|
ชองชอง เอกสารเก่าเรียก จอง[1] เป็นเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่ในตระกูลภาษาออสโตร-เอเชียติก มีภาษาพูดของตนเองเรียกว่าภาษาชอง แต่ไม่มีภาษาเขียน นับถือศาสนาพุทธ มีวัฒนธรรมประเพณีเป็นเอกลักษณ์ของชนเผ่า ซึ่งอาจมีมาแต่ก่อนสมัยสุโขทัยสืบทอดมาจนถึงปัจจุบัน เช่น การใช้ต้นคลุ้ม มาจักสานสมุก ชนาง เสวียน มีประเพณีผีโรง ผีหิ้ง ทำมาหากินด้วยการหาของป่า ล่าสัตว์ ทำไร่ ทำนา และปลูกต้นกระวาน ซึ่งชาวอินเดียและอาหรับชอบมาก ชาวชองอยู่กันมากแถบเชิงเขารอยต่อกับกัมพูชา เช่นที่บริเวณเขาสอยดาวเหนือ บ้านคลองพลู บ้านกะทิง บ้านตะเคียนทอง บ้านคลองพลู บ้านคลองน้ำเป็น ใกล้น้ำตกกะทิง บ้านทุ่งสะพาน อำเภอเขาคิชฌกูฏ บ้านวังแซ้ม บ้านปึก อำเภอมะขาม จังหวัดจันทบุรี รวมไปถึงชาวชองที่บ้านคลองแสง บ้านด่านชุมพล และบ้านปะเดา อำเภอบ่อไร่ จังหวัดตราดด้วย บ้านทุ่งนา อำเภอศรีสวัสดิ์ จังหวัดกาญจนบุรี มีจำนวนทั้งหมดประมาณ 6,000 คน ปัจจุบันชาวชองนี้ได้ปรับตัวเข้ากับวัฒนธรรมใหม่เหมือนกับคนทั่วไป ส่วนชาวชองที่อาศัยอยู่ในเขตจังหวัดฉะเชิงเทรา จะถูกเรียกว่า ชาวไทยซอง เพราะออกเสียง ช.ช้าง ไม่ถนัด และมีภาษาใกล้เคียงกับภาษาชองคือภาษาป่า ซึ่งภาษาป่าของชาวชองในจังหวัดฉะเชิงเทราเมื่อทำการเปรียบเทียบกับภาษาชองในอำเภอเขาคิชฌกูฏ จังหวัดจันทบุรี พบว่าเป็นภาษาเดียวกัน คือ ภาษาชอง และพบว่ามีการพูดภาษาชองในจังหวัดพระตะบอง (เรียกตัวเองว่า คนซำเร ซึ่งแปลว่า คนปอร์) และจังหวัดโพธิสัตว์ (เรียกตัวเองว่า คนปอร์) ของประเทศกัมพูชา ซึ่งเรียกชื่อภาษาต่างกันว่า ภาษาปอร์ มีความคล้ายคลึงกับภาษาชองในอำเภอเขาคิชฌกูฏ จังหวัดจันทบุรี เพียงแต่น้ำเสียงที่ออกเสียงแตกต่างกันเล็กน้อย จึงสรุปได้ว่า คนชอง คนซำเร หรือคนปอร์ เป็นกลุ่มชาติพันธุ์เดียวกัน[2] ดูเพิ่ม
อ้างอิง
|
