Isten, áldd meg a magyart
Jó kedvvel, bőséggel,
Nyújts feléje védő kart,
Ha küzd ellenséggel;
Bal sors akit régen tép,
Hozz rá víg esztendőt,
Megbűnhődte már e nép
A múltat s jövendőt!
Őseinket felhozád
Kárpát szent bércére,
Általad nyert szép hazát
Bendegúznak vére.
S merre zúgnak habjai
Tiszának, Dunának,
Árpád hős magzatjai
Felvirágozának.
Értünk Kunság mezein
Ért kalászt lengettél,
Tokaj szőlővesszein
Nektárt csepegtettél.
Zászlónk gyakran plántálád
Vad török sáncára,
S nyögte Mátyás bús hadát
Bécsnek büszke vára.
Hajh, de bűneink miatt
Gyúlt harag kebledben,
S elsújtád villámidat
Dörgő fellegedben,
Most rabló mongol nyilát
Zúgattad felettünk,
Majd töröktől rabigát
Vállainkra vettünk.
Hányszor zengett ajkain
Ozmán vad népének
Vert hadunk csonthalmain
Győzedelmi ének!
Hányszor támadt tenfiad
Szép hazám, kebledre,
S lettél magzatod miatt
Magzatod hamvvedre!
Bújt az üldözött, s felé
Kard nyúlt barlangjában,
Szerte nézett s nem lelé
Honját a hazában,
Bércre hág és völgybe száll,
Bú s kétség mellette,
Vérözön lábainál,
S lángtenger fölette.
Vár állott, most kőhalom,
Kedv s öröm röpkedtek,
Halálhörgés, siralom
Zajlik már helyettek.
S ah, szabadság nem virúl
A holtnak véréből,
Kínzó rabság könnye hull
Árvánk hő szeméből!
Szánd meg Isten a magyart
Kit vészek hányának,
Nyújts feléje védő kart
Tengerén kínjának.
Bal sors akit régen tép,
Hozz rá víg esztendőt,
Megbűnhődte már e nép
A múltat s jövendőt!
|
O, my God, the Magyar bless
With Thy plenty and good cheer!
With Thine aid his just cause press,
Where his foes to fight appear.
Fate, who for so long did'st frown,
Bring him happy times and ways;
Atoning sorrow hath weighed down
Sins of past and future days.
By Thy help our fathers gained
Kárpát's proud and sacred height;
Here by Thee a home obtained
Heirs of Bendegúz, the knight.
Where'er Danube's waters flow
And the streams of Tisza swell
Árpád's children, Thou dost know,
Flourished and did prosper well.
For us let the golden grain
Grow upon the fields of Kún,
And let nectar's silver rain
Ripen grapes of Tokay soon.
Thou our flags hast planted o'er
Forts where once wild Turks held sway;
Proud Vienna suffered sore
From King Mátyás' dark array.
But, alas! for our misdeed,
Anger rose within Thy breast,
And Thy lightnings Thou did'st speed
From Thy thundering sky with zest.
Now the Mongol arrow flew
Over our devoted heads;
Or the Turkish yoke we knew,
Which a free-born nation dreads.
O, how often has the voice
Sounded of wild Osman's hordes,
When in songs they did rejoice
O'er our heroes' captured swords!
Yea, how often rose Thy sons,
My fair land, upon Thy sod,
And Thou gavest to these sons,
Tombs within the breast they trod!
Though in caves pursued he lie,
Even then he fears attacks.
Coming forth the land to spy,
Even a home he finds he lacks.
Mountain, vale – go where he would,
Grief and sorrow all the same –
Underneath a sea of blood,
While above a sea of flame.
'Neath the fort, a ruin now,
Joy and pleasure erst were found,
Only groans and sighs, I trow,
In its limits now abound.
But no freedom's flowers return
From the spilt blood of the dead,
And the tears of slavery burn,
Which the eyes of orphans shed.
Pity, God, the Magyar, then,
Long by waves of danger tossed;
Help him by Thy strong hand when
He on grief's sea may be lost.
Fate, who for so long did'st frown,
Bring him happy times and ways;
Atoning sorrow hath weighed down
All the sins of all his days.
|
[ˈiʃtɛn aːld mɛg ɒ ˈmɒɟɒrt]
[joː ˈkɛdvɛl ˈbøːʃeːgːɛl]
[ɲuːjtʃ ˈfɛleːjɛ ˈveːdøː kɒrt]
[hɒ kyzd ˈɛlːɛnʃeːgːɛl]
[bɒl ʃorʃ ˈɒkit ˈreːgɛn teːp]
[hozː raː viːg ˈɛstɛndøːt]
[ˈmɛgbyːnhøːtːɛ maːr ɛ neːp]
[ɒ ˈmuːltɒt ˈʃjøvɛndøːt]
[ˈøːʃɛiŋkɛt ˈfɛlhozaːd]
[ˈkaːrpaːt sɛnd ˈbeːrtseːrɛ]
[ˈaːltɒlɒd ɲɛrt seːp ˈhɒzaːt]
[ˈbɛndɛguːznɒg ˈveːrɛ]
[ˈʃmɛrːɛ ˈzuːgnɒk ˈhɒbjɒi]
[ˈtisaːnɒg ˈdunaːnɒk]
[ˈaːrpaːt høːʃ ˈmɒgsɒcːɒi]
[ˈfɛlviraːgozaːnɒk]
[ˈeːrtyŋk ˈkunʃaːg ˈmɛzɛin]
[eːrt ˈkɒlaːst ˈlɛŋgɛtːeːl]
[ˈtokɒj ˈsøːløːvɛsːɛin]
[ˈnɛktaːrt ˈtʃɛpɛktɛtːeːl]
[ˈzaːsloːɲɟ ˈɟɒkrɒm ˈplaːntaːlaːd]
[vɒt ˈtørøk ˈʃaːntsaːrɒ]
[ˈʃɲøktɛ ˈmaːcaːʒ buːʃ ˈhɒdaːt]
[ˈbeːtʃnɛg ˈbyskɛ ˈvaːrɒ]
[hɒjh dɛ ˈbynɛiŋk ˈmiɒtː]
[ɟuːlt ˈhɒrɒk ˈkɛblɛdbɛn]
[ˈʃɛlʃuːjtaːd ˈvilːaːmidɒt]
[ˈdørgøː ˈfɛlːɛgɛdbɛn]
[moʃt ˈrɒbloː ˈmoŋgol ˈɲilaːt]
[ˈzuːgɒtːɒt ˈfɛlɛtːyŋk]
[mɒjt ˈtørøktøːl ˈrɒbigaːt]
[ˈvaːlːɒiŋkrɒ ˈvetːyŋk]
[ˈhaːɲsor ˈzɛŋgɛtː ˈɒjkɒin]
[ˈozmaːɱ vɒd ˈneːpeːnɛk]
[vɛrt ˈhɒduŋk ˈtʃonthɒlmɒin]
[ˈɟøːzɛdɛlmi ˈeːnɛk]
[ˈhaːɲsor ˈtaːmɒtː ˈtɛɱfiɒd]
[seːp ˈhɒzaːm ˈkɛblɛdrɛ]
[ˈʃlɛtːeːl ˈmɒgzɒtod ˈmiɒtː]
[ˈmɒgzɒtot ˈhɒɱvːɛdrɛ]
[buːjt ɒz ˈyldøzøtː ˈʃɛleː]
[kɒrd ɲuːld ˈbɒrlɒŋgjaːbɒn]
[ˈsɛrtɛ ˈɲeːzɛtː ʃnɛm ˈlɛleː]
[ˈhonjaːt ɒ ˈhɒzaːbɒn]
[ˈbeːrtsrɛ haːg eːʒ ˈvøʎɟbɛ saːlː]
[buːʃ ˈkeːtʃeːg ˈmɛlːɛtːɛ]
[ˈveːrøzøn ˈlaːbɒinaːl]
[ˈʃlaːŋktɛŋgɛr ˈfølɛtːɛ]
[vaːr ˈaːlːotː moʃt ˈkøːhɒlom]
[kɛtf ˈʃørøm ˈrøpkɛtːɛk]
[ˈhɒlaːlhørgeːʃ ˈʃirɒlom]
[ˈzɒjlik maːr ˈhɛjɛtːɛk]
[ʃɒh ˈsɒbɒtʃaːg nɛɱ ˈviruːl
[ɒ ˈholtnɒg ˈveːreːbøːl
[ˈkiːnzoː ˈrɒpʃaːk ˈkønːe huːl]
[ˈaːrvaːŋk høː ˈsɛmeːbøːl]
[saːnd mɛg ˈiʃtɛn ɒ ˈmɒɟɒrt]
[kid ˈveːsɛk ˈhaːɲaːnɒk]
[ɲuːjtʃ ˈfɛleːjɛ ˈveːdøː kɒrt]
[ˈtɛŋgɛreːŋ ˈkiːɲjaːnɒk]
[bɒl ʃorʃ ˈɒkit ˈreːgɛn teːp]
[hozː raː viːg ˈɛstɛndøːt]
[ˈmɛgbyːnhøːtːɛ maːr ɛ neːp]
[ɒ ˈmuːltɒt ˈʃjøvɛndøːt]
|
ข้าแต่พระเจ้า โปรดอวยพรประเทศฮังการี
ด้วยความกรุณา และ ความอุดมสมบูรณ์ของพระองค์
ขอทรงกางแขนแห่งการพิทักษ์ของพระองค์
ระหว่างหากท่านทรงต่อสู้ศัตรูทะเลาะวิวาทกับศัตรู
ถูกชะตากรรมอันเลวร้ายทำให้พินาศไป
ขอให้ท่านนำเวลาแห่งความโล่งใจกลับมา
ชนชาตินี้ถูกลงโทษแล้วด้วยบาปทั้งปวง
ทั้งอดีตและอนาคต
พระองค์ได้นำบรรพบุรุษของเรามา
สู่เหนือยอดเขาคาร์เพเทียศักดิ์สิทธิ์
ท่านได้ให้รางวัลแก่พวกเขาเป็นบ้านเกิดที่สวยงาม
แก่สายเลือดแห่งของเบนเดกุซ (บิดาของอัตติล่าเดอะฮัน)
และที่ใดที่ฟองของแม่น้ำ
ทิสซอและแม่น้ำดานูบไปถึง
ลูกหลานแห่งอาร์พาด วีรชนของเรา
จะแบ่งบาน
พวกเรามาถึงที่ทุ่งกุนฉาก (Kunság) ของท่าน
พระองค์ทรงโบกมือให้ข้าวสาลีสุก
ณ ทุ่งองุ่นโตกอย (Tokaj)
คุณหยดน้ำหวานให้องุ่นของเราสุก
ธงของเราได้ปักลงอีกครั้ง
บนกำแพงดินของชาวตุรกี
กรุงเวียนนาได้ถูกกำราบลง
โดยกองทัพของกษัตริย์มาทยาช (Mátyás)
กี่ครั้งแล้ว ที่เพลงแห่งชัยชนะ
เปล่งออกมาจากพวกออตโตมันผู้ป่าเถื่อน
เหนือซากศพของกองทัพที่พ่ายแพ้ของพวกเรา
กี่ครั้งแล้ว แผ่นดินบ้านเกิดของฉันเอ๋ย
ที่ได้เลี้ยงดูเหล่าลูกชายของท่านบนอกท่าน
และต้องเสียพวกเขาไป และซากศพของพวกเขาฝังลงในอกท่าน
ด้วยเถ้าถ่านและซากศพของลูกชายท่าน
ข้าศึกถือดาบเข้ามา
ในถ้าที่ผู้ลี้ภัยได้ซ่อนตัวอยู่
แต่หาเท่าไหร่ก็หาพวกเขาไม่พบ
ในบ้านเกิดที่ถูกพิชิตของพวกเขา
พวกเข้าเดินขี้นหน้าผา และ ลงหุบเขาด้วยความไม่แน่นอนในจิตใจ
พร้อมกับเพื่อนพ้อง
ใต้ขาพวกเขามีเลือดที่อาบนอง
และบนหัวของพวกเขามีทะเลไฟอยู่
ใต้ปราสาท ซึ่งตอนนี้เป็นซากปรักหักพัง
ความสุขและความพอใจอยู่ใต้นั้น
รวมถึงเสียงคำรามแห่งความตาย การไว้ทุกข์
มันเกิดขึ้นแทน
อ่า อิสระถูกพรากไป
จากเลือดคนตาย
น้ำตาตกใน จากพันธนาการที่ทรมาน
จากสายตาลูกกำพร้าของเรา ที่เติมไปด้วยเพลิงแค้น
ข้าแต่พระเจ้า โปรดเอ็นดูชาวฮังการี
ชนชาติผู้ถูกทำร้ายมานานแสนนาน
ขอทรงกางแขนแห่งการพิทักษ์ของพระองค์
ท่านกลางทะเล พวกเขาถูกทรมาน
ถูกชะตากรรมอันเลวร้ายทำให้พินาศไป
ขอให้ท่านนำเวลาแห่งความโล่งใจกลับมา
ชนชาตินี้ถูกลงโทษแล้วด้วยบาปทั้งปวง
ทั้งอดีตและอนาคต
|
