Pułk Konny im. Maksyma Żeleźniaka
1 pułk konny im. Maksyma Żeleźniaka – oddział kawalerii Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej. Formowanie i zmiany organizacyjneW wyniku rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa i zarazem naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim prowadzonych w grudniu 1919, ten ostatni wyraził zgodę na tworzenie ukraińskich jednostek wojskowych w Polsce[1]. Pułk wywodzi się ze sformowanego z żołnierzy pochodzenia ukraińskiego dywizjonu rosyjskiego 7 Kinburńskiego pułku dragonów. Pod koniec 1917 dywizjon walczył z bolszewikami w obronie Żytomierza. W czerwcu 1918 został przekształcony w 5 Kinburński pułk konny i wszedł w skład 2 Wołyńskiej Dywizji Konnej. Pod koniec czerwca 1919 pułk otrzymał numer 29, a 25 maja (?) z resztek 29. i 30 pułku konnego oraz sotni łączności sztabu dywizji utworzono samodzielny dywizjon kawalerii. 1 lipca dywizjon przeformowano na 1 pułk konny im. Maksyma Żeleźniaka i podporządkowano go dowódcy Samodzielnej Brygady Kawalerii. W jej składzie nosił nr 2 i miano „perejasławski”. 20 listopada dołączyły do niego resztki 1 Łubieńskiego pułku konnego, a 5 grudnia dwie sotnie 1 rezerwowego pułku konnego. 11 grudnia większość 2 Perejasławskiego pułku konnego przeszła na stronę 2 Korpusu Halickiego. W szeregach Armii URL pozostało tylko 8 oficerów i około 60 szeregowych. Utworzyli oni sotnię kawalerii w składzie 2 Wołyńskiej Dywizji Strzelców. W jej składzie sotnia wyruszyła w I pochód zimowy. 29 stycznia 1920 sotnia została przeorganizowana w pułk konny. W maju w jego skład wszedł także samodzielny czarnomorski dywizjon konny płk. Hryhorija Afueraktóry. Pułk ponownie otrzymał imię Maksyma Żeleźniaka[2]. W październiku Armia URL przeprowadziła mobilizację. W jej wyniku liczebność jej oddziałów znacznie wzrosła[3]. W związku z podpisaniem przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października wojska ukraińskie zmuszone były prowadzić działania zbrojne samodzielnie[4]. Osobny artykuł:Żołnierze oddziału
Przypisy
Bibliografia
|