|
ภาษาสันถาลี
 ภาษาสันถาลี (ออกเสียง: [santaɽi], ᱥᱟᱱᱛᱟᱲᱤ) มีอีกชื่อว่า ภาษาสันถัล เป็นภาษาที่มีผู้พูดแพร่หลายที่สุดในกลุ่มภาษามุนดาที่อยู่ในตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติก ใกล้เคียงกับภาษาโฮและภาษามุนดารี มีผู้พูดส่วนใหญ่เป็นชาวสันถัลในรัฐอัสสัม รัฐพิหาร รัฐฌารขัณฑ์ รัฐมิโซรัม รัฐโอฑิศา รัฐตรีปุระ และรัฐเบงกอลตะวันตก[5] ภาษานี้ได้รับการรับรองเป็นภาษาประจำภูมิภาคของอินเดียตามกำหนดรายการที่แปดในรัฐธรรมนูญอินเดีย[6] ภาษาสันถาลีมีผู้พูดประมาณ 7.6 ล้านคนในประเทศอินเดีย, บังกลาเทศ, ภูฏาน และเนปาล ทำให้เป็นภาษาออสโตรเอเชียติกที่มีผู้พูดมากเป็นอันดับ 3 เป็นรองเพียงภาษาเวียดนามและภาษาเขมร[5] ภาษาสันถาลีเคยเป็นภาษาพูดอย่างเดียว จนกระทั่งมิชชันนารีชาวยุโรปพัฒนาให้เขียนภาษานี้ในอักษรเบงกอล, อักษรโอริยา และอักษรโรมัน และท้ายที่สุด มีการประดิษฐ์อักษรสันถาลีโดย Raghunath Murmu ใน ค.ศ. 1925 ประวัติพอล ซิดเวลล์ นักภาษาศาสตร์ รายงานว่า ภาษากลุ่มมุนดาน่าจะเข้ามายังชายฝั่งรัฐโอฑิศาจากอินโดจีนประมาณ 4000–3500 ปีก่อน แล้วกระจายไปหลังการอพยพของชาวอินโด-อารยันเข้ามายังรัฐโอฑิศา[7] อ้างอิง
ผลงานอ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี ในภาษาสันตาลี |
||||||||||||||||||||||||||||
