Urodził się jako Max Aronson w Little Rock w stanie Arkansas, ale niewiele więcej wiadomo o jego pochodzeniu, w tym także o tożsamości jego rodziców. Później, będąc już nastolatkiem, Aronson został komiwojażerem, a ta właśnie praca zaprowadziła go do towarzystwa aktorów i wynikającego z tego zainteresowania teatrem. Przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie zmienił nazwisko na Gilbert Anderson i znalazł pracę jako model, pozując do ilustracji do publikacji w takich gazetach jak „The Saturday Evening Post”[2].
Kariera
The Son of a Gun (1919)
Swoją karierę zaczynał od drobnych ról scenicznych. Jego pierwszy występ w filmie, z pensją 50 centów za 1 godzinę pracy, miał miejsce w 1902[2]. W filmie po raz drugi zaistniał w 1903, pracując dla wytwórni Edison Manufacturing Company. Pojawił się wtedy, m.in. w The Messenger Boy's Mistake oraz w Napadzie na ekspres (gdzie zagrał kilka ról)[1]. Według legendy, Anderson tak źle radził sobie z jazdą konną, że podczas kręcenia zdjęć doznał urazów po upadku z konia. Wtedy również wykonano kilka jego fotografii w stroju westernowym, które stały się odtąd popularnymi pocztówkami[3]. Później zaczął pracować dla Vitagraph, gdzie, oprócz aktorstwa, podjął się również reżyserii[1].
5 lutego 1907, wraz z George’em K. Spoorem założył w Chicago wytwórnię Essanay Film Manufacturing Company[4]. Celem powstania wytwórni było przede wszystkim kręcenie filmów o kowboju Broncho Billym, którego Anderson wymyślił podczas swojej pracy przy Napadzie na ekspres. Od 1909, kiedy to seria o Billym (w którego wcielał się sam Anderson) powstało w sumie 147 filmów o dzielnym kowboju[3]. Od 1915 kolejny, krótki jednoszpulowy film o Broncho wychodził co dwa tygodnie[4]. Wytwórnia Andersona produkowała też westerny komediowe w serii o Alkali Ike’u[5].
Finansami i bieżącą działalnością wytwórni Essanay zajmował się głównie Spoore[4]. Anderson natomiast zajmował się aktorstwem i reżyserią oraz nadzorował pisanie scenariuszy[5]. Kręcił początkowo w Golden, następnie w Los Angeles i Los Gatos[4]. Ostatecznie w Niles w Kalifornii założył studio, gdzie odtąd powstawały plenery jego filmów[5].
Znany był z gorącego temperamentu – często pod wpływem emocji zwalniał pracowników, tylko po to, by przyjąć ich ponownie po kilku minutach[6].
Z czasem wytwórnia Andersona zaczęła mieć kłopoty finansowe, związane m.in. z procesami antytrustowymi oraz kosztami produkcji. W 1916 Spoor wykupił udziały Andersona w wytwórni (dwa lata później zdecydował o jej całkowitym zamknięciu). Anderson próbował jeszcze swoich sił jako producent, jednak ostatecznie na początku lat 20. XX wieku porzucił przemysł filmowy[6][7].
↑ abRafałR.SyskaRafałR., Początki kina amerykańskiego, [w:] Lubelski i inni, Kino nieme, wyd. 1, Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 2009, s. 162, ISBN 978-83-242-1297-2.
↑ abcdRobert S.R.S.BirchardRobert S.R.S., Anderson, Gilbert M. [Max Anderson], [w:] RichardR.Abel, Encyclopedia of Early Cinema, London: Routledge, 2005, loc. 2316, ISBN 0-415-23440-9.
↑ abcRafałR.SyskaRafałR., Początki kina amerykańskiego, [w:] Lubelski i inni, Kino nieme, wyd. 1, Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 2009, s. 163, ISBN 978-83-242-1297-2.
↑ abRobert S.R.S.BirchardRobert S.R.S., Anderson, Gilbert M. [Max Aaronson], [w:] RichardR.Able, Encyclopedia of Early Cinema, London: Routledge, 2005, loc. 2327, ISBN 0-415-23440-9.
↑ abcRafałR.SyskaRafałR., Początki kina amerykańskiego, [w:] Lubelski i inni, Kino nieme, wyd. 1, Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 2009, s. 164, ISBN 978-83-242-1297-2.
