Jenayah perang Jepun

Jenayah perang Jepun
Sebahagian daripada penaklukan wilayah oleh Empayar Jepun
Mayat mangsa di tebing Sungai Qinhuai, di luar pintu barat Nanjing semasa Pembunuhan beramai-ramai di Nanking
Lokasi	Dalam dan sekitar Asia Timur, Asia Tenggara, dan Pasifik
Tarikh	1927–1945[1]
Jenis serangan	jenayah perang, pembunuhan besar-besaran, pembersihan etnik dan jenayah terhadap kemanusiaan lain
Kematian	s. 30,000,000[2]
Pelaku	Empayar Jepun, Tentera Darat Empayar Jepun
Motif	Imperialisme Nasionalisme Jepun Ultranasionalisme Perkauman
Perbicaraan	Perbicaraan Tokyo, dan lain-lain
sunting · sunting di Wikidata

Empayar Jepun telah melakukan pelbagai jenayah perang dan jenayah terhadap kemanusiaan di pelbagai negara Asia-Pasifik, terutamanya semasa Perang China-Jepun Kedua dan Perang Pasifik. Semua insiden ini pernah dirujuk dengan penuh kontroversi sebagai "Holokus Asia",^[3][4] dan "Holokus Jepun",^[5] dan juga sebagai "Penjarahan Asia" atau lebih keras lagi "Perogolan Asia".^[6] Jenayah berlaku semasa awal zaman Shōwa, di bawah pemerintahan Hirohito.

Tentera Darat Imperial Jepun (TDIJ) dan Tentera Laut Imperial Jepun (TLIJ) bertanggungjawab atas pelbagai jenayah perang yang menyebabkan berjuta-juta kematian. Jenayah perangnya merangkumi perhambaan seksual dan pembunuhan beramai-ramai kepada uji kaji manusia, kebuluran, dan buruh paksa, semuanya sama ada dilakukan secara langsung atau dibenarkan berlaku oleh tentera dan kerajaan Jepun.^{[7][8][9][10][11]} Bukti-bukti jenayah ini, antaranya keterangan lisan dan rekod bertulis seperti diari dan jurnal perang, telah diberikan oleh veteran-veteran Jepun.^[12]

Pemimpin-pemimpin politik dan tentera Jepun sedar akan jenayah tenteranya namun membiarkannya berterusan malah menyokongnya, dengan majoriti tentera Jepun ditugaskan di Asia mengambil bahagian dalamnya ataupun menyokong pembunuhan yang berlaku.^[13]

Angkatan Udara Tentera Darat Imperial Jepun terlibat dalam serangan kimia dan biologi ke atas orang awam semasa Perang China-Jepun Kedua dan Perang Dunia Kedua, melanggari perjanjian antarabangsa yang Jepun tandatangani sebelum ini, antaranya Konvensyen Hague yang mengharamkan penggunaan "racun atau senjata beracun" dalam peperangan.^[14][15]

Sejak 1950-an, banyak permohonan maaf atas jenayah perang telah dikeluarkan oleh pegawai-pegawai kanan kerajaan Jepun; namun, permohonan maaf yang dikeluarkan telah dikritik bersifat tidak ikhlas. Kementerian Luar Negeri Jepun telah mengakui peranan negara Jepun yang telah mengakibatkan "kerosakan dan penderitaan yang dahsyat" sebelum dan semasa Perang Dunia Kedua, khususnya pembunuhan beramai-ramai di Nanjing oleh TDIJ.^[16] Walau bagaimanapun isu ini tetap dipenuhi kontroversi, dengan sesetengah anggota kerajaan Jepun, termasuk mantan-mantan perdana menteri Junichiro Koizumi dan Shinzō Abe menziarahi Kuil Yasukuni, tempat peringatan bagi semua orang Jepun yang mati dalam perang, termasuklah penjenayah-penjenayah perang Kelas A yang sudah disabitkan kesalahan. Tambahan pula, sesetengah buku teks sejarah Jepun hanya menyebut tentang jenayah perang sepintas lalu sahaja,^[17] dan beberapa anggota Parti Demokratik Liberal Jepun telah menafikan kezaliman yang telah berlaku, seperti penglibatan kerajaan dalam menculik wanita untuk dijadikan "wanita penghibur", iaitu kata halus untuk hamba seks.^[18][19]

Piagam Tokyo mentakrifkan jenayah perang sebagai "pelanggaran undang-undang atau adat perang,"^[20] yang merangkumi penggunaan senjata terlarang, melanggar norma medan perang semasa berperang dengan penempur musuh, atau terhadap orang yang dilindungi,^[21] termasuk orang awam dan rakyat musuh serta harta benda negara-negara berkecuali seperti dalam kes serangan ke atas Pearl Harbor.^[22]

Anggota tentera dari Empayar Jepun telah didapati bersalah melakukan banyak perbuatan sedemikian semasa zaman imperialisme Jepun dari akhir abad ke-19 hingga pertengahan abad ke-20. Askar tentera Jepun menjalankan bermacam-macam pelanggaran hak asasi manusia terhadap orang awam dan tahanan perang di seluruh Asia Timur dan rantau Pasifik barat. Peristiwa-peristiwa ini mencapai kemuncaknya semasa Perang China-Jepun Kedua pada tahun 1937–45 dan kempen Asia dan Pasifik semasa Perang Dunia Kedua (1941–45).

Jepun menandatangani Konvensyen Geneva 1929 mengenai Tawanan Perang dan Konvensyen Geneva 1929 mengenai Orang Sakit dan Cedera,^[23] tetapi kerajaan Jepun enggan meratifikasi Konvensyen Tawanan Perang. Pada tahun 1942, kerajaan Jepun menyatakan bahawa ia akan mematuhi syarat-syarat Konvensyen itu mutatis mutandis ('sekali perubahan yang diperlukan telah dibuat').^[24] Jenayah-jenayah yang dilakukan juga termasuk di bawah aspek-aspek lain undang-undang antarabangsa dan Jepun. Sebagai contoh, banyak jenayah yang dilakukan oleh kakitangan Jepun semasa Perang Dunia Kedua melanggar undang-undang tentera Jepun, dan tertakluk kepada mahkamah tentera, seperti yang dikehendaki oleh undang-undang itu.^[25] Empayar Jepun juga melanggar perjanjian-perjanjian antarabangsa yang ditandatangani oleh Jepun, termasuk peruntukan Konvensyen Hague (1899 dan 1907) seperti perlindungan untuk tawanan perang dan larangan penggunaan senjata kimia, Konvensyen Buruh Paksa 1930 yang melarang kerja paksa, Konvensyen Antarabangsa 1921 untuk Penindasan Pemerdagangan Wanita dan Kanak-kanak yang melarang pemerdagangan manusia, dan perjanjian-perjanjian lain.^[26][27] Kerajaan Jepun juga menandatangani Pakatan Kellogg-Briand (1929), menyebabkan perbuatannya pada 1937–45 boleh dikenakan tuduhan jenayah terhadap keamanan,^[28] pertuduhan yang diperkenalkan pada Perbicaraan Tokyo untuk mendakwa penjenayah-penjenayah perang "Kelas A". Penjenayah perang "Kelas B" ialah mereka yang didapati bersalah atas jenayah perang per se, dan penjenayah perang "Kelas C" ialah mereka yang bersalah atas jenayah kemanusiaan.. Kerajaan Jepun juga menerima syarat-syarat yang ditetapkan oleh Perisytiharan Potsdam (1945) selepas tamat perang, termasuk peruntukan dalam Perkara 10 untuk menghukum "semua penjenayah perang, termasuk mereka yang telah mengakibatkan kezaliman ke atas tawanan-tawanan kita". Undang-undang Jepun tidak mentakrifkan orang yang disabitkan dalam Perbicaraan pasca-1945 itu sebagai penjenayah, walhal kerajaan Jepun sudah menerima penghakiman yang dibuat dalam perbicaraan tersebut, dan dalam Perjanjian San Francisco (1952).^{[Penjelasan diperlukan]} Mantan Perdana Menteri Shinzō Abe telah menyokong pendirian bahawa Jepun menerima tribunal Tokyo dan penghakimannya sebagai syarat untuk menamatkan perang, tetapi keputusannya tiada kaitan dengan undang-undang dalam negeri. Menurut Abe, mereka yang disabitkan dengan jenayah perang bukanlah penjenayah di bawah undang-undang Jepun.^[29]