1980 | |
---|---|
1981 | |
1982 | |
1983 | |
1984 | |
1985 | |
1986 | |
1987 | |
1988 | |
1989 |
1990 | |
---|---|
1991 | |
1992 | |
1993 | |
1994 | |
1995 | |
1996 | |
1997 | |
1998 |
|
1999 |
2000 | |
---|---|
2001 | |
2002 | |
2003 | |
2004 | |
2005 | |
2006 | |
2007 | |
2008 | |
2009 |
2010 | |
---|---|
2011 | |
2012 | |
2013 | |
2014 | |
2015 | |
2016 | |
2017 | |
2018 | |
2019 |
2020 | |
---|---|
2021 | |
2022 | |
2023 | |
2024 |
Gene Kelly
Eugene Curran Kelly (ur. 23 sierpnia 1912 w Pittsburghu, zm. 2 lutego 1996 w Beverly Hills) – amerykański tancerz, choreograf, piosenkarz, aktor filmowy, teatralny i telewizyjny oraz reżyser. ŻyciorysUrodził się w rodzinie sprzedawcy fonografów, Jamesa Kelly'ego, oraz byłej aktorki Harriet. Gdy miał osiem lat, matka zapisała go na pierwszy kurs baletu, jednak chłopiec dopiero z czasem — w wieku 15 lat — zainteresował się tańcem na poważnie[1]. Jako nastolatek był bardzo aktywny, uwielbiał football i baseball[1]. Stepowania nauczył go utalentowany brat Fred[1]. Z wykształcenia był ekonomistą. Nastały w Ameryce Wielki kryzys uniemożliwił mu pracę w zawodzie. Aby utrzymać rodzinę, otworzył wspólnie z braćmi szkołę tańca, która wkrótce otrzymała nazwę Gene Kelly Studio[1]. Występował również w klubach i barach Pittsburgha jako członek The Kelly Brothers. Pod koniec lat 30. zadebiutował na teatralnych deskach Nowego Jorku. Punktem przełomowym okazał się dla niego broadwayowski musical Kumpel Joey (1940)[1]. Na wielkim ekranie debiutował u boku Judy Garland w musicalu Dla mnie i mojej dziewczyny (1942)[1]. Już na samym początku jego kariery filmowej można było dostrzec rewolucyjne podejście aktora do formuły musicalu, a także jego oryginalny styl tańca — bardziej dynamiczny, z licznymi wpływami baletu i tańców afroamerykańskich[1]. W przeciwieństwie do dotychczasowego króla filmów muzycznych, Freda Astaire'a, Kelly tańczył całym ciałem, jego płynne i znakomite ruchy były wyzbyte dostojności, a strój po raz pierwszy w historii musicalu swobodny, codzienny[1]. W kolejnych latach występował u boku Rity Hayworth w Modelce (1944), Judy Garland w Thousands Cheer (1943) i Piracie (1948), a także Franka Sinatry w musicalach: Podnieść kotwicę (1945), Zabierz mnie na mecz (1949) i Na przepustce (1949)[1]. Ten ostatni był również pierwszym filmem, który Kelly współreżyserował ze Stanleyem Donenem[1]. W 1944 wstąpił do marynarki, gdzie realizował filmy instruktażowe dla armii[1]. Jego najsłynniejsze dzieła powstały na początku lat 50. XX wieku[1]. Były to musicale: Amerykanin w Paryżu (1951) Vincente Minnellego i Deszczowa piosenka (1952), którą reżyserował ze Stanleyem Donenem. Z drugiego filmu pochodzi jego słynne wykonanie utworu „Singin' in the Rain”. W 1951 otrzymał Oscara Specjalnego za dotychczasowy dorobek[1]. Jego późniejsze filmy to m.in.: Brigadoon (1954), Zawsze jest piękna pogoda (1955), Kto sieje wiatr (1960) czy Panienki z Rochefort (1967). W 1969 wyreżyserował musical Hello, Dolly! z Barbrą Streisand w roli głównej[1]. Odznaczony Narodowym Medalem Sztuki, kawaler Legii Honorowej. American Film Institute umieścił go na 15. miejscu na liście największych aktorów wszech czasów (The 50 Greatest American Screen Legends)[2]. W 1959 zasiadł w jury konkursu głównego na 12. MFF w Cannes. FilmografiaAktor
Reżyser
Nagrody
Przypisy
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba):
|