ริก แฟลร์

Ric Flair
เกิด	(1949-02-25) 25 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1949 (75 ปี)[1] Memphis, Tennessee, U.S.[1]
อาชีพ	Professional wrestling manager professional wrestler
ปีปฏิบัติงาน	1972–present
คู่สมรส	Leslie Goodman (สมรส 1971; หย่า 1983) Elizabeth Harrell (สมรส 1983; หย่า 2006) Tiffany VanDemark (สมรส 2006; หย่า 2009) Jackie Beems (สมรส 2009; หย่า 2014) Wendy Barlow (สมรส 2018)
บุตร	4, including David, Ashley, and Reid
ญาติ	Conrad Thompson (son-in-law)[2] Andrade El Idolo (son-in-law)
นักมวยปล้ำอาชีพ
ชื่อบนสังเวียน	The Black Scorpion[1] Ric Flair[1]
ส่วนสูง	6 ฟุต 1 นิ้ว (185 เซนติเมตร)[3]
น้ำหนัก	243 ปอนด์ (110 กิโลกรัม)[3]
มาจาก	Charlotte, North Carolina, U.S.[3]
ฝึกหัดโดย	Verne Gagne[3][4]
เปิดตัว	December 10, 1972[1][5]
ลายมือชื่อ

ริก แฟลร์ (Ric Flair)^[6] มีชื่อจริงว่า ริชาร์ด มอร์แกน "ริก" เฟลียร์ (Richard Morgan "Ric" Fliehr)^[7][8] เกิด 25 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1949 ที่ มินนีแอโพลิส รัฐมินนิโซตา จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยมินนิโซตา เป็นอดีตนักมวยปล้ำWWE^[3] และได้เข้าสู่หอเกียรติยศดับเบิลยูดับเบิลยูอี ประจำปี 2008^[9][10] เป็นพ่อของ เดวิด แฟลร์, รีด แฟลร์ และชาร์ลอตต์ แฟลร์^[4]

"เดอะ เนเจอร์ บอย" ริก แฟลร์ ("The Nature Boy" Ric Flair) เป็นนักมวยปล้ำที่แฟนๆ มวยปล้ำที่ไม่มีวันลืม เขามีประวัติที่น่ายกย่องคือเคยเป็นแชมป์โลกถึง 16 สมัย เขาเคยอยู่กลุ่มโฟร์ฮอสแมนใน NWA ซึ่งเป็นกลุ่มที่ไม่เคยแตกแยกกัน จนกระทั่งวันหนึ่งที่ริกย้ายไปปล้ำที่ WWE แต่ก็ไม่ทำให้แฟนๆ มวยปล้ำรังเกียจเขา และยังเชียร์เขาอยู่เรื่อยมา ลีลาการปล้ำของเขาทำให้คนดูสนุกสนาน โดยเฉพาะท่าไม้ตายของเขาคือ Figure four leglock ท่าที่บิดขาของคู่ต่อสู้เป็นเลข 4 ซึ่งท่านี้ที่ทำให้เขาชนะได้แชมป์โลกถึง 16 สมัย^[11][12] แต่คนดูก็เริ่มเกลียดเขาเมื่อเขาไปอยู่ในกลุ่มเอฟโวลูชั่นร่วมกับทริปเปิลเอช, บาทิสตา และแรนดี ออร์ตัน หลังจากที่แตกกลุ่มกันในปี 2005 ริกได้กลับมาเป็นฝ่ายธรรมะและได้แชมป์อินเตอร์คอนติเนนทัลด้วยและเป็นแชมป์อินเตอร์ที่อายุมากที่สุดเมื่อครองครั้งแรกด้วย ริกยังปล้ำต่อจนเขาแก่ตอนอายุประมาณ 60 ปี

ในปลายปี 2007 วินซ์ แม็กแมนสั่งว่าถ้าปล้ำแมตช์ไหนก็ตามแล้วแพ้ ริกต้องเลิกปล้ำ แล้วเขาก็ได้ปล้ำกับแรนดี ออร์ตัน ผลปรากฏว่าคริส เจริโคได้เข้ามายุ่งทำให้ริกชนะ และต้องเจอกับอูมากา ผลปรากฏว่าริกชนะแบบเคาท์เอาท์ ในรอว์ต้นปี 2008 ริกต้องเจอกับทริปเปิลเอชในการเดิมพันว่าถ้าริกแพ้ต้องเลิกปล้ำ และถ้าทริปเปิลเอชแพ้ต้องหมดสิทธิ์ปล้ำรอยัลรัมเบิล ผลปรากฏว่า วิลเลียม รีกัล ผู้จัดการทั่วไปของรอว์ ได้เข้ามายุ่งในการปล้ำ โดยใช้สนับมือชกทีหน้าผากของผู้จัดการ ทำให้กรรมการตัดสินให้ริกชนะฟาล์ว ซึ่งหลังจากนั้นริกก็สามารถเอาตัวรอดจากการเดิมพันอาชีพมาได้หลายครั้ง โดยชนะเอ็มวีพีในรอยัลรัมเบิล (2008) ชนะมิสเตอร์เคนเนดีในโนเวย์เอาท์ (2008) จนกระทั่งในเรสเซิลเมเนีย ครั้งที่ 24ได้แพ้ให้กับชอว์น ไมเคิลส์ เขาจึงต้องยุติอาชีพการปล้ำ แต่คนดูก็ยังไม่ลืมเขาเลย ซึ่งในปีเดียวกันนั้นเองริกได้รับการบรรจุชื่อเข้าสู่หอเกียรติยศ WWE เป็นคนแรกประจำปี 2008 และต่อมาก็ได้เซ็นสัญญากับสมาคม TNA

ริกได้กลับมา WWE โดยเขาได้เข้าสู่หอเกียรติยศปี 2012 พร้อมกับ Barry Windham, "The Enforcer" Arn Anderson, Tully Blanchard และ James J. Dillon ในนามโฟร์ฮอร์สเมน ทำให้ริกเป็นคนแรกที่ได้เข้าหอเกียรติยศถึง2ครั้ง ในสแลมมีอะวอร์ด 2012 ริกได้ออกมาประกาศชื่อนักมวยปล้ำยอดเยี่ยมแห่งปี 2012 นั้นก็คือจอห์น ซีนา ในรอว์ครบรอบ 20 ปี ริกได้เป็นแขกรับเชิญรายการ MizTV ของเดอะมิซ ริกบอกว่าช่วงเวลาที่ดีที่สุดของเขาในรอว์คือวันที่เขารีไทร์หลังจากแพ้ให้กับชอว์น ไมเคิลส์ แต่ซีซาโรออกมาหาเรื่อง เลยโดนริกตบหน้าอกรัว จากนั้นมิซใส่ Skull Crashing Final แล้วริกบอกให้มิซใส่ Figure four leglock^{[13][14][15][16][17]}

• The Baltimore Sun
  • Match of the Year (2008) vs. Shawn Michaels at WrestleMania XXIV^[18]
• International Professional Wrestling Hall of Fame
  • Class of 2021^[19]
• George Tragos/Lou Thesz Professional Wrestling Hall of Fame
  • Class of 2013^[20]
• Mid-Atlantic Championship Wrestling/Jim Crockett Promotions/World Championship Wrestling
  • WCW World Heavyweight Championship (7 times)^[21]
  • WCW International World Heavyweight Championship (2 times)
  • NWA Mid-Atlantic Heavyweight Championship (3 times)^[22]
  • NWA (Mid Atlantic)/NWA Television Championship (2 times)^[23]
  • NWA (Mid Atlantic)/WCW United States Heavyweight Championship (6 times)^[a][24][25]
  • NWA Mid-Atlantic Tag Team Championship (3 times) – with Rip Hawk (1), Greg Valentine (1), and Big John Studd (1)^[26]
  • NWA World Tag Team Championship (Mid-Atlantic version) (3 times) – with Greg Valentine (2) and Blackjack Mulligan (1)^[27]
  • First WCW Triple Crown Champion
• National Wrestling Alliance
  • NWA World Heavyweight Championship (10 times)^[28]
  • NWA Hall of Fame (class of 2008)
• Pro Wrestling Illustrated
  • Feud of the Year (1987) The Four Horsemen vs. The Super Powers and The Road Warriors^[29]
  • Feud of the Year (1988, 1990) vs. Lex Luger^[29]
  • Feud of the Year (1989) vs. Terry Funk^[29]
  • Inspirational Wrestler of the Year (2008)^[29]
  • Match of the Year (1983) vs. Harley Race (June 10)^[29]
  • Match of the Year (1984) vs. Kerry Von Erich at Parade of Champions 1^[29]
  • Match of the Year (1986) vs. Dusty Rhodes at The Great American Bash in a steel cage match^[29]
  • Match of the Year (1989) vs. Ricky Steamboat at WrestleWar^[29]
  • Match of the Year (2008) vs. Shawn Michaels at WrestleMania XXIV^[29]
  • Match of the Decade (2000–2009) vs. Shawn Michaels at WrestleMania XXIV
  • Most Hated Wrestler of the Year (1978, 1987)^[29]
  • Rookie of the Year (1975)^[29]
  • Stanley Weston Award (2008)^[29]
  • Wrestler of the Year (1981, 1984–1986, 1989, 1992)^[29]
  • PWI Wrestler of the Decade (1980's)^[30]
  • Ranked No. 3 of the top 500 wrestlers in the PWI 500 in 1991, 1992, and 1994^[31][32][33]
  • Ranked No. 2 of the top 500 singles wrestlers of the PWI Years in 2003^[34]
• Professional Wrestling Hall of Fame and Museum
  • Class of 2006^[1]
• St. Louis Wrestling Club
  • NWA Missouri Heavyweight Championship (1 time)^[35]
• St. Louis Wrestling Hall of Fame
  • Class of 2007
• World Wrestling Federation/Entertainment/WWE
  • WWF World Heavyweight Championship (2 times)^[36]
  • WWE Intercontinental Championship (1 time)^[36]
  • World Tag Team Championship (3 times) – with Batista (2) and Roddy Piper (1)^[36]
  • Royal Rumble (1992)^[36]
  • Thirteenth Triple Crown Champion
  • Slammy Award for Match of the Year (2008) vs. Shawn Michaels at WrestleMania XXIV
  • WWE Hall of Fame (2 times)
    • Class of 2008 - individually
    • Class of 2012 - as a member of The Four Horsemen
  • WWE Bronze Statue (2017)^[37]
• Wrestling Observer Newsletter
  • Best Heel (1990)
  • Best Interviews (1991, 1992, 1994)
  • Hardest Worker (1982,1984-1988)
  • Feud of the Year (1989) vs. Terry Funk
  • Match of the Year (1983) vs. Harley Race in a steel cage match at Starrcade
  • Match of the Year (1986) vs. Barry Windham at Battle of the Belts II on February 14
  • Match of the Year (1988) vs. Sting at Clash of the Champions I
  • Match of the Year (1989) vs. Ricky Steamboat at Clash of the Champions VI: Ragin' Cajun
  • Most Charismatic (1980, 1982–1984, 1993)
  • Most Outstanding (1986, 1987, 1989)
  • Readers' Favorite Wrestler (1984–1993, 1996)
  • Worst Feud of the Year (1990) vs. The Junkyard Dog
  • Worst Worked Match of the Year (1996) with Arn Anderson, Meng, The Barbarian, Lex Luger, Kevin Sullivan, Z-Gangsta, and The Ultimate Solution vs. Hulk Hogan and Randy Savage in a Towers of Doom match at Uncensored
  • Wrestler of the Year (1982–1986, 1989, 1990, 1992)
  • Most Disgusting Promotional Tactic (1994) Retirement angle
  • Wrestling Observer Newsletter Hall of Fame (Class of 1996)

• Flair, Ric; Keith Elliot Greenberg, Mark Madden (ed.) (2005). Ric Flair: To Be the Man. New York: Pocket Books. ISBN 0-7434-9181-5. OCLC 60523429. {{cite book}}: |author2= มีชื่อเรียกทั่วไป (help)
• Mick Foley (2000). Have A Nice Day: A Tale of Blood and Sweatsocks. HarperCollins. ISBN 0-06-103101-1.
• Ric Flair & The Four Horsemen. Stamford, Connecticut: WWE Home Video. 2007. OCLC 144971907.

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ ริก แฟลร์

• ริก แฟลร์ ที่ WWE.com
• Official website
• Professional Wrestling Hall of Fame profile เก็บถาวร 2009-07-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน