|
Kosynierzy   Kosynierzy – żołnierze pieszych formacji ochotniczych i milicyjnych tworzonych na zasadzie pospolitego ruszenia, którzy uzbrojeni byli w kosy bojowe[1]. Nazwa zazwyczaj odnosi się do okresu insurekcji kościuszkowskiej choć podobne oddziały brały udział także w innych kampaniach wojennych na terenie Polski. Jednostki te ze względu na improwizowany charakter były charakterystyczne dla działań wojennych o charakterze partyzanckim i powstańczym. Dewizą kosynierów było hasło „żywią i bronią”, które umieszczone było na ich sztandarze. Historia formacji Formacja pojawiła się w Polsce po raz pierwszy w czasie insurekcji kościuszkowskiej. Pomysł na formowanie tego rodzaju jednostek przypisuje się Tadeuszowi Kościuszce za broszurą Józefa Pawlikowskiego pt. „Czy Polacy wybić się mogą na niepodległość?”[2]. Ten sam autor już w swojej młodości w anonimowej pracy „Projekt wzmocnienia sił krajowych” proponował aby ustanowić prawo zobowiązujące wsie do składek pieniędzy na broń palną oraz kucie grotów do pik i przerabianie kos gospodarskich na bojowe z żelazem „na prost oprawionem...”[3] upatrując w tym szansy na szybkie oraz w miarę tanie zwiększenie potencjału bojowego wojsk polskich w starciu z zaborcami. Z powodu braków personalnych w regularnej armii oraz niedostatecznej ilości broni palnej obywateli rekrutowanych na zasadzie pospolitego ruszenia uzbrajano w kosy i formowano z nich oddziały tzw. „milicji ruchomej”[4]. Oddziały te pełniły zazwyczaj funkcje porządkowe, pracowały w umacnianiu fortyfikacji i wspierały wojsko regularne w czasie obrony miasta. Później wykorzystywano je także w czasie działań wojennych oraz jako odwody w trakcie bitew. W okresie tym powstała nawet specjalna instrukcja walki przeznaczona dla oddziałów kosynierskich pt. „Krótka nauka o pikach i kosach” napisana przez polskiego architekta oraz oficera insurekcji Piotra Aignera[5][6]. Pierwsze tego typu jednostki stworzyli wyznaczeni przez Tadeusza Kościuszkę werbownicy bracia generał major ziemiański Jan i Andrzej Slascy, ziemianie z krakowskiego. Wystawili oni własnym sumptem liczące około 2000 piechurów oddziały chłopskie, których podstawowym wyposażeniem były kosy bojowe, piki i siekiery[7]. Członków tych oddziałów, tworzących tzw. „milicję krakowską” nazwano wówczas „kosynierami”. Początkowo jednostki te stanowiły jedynie siły pomocnicze i nie były wcielane do wojska regularnego jednak z czasem część z nich, szczególnie kadry podoficerskiej, włączono w skład polskiej armii. Z kosynierów, którzy wsławili się zdobyciem armat w bitwie pod Racławicami utworzono dwie formacje w wojsku polskim: 1 Regiment Grenadierów Krakowskich oraz 2 Regiment Grenadierów Krakowskich[8]. Wbrew popularnym wyobrażeniom w okresie powstania kościuszkowskiego kosynierzy nie byli dominującym rodzajem wojsk i używano ich jedynie jako siły pomocnicze i uzupełniające. Pomimo pewnych niedostatków broni palnej większym problemem byli rekruci bez wyszkolenia wojskowego, którzy nie potrafili jej używać. Piesze regimenty koronne zaopatrzone były w broń palną na poziomie 75,4%, w batalionach strzelców oraz milicji na poziomie 68,9%. Reszcie żołnierzy przydzielono piki i kosy, głównie ze względu na nieumiejętność posługiwania się karabinami[9]. Tylko w jednym 7 Regimencie Pieszym Koronnym kosynierzy stanowili w 1794 roku większość żołnierzy. 
Oddziały kosynierów wzięły również udział w powstaniu listopadowym w latach 1830–1831 jako część oddziałów powstańczych. Ochotnicze oddziały kosynierów samorzutnie formowali różni dowódcy powstańczy w tym m.in. Emilia Plater, która na Litwie stanęła na czele oddziału partyzanckiego liczącego 280 strzelców, 60 kawalerzystów oraz kilkuset chłopów – kosynierów. Część formacji kosynierskich miało charakter oddziałów partyzanckich, a niektóre z nich wcielono do regularnych wojsk polskich jak np. kosynierskie pododdziały 9 Pułku Piechoty Liniowej Królestwa Kongresowego. Oddziały kosynierskie były w tym okresie formacjami bardzo licznymi. W czasie tego powstania według relacji Henryka Dembińskiego jedno tylko województwo krakowskie wystawiło w ciągu tygodnia 60 000 kosynierów[11]. Kosynierzy stanowili również istotną część piechoty narodowych sił zbrojnych w okresie powstania krakowskiego 1846 roku. Kompanie kosynierskie formowali na Wawelu Michał Pałczyński i Władysław Iżycki. Ich skład stanowili przede wszystkim włościanie z okręgu miasta Krakowa. Utworzono wtedy 1 batalion kosynierów, którym dowodził złotnik Teofil Zamojski. Do kadry oficerskiej należeli: Tomasz Leszczyński, Poker, Gloger, Władysław Otwinowski, Ferdynand Zajączkowski, Marian Pawełkiewicz. Podoficerowie byli uzbrojeni w strzelby myśliwskie. Byli nimi studenci: Stefan Wiśniewski, Antoni Bartosiński, Stefan Broll, Maurycy Wolff, Władysław Kaniewski, Franciszek Statkowski, Antoni Lewicki, Henisz, Odrzywolski, Ciaputowicz i inni. Żołd kosyniera wynosił 15 groszy dziennie i wypłacano go na 5 dni z góry[12]. Bitwy z udziałem kosynierów  Insurekcja kościuszkowska 1794Improwizowane oddziały kosynierów po raz pierwszy zostały użyte w działaniach wojennych podczas tego powstania. Wzięły one udział w większości bitew insurekcji kościuszkowskiej:
Powstanie listopadowe 1830–1831
Powstanie wielkopolskie 1848Kosynierzy brali udział również w powstaniu wielkopolskim 1848, m.in.:
Powstanie styczniowe 1863–1864
W czasie kampanii wrześniowej 1939 powstała jednostka kosynierów gdyńskich. Ubiór   Brak funduszy oraz improwizowane warunki insurekcji kościuszkowskiej spowodowały niejednolity strój oddziałów kosynierskich. Aby temu zapobiec, dnia 6 maja 1794 roku magistrat krakowski polecił swojemu Komisariatowi Wojennemu umundurowanie milicji krakowskiej „w zupełności w jakie bądź mundury”[19]. Komitet z braku funduszy umundurował ją w czerwone rogatywki oraz białe sukmany. Masowy udział chłopów z ziemi krakowskiej w insurekcji kościuszkowskiej sprawił, że ludowy strój krakowski stał się mundurem wojskowym piechoty złożonej z Krakusów i Kosynierów. Kosynier był ubrany w tradycyjną białą sukmanę spiętą pasem. Na ramiona zarzucał brązową gunię, na głowę wkładał czerwoną rogatywkę lub tyniecką magierkę, na nogi – buty z cholewami. Jednolicie umundurowane były dwa regimenty grenadierów krakowskich, które zostały sformowane ze sławnych kosynierów racławickich. Nosili oni czapki rogatywki, granatowe kurtki z zielonymi wyłogami i czechczery lub spodnie z białego sukna[19]. Ubiór kosynierów w okresie powstania krakowskiego 1846 roku stanowiła kurtka tzw. wołoszka z szaraczkowego sukna z kołnierzem karmazynowym, konfederatką pąsową i spodnie szaraczkowe[12]. Uzbrojenie kosyniera Podstawowym uzbrojeniem kosyniera była przerobiona z kosy gospodarskiej, nabita na sztorc kosa bojowa. Ponieważ kosa do ścinania roślinności osadzana była poziomo, wymagała przekucia i wyprostowania trzpienia osadzającego ostrze w drzewcu. Narzędzia te czasem wymagały również innych przeróbek. Władze kierujące różnymi zrywami wolnościowymi przygotowywały w tym celu specjalne instrukcje dla chłopów. Najbardziej znaną były Krótka nauka o pikach i kosach napisana przez Piotra Aignera[20] oraz Nauka o urządzeniu kos i pik wydana podczas powstania listopadowego[21]. Do modyfikacji wykorzystywano zwykłe kosy do ścinania zboża oraz traw, a także kosę do robienia sieczki zwaną rzezakiem. Była to szeroka kosa z ostrzem rozszerzającym się ku końcowi, na którym sterczał hak zwany ogonkiem. Służył on do zaczepiania kosy w otworze po drugiej stronie korytka, którym podsuwało się pod ostrze słomę do siekania. To narzędzie ręczne zostało później wyparte przez sieczkarnię. Ogonek rzezaka przekuwano na dodatkowy szpikulec rzezaka bojowego, który mógł służyć do kłucia i w konsekwencji stanowił bardziej funkcjonalną broń – skrzyżowanie kosy z piką[22]. Kosy nie były produkowane seryjnie. Przerabiano je samodzielnie lub w wielu lokalnych kuźniach tak więc istniało ich wiele odmian i rodzajów. Dodatkowo w insurekcji kościuszkowskiej kosynierzy nosili również siekiery zwykle zatknięte za pasem. Część żołnierzy z tych oddziałów było uzbrojonych także w piki, a rekrutujący się z milicji ruchomej grenadierzy krakowscy z 1. i 2. regimentu po przeszkoleniu otrzymali również szable oraz broń palną. Kosynierzy w kulturze  Malarstwo
Literatura
PomnikiKosynierów upamiętniają pomniki:
Zobacz teżPrzypisy
Bibliografia
|
