0.79 มัค (455 kn; 844 km/h)
พิสัยการบิน[14] 3,235 nmi (5,991 km; 3,723 mi)[c][13] 3,010 nmi (5,570 km; 3,460 mi)[d] 2,935 nmi (5,436 km; 3,378 mi)[e] 2,950 nmi (5,460 km; 3,390 mi)[f]
เครื่องยนต์ (× 2) CFM56-7B18/20/22: 126–133  CFM56-7B20/22/24/26/27: 134–149  CFM56-7B24/26/27: 150–161 
กำลังขับเคลื่อน (× 2) 20,000–22,000 lbf
89–98 kN: 126–133  		20,000–26,000 lbf
89–116 kN: 134–149  		24,000–27,000 lbf
110–120 kN: 150–153  		24,000–27,000 lbf
110–120 kN: 154–161 
  1. ↑ two auxiliary tanks
  2. ↑ MTOW, sea level, ISA+20 °C
  3. ↑ 110 passengers
  4. ↑ 126 passengers
  5. ↑ 162 passengers
  6. ↑ 178 passengers

เครื่องบินที่ใกล้เคียงกัน

รุ่นที่ใกล้เคียงกัน

เครื่องบินที่ใกล้เคียงกัน

อ้างอิง

  1. ↑ "Boeing: Orders and Deliveries (updated monthly)". boeing.com. November 30, 2023. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ January 12, 2021. สืบค้นเมื่อ December 12, 2023.
  2. ↑ "Boeing: Historical Snapshot: 737". Boeing. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ December 5, 2019. สืบค้นเมื่อ December 5, 2019.
  3. ↑ 1999-05-12T00:00:00+01:00. "Putting the family to work". Flight Global (ภาษาอังกฤษ).
  4. ↑ "Commercial". www.boeing.com.
  5. ↑ "First Boeing 737-700 Goes to Southwest Airlines". MediaRoom.
  6. ↑ "Boeing Delivers First 737-700ER to Launch Customer ANA". MediaRoom.
  7. ↑ "First Boeing Next-Generation 737-800 Goes To Hapag-Lloyd". MediaRoom.
  8. ↑ Derber, Alex (June 14, 2018). "Inside MRO: Boeing 737-800 Not Expected To Peak Until 2021". Aviation Week & Space Technology. Archived from the original on August 18, 2018.
  9. ↑ "RGL Home Page". rgl.faa.gov. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-12-14. สืบค้นเมื่อ 2022-12-15.
  10. ↑ "Boeing 737 Airplane Characteristics for Airport Planning" (PDF). Boeing Commercial Airplanes. September 2013. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ February 7, 2015. สืบค้นเมื่อ December 8, 2016.
  11. ↑ 11.0 11.1 "Civil jet aircraft design". Elsevier. 2001. Aircraft Data File - Boeing Aircraft. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ January 27, 2017. สืบค้นเมื่อ December 8, 2016.
  12. ↑ "Type Certificate Data Sheet" (PDF). FAA. June 3, 2016. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ December 20, 2016. สืบค้นเมื่อ December 8, 2016.
  13. ↑ 13.0 13.1 "Next-Generation 737 Family Backgrounder" (PDF). Boeing. February 2015. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ December 15, 2017. สืบค้นเมื่อ December 10, 2016.
  14. ↑ "Boeing revises "obsolete" performance assumptions". Flight Global. 3 August 2015. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ October 5, 2016. สืบค้นเมื่อ December 8, 2016.
Kembali kehalaman sebelumnya