อักษรโอริยา

อักษรโอริยา
ชนิด	อักษรสระประกอบ
ช่วงยุค	ประมาณ ค.ศ. 1060–ปัจจุบัน
ทิศทาง	ซ้ายไปขวา
ภาษาพูด	ภาษาโอริยา, ภาษาสันสกฤต, ภาษากุย, ภาษาสันถาลี, ภาษาโฮ, ภาษาฉัตตีสครห์
อักษรที่เกี่ยวข้อง
ระบบแม่	อักษรโปรโต-ซิแนติก[a] อักษรฟินิเชีย[a] อักษรแอราเมอิก[a] อักษรพราหมี อักษรกลิงคะ อักษรโอริยา
ISO 15924
ISO 15924	Orya (327), ​Oriya (Odia)
ยูนิโคด
ยูนิโคดแฝง	Oriya
ช่วงยูนิโคด	U+0B00–U+0B7F
[a] ยังไม่เป็นที่ยอมรับในระดับสากล
บทความนี้ประกอบด้วยสัญกรณ์การออกเสียงในสัทอักษรสากล (IPA) สำหรับคำแนะนำเบื้องต้นเกี่ยวกับสัญลักษณ์ IPA โปรดดู วิธีใช้:สัทอักษรสากล สำหรับความแตกต่างระหว่าง [ ], / / และ ⟨ ⟩ ดูที่ สัทอักษรสากล § วงเล็บเหลี่ยมและทับ

อักษรโอริยา^[1] (Oriya alphabet) พัฒนามาจากอักษรกลิงคะที่มาจากอักษรพราหมีอีกทอดหนึ่ง พบจารึกภาษาโอริยาครั้งแรกเมื่อ พ.ศ. 1594 เขียนด้วยอักษรกลิงคะ ความโค้งงอของอักษรเกิดจากการเขียนบนใบลาน อักษรนี้ยังใช้เขียนภาษาสันสกฤตและภาษาอื่นๆในรัฐโอริศาได้ด้วย

• ภาษาโอริยา ซึ่งมีผู้พูดราว 31 ล้านคน ในรัฐโอริศา เบงกอลตะวันตก และคุชราตในอินเดีย ใกล้เคียงกับภาษาเบงกอลและภาษาอัสสัม

• อักษรโอริยา