|
Першая інтэрвенцыя ў Лівіі
Інтэрвенцыя ў Лівіі — ваеннае ўмяшанне сіл міжнароднай кааліцыі ў грамадзянскую вайну ў Лівіі ў 2011 г., санкцыянаванае Рэзалюцыяй Савета Бяспекі ААН 1973, прынятай 17 сакавіка 2011 года[30], якая дэкларуе абарону мірных жыхароў як мэту ўмяшання (гл. Гуманітарная інтэрвенцыя) і дае права знішчаць любыя войскі, што ўяўляюць пагрозу для паўстанцаў, толькі з дапамогай удараў з паветра.[31]. Віцэ-адмірал ВМС ЗША Уільям Гортні заявіў, што амерыканская частка аперацыі будзе мець назву «Світанак адысеі» (англ.: «Odyssey Dawn»). Іншыя дзяржавы на фоне аперацыі кааліцыйных сіл праводзілі свае (нацыянальныя) аперацыі.[32] 31 кастрычніка 2011 года ваенная аперацыя сіл НАТА ў Лівіі была афіцыйна завершана.[1] ПерадгісторыяПасля дзяржаўнага перавароту 1969 года і прыходу да ўлады Муамара Кадафі пачалося шматгадовае ідэалагічнае, палітычнае і часам ваеннае супрацьстаянне паміж Лівіяй і Захадам, якое заключалася ў адрозненні сістэм, незадаволенасці ЗША і іх саюзнікаў пераследам дысідэнтаў і супрацоўніцтвам лівійскіх уладаў з радыкальнымі ісламістамі[33], а лівійскіх ўладаў — «агрэсіўнай імперыялістычнай палітыкай» заходніх дзяржаў[34]. За гэта Лівія была аднесена да так званай «Восі зла»[35], у якую ўваходзяць краіны, чыя палітыка выклікае крайнюю занепакоенасць у Злучаных Штатаў. Непасрэдна Францыя заставалася незадаволенай уладамі краіны пасля таго, як яны здзейснілі ўварванне ў яе былую калонію — Чад. Яна таксама актыўна спрабавала перашкодзіць планам Кадафі па стварэнні агульнаафрыканскай валюты, якая магла б выцесніць грашовую сістэму, завязаную на Парыж[36]. Супярэчнасці з Вялікабрытаніяй бяруць карані з канфлікту ў Паўночнай Ірландыі, калі Лівія падтрымала ірландскіх нацыяналістаў[37]. Складанымі заставаліся адносіны з арабскімі манархіямі, якіх Муамар Кадафі абвінавачваў у дапамаганні ЗША і Вялікабрытаніі[38]. Лідар Лівіі Муамар Кадафі ў інтэрв’ю RT у сакавіку 2011 года сказаў, што штуршком для замежнай інтэрвенцыі сталі фэйкавыя навінавыя паведамленні. Распаўсюджваннем непраўдзівых звестак пра лівійскія падзеі, па заяве палітыка, займалася «Аль-Каіда», што з’яўлялася адной з ключавых арганізацый у паўстанцкім руху. Менавіта навінавыя рэпартажы аб сітуацыі ў краіне падштурхнулі НАТА да ажыццяўлення аперацыі. У той жа час, на думку Кадафі, Захад не быў зацікаўлены ў дэстабілізацыі сітуацыі ў краіне, паколькі падтрымліваў стабільнасць рэгіёну і існы дэмакратычны парадак у Джамахірыі, лічачы яе бар’ерам для афрыканскай міграцыі ў Еўропу. Паводле яго пункту гледжання, ЗША і іх саюзнікі зрабілі выбар у бок сілавога вырашэння праблемы спантанна і не былі звязаны з падрыхтоўкай лютаўскіх беспарадкаў[39]. У 2016 годзе Дзярждэп апублікаваў шэраг лістоў Хілары Клінтан, якая падчас інтэрвенцыі займала пасаду Дзяржаўнага сакратара. Там згадвалася, што Лівія мае буйныя залатыя і нафтавыя запасы. Як мяркуецца, менавіта гэтыя фактары маглі негатыўна адбіцца на стане амерыканскага долара[40][41]. Зараджэнне інтэрвенцыі21 лютага 2011 28 лютага 2011 1 сакавіка 2011 7 сакавіка 2011 9 сакавіка 2011 12 сакавіка 2011 15 сакавіка 2011 16 сакавіка 2011 17 сакавіка 2011 ПадрыхтоўкаНачальнік штаба ВМС ЗША адмірал Гэры Рафхед адзначыў, што да моманту прыняцця СБ ААН рэзалюцыі аб абароне грамадзянскага насельніцтва Лівіі амерыканскі флот ужо быў гатовы да правядзення баявых аперацый[55]. 24 сакавіка ЗША пачалі перакідку больш за 4 тысячы марскіх пяхотнікаў ў раён Міжземнага мора[56]. У канцы сакавіка ў расійскіх СМІ друкавалася заява неназванай крыніцы ў расійскай разведцы пра тое, што наземная аперацыя можа пачацца ў канцы красавіка ці пачатку мая[57]. Аперацыя па ўвядзенні беспалётнай зоны актыўна абмяркоўвалася ў НАТА Вялікабрытаніяй і Францыяй у канцы лютага—пачатку сакавіка. ЗША выступілі ў падтрымку магчымай рэзалюцыі значна пазней, бо спачатку не жадалі ўмешвацца ў сітуацыю вакол Лівіі з-за складаных адносін з арабскімі краінамі. Аднак пасля таго, як Ліга арабскіх дзяржаў выступіла за стварэнне беспалётнпй зоны (у прыватнасці, ідэю падтрымалі Ліван, ААЭ і Катар), амерыканцы сталі прымаць больш актыўны ўдзел у абмеркаванні магчымай аперацыі. Інтэрвенцыя_fires_Tomahawk_cruise_missiles_in_support_of_Operation_Odyssey_Dawn.jpg)  .jpg) 19 сакавіка ў 16:00 па GMT 19 самалётаў ВПС Францыі вылецелі ў зону Бенгазі з заяўленай мэтай «абароны насельніцтва горада ад сіл Кадафі». У 16:45 і 16:59 самалёты знішчылі некалькі адзінак бранятэхнікі[58]. У той жа дзень баявыя вылеты пачалі здзяйсняць амерыканскія і брытанскія самалёты. Абстрэл ракетамі «Тамагаўк» (114 штук) па сістэмах СПА таксама здзейснілі брытанскія і амерыканскія караблі і падлодкі[59]. Удары кааліцыі нанесены па грамадзянскіх і ваенных аб’ектах у буйных гарадах, у тым ліку Трыпалі, Бенгазі, Сірт, Тархуна, Мамура, Зуварэ, і нафтасховішчах у раёне Місураты, у выніку чаго там успыхнулі пажары. 20 сакавіка ВПС заходняй кааліцыі нанеслі авіяцыйныя і ракетныя ўдары па сталіцы Лівіі — Трыпалі. Таксама амерыканскія і брытанскія самалёты працягнулі бамбіць войскі Кадафі, паведамлялася пра знішчэнне 70 адзінак баявой тэхнікі. Сярод забітых былі і грамадзянскія асобы. У аперацыях 20 сакавіка таксама прынялі ўдзел самалёты Італіі і Даніі. Тым часам была ўсталявана марская блакада Лівіі шляхам пастаноўкі на рэйд больш за 20 баявых караблёў і падводных лодак краін заходняй ваеннай кааліцыі[60]. 21 сакавіка да інтэрвенцыі далучыліся Іспанія і Канада, чые баявыя самалёты здзейснілі ў той дзень свае першыя авіяналёты[61][62]. Паралельна з амерыканскіх караблёў было здзейснена больш за дзесяць залпаў ракетамі. Адна з ракет знішчыла рэзідэнцыю Кадафі ў Трыпалі. 21 сакавіка французскі авіяносец прыбыў у зону баявых дзеянняў, палубныя самалёты пачалі здзяйсняць баявыя вылеты. Францыя пашырыла свой кантынгент, накіраваўшы дадатковыя 2 Mirage 2000-5 і 2 Mirage 2000D на ваенную базу ў Італіі. Вечарам гэтага дня знішчальнік-бамбардзіроўшчык ВПС ЗША F-15E, які выляцеў з авіябазы Авіяна (Італія), пацярпеў крушэнне з-за механічнай няспраўнасці ў 40 кіламетрах на паўднёвы-захад ад горада Бенгазі. Абодва члена экіпажа катапультаваліся. Пілотаў хутка эвакуіравалі. 23 сакавіка камандуючы ВПС Вялікабрытаніі Грэг Бэгвел заявіў, што ВПС Лівіі больш не існуюць як баяздольная арганізацыя. Неглядзячы на гэтае паведамленне, лівійская авіяцыя яшчэ працягвала выконваць баявыя задачы[63]. У ноч з 23 па 24 сакавіка сіламі 6 знішчальнікаў (2х Rafale і 4х Mirage 2000D) ВПС і ВМС Францыі, узброенымі ракетамі SCALP GP, праведзены налёт на лівійскую авіябазу за 250 кіламетраў на поўдзень ад узбярэжжа Міжземнага мора[64]. Каля 14:30 CET самалётамі Rafale і Mirage 2000 у ходзе патрулявання паветранай прасторы Лівіі быў знойдзены самалёт лівійскіх ВПС Г-2 «Галеб». Адразу пасля яго прызямлення на авіябазе блізу горада Місурата ён быў знішчаны ракетай «паветра-зямля». Тым часам ВПС Нарвегіі далучыліся да аперацыі «Рассвет Адысеі» і перадалі пад аператыўнае кіраўніцтва ВПС ЗША шэсць знішчальнікаў F-16, якія базаваліся на авіябазе Суда, Крыт, Грэцыя. У той жа дзень ВМФ Вялікабрытаніі нанеслі ракетамі «Тамагаўк», запушчанымі з борта падлодкі HMS Triumph, удары па мэтам СПА Лівіі[65]. Таксама самалёты кааліцыі нанеслі бомбавы ўдар па авіябазе Себха за 620 кіламетраў на поўдзень ад Трыпалі[66]. На наступны дзень два Tornado ВПС Вялікабрытаніі і знішчальнікі ВПС Францыі сумесна знішчылі 7 танкаў Т-72 кадафістаў блізу горада Адждабія. Катарскія Mirage 2000, якія далучыліся да аперацыі «Світанак адысеі», і самалёты французскіх ВПС здзейснілі сумесныя разведвальныя палёты ў раёне гарадоў Місурата, Эль-Зінтан, Сірт і Адждабія. Чатыры Mirage 2000Ds ВПС Францыі знішчылі артылерыйскую батарэю ўрадавай арміі ў раёне горада Адждабія. 3 бомбы з лазерным навядзеннем былі скінуты з двух F-16 ВПС Нарвегіі супраць лівійскіх танкаў. 26 сакавіка ВПС Францыі нанеслі некалькі паветраных удараў па мэтам у раёне гарадоў Эль-Зінтан і Місурата, знішчыўшы на стаянках па меншай меры 5 лёгкіх штурмавікоў Г-2 «Галеб» і два ўдарныя верталёты Мі-35. 27 сакавіка знішчальнікі F-16 ВПС Даніі знішчылі некалькі установак САУ на поўдзень ад Трыпалі. Тым часам чатыры CF-18 Hornet ВПС Канады знішчылі склад з узбраеннем у 92 кіламетрах на поўдзень ад Місураты. Раніцай 28 сакавіка знішчальнікі Panavia Tornado ВПС Вялікабрытаніі знішчылі два лівійскіх танка і дзве бронемашыны каля Місураты. На працягу раніцы самалёты ВПС Вялікабрытаніі атакавалі склады з узбраеннем каля горада Себха на поўдні Лівіі[67]. 29 сакавіка цяжкаўзброены AC-130 і штурмавік A-10 Thunderbolt II уключыліся ў аперацыю «Світанак Адысеі», атакаваўшы наземныя сілы Муамара Кадафі. Акрамя таго, два бамбардзіроўшчыка B-1 ВПС ЗША вылецелі з авіябазы Элсварт і нанеслі ўдар па невядомых мэтам у Лівіі[68]. 30 сакавіка самалёты міжнароднай кааліцыі нанеслі ўдар па калоне лівійскіх урадавых войскаў, якія надыходзялі ў напрамку горада Адждабія[69]. 2 красавіка заходняя кааліцыя выпадкова нанесла авіяўдар па групе апазіцыянераў на ўсходняй ускраіне лівійскага горада Марса-эль-Брэга, знішчыўшы пры гэтым не менш за дзесяць праціўнікаў урада Кадафі[70]. 8 красавіка самалёты НАТА нанеслі ракетныя ўдары па ваенных арсеналах кадафістаў. Бамбардзіроўцы падвергнуліся ваенныя склады, размешчаныя за 15 кіламетраў на паўднёвы ўсход ад горада Зінтан. Як паведаміў адзін з жыхароў горада, у дадзеным раёне адбылося не менш за 14 выбухаў, пачаўся моцны пажар. Пасля ракетнага ўдару, нанесенага авіяцыяй НАТА, паўстанцы паспрабавалі наблізіцца да складоў, каб ацаніць вынікі бамбардзіроўкі, аднак лаяльныя Кадафі вайскоўцы не далі ім наблізіцца, адкрыўшы агонь з гранатамётаў[71]. 10 красавіка авіяцыя краін НАТА падбіла 25 танкаў урадавых войскаў у Лівіі. 25 красавіка ў выніку налётаў авіяцыі НАТА на Трыпалі пашкоджана рэзідэнцыя Кадафі[72]. У ноч з 30 красавіка на 1 мая малодшы сын Кадафі Сейф аль-Араб і трое ўнукаў загінулі ў выніку авіяўдару ВПС НАТА па Трыпалі[73][74]. 5 мая, у выніку налёту авіяцыі НАТА, было знішчана некалькі верталётаў узброеных сіл Лівіі падчас іх перавозкі[75]. 10 мая ў 2 гадзіны ночы па мясцовым часе авіяцыя НАТА нанесла серыю ўдараў па Трыпалі. Паведамлялася, што меркаванай мэтай авіяўдараў была рэзідэнцыя Кадафі. У выніку нападаў былі пашкоджаны некалькі будынкаў, якія не мелі ваеннага прызначэння[76]. Ноччу 20 мая сілы НАТА нанеслі авіяўдар па 8 караблям у партах Трыпалі, Аль-Хумса і Сірта. Праз два дні авіяцыя Паўночнаатлантычнага альянсу рэалізавала авіяўдары па порце Трыпалі і па раёне Баб аль-Азіза[77]. 24 мая авіяцыя НАТА правяла ў Трыпалі шырокамаштабную бамбардзіроўку, паведамляецца аб мінімум 20 авіяўдарах і 150 пацярпелых. Увечары таго ж дня ў Трыпалі былі чутны выбухі ад яшчэ 6 авіяўдараў. Наступныя авіяўдары па сталіцы краіны былі здзейснены 28 мая і 2 чэрвеня. 4 чэрвеня ў 18:30 ВПС НАТА нанеслі авіяўдары па ўсходнім прыгарадзе Лівіі — Таджура, дзе знаходзілася ваенная база Кадафі[78]. 7 чэрвеня інтэрвентамі было здзейснена каля 60 авіаналётаў на Трыпалі[79]. У гэты дзень Кадафі выступіў са зваротам да народу[80]. На наступны дзень прашлі новыя бамбардзіроўкі сталіцы[81]. 15 чэрвеня, пасля перапынку, пачаліся новыя бамбардзіроўкі Трыпалі[82]. 16 чэрвеня заходняя кааліцыя выпадкова нанесла ўдар па сілах паўстанцаў[83]. 19 чэрвеня, падчас чарговай бамбардзіроўкі Трыпалі сіламі заходняй кааліцыі, загінула 7 мірных жыхароў[84]. 28 чэрвеня ўлады ФРГ заявілі, што гатовы пастаўляць НАТА для вайны ў Лівіі дэталі для бомбаў, боепрыпасы і тэхнічныя сродкі[85]. 1 жніўня Нарвегія спыніла свой удзел у ваеннай аперацыі ў Лівіі. 20 кастрычніка адбылося забойства Муамара Кадафі. 31 кастрычніка абвешчана аб завяршэнні ваеннай аперацыі НАТА і саюзнікаў на тэрыторыі Лівіі. Дапамога Беларусі ўраду КадафіАфіцыйна Рэспубліка Беларусь падтрымлівала ўлады Лівіі дыпламатычна і не заяўляла аб садзейнічанні сваіх вайскоўцаў у барацьбе з інтэрвентамі, акрамя таго, МУС Беларусі адмаўляў удзел рэспублікі ў грамадзянскай вайне[86][87]. Адкак з самага пачатку канфлікту перыядычна выдаваліся паведамленні аб пастаўках зброі, дзейнасці беларускіх вайсковых саветнікаў і наймітаў[6][7][10]. Па звестках SIPRI і іншых заходніх крыніц, 15 лютага з Баранавічаў у Лівію вылецеў транспартнік Іл-76[88]. Згодна з іх здагадкамі, самалёт вёз зброю для войскаў Кадафі. На думку беларускага ваеннага аналітыка Аляксандра Алесіна, адпраўка ў краіну якой-небудзь зброі немэтазгодна, паколькі лівійская армія на той момант была добра забяспечана. Значна большую неабходнасць, як заявіў аглядальнік, прадстаўлялі ваенныя спецыялісты і рамонтнікі, якія б падтрымлівалі баяздольнасць тэхнікі і яе рамонт[8]. 25 лютага ў заходніх СМІ з’явілася інфармацыя, што ў падаўленні вулічных беспарадкаў удзельнічаюць беларускія, а таксама сербскія, украінскія і румынскія найміты. Замежныя байцы пілатуюць баявую авіяцыю, абстрэльваючы апазіцыю і таксама праводзячы патруляванне і зачыстку вуліц на аўтамабілях[89]. 6 красавіка выданне «Комсомольская правда» апублікавала артыкул аб дапамозе беларускіх ваенных саветнікаў і наймітаў урадавым сілам, асабліва ў частцы ўстойлівасці замежнай інтэрвенцыі. Як паведамлялася, ваенныя рэспублікі пераканалі лівійцаў аддаць перавагу ўзброеным пікапам замест класічнай бранятэхнікі, а таксама ўвесці ў тактыку некаторыя элементы партызанскай вайны, тым самым знізіўшы эфектыўнасць авіяўдараў НАТА і павялічваючы мабільнасць урадавых сіл. Дзякуючы іх садзейнічанню, у канцы сакавіка—пачатку красавіка армія Кадафі нават здолела перайсці ў контрнаступленне. Як заявіў саветнік пасольства Беларусі ў Трыпалі Георгій Грамыка, да грамадзянскай вайны і замежнай інтэрвенцыі ў краіне знаходзіўся кантынгент з 500 беларускіх інструктараў і ваенспецаў (з пачаткам баявых дзеянняў частку з іх эвакуіравалі). Ваенныя займаліся падрыхтоўкай сілавікоў, рамонтам і эксплуатацыяй ваеннай тэхнікай. «Комсомольская правда» казала і пра наёмнікаў з індывідуальнымі кантрактамі, і пра былых байцоў 334-га атрада. Некаторыя з іх, як мяркуецца, праходзілі падрыхтоўку на расійскіх базах спецназа і ўдзельнічалі ў вайне ў Афганістане[6]. Зноў аб беларускім ўдзеле загаварылі ў жніўні—верасні, калі ўсплыла інфармацыя аб знаходжанні беларускаў, у тым ліку снайпераў[10], на паўночным захадзе краіны, дзе яны магчыма маглі ўступіць у прамыя сутыкнення са спецпадраздзяленнямі НАТА, ААЭ і Катара[90]. Чацвёра грамадзян Беларусі (Валерый Гардзіенка, Ігар Едзімічаў, Фёдар Труфанаў[91] і Вячаслаў Качура[7]) нават трапілі ў палон да паўстанцаў у Трыпалі, дзе былі асуджаны на 10 гадоў пазбаўлення волі за супрацоўніцтва з лаялістамі[11]. Пасродкам доўгіх перамоваў удалося дамагчыся датэрміновага вызвалення беларускіх грамадзян, апошні з якіх, Качура, пры садзейнічанні кіраўніка Чачні Рамзана Кадырава, вярнуўся дадому ў 2018 годзе. Ён жа быў раней начальнікам штаба 334-га асобнага атрада спецпрызначэння[7]. Выкарыстанне зброі са збедненым уранамУ ліпені 2018 года ўрад нацыянальнай згоды Лівіі абвінаваціў блок НАТА ў выкарыстанне зброі са збедненым уранам, калі лівійскія медыкі высветлілі, што за апошнія гады ў краіне рэзка вырасла колькасць анкалагічных захворванняў менавіта ў тых месцах, якія падвяргаліся бамбардзіроўкам у 2011 годзе[92]. Улады мелі намер звярнуцца ў МАГАТЭ і іншыя міжнародныя арганізацыі па дапамогу ў правядзенні дбайных даследаванняў прысутнасці збедненага ўрану і ў раёнах Лівіі, якія падвергліся авіяналётам. Першыя паведамленні аб выкарыстанні збедненага ўрану ў лівійскім канфлікце з’явіліся яшчэ ў красавіку 2011 года. Па сведчанні незалежнай групы навукоўцаў, якія тады працавалі ў Лівіі, у гэтай краіне былі знойдзены сляды збедненага ўрану. Імі быў зафіксаваны павышаны ўзровень радыяцыі ў варонках ад бомбаў і на аскепках снарадаў, якія заставаліся пасля авіяўдараў НАТА[93]. Афіцыйныя прадстаўнікі Паўночнаатлантычнага альянсу абвяргаюць любую інфармацыю пра ўжыванне забароненых рэчываў у канфлікце ў Лівіі. Гл. таксамаЗноскі
Спасылкі
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
