Share to:

 

ภูเขาน้ำแข็ง

ภูเขาน้ำแข็งในมหาสมุทรอาร์กติก
ขอบด้านเหนือของภูเขาน้ำแข็ง บี-15Aในทะเลรอสส์ ที่แอนตาร์กติกา วันที่ 29 มกราคม ค.ศ. 2001

ภูเขาน้ำแข็ง คือก้อนน้ำแข็งน้ำจืดขนาดใหญ่ที่แตกออกมาจากธารน้ำแข็งหรือหิ้งน้ำแข็ง (ice shelf) และลอยอยู่ในแหล่งน้ำเปิดเช่นทะเลหรือมหาสมุทร[1][2] ภูเขาน้ำแข็งมีขนาดแตกต่างกันตั้งแต่ขนาดเล็กจนถึงขนาดมหึมา เกิดจากแผ่นดินในแถบขั้วโลกเหนือและขั้วโลกใต้ที่มีอากาศหนาวเย็นจนอุณหภูมิติดลบ มีหิมะปกคลุมตลอดเวลา พื้นที่บางส่วนในขั้วโลกเหนือและขั้วโลกใต้มีลักษณะภูมิประเทศเป็นเทือกเขา บริเวณยอดเขาปกคลุมด้วยหิมะจำนวนมาก ซึ่งในเวลาต่อมาหิมะเหล่านี้ได้จับตัวเป็นก้อนน้ำแข็งจัด

เนื่องจากน้ำแข็งบริสุทธิ์มีความหนาแน่นอยู่ที่ประมาณ 920 กิโลกรัมต่อลูกบาศก์เมตร ในขณะที่น้ำทะเลมีความหนาแน่นประมาณ 1,025 กิโลกรัมต่อลูกบาศก์เมตร ทำให้ภูเขาน้ำแข็งจะมีส่วนที่โผล่พ้นน้ำประมาณ 1 ใน 10 ส่วนโดยปริมาตร ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่แค่ไหนก็ตาม ภูเขาน้ำแข็งถูกถือว่าเป็นภัยร้ายแรงทางทะเล (List of ships sunk by icebergs) การอับปางของเรืออาร์เอ็มเอสไททานิกใน ค.ศ. 1912 ทำให้มีการสถาปนาตระเวนน้ำแข็งระหว่างประเทศ (International Ice Patrol) ขึ้นใน ค.ศ. 1914

ภูเขาน้ำแข็งที่แบ่งตัว (ice calving) ออกมาจากธารน้ำแข็งที่หันหน้าเข้าหาทะเลเปิดอย่างเช่นในกรีนแลนด์จะมีรูปร่างเป็นกองไม่สม่ำเสมอ ในขณะที่ภูเขาน้ำแข็งที่แบ่งตัวออกมาจากแอนตาร์กติกาจะมีรูปร่างแบนหนา (เหมือนโต๊ะ) ขนาดใหญ่ ภูเขาน้ำแข็งที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีการบันทึกมาคือภูเขาน้ำแข็ง บี-15 ซึ่งแยกตัวออกมาจากหิ้งน้ำแข็งรอสส์ในแอนตาร์กติกาใน ค.ศ. 2000

รากศัพท์

ภูเขาน้ำแข็งในกรีนแลนด์ที่นาซาถ่ายไว้ในปี ค.ศ. 2015

คำว่า iceberg ในภาษาอังกฤษเป็นคำกึ่งคำยืมแบบแปล (calque) จากคำว่า ijsberg ในภาษาดัตช์ซึ่งมีความหมายตรงตัวว่า ice mountain (ภูเขาน้ำแข็ง)[3] และเป็นคำร่วมเชื้อสายกับคำว่า isbjerg ในภาษาเดนมาร์ก, Eisberg ในภาษาเยอรมัน และ isberg ในภาษาสวีเดน ในส่วนของภาษาไทย คำว่าภูเขาน้ำแข็งประกอบขึ้นจากคำว่าภูเขาและคำว่าน้ำแข็งเช่นเดียวกัน

ภาพรวม

ตามปกติ ภูเขาน้ำแข็งที่พ้นน้ำมีปริมาตรเพียงหนึ่งในสิบของทั้งหมด เพราะความหนาแน่นของน้ำแข็งบริสุทธิ์เท่ากับประมาณ 920 kg/m3 (57 lb/cu ft) ในขณะที่ความหนาแน่นของน้ำทะเลเท่ากับประมาณ 1,025 kg/m3 (64 lb/cu ft) (ตามหลักการของอาร์คิมิดีส) การคาดคะเนรูปร่างของส่วนที่อยู่ใต้น้ำจากส่วนที่อยู่เหนือน้ำนั้นทำได้ยาก พื้นที่ของแมนแฮตตันมักถูกนำมาใช้เพื่อเปรียบเทียบขนาดของภูเขาน้ำแข็ง[4][5][6]

ภูเขาน้ำแข็งสามารถมีความสูงได้ถึง 100 เมตร (300 ฟุต) เหนือน้ำทะเล และสามารถมีมวลได้ตั้งแต่ 100,000 ตันจนถึง 10 ล้านตัน ภูเขาน้ำแข็งหรือเศษน้ำแข็งลอยน้ำที่เตี้ยกว่า 5 เมตรเหนือน้ำทะเลถูกจัดว่าเป็น "เศษภูเขาน้ำแข็ง" (bergy bits) และที่เตี้ยกว่า 1 เมตรเป็น "ภูเขาน้ำแข็งขนาดเล็ก" (growler)[7] ภูเขาน้ำแข็งที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยพบมาในมหาสมุทรแอตแลนติกเหนือมีความสูงเหนือน้ำทะเลถึง 168 เมตร (551 ฟุต) หรือเท่ากับตึก 55 ชั้น ซึ่งถูกรายงานโดยเรือตัดน้ำแข็ง USCGC อีสต์วินด์ (WAGB-279) ในปี ค.ศ. 1958 ภูเขาน้ำแข็งเหล่านี้กำเนิดมาจากธารน้ำแข็งกรีนแลนด์ตะวันตกและสามารถมีอุณหภูมิภายในได้ตั้งแต่ −15 ถึง −20 องศาเซลเซียส (5 ถึง −4 องศาฟาเรนไฮต์).[8]

ถ้ำในภูเขาน้ำแข็ง รูปถ่ายระหว่างการสำรวจเทอราโนวา (Terra Nova Expedition) ในปี ค.ศ. 1911–1913 วันที่ 5 มกราคม ค.ศ. 1911

ภูเขาน้ำแข็งมักถูกลมและกระแสน้ำพัดลอยเข้าใกล้แนวชายฝั่ง ที่ซึ่งพวกมันจะแข็งตัวกลายเป็นกลุ่มก้อนน้ำแข็ง (pack ice) (น้ำแข็งทะเลรูปแบบหนึ่ง) หรือลอยเข้าไปในน้ำตื้นและสัมผัสกับก้นทะเลเป็นปรากฏการณ์ที่เรียกว่าการขุดร่องก้นทะเล (Seabed gouging by ice)

ภูเขาน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่สุดที่มีการบันทึกไว้แบ่งตัวออกมาจากหิ้งน้ำแข็งรอสส์ในแอนตาร์กติกา ภูเขาน้ำแข็ง บี-15 จากรูปถ่ายทางดาวเทียมปี ค.ศ. 2000 มีขนาด 295 โดย 37 กิโลเมตร (183 โดย 23 ไมล์) และพื้นที่ผิว 11,000 ตารางกิโลเมตร (4,200 ตารางไมล์) ภูเขาน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่สุดที่มีการบันทึกมาเป็นภูเขาน้ำแข็งแอนตาร์กติกรูปแบนหนา (tabular) พื้นที่ขนาดใหญ่กว่า 31,000 ตารางกิโลเมตร (12,000 ตารางไมล์) [335 โดย 97 กิโลเมตร (208 โดย 60 ไมล์)] ถูกพบเห็น 150 ไมล์ (240 กิโลเมตร) ทางทิศตะวันตกของเกาะสกอตต์ (Scott Island) ในมหาสมุทรแปซิฟิกใต้โดย USS กลาเซียร์ วันที่ 12 พฤศจิกายน ค.ศ. 1956 ภูเขาน้ำแข็งลูกนี้มีขนาดใหญ่กว่าประเทศเบลเยียม[9][10]

ภูเขาน้ำแข็งที่ความยาวตามขวางน้อยกว่า 2 เมตร (6.6 ฟุต) และลอยเหนือน้ำน้อยกว่าเมตรเดียว (3.3 ฟุต) เรียกว่าภูเขาน้ำแข็งขนาดเล็ก (growler)[11] และมีขนาดเล็กกว่าเศษภูเขาน้ำแข็ง (bergy bits) ซึ่งมีขนาดเล็กกว่า 5 เมตร (15 ฟุต) ทั้งสองกำเนิดมาจากภูเขาน้ำแข็งที่กำลังสลายตัว[12]

ขณะที่น้ำแข็งละลาย มันจะผลิตเสียงดังฟู่เรียกว่า "เบอร์กีเซลท์เซอร์" (Bergie Seltzer) เสียงนี้เกิดขึ้นเมื่อหน้าสัมผัสระหว่างน้ำและน้ำแข็งพบกับฟองอากาศอัดที่อยู่ในน้ำแข็งทำให้ฟองอากาศแตกและผลิตเสียงดัง "เป๊าะแป๊ะ" ฟองอากาศถูกกักไว้ใต้ชั้นหิมะตั้งแต่น้ำแข็งเริ่มก่อตัว และถูกฝังไว้ที่ความลึกต่าง ๆ (ถึงหลายกิโลเมตร) และถูกอัดขณะที่หิมะแปรสภาพกลายเป็นหิมะน้ำแข็ง (firn) และน้ำแข็งธารน้ำแข็งในที่สุด[8]

ภูเขาน้ำแข็งจะพลิกตัวในน้ำขณะที่ละลายและสลายตัวจากแรงโน้มถ่วงที่ดึงด้านที่หนักกว่าลงล่างอย่างต่อเนื่อง การพลิกตัวส่วนใหญ่เกิดขึ้นกับภูเขาน้ำแข็งที่มีอายุน้อยและกำลังหาจุดสมดุลอยู่ ภูเขาน้ำแข็งสามารถพลิกตัวได้ตลอดเวลาอย่างไม่มีสัญญาณเตือน ภูเขาน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่แตกตัวออกมาจากธารน้ำแข็งและพลิกตัวกลับไปบนธารน้ำแข็งสามารถดันให้ธารน้ำแข็งถอยหลังเป็นเวลาไม่กี่นาที แต่ทำให้เกิดแผ่นดินไหวที่ปล่อยพลังงานออกมาเท่ากับระเบิดปรมาณูได้[13][14]

สี

ภูเขาน้ำแข็งโดยทั่วไปมีสีขาวเพราะถูกปกคลุมด้วยหิมะ แต่ก็สามารถมีสีเขียว น้ำเงิน เหลือง ดำ มีลายเป็นริ้ว หรือแม้แต่สีรุ้งก็ยังมี[15] สีที่หลากหลายเกิดมาจากน้ำทะเล สาหร่าย และปริมาณของฟองอากาศ ตะกอนต่าง ๆ สามารถทำให้เกิดสีดำสกปรกบนภูเขาน้ำแข็งได้[16]

รูปทรง

ภูเขาน้ำแข็งรูปแบนหนาใกล้บราวน์บลัฟ (Brown Bluff) ในแอนตาร์กติกซาวนด์ (Antarctic Sound) คาบสมุทรทาบาริน (Tabarin Peninsula)
รูปทรงต่าง ๆ ของภูเขาน้ำแข็ง 1: รูปแบนหนา (Tabular); 2: รูปลิ่ม (Wedge); 3: รูปโดม (Dome); 4: รูปอู่แห้ง (Drydock); 5: รูปยอด (Pinnacled); 6: รูปก้อนเหลี่ยม (Blocky)
ภูเขาน้ำแข็งรูปไม่แบนหนานอกชายฝั่งเกาะเอเลแฟนต์ (Elephant Island) ในมหาสมุทรใต้

นอกจากการแบ่งกลุ่มตามขนาดแล้ว ภูเขาน้ำแข็งสามารถแบ่งกลุ่มตามรูปทรงได้ด้วย รูปทรงพื้นฐานของภูเขาน้ำแข็งคือรูปแบนหนา (tabular) และรูปไม่แบนหนา (non-tabular) ภูเขาน้ำแข็งรูปแบนหนามีด้านข้างที่ชันและด้านบนที่แบนราบคล้ายกับที่ราบสูง และมีอัตราส่วนของความกว้างต่อความสูงมากกว่า 5:1[17]

ภูเขาน้ำแข็งชนิดนี้เป็นที่รู้จักในอีกชื่อว่าเกาะน้ำแข็ง (ice island)[18] และสามารถมีขนาดที่ใหญ่พอสมควรอย่างเช่นเกาะน้ำแข็งโปเบดา (Pobeda Ice Island) ภูเขาน้ำแข็งแอนตาร์กติกที่เกิดจากการแตกตัวออกจากหิ้งน้ำแข็งเช่นหิ้งน้ำแข็งรอสส์หรือหิ้งน้ำแข็งฟิล์ชเนอร์-รอน (Filchner-Ronne Ice Shelf) โดยปกติมักมีรูปแบนหนา ภูเขาน้ำแข็งที่มีขนาดใหญ่ที่สุดก่อตัวขึ้นในรูปนี้

ภูเขาน้ำแข็งรูปไม่แบนหนามีรูปทรงที่แตกต่างกันไปซึ่งประกอบไปด้วย:[19]

  • รูปโดม (Dome): ภูเขาน้ำแข็งที่ด้านบนโค้งมน
  • รูปยอด (Pinnacle): ภูเขาน้ำแข็งที่มียอดแหลม (spire) หนึ่งยอดขึ้นไป
  • รูปลิ่ม (Wedge): ภูเขาน้ำแข็งที่มีด้านหนึ่งเป็นขอบที่สูงชัน และมีอีกด้านเป็นพื้นลาดเอียง
  • รูปอู่แห้ง (Dry-Dock): ภูเขาน้ำแข็งที่กร่อนทำให้เกิดช่องหรือร่องน้ำ
  • รูปก้อนเหลี่ยม (Blocky): ภูเขาน้ำแข็งที่มีด้านข้างแนวตั้งและด้านบนแบนราบ ต่างจากรูปแบนหนาที่อัตราส่วนลักษณะ (aspect ratio) ระหว่างความกว้างและความสูง โดยรูปก้อนเหลี่ยมจะมีอัตราส่วนลักษณะที่มีค่าน้อยกว่าและมีรูปร่างเป็นก้อนแทนที่จะเป็นแผ่นแบน ๆ

การเฝ้าสังเกต

ประวัติ

ภูเขาน้ำแข็งซึ่งตกเป็นที่ต้องสงสัยว่าเป็นตัวการทำให้เรือไททานิกอับปาง รอยเปื้อนสีแดงคล้ายกับแถบข้างลำเรือของเรือไททานิกสามารถมองเห็นได้ตรงฐานใกล้เส้นน้ำ

แม้ได้มีเหตุการณ์เรืออับปางจากภูเขาน้ำแข็งที่ร้ายแรงเป็นจำนวนมากก่อนต้นคริสต์ศตวรรษที่ 1910 แต่ก็ยังไม่มีระบบการเฝ้าสังเกตภูเขาน้ำแข็งเพื่อป้องกันการชนกันกับเรือ[ต้องการอ้างอิง] การมาถึงของเรือเหล็กทำให้นักออกแบบหลายคนประกาศว่าเรือของพวกเขา "ไม่มีวันจม"

การอับปางของเรืออาร์เอ็มเอสไททานิกในเดือนเมษายนปี ค.ศ. 1912 ซึ่งส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตมากกว่า 1,500 คน จากคนบนเรือประมาณ 2,224 คนทำให้คำกล่าวอ้างนั้นหมดความน่าเชื่อถือไป กองทัพเรือสหรัฐได้ลาดตระเวนและเฝ้าสังเกตการไหลของน้ำแข็งตลอดทั้งช่วงเวลาที่เหลือของฤดูน้ำแข็งปีนั้น ในเดือนพฤศจิกายนปี ค.ศ. 1913 ได้มีการประชุมระหว่างประเทศว่าด้วยความปลอดภัยแห่งชีวิตในทะเล (SOLAS Convention) ขึ้นในลอนดอนเพื่อวางระบบการสังเกตการณ์ภูเขาน้ำแข็งที่ยั่งยืนกว่าเดิม ภายในสามเดือนชาติทางทะเลที่เข้าร่วมก็ได้ก่อตั้งตระเวนน้ำแข็งระหว่างประเทศ (ไอไอพี) ขึ้นมา เป้าหมายของตระเวนน้ำแข็งนี้คือเพื่อเก็บข้อมูลทางอุตุนิยมวิทยาและสมุทรศาสตร์เพื่อวัดกระแสน้ำ การไหลของน้ำแข็ง อุณหภูมิของมหาสมุทร และระดับความเค็ม โดยได้มีการเฝ้าระวังภัยจากภูเขาน้ำแข็งในบริเวณใกล้กับแกรนด์แบงส์ของเกาะนิวฟันด์แลนด์และจัดหา "ขอบเขตของน้ำแข็งที่รู้ทั้งหมด" ในบริเวณใกล้เคียงให้แก่ประชาคมทางทะเล ไอไอพีเผยแพร่บันทึกแรกในปี ค.ศ. 1921 และต่อจากนั้นทำให้สามารถเปรียบเทียบการเคลื่อนไหวของภูเขาน้ำแข็งแบบปีต่อปีได้

พัฒนาการทางเทคโนโลยี

ภูเขาน้ำแข็งที่ถูกผลักโดยเรือของกองทัพเรือสหรัฐสามลำในแมคเมอร์โดซาวนด์ (McMurdo Sound) ทวีปแอนตาร์กติกา

การตรวจตราทะเลทางอากาศในคริสต์ทศวรรษที่ 1930 ทำให้มีการพัฒนาระบบกฎบัตรซึ่งสามารถแจงรายละเอียดของกระแสน้ำและตำแหน่งของภูเขาน้ำแข็งในมหาสมุทรได้อย่างแม่นยำ ในปี ค.ศ. 1945 มีการทดลองเพื่อทดสอบประสิทธิภาพในการตรวจจับภูเขาน้ำแข็งของเรดาร์ หนึ่งทศวรรษต่อมาได้มีการก่อตั้งสถานีเฝ้าสังเกตทางสมุทรศาสตร์ขึ้นเพื่อเก็บข้อมูล และสถานีเหล่านี้ได้ทำหน้าที่เพื่อการศึกษาสิ่งแวดล้อมมาอย่างต่อเนื่อง คอมพิวเตอร์ถูกติดตั้งบนเรือเพื่อการเฝ้าสังเกตทางสมุทรศาสตร์เป็นครั้งแรกเมื่อปี ค.ศ. 1964 ซึ่งทำให้สามารถประเมินผลข้อมูลได้ไวยิ่งขึ้น จนกระทั่งในคริสต์ทศวรรษที่ 1970 มีการติดตั้งการส่งสัญญาณอัตโนมัติภาพถ่ายทางดาวเทียมของน้ำแข็งในทวีปแอนตาร์กติกาบนเรือตัดน้ำแข็ง (icebreaker) ระบบสำหรับดาวเทียมแสง (optical satellite) ได้ถูกพัฒนาขึ้นมาแต่ยังถูกจำกัดโดยสภาพอากาศ ในคริสต์ทศวรรษที่ 1980 ทุ่น (buoy) ลอยน้ำถูกนำมาใช้ในทะเลแถบแอนตาร์กติกสำหรับงานวิจัยทางภูมิอากาศและมหาสมุทร โดยมีเซ็นเซอร์ที่วัดอุณหภูมิและกระแสน้ำทะเล

การเฝ้าสังเกตทางเสียงของภูเขาน้ำแข็ง

เรดาร์มองข้างทางอากาศ (SLAR) ทำให้สามารถถ่ายภาพได้โดยไม่ถูกจำกัดโดยสภาพอากาศ ในวันที่ 4 พฤศจิกายน ค.ศ. 1995 ประเทศแคนาดาได้ปล่อยดาวเทียมเรดาร์แซต-1 (RADARSAT-1) ซึ่งพัฒนาโดยองค์การอวกาศแคนาดาสำหรับการถ่ายภาพโลกโดยมีจุดประสงค์เพื่อวิทยาศาสตร์และการพาณิชย์ ระบบนี้นำเรดาร์ช่องเปิดสังเคราะห์ (SAR) มาใช้เป็นครั้งแรก โดยเป็นการส่งพลังงานไมโครเวฟไปที่พื้นผิวของมหาสมุทรและบันทึกการสะท้อนกลับเพื่อติดตามภูเขาน้ำแข็ง องค์การอวกาศยุโรปได้ปล่อยดาวเทียมเอนวิแซต (ENVISAT) (ดาวเทียมสังเกตการณ์ที่โคจรผ่านขั้วโลก)[20] ในวันที่ 1 มีนาคม ค.ศ. 2002 ดาวเทียมเอนวิแซตใช้เทคโนโลยีเรดาร์ช่องเปิดสังเคราะห์ขั้นสูง (ASAR) ซึ่งสามารถตรวจจับการเปลี่ยนแปลงของความสูงบนพื้นผิวได้อย่างแม่นยำ ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 2007 องค์การอวกาศแคนาดาได้ปล่อยดาวเทียมเรดาร์แซต-2 (RADARSAT-2) ซึ่งใช้ระบบ SAR และโหมดหลายโพลาไรเซชัน (multi-polarization mode) และโคจรตามเส้นทางเดิมของดาวเทียมเรดาร์แซต-1[21]

การเฝ้าสังเกตในปัจจุบัน

ณ ปัจจุบัน ศูนย์สำรวจน้ำแข็งแห่งชาติ (National Ice Center) (เอ็นไอซี) ของสหรัฐซึ่งก่อตั้งในปี ค.ศ. 1995 เป็นหน่วยงานที่รับผิดชอบการเฝ้าสังเกตภูเขาน้ำแข็งทั่วโลกและผลิตผลวิเคราะห์และการพยากรณ์สภาพของน้ำแข็งในแถบอาร์กติก แอนตาร์กติก เกรตเลกส์ และอ่าวเชซาพีก ข้อมูลกว่า 95% ที่ถูกนำมาใช้ในการวิเคราะห์น้ำแข็งทะเลได้มาจากตัวรับรู้ระยะไกลบนดาวเทียมที่อยู่บนวงโคจรขั้วโลก (polar orbit) ซึ่งสำรวจภูมิภาคห่างไกลบนโลก

ภูเขาน้ำแข็ง เอ-22เอ ในมหาสมุทรแอตแลนติกใต้

เอ็นไอซีเป็นองค์กรเดียวที่ตั้งชื่อและติดตามภูเขาน้ำแข็งแอนตาร์กติกทั้งหมด โดยจะกำหนดชื่อให้ภูเขาน้ำแข็งที่มีขนาดใหญ่กว่า 10 ไมล์ทะเล (19 กิโลเมตร) ตามแกนใดก็ตามซึ่งประกอบด้วยตัวอักษรซึ่งถูกมอบหมายตามจุดกำเนิดของภูเขาน้ำแข็งลูกนั้นตามด้วยลำดับตัวเลข ตัวอักษรที่นำมาใช้มีดังนี้:[22]

A - ลองจิจูด 0 องศาถึง 90 องศาตะวันตก (ทะเลเบลลิงส์เฮาเซิน (Bellingshausen Sea), ทะเลเวดเดลล์ (Weddell Sea))
B - ลองจิจูด 90 องศาตะวันตกถึง 180 องศา (ทะเลอามันด์เซน, ทะเลรอสส์ตะวันออก)
C - ลองจิจูด 90 องศาตะวันออกถึง 180 องศา (ทะเลรอสส์ตะวันตก, วิลค์สแลนด์ (Wilkes Land))
D - ลองจิจูด 0 องศาถึง 90 องศาตะวันออก (หิ้งน้ำแข็งอาเมรี (Amery Ice Shelf), ทะเลเวดเดลล์ตะวันออก)

ภูเขาน้ำแข็ง บี-15 แบ่งตัวออกจากหิ้งน้ำแข็งรอสส์ในปี ค.ศ. 2000 และในตอนแรกมีพื้นที่ขนาด 11,000 ตารางกิโลเมตร (4,200 ตารางไมล์) และแตกสลายตัวในเดือนพฤศจิกายนปี ค.ศ. 2002 ชิ้นส่วนที่เหลือที่มีขนาดใหญ่ที่สุดคือภูเขาน้ำแข็ง บี-15เอ ซึ่งมีพื้นที่ขนาด 3,000 ตารางกิโลเมตร (1,200 ตารางไมล์) และยังคงเป็นภูเขาน้ำแข็งที่ใหญ่ที่สุดในโลกจนกระทั่งมันเกยตื้นและแตกเป็นหลายชิ้นส่วนในวันที่ 27 ตุลาคม ค.ศ. 2005 โดยเป็นเหตุการณ์ที่ถูกสังเกตการณ์โดยเครื่องวัดความไหวสะเทือน (seismograph) ทั้งบนภูเขาน้ำแข็งเองและทั่วทั้งทวีปแอนตาร์กติกา[23] การแตกตัวครั้งนี้มีสมมติฐานว่าถูกเสริมจากคลื่นใต้น้ำที่ถูกผลิตโดยพายุแถบอะแลสกาซึ่งเกิดขึ้นเมื่อหกวันก่อนหน้าและมีระยะทางห่างออกไป 13,500 กิโลเมตร (8,400 ไมล์)[24][25]

ภูเขาน้ำแข็งขนาดใหญ่เมื่อไม่นานมานี้

การแบ่งตัวของภูเขาน้ำแข็ง เอ-38 ออกจากหิ้งน้ำแข็งฟิล์ชเนอร์-รอน

การลากจูง

ปลายคริสต์ทศวรรษ 2010 ธุรกิจสัญชาติสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ต้องการลากจูงภูเขาน้ำแข็งจากทวีปแอนตาร์กติกามาที่ตะวันออกกลาง แต่ก็ไม่เป็นไปตามแผนเพราะราคาสูงเกินไป โดยเป็นที่เชื่อกันว่าสูงถึงสองร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐ[37]

ดูเพิ่ม

อ้างอิง

  1. ↑ "Definitions of the word "Iceberg"". สืบค้นเมื่อ 2006-12-20.
  2. ↑ "Common Misconceptions about Icebergs and Glaciers". Ohio State University. Icebergs float in salt water, but they are formed from freshwater glacial ice. แปล: ภูเขาน้ำแข็งลอยในน้ำเค็ม แต่ประกอบขึ้นจากน้ำแข็งจากธารน้ำแข็งน้ำจืด
  3. ↑ "Iceberg". Online Etymology Dictionary. สืบค้นเมื่อ 2006-03-26.
  4. ↑ Zamira Rahim (September 14, 2020). "A chunk of ice twice the size of Manhattan has broken off Greenland in the last two years". CNN. สืบค้นเมื่อ September 23, 2020.
  5. ↑ Maddie Stone (February 21, 2019). "An Iceberg 30 Times the Size of Manhattan Is About to Break Off Antarctica". Gizmodo. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ October 27, 2019. สืบค้นเมื่อ September 23, 2020.
  6. ↑ Lorraine Chow (November 1, 2018). "An iceberg 5 times bigger than Manhattan just broke off from Antarctica". Business Insider. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ October 27, 2019. สืบค้นเมื่อ September 23, 2020.
  7. ↑ https://www.universalcompendium.com/tables/science/iceb.htm
  8. ↑ 8.0 8.1 "Facts on Icebergs". Canadian Geographic. 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2006-03-31.
  9. ↑ "Antarctica shed a 208-mile-long berg in 1956". Polar Times. Vol. 43. 2005-01-20. p. 18.
  10. ↑ "Largest iceberg (current)". Guinness World Records. สืบค้นเมื่อ 15 April 2021.
  11. ↑ https://nsidc.org/cryosphere/glossary/term/growler
  12. ↑ https://nsidc.org/cryosphere/glossary/term/bergy-bit
  13. ↑ Stephen Ornes (April 3, 2012). "Flipping Icebergs". ScienceNews for Students. สืบค้นเมื่อ June 9, 2019.
  14. ↑ Nell Greenfieldboyce (June 25, 2015). "Study Reveals What Happens During A 'Glacial Earthquake'". npr.org. สืบค้นเมื่อ March 9, 2021.
  15. ↑ Katherine Wright (January 5, 2018). "Icebergs Can Be Green, Black, Striped, Even Rainbow". Scientific American. สืบค้นเมื่อ June 9, 2019.
  16. ↑ Roach, Lettie. "Image of the Week - Super-cool colours of icebergs". EGU Blogs. European Geosciences Union. สืบค้นเมื่อ 6 November 2020.
  17. ↑ "Sizes and Shapes of Icebergs" (PDF). International Ice Patrol. สืบค้นเมื่อ 2006-12-20.
  18. ↑ Weeks, W.F. (2010), On Sea Ice, University of Alaska Press, p. 399
  19. ↑ Holly Gordon (2006). "Iceberg Physiology". Canadian Geographic. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2006-03-31.
  20. ↑ "Envisat". European Space Agency. สืบค้นเมื่อ 2011-03-09.
  21. ↑ Ainslie MacLellan (2006). "Tracking Monsters". Canadian Geographic. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2006-10-31.
  22. ↑ "New Iceberg Breaks off Ronne Ice Shelf in Antarctica". NOAA. 15 October 1998. สืบค้นเมื่อ 2011-03-09.
  23. ↑ Martin, Seelye; Drucker, Robert; Aster, Richard; Davey, Fred; Okal, Emile; Scambos, Ted; MacAyeal, Douglas (2010). "Kinematic and seismic analysis of giant tabular iceberg breakup at Cape Adare, Antarctica". Journal of Geophysical Research. 115 (B6): B06311. Bibcode:2010JGRB..115.6311M. doi:10.1029/2009JB006700. S2CID 16420188.
  24. ↑ "Alaskan storm cracks giant iceberg to pieces in faraway Antarctica".
  25. ↑ MacAyeal, Douglas R; Okal, Emile A; Aster, Richard C; Bassis, Jeremy N; Brunt, Kelly M; Cathles, L. Mac; Drucker, Robert; Fricker, Helen A; Kim, Young-Jin; Martin, Seelye; Okal, Marianne H; Sergienko, Olga V; Sponsler, Mark P; Thom, Jonathan E (2006). "Transoceanic wave propagation links iceberg calving margins of Antarctica with storms in tropics and Northern Hemisphere". Geophysical Research Letters. 33 (17): L17502. Bibcode:2006GeoRL..3317502M. doi:10.1029/2006GL027235.
  26. ↑ "Iceberg A-38B off South Georgia". Visible Earth. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-10-05. สืบค้นเมื่อ 2011-03-09.
  27. ↑ "Shipping alert issued over giant iceberg". Associated Press. December 11, 2009.
  28. ↑ "Huge ice sheet breaks from Greenland glacier". BBC. 2010-08-07. สืบค้นเมื่อ 2011-03-09.
  29. ↑ "Massive Iceberg Crashes into Island, Splits in Two". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-03-10.
  30. ↑ "Massive ice island heading for southern Labrador". CBC News. 2011-06-23.
  31. ↑ Brad Lendon, CNN (22 April 2014). "Iceberg is twice the size of Atlanta - CNN.com". CNN.
  32. ↑ "Iceberg four times the size of London breaks off from Antarctica ice shelf". The Telegraph. สืบค้นเมื่อ 14 July 2017.
  33. ↑ "Pine Island Glacier Quickly Drops Another Iceberg". Nasa Earth Observatory. นาซา. สืบค้นเมื่อ 12 November 2018.
  34. ↑ Cox, Lisa (1 กันยายน 2019). "Giant iceberg breaks off east Antarctica". TheGuardian.com. เดอะการ์เดียน. สืบค้นเมื่อ 1 กันยายน 2019.
  35. ↑ "Brunt Ice Shelf in Antarctica calves". British Antarctic Survey. 26 February 2021.
  36. ↑ LT Falon M. Essary (1 March 2021). "Iceberg A-74 Calves from the Brunt Ice Shelf in the Weddell Sea". U.S. National Ice Center.
  37. ↑ https://www.abc.net.au/news/2019-08-14/why-a-middle-eastern-business-cant-just-tow-antarctica-iceberg/11318638?nw=0

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ ภูเขาน้ำแข็ง
Wikisource
Wikisource
วิกิซอร์ซภาษาอังกฤษ (English) มีข้อมูลต้นฉบับเกี่ยวกับ: ภูเขาน้ำแข็ง
Kembali kehalaman sebelumnya